ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[~ขลุ่ยกันแสง~]

   น้ำค้างหยด รดไหล ไปบนหญ้า
   หนาวอุรา พาใจ ให้หงอยเหงา
   ก่อนเจ้าเคย เกยแนบ แอบอกเรา
   ภาพครั้งเก่า เจ้าคงเคลื่อน เลือนจากใจ
   บัดนี้เจ้า เนาแนบ แอบอกอุ่น
   ยามอรุณ  คุณสาว หาหนาวไม่
   คงเคียงหนุน อกอุ่นเขา เย้ากันไป
   คนเคยใคร่ ใจเก่าเก่า...เจ้าคงลืม
   

[Prapacarn ❀]

ยังจดจำรักเราเฝ้าใฝ่หา
แต่ทว่าคนไกลเขาไม่ปลื้ม
ทั้งสี่ห้องหัวใจ..เขาให้ยืม
พบคนใหม่..เขาก็ลืม ปล่อยเราตรม

ทุกถ้อยคำหยามเหยียดคล้ายเดียดฉันท์
จนไหวหวั่นชอกช้ำทำเราขม
ให้ความรักผ่านไปกับสายลม
ยามนอนข่มตาหลับกลับสะท้อน

พลิกซ้าย..ขวา หาใคร ไร้ไออุ่น
ให้ว้าวุ่นเหน็บหนาวเฝ้ากอดหมอน
โอ้อกเอ๋ยอกเราเศร้าอาวรณ์
เขาจากจรไปลับไม่กลับคืน

แซมค่ะ
 

อ่านกลอนท่านขลุ่ยบ่อยๆ นี่  แซมจะเป็นโรคซึมเศร้าไม๊เนี่ยะ...
ชอบอินจัด อยู่เรื่อยเลย... 

[panthong.kh]

   น้ำค้างหยด รดไหล ไปบนหญ้า
   หนาวอุรา พาใจ ให้หงอยเหงา
   ก่อนเจ้าเคย เกยแนบ แอบอกเรา
   ภาพครั้งเก่า เจ้าคงเคลื่อน เลือนจากใจ
   บัดนี้เจ้า เนาแนบ แอบอกอุ่น
   ยามอรุณ  คุณสาว หาหนาวไม่
   คงเคียงหนุน อกอุ่นเขา เย้ากันไป
   คนเคยใคร่ ใจเก่าเก่า...เจ้าคงลืม
   

น้ำค้างย้อย หยาดหยด รดเรียวหญ้า
พร้อมน้ำตา บ่าไหล ด้วยไม่ปลื้ม
แสงแดดส่อง สาดมา ล้าแรงลืม
อยากหยิบยืม แสงนั้น พลันส่องใจ

จะได้ชื่น คืนสุข ซุกซอกอก
ความวิตก หมกหมม ระทมไหม้
มะลายสิ้น สูญดับ ลับลงไป
ขอใจใหม่ คนเก่า เรากลับมา
พันทอง
 

[~ขลุ่ยกันแสง~]

ยังจดจำรักเราเฝ้าใฝ่หา
แต่ทว่าคนไกลเขาไม่ปลื้ม
ทั้งสี่ห้องหัวใจ..เขาให้ยืม
พบคนใหม่..เขาก็ลืม ปล่อยเราตรม

ทุกถ้อยคำหยามเหยียดคล้ายเดียดฉันท์
จนไหวหวั่นชอกช้ำทำเราขม
ให้ความรักผ่านไปกับสายลม
ยามนอนข่มตาหลับกลับสะท้อน

พลิกซ้าย..ขวา หาใคร ไร้ไออุ่น
ให้ว้าวุ่นเหน็บหนาวเฝ้ากอดหมอน
โอ้อกเอ๋ยอกเราเศร้าอาวรณ์
เขาจากจรไปลับไม่กลับคืน

แซมค่ะ
 

อ่านกลอนท่านขลุ่ยบ่อยๆ นี่  แซมจะเป็นโรคซึมเศร้าไม๊เนี่ยะ...
ชอบอินจัด อยู่เรื่อยเลย... 

[~ขลุ่ยกันแสง~]

จากนี้ไป ใจจำ อำลาน้อง
แม้จะต้อง ครองระกำ จำใจฝืน
จะสู้ทน หม่นหมองไหม้ ไห้กล้ำกลืน
ซ่อนสะอื้น ขื่นขม จมน้ำตา
ขอบอกสาว ชาวกวี ที่สวยแจ่ม
ชื่อน้องแซม แก้มใส ใจซาบซ่า
โรคซึมเศร้า เจ้าอย่ากลัว มัวระอา
เพราะกานดา น่าไม่รอด...หมดปลอดภัย.
 
~อย่ากลัวไปเลยจ้า โรคซึมเศร้าน่ะ เพราะยังไงก็...ไม่น่ารอด~

[~ขลุ่ยกันแสง~]

   น้ำค้างหยด รดไหล ไปบนหญ้า
   หนาวอุรา พาใจ ให้หงอยเหงา
   ก่อนเจ้าเคย เกยแนบ แอบอกเรา
   ภาพครั้งเก่า เจ้าคงเคลื่อน เลือนจากใจ
   บัดนี้เจ้า เนาแนบ แอบอกอุ่น
   ยามอรุณ  คุณสาว หาหนาวไม่
   คงเคียงหนุน อกอุ่นเขา เย้ากันไป
   คนเคยใคร่ ใจเก่าเก่า...เจ้าคงลืม
   

น้ำค้างย้อย หยาดหยด รดเรียวหญ้า
พร้อมน้ำตา บ่าไหล ด้วยไม่ปลื้ม
แสงแดดส่อง สาดมา ล้าแรงลืม
อยากหยิบยืม แสงนั้น พลันส่องใจ

จะได้ชื่น คืนสุข ซุกซอกอก
ความวิตก หมกหมม ระทมไหม้
มะลายสิ้น สูญดับ ลับลงไป
ขอใจใหม่ คนเก่า เรากลับมา
พันทอง
 

หากเป็นไป ได้ตาม ดั่งความคิด
ดุจดวงจิต ติดตรึง ซึ่งคอยหา
ได้นวลน้อง ครองชื่น คืนชีวา
เจ้ากลับมา พาใจ ให้สมปอง
ขอใจใหม่ ให้คนเก่า ที่เฝ้าฝัน
สุดรำพัน วันนี้ พี่ร่ำร้อง
อกระทม ตรมตรอมช้ำ น้ำตานอง
ให้หม่นหมอง ตรองดู...จะรู้เอง.