ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไผ่เดียวดาย]

เหงาคือเหตุ ที่เริ่มต้น บนความรัก
ให้รู้จัก หาสักคน มาชนฝัน
เพื่อเมื่อตื่น แล้วลืมตา มาพร้อมกัน
คนในฝัน จึงเดินออก นอกนิทรา

หวังสักคน อยู่เคียงข้าง อย่างตลอด
อยากจะกอด คนคนนั้น ที่ฝันหา
ไปจนชั่ว นานเท่านาน กาลเวลา
ตราบจนกว่า ความตายพราก ให้จากกัน

การแต่งงาน เป็นจุดมั่น ผูกพันสิทธิ์
เปลี่ยนชีวิต อยู่ในกรอบ ขอบเขตฝัน
ให้รู้ว่า จากนี้ไป ไม่ทิ้งกัน
รักนิรันดร์ คือปลายทาง ที่ย่างเดิน

หากคิดอยาก ฝากชีวิต คิดซักหน่อย
เพราะเห็นบ่อย คิดพื้นๆ แบบตื้นเขิน
เมื่อถึงวัน รักที่ปลูก ถูกหมางเมิน
เจ็บเหลือเกิน จนไม่รู้ อยู่เพื่อใคร

หากจะต้อง แต่งงานเพื่อ ให้เชื่อรัก
แต่ไม่ปัก หัวใจลง คงไม่ไหว
ชีวิตคู่ ต้องเดินตาม ความจริงใจ
ไม่มีใคร แต่งแล้วจบ คบเพื่อลา

[ไพร พนาวัลย์]

       

อย่าแต่งงาน เพราะสงสาร เป็นทานรัก
เหมือนจะผลัก ตัวของเรา วิ่งเข้าหา
มิสนใจ ข้อบกพร่อง ต้องขื่อคา
จึ่งรู้ว่า รักครั้งนี้ อยากหนีไกล 

ถ้าจะแต่ง กับคนที่ มีความรัก
ต่างพร้อมพรัก การยอมรับ กับนิสัย
รสนิยม ต่างสมกัน อย่างมั่นใจ
อยู่กันไป เนิ่นนานวัน “ฉันรักเธอ”

ถ้าจะแต่ง งานอีกครั้ง จะยั้งคิด
ถ้าเลือกผิด คิดจนตาย ไม่วายเก้อ
เข้าใจกัน อภัยกัน ดั่งเพื่อนเกลอ
พี่เสนอ เธอสนอง มี“สองเรา”

“ไพร พนาวัลย์”

[panthong.kh]

ยังจะคิด แต่งงาน เหรอท่านขุน
ใจยังวุ่น ไม่พอ เหรอหล่อเหลา
เห็นบ่นเบื่อ เต็มแก่ แหมซึมเซา
เห็นมึนเมา หัวราน้ำ ช้ำทุกวัน

ขืนคิดเรื่อง แต่งงาน มานขื่นขม
ต้องระทม ร้อยเท่า เศร้าหวาดหวั่น
นั่งรถเข็น เข้าหอ หัวร่อกัน
อายุทั่น นั้นเลยล่วง ห่วงเป็นลม

อย่าเลยนะ ขอร้อง อย่าลองใหม่
เกิดหัวใจ วายวอด จอดเรือล่ม
สงสารจัง เจ้าสาว ถึงคราวตรม
นอนร้องห่ม ร้องไห้ ใจจาบัลย์
พันทอง