ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

คือคำคนว่าไว้      เวียนวน
คงไม่คิดหลงกล     กลอกกลิ้ง
ศอก,เข่า,เท้า,มือ,ขน       ประเคนให้
ทำบ่ได้ใจปิ้ง       ป่นปี้ดีสลาย

ร่างกายบ่แม่นเน้อ         กระสอบทราย
ตี,ต่อย,ตบ.เกือบตาย           ด่าวดิ้น
เดี๋ยวเผื่อสวนคงคาย           ของเก่า เอานา
เถอะ เถื่อนี้ยอมสิ้น           ถอดเสื้อยอมถวาย

กรีดกรายรายร่ำร้อง              เพลงมวย
หวังจะเจอะคนสวย               สักตั้ง
หากบ่ถึงคราวซวย                คงบ่ หลับนา
ขออย่าทุบตรงดั้ง              หักแล้วคงสวอย

ไพร พนาวัลย์
เถื่อ =ครั้ง
สวอย =สลบเหมือด
 

กระบวนที่ว่านี้    นิดเดียว
เคล็ดลับที่หวาดเสียว   ไม่น้อย
หมัดฮุกเด็ดนักเชียว    เชิญท่าน
มาประลองหยดย้อย    หลั่งน้ำตาริน

ถวิลใดอย่าได้       ลดละ
มาเถอะมามามะ     สักตั้ง
อย่าเอ็ดเร่งมาซะ    เตะต่อย
ลองชกกันอีกครั้ง   จักได้รู้แดง

หวาดระแวงแห่งห้วง   ไม่ดี
เคลียร์ซะเลยรีบจี๋     ด่วนเข้า
ขุนเข่าไม่ปรานี      ตีกระจับ
ล้มฟุบเพราะโดนเป้า  ร่ำร้องโอดโอย
พันทอง
๑๕/๓/๕๗

[D]

นอบนับเนืองหนุ่มเหน้า                    เนานาน
มากหม่นมัวหมองมาน                    มุ่งแม้
เดียวดายดุ่มดักดาน                          ดุจดั่ง ดวงแด
ท่องเที่ยวทั่วท้อแท้                          ทดท้อทาบทาง

ชินชาชอกช่างช้ำ                              ชนชาย
กลบเกลื่อนกลเกลียวกลาย             ก่นกล้ำ
เลิศหรูเหลี่ยมลวดลาย                     หลายเล่ห์ เลือนแล
พจน์พร่างพลางเพลี่ยงพล้ำ            พร่ำเพ้อเพียงพอ


"ดิน"

[panthong.kh]

งานโคลงกลอนย่อมรู้        นานมา
นึกจะเขียนทุกครา            อ่อนถ้อย
บทหวานส่อเวทนา           ยากยิ่ง
ประสบการณ์ยังด้อย         ย่ำย้ำที่เดิม

ตอบเติมบทแต่งโต้          เพื่อนกัน
คิดไม่ค่อยจะทัน             บ่อยครั้ง
ความหมายเปลี่ยนแปรผัน  ลบหลู่
เกรงว่าจะพลาดพลั้ง        กล่าวก้าวล่วงเกิน

คงเพลิดเพลินแต่งได้       เทียบเคียง
วางเรื่องมานำเรียง          เล่นนั้น
บอกกล่าวเล่ากันเพียง      พ้นผ่าน
ตัวเรื่องมิปิดกั้น              ใช่ใช้ตนเอง

ครื้นเครงวัยที่ไร้             เดียงสา
ตามไล่หักลบมา             ไม่เว้น
เนื้อหนังย่นตำตา            คางหย่อน
แพ้สบู่กล่าวย้ำเน้น          ดั่งได้บอกมา.

นพ
14มี.ค.57
...

ฝากฝึกฝนใฝ่เข้า  ทุกวัน
อาจเก่งแข่งพระจันทร์  แจ่มฟ้า
เรืองรองผ่องอำพัน    เสียยิ่ง
เพียงเพื่อพบแม้ช้า    กระหยิ่มยิ้มพิมพ์ใจ

วัยวันวกวุ่นแท้       เพียงคิด
คำขุ่นข้องหมองจิต   อภัยด้วย
สมองมดหมดสิทธิ์    ถูกฆ่า
เวทนาเกิดม้วย   ช่วยให้พ้นเวร

เกณฑ์กฏกรรมก่อไว้   แน่นหนา
จากหนุ่มจนชรา      ที่แจ้ง
ทวนถามหน่อยยังคา    ใจอยู่
เราเป็นผู้ขัดแย้ง    ประหนึ่งนั้นในใจ

ดาวเดือนใดดับแล้ว    สิ้นลง
มึดสว่างต่างประสงค์   เช่นนั้น
ราตรีผ่านดำรง         ประจักษ์
ล้วนแต่ต้องกลืนกลั้น  หลั่งน้ำตานอง
พันทอง
๑๕/๓/๕๗

[panthong.kh]

มีโคลงเป็นเพื่อนแท้               คลายกรม
ตามถักตามผสม                   บ่มถ้อย
ว่างขยับขับระงม                   มะมี่
สังเกตเสียงคำร้อย                เมื่อพร้องลำนำ

เลือกคำ "เอก" ที่ให้              เสียง "โท"
จักก่อโคลงรสโต                  ประดับหล้า
เลือก "โท" แต่เสียงโชว์         "ตรี" ยิ่ง-
งามประเจิดเพริศฟ้า               แอร่มเพี้ยงเพลงสวรรค์

คำจบวรรคสุดท้าย                "จัตวา"
เสียงเด่นสุดโสภา                  ผ่องแผ้ว
ที่ผมเสนอมา                       ลองเล่น
เขียนเสร็จลองเจื้อยแจ้ว           จักรู้เป็นไฉน

ศรีเปรื่อง
๑๔ มี.ค. ๒๕๕๗

มะมี่ = อึงมี่
กรม = ตรม

ขอขอบคุณที่ให้   แนวทาง
อักขระจัดวาง     เด่นแท้
ผสมกลมกลืนกลาง  สูงต่ำ
จัตวาเลี่ยมแล้    จึ่งจ้องจดจำ

อาทิตย์ติดอยู่บ้าน     ทุกที
ด้วยว่าเงินไม่มี        เที่ยวใช้
รถราวิ่งหลบหนี        ขวักไขว่
ร้อนรนแดดเผาไหม้    ผิวะนั้นมืดดำ

คำชายช่างชดช้อย    เลือกสรร
ระรื่นชื่นชีวัน          เผ็ดร้อน
คารมเล่นหยอกกัน   สนุกแน่
ไว้ว่างว่างใคร่ย้อน   อย่าได้ลืมเลือน
พันทอง
๑๖/๓/๕๗

[panthong.kh]

นอบนับเนืองหนุ่มเหน้า                    เนานาน
มากหม่นมัวหมองมาน                    มุ่งแม้
เดียวดายดุ่มดักดาน                          ดุจดั่ง ดวงแด
ท่องเที่ยวทั่วท้อแท้                          ทดท้อทาบทาง

ชินชาชอกช่างช้ำ                              ชนชาย
กลบเกลื่อนกลเกลียวกลาย             ก่นกล้ำ
เลิศหรูเหลี่ยมลวดลาย                     หลายเล่ห์ เลือนแล
พจน์พร่างพลางเพลี่ยงพล้ำ            พร่ำเพ้อเพียงพอ


"ดิน"

มากมายหมองหม่นนั้น  ธรรมดา
เลี้ยงตนเองเกิดมา    แต่ต้น
เดินเดียวดุ่มทิวา      มืดค่ำ
หัวอกหญิงไม่พ้น      เปลี่ยวเศร้าซุกทรวง

ควงใครคงไม่แคล้ว    ตรอมตรม
เจ็บจังจ่อมจ่อจม       ไม่น้อย
หันหาวัดขจัดปม       ดังกล่าว
ยิ่งแย่หย่อนระห้อย     อุระใกล้ทางตัน

ดันทุรังรุกเข้า         ทรวงใน
เจอแต่ชายไร้ใจ       จบสิ้น
ยืนยงอยู่เพื่อใคร      อาจเจ็บ
เขาไม่รักตบดิ้น      เข่าซ้ำอีกที
พันทอง
๑๖/๓/๕๗

[panthong.kh]

แรมรอนรนเร่าเร้า        ทรวงใน
อุระหนักอึ้งไป         หมดแล้ว
ทะลักหม่นหมองใจ    เจ็บจ่อม
เตี้ยละยังไม่แคล้ว   จดจ้องซ้ำเติม

เหิมเกริมว่าเก่งกล้า   ท้าลอง
เป็นแค่วัวลำพอง     เท่านั้น
เอาจริงจะสยอง      ยับย่อย
หากไม่รู้อดกลั้น     อนาถแท้ปางตาย

หงายหลังดั่งตกต้น    ตาลเมา
คิดว่าเก่งกว่าเขา      อยู่ได้
ประมาทนักอาจเฉา    โรยร่วง
เงียบงันฟาดฟันให้    อ่อนเพลี้ยหลงทาง

วางกานท์กลอนอ่อนด้อย      ดักดาน
คิดผิดขอประทาน            โทษด้วย
วู่วามว่องเวียนมาน          เต็มที่
แน่นิ่งดั่งปลอกกล้วย       อมไว้ภูมิเรา
พันทอง
๒๖/๓/๕๗

[panthong.kh]

สายลมลวงล่วงแล้ว      เลือนหาย
ร้อนกระวนกระวาย        ค่ำเช้า
ร้อนใจก่อความหมาย     อึดอัด
ร้อนรุ่มคราวเร่งเร้า       จ่อมด้วยเหงาตาม
พันทอง
[

/url]

[panthong.kh]

เมฆมากมายกลุ่มก้อน      รวมกัน
บังบดดวงตะวัน         หลบเร้น
เงียบสงัดรำพัน        ปากบ่น
ไผ่ลู่ลมไม่เว้น        ว่าไว้เรื่องราว

คราวใดใจหม่นแท้     ทุกข์ทน
จิตเจ็บก็ยอมทน        ต่อสู้
เหิมฮึกแห่งกมล         มองเหม่อ
พรอดพร่ำเพรียกยอดชู้   กู่ก้องเกินกาล

เพลินพิศพราวพร่างฟ้า   เมฆลอย
แสงเจิดจ้าบนดอย        แจ่มจ้า
เรียวรุ้งจรุงคอย          เคียงคู่
ดาวระยับส่องหล้า     คดโค้งหักเห

เก๋ไก๋ในแห่งห้วง       ดวงจินต์
ฤทัยติดปีกบิน         อยู่แล้ว
เทียวทางท่องชีวิน    ไปทั่ว
หวานขมปนด้วยแห้ว  บ่อยครั้งชินชา
พันทอง
๙/๔/๕๗

[panthong.kh]

ขออวยพรก่อนใกล้       สงกรานต์
เทพทั่วทั้งวิมาน          ก่อเกื้อ
คุ้มครองผ่องสราญ       เริงจิต
อิทธิฤทธิ์โปรดเอื้อ      ปกป้องทุกคน

ดลบัลดาลแต่นี้           ต่อไป
พี่เพื่อนบ้านกลอนไทย    ทุกผู้
จงหมดเคราะห์เพราะใจ   เชยชื่น
เช้าตื่นดั่งล่วงรู้          อยู่ยั้งยืนยาว

คราวเคราะห์ก็หลบเร้น     หลีกหาย
อายุกว่าวางวาย           เท่าร้อย
เอมอิ่มโอษฐ์นะนาย       ยอดยิ่ง
พละดุจช้างน้อย          ชดใช้พลัง

หนังเหนียวหนึบแน่นแฟ้น     กลมเกลียว
จงรักเดียวใจเดียว             เกี่ยวก้อย
หนึ่งหญิงหนึ่งชายเหลียว     แลนั่น
หากท่านหว่านพจน์พร้อย    จักสิ้นชีวี

นี่เตือนตักหักต้อง        ตามใจ
เจอะแม่เสือปืนไว        แย่แท้
แดดับด่าวดิ้นไป         ไม่สั่ง
จอดจ่อมจมพ่ายแพ้     จึ่งเฝ้าบอกเตือน
พันทอง
๑๓/๔/๕๗

[panthong.kh]

ร้อนแรงรักรุกเร้า        ในทรวง
ปลิวว่อนตอนชายลวง  หนักอึ้ง
จิตจดจ่อจ้องจ้วง        จุกจิก
หัวอกกระอักซึ้ง         อิดเอื้อนอ่อนแอ

แดดันดังร่ำร้อง         ครวญคราง
มืดมิดสนิทจาง         เจ็บจี้
ไฟรุมรุ่มรักร้าง          จากจบ
ระทึกระทวยนี้          บ่ได้สร่างซา

คราใดใจใฝ่เฝ้า        ฝันหา
ระทมตรมอุรา          แทบม้วย
มีใครเช็ดน้ำตา        ที่หล่น
ปล่อยเปรอะเลอะแก้มด้วย    หลั่งล้นเนืองนอง

ครองโสดจากเล็กเข้า       วัยวัน
มิใช่เรื่องอัศจรรย์            ดอกเจ้า
ปลงตกแต่ว่าฉัน           หมองหม่น
แอบซ่อนซุกความเศร้า   แต่เช้ายันเย็น

ร้อนแรงรักเลิกร้าง       กันไป
สะทกสะเทือนใจ        บ่อยครั้ง
ยังทนเท่าที่ไหว         ยืนหยัด
อยากจะหยุดยับยั้ง      แต่ต้องตามดวง
พันทอง
๓๐/๔/๕๗

[panthong.kh]

รอนรอนแรมเรื่อฟ้า    ลงดิน
สกุณาโผบิน          สู่เหย้า
ทิวายังถวิล           ขึ้นใหม่
เวียนวกวนถึงเช้า   จึ่งได้คืนหวน

รวนเรรักเลิกร้าง     แรมไกล
หวั่นจิตจ่อมจมไป    สี่ห้อง
ครวญคร่ำเมื่อฤทัย   เจ็บจ่อ
เพรียกพร่ำจนกึกก้อง  แต่ไร้วี่แวว

เยื่อใยยังหดแห้ง     เหี่ยวเฉา
เธอเคยเป็นเหมือนเงา   ก่อนนั้น
บัดนี้ร่วงขาดเขา         เคียงคู่
หมองหม่นดังรูปปั้น      จึ่งช้ำทรวงใน

ใครใครหากรักร้าว       โรยรา
จงนั่งพิศจันทรา         ทิวาด้วย
จิตคงระเริงหา           ที่เกี่ยว
ฤทัยอย่าพึ่งม้วย       จงสู้ฝ่าฟัน
พันทอง
๒๙/๕/๕๗
 

[panthong.kh]

ชาวนาควายเช่นพ้อง   เพื่อนกัน
ไถกลบกระบวนพลัน   เสร็จสิ้น
ต่างต้องพึ่งพามัน      ทุกเมื่อ
ลากคันไถแทบดิ้น     จึ่งได้ข้าวมา

ธาราเหือดหดไร้      หนทาง
หญ้าแหว่งเว้าย่อมบาง   ทั่วพื้น
ควายทุยบ่มีฟาง      แห้งเหี่ยว
ซูบซะตัวดำปื้น      กะหร่องแท้เจ้าทุย

ลุยนาดอนชุ่มด้วย    โคลนตม
ไม่เคยทุกข์ระทม      ค่ำเช้า
น้ำลดสลดขม         ขื่นเข็ด
จึงปล่อยทุยหงอยเศร้า อย่างนี้ทรมาน

กาลเวลาผ่านพ้น    หลายปี
เจ้านกเอี้ยงยินดี     แซ่ซ้อง
ยังเป็นเพื่อนมิมี      แปรเปลี่ยน
ผิดกับคนขอร้อง   ฆ่าเข้าโรงไป

ลุสมัยใหม่นี้          ยากนัก
จงช่วยกันอนุรักษ์    เผื่อให้
ลูกหลานเห็นประจัก  เป็นแน่
รณรงค์เอาไว้      จะได้ไม่สูญพันธุ์
พันทอง
๓/๗/๕๗

[panthong.kh]

วันสำคัญหนึ่งนี้    หนอนาย
อาสาฬหหมาย    ก่อเกื้อ
ชาวพุทธพิสุทธิ์หลาย  หนแห่ง
ร่วมประชันเชิงเชื้อ  เติมแต้มต้นเทียน

เวียนวนวกแต่ครั้ง  โบราณ
สืบต่อกันยาวนาน   รักษ์ไว้
แหนหวงแห่ทุกลาน  วัดนั่น
ของเด่นดังหวังให้   เพื่อเกื้อศาสนา

กาลเวลาล่วงเข้า   หลายสมัย
เราพี่น้องคนไทย   อย่าทิ้ง
ถวายเทียนพรรษาไป  ทุกที่
ตามศรัทธาอย่ากลิ้ง  ทั่วแคว้นแดนสยาม

พระสงฆ์จำวัดได้    ฝึกธรรม
ท่องเที่ยวหยุดกระทำ    ไม่ได้
ศึกษาใฝ่จดจำ        เขียนอ่าน
ครองสมณะให้      ถ่องแท้เรืองรอง
พันทอง
๑๑/๗/๕๗
 

[panthong.kh]

ฝนตกเติมแต่เช้า    ยันเย็น
อึ่งอ่างอวดโอ้เห็น   ไม่น้อย
ประสานส่งเสียงเป็น  จังหวะ
ไพรเราะเริงรื่นร้อย    แต่งแต้มทุ่งทอง

คลองขุดเขินคตเคี้ยว    ไปมา
น้ำเจิ่งนองธารา          แย่แล้ว
คลืนคลืนดั่งนภา         หลุดร่วง
สาดซัดคงไม่แคล้ว      จบสิ้นกันไป

ไฉนหนอหนักแท้        ทุกทาง
บนถนนยุบกลาง        แอ่งเว้า
หลุมหลบยังกะวาง     สนุ๊ก
น้ำกระเด็นโดนเข้า      เปรอะเปื้อนชุดฟอร์ม
พันทอง
๒๙/๗/๕๗

[panthong.kh]

ชายตามองหม่นไหม้      ในทรวง
คนรักเริ่มหลอกลวง       เล่นลิ้น
ถามไถ่ก็เพราะหวง        จริงนั่น
ใช่ว่าพูดกลอกกลิ้ง        เกริ่นให้แจ้งจินต์

รินคำควรคิดได้      ด้วยตน
สอนสั่งจำฝืนทน     เบื่อใบ้
เยินยอย่อมทนงจน    แหนงหน่าย         
สุดหักหายหวนไห้     ร่ำร้องฟูมฟาย

หลายวันผันผ่านพ้น   แรมปี
ยับย่อยรอยราคี        เปรอะเปื้อน
ถลำลึกลงฤดี          แนบแน่น
ลามเลอะดั่งกลากเกลื้อน  ที่ขึ้นตามตัว

กลัวจึงสลัดทิ้ง      รักไป
เจ็บระบมทรวงใน   พ่ายแพ้
รอยรักปักฤทัย       พังหมด
โศกสลดทุกข์แท้   จักแก้ฉันใด

มาเจอชายใช่แล้ว   ตัวจริง
ถึงไม่รวยขออิง      อกไว้
จงอย่าเป็นเสือสิงห์  ดังก่อน
หากว่ารักแน่ไซร้     จัดให้เคียงเรียม
พันทอง
๑๖/๘/๕๗