| 15 เมษายน 2013, 11:09:PM |
|
สุวรรณ
|
 |
« เมื่อ: 15 เมษายน 2013, 11:09:PM » |
 ชุมชน
|
ขอบพระคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เนตค่ะ
ดึกหนึ่งแว่วแผ่วคำของน้ำค้าง
กับเสียงของลมคว้างอย่างเศร้าเศร้า
ฉันคนเดิมเติมค่าฟ้าสีเทา
ด้วยน้ำคำเบาเบา ว่าฟ้างาม
กระซิบเสียงเนิบช้ากว่าเคยกล่าว
ความปวดร้าวเริ่มแทรกแตกคำถาม
เธออยู่ไหนหนอดาวแสงวาววาม
ฉันคงเฝ้าติดตามทุกค่ำคืน
ยามนี้สายลมมลายูยังโอนอ่อน
ยินเสียงสวดขอพรของผู้ตื่น
ภาวนาให้โพยภัยพ่ายพังครืน
มลายสิ้นแผ่นผืนธรณิน
ฉัน..ยังคงแว่วแผ่วคำของน้ำค้าง
และลมคว้างเศร้าเศร้าแนบเนาถิ่น-
สะตอแดนด้ามขวานอยู่อาจิณ
หวัง...อัศวินขี่ม้าขาวมาสักวัน
........................
ป.ล. ไม่อยากเห็นอัศวิน
เป็นแค่ก้อนหินในรูปปั้น
ที่ต่างใครชื่นชมในนิยายนั้น
ว่าเก่งกาจสารพันเกินบรรยาย
|
|
|
|
|
|
 ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : รพีกาญจน์, Prapacarn ❀, กาแฟดำ, เพรางาย, เนิน จำราย, Shumbala, panthong.kh, Thammada, ชลนา ทิชากร, กังวาน, พิมพ์วาส, choy, ...เป็ดน้ำ..., ไม่รู้ใจ, ยามพระอาทิตย์อัสดง, ไพร พนาวัลย์, นานะ, nattna
ข้อความนี้ มี 18 สมาชิก มาชื่นชม
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 16 เมษายน 2013, 11:59:AM |
|
เนิน จำราย
|
|
« ตอบ #1 เมื่อ: 16 เมษายน 2013, 11:59:AM » |
ชุมชน
|
หวังที่ปลายฟ้า.....
มองมังคุดสุดสายตาทรวงล้า..หลาย
ลองกองร่วงพร่วงพรูอยู่โปรยปราย
เสียงความตาย..โอยทหารกล้า...ไม่น่าเลย
แนวปุดช้างชายสวนล้วนหมดดอก
แม่กระรอกอดไปก่อนนะหล่อนเอ๋ย
เครือกล้วยเถื่อนฝักสะตอช่อรำเพย
มันปูเผยบอกหน่อเหรียงลูกเนียงครวญ
ลัทธิ..พิโรธโกรธเกรี้ยวขบเคี้ยวข้า
ปวดอุราตรองตรึกรำลึกหวน
มองรอบกายกลิ่นความตายยังอบอวล
เดินขึ้นควนลมเย็นตอบมอบเป็นพลัง
บินหลาดงสุงสิงบนกิ่งไม้
ว่าจากใต้ไปแน่ไม่แลหลัง
หรือสุขเราลาลับไม่กลับรัง
แต่ก็หวัง..สักวัน..ตะวันเยือน
เนิน จำราย
หาดใหญ่ สงขลา ๑๖ เมษา ๒๕๕๖
|
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : Prapacarn ❀, ชลนา ทิชากร, รพีกาญจน์, สุวรรณ, Shumbala, กังวาน, Thammada, choy, ไม่รู้ใจ, ยามพระอาทิตย์อัสดง, นานะ
ข้อความนี้ มี 11 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 16 เมษายน 2013, 09:15:PM |
|
สุวรรณ
|
|
« ตอบ #2 เมื่อ: 16 เมษายน 2013, 09:15:PM » |
ชุมชน
|
กล่อมใจ
ปลอบใจบินหลาดงอย่าโศกเศร้า
อย่าทิ้งเหย้าเนาคอนเลยผองเพื่อน
โน่นสะตอ เหรียง เนียง ยังเคียงเรือน
เถิดอย่าเชือนอย่าแช เหลียวแลกัน
กลับมาซบไอดินหอมกลิ่นหญ้า
ปลุกผืนป่า ผืนฟ้า ให้สุขสันต์
ปลุกยูงยางให้ฟื้นคืนชีวัน
ปลุกใจเราร่วมกัน อย่าหวาดกลัว
กล่อมใจด้วยบทเพลงแห่งชีวิต
หวังเพียงคิดให้ฟ้าหม่นคลายสลัว
เมฆหมอกเลื่อนเคลื่อนคล้อยคลายมัวซัว
ปกป้องภัยด้วยรั้วประชาธิปไตย
สะตอ เหลียง เนียง คือ ผักทางเมืองใต้
อย่าแช หมายความว่า อย่าช้า ค่ะ
|
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : Shumbala, รพีกาญจน์, กังวาน, Thammada, ชลนา ทิชากร, choy, ไม่รู้ใจ, เนิน จำราย, ยามพระอาทิตย์อัสดง, ไพร พนาวัลย์, panthong.kh, นานะ
ข้อความนี้ มี 12 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 17 เมษายน 2013, 10:46:AM |
|
กังวาน
|
|
« ตอบ #3 เมื่อ: 17 เมษายน 2013, 10:46:AM » |
ชุมชน
|
กี่ศพต่อกี่ศพจึงจบสิ้น
ผืนแผ่นดินครวญคร่ำเกินคำไหน
อุดมการณ์อุดมกลืนยืนเพื่อใคร
และหัวใจหลายดวงทวงถามมา
อัศวินขี่ม้าขาวคงหนาวเหน็บ
เขาคงเจ็บจะต่อสู้ผู้ไหนหนา
เกินหลักธรรมคำสอนศาสดา
ร่ายมนตราหรืออาวุธหยุดฆ่าฟัน
บอก...น้ำค้างพร่างพรมอย่าขมขื่น
ทุกวันคืนคนที่นี่มีความฝัน
แผ่นดินงามความสงบคงพบกัน
น้ำตาฉันบ่งบอก...มิหลอกลวง
---กังวาน---
|
ถ้ารู้สึกพอ ก็เป็นสุขทันที
|
|
|
|
|
| 21 เมษายน 2013, 07:29:PM |
|
สุวรรณ
|
|
« ตอบ #5 เมื่อ: 21 เมษายน 2013, 07:29:PM » |
ชุมชน
|
กี่ศพต่อกี่ศพจึงจบสิ้น
ผืนแผ่นดินครวญคร่ำเกินคำไหน
อุดมการณ์อุดมกลืนยืนเพื่อใคร
และหัวใจหลายดวงทวงถามมา
อัศวินขี่ม้าขาวคงหนาวเหน็บ
เขาคงเจ็บจะต่อสู้ผู้ไหนหนา
เกินหลักธรรมคำสอนศาสดา
ร่ายมนตราหรืออาวุธหยุดฆ่าฟัน
บอก...น้ำค้างพร่างพรมอย่าขมขื่น
ทุกวันคืนคนที่นี่มีความฝัน
แผ่นดินงามความสงบคงพบกัน
น้ำตาฉันบ่งบอก...มิหลอกลวง
---คุณกังวาน---
ขอบคุณคำปลอบโยน อ่อนโยนนัก
ดั่งสายลมลอยทักว่าเป็นห่วง
บอกสักวัน...ฝันจักชื่นคืนสูปวง
เหล่านราทุกดวง ของขวานทอง
ฟ้า..ยาลอ ยามนี้แม้ยิ้มเศร้า
แต่ใจก็บรรเทาจากรอยหมอง
ด้วยทุกผู้พี่เพื่อนน้องต่างปอง-
ให้ความสุขคืนสู่ผองพี่น้องไทย
หวัง...ฟ้างามความสุข จักคืนเหย้า
คืนสู่เนาแนวดินถิ่นอาศัย
บินหลาดงคงหวนคืนบ้านไพร
สู่แดนใต้ด้ามขวานอย่าง...เบิกบานชีวัน
ยาลอ หมายถึง จังหวัดยะลานะคะ
|
|
|
|
|
| 21 เมษายน 2013, 08:02:PM |
|
สุวรรณ
|
|
« ตอบ #6 เมื่อ: 21 เมษายน 2013, 08:02:PM » |
ชุมชน
|
สายลมโบกบอกข่าวความร้าวรวด
เป็นบทสวดส่งวิญญาณสู่สวรรค์
ฝนจากฟ้าปนน้ำตาความจาบัลย์
แทนถ้อยคำรำพันอันรางเลือน
***
เสียงเพรียกของความหวังยังรายล้น
ท้องถนนความตายกลับกรายเกลื่อน
ความหมายแห่งชีวิตที่บิดเบือน
สะกิดเตือนหัวใจใครกี่คน
มิใช่เสียงระเบิดปืนที่ครืนคลั่ง
หากเป็นเสียงความเกลียดชังดังกึกก่น
ตะโกนร้องจากจิตอันมิดมน
หยัดยืนบนนามพระเจ้าโดยเมามัว
แม้ดับไฟด้วยไฟไม่สิ้นสุด
ดับไฟเกลียดของมนุษย์จึงหยุดทั่ว
ให้ความรักโอบกอดความโกรธกลัว
เอาชนะความชั่วด้วยความดี
***
สายลมโศกโบกผ่านเมื่อวานก่อน
เสียงแว่ววอนวาดหวังดังริบหรี่
ส่งบทเพลงกำลังใจแทนไมตรี
เผื่อพรุ่งนี้ดอกไม้ได้ผลิบาน
...คุณ Shumbala ...
กลีบดอกไม้คล้ายว่ายังโศกเศร้า
คลี่กลีบเป็นสีเทามาเล่าขาน
ถึงอดีตกริดใจอยู่ช้านาน
ยากหาจุดอวสานแห่งความตาย
หยดน้ำตาเปื้อนแก้มยังแซมอยู่
ตรงแก้มหนูผู้หัวใจสลาย
จากเหตุการณ์พลัดพราก เวิ้งวางวาย
เด็ดชีพพ่อแม่ตายายไม่หวนคืน
แผ่วลงแล้วกับเสียงการหัวเราะ
ท่ามคืนน้ำค้างเกาะ ต้องหยัดฝืน-
กำลังฮึดขึ้นสู้รู้หยัดยืน
กลางสภาวะที่ขมขื่นอย่างทะนง
หนู ในที่นี้หมายถึงเด็กที่กำพร้าพ่อแม่ ตา ยาย จากสถานการณ์ นะคะ
|
|
|
|
|
|
