ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ศรีเปรื่อง]

เอ้อระเหยย่างเยื้อง         จรัลมา
ผาดพิศโคลงยุพา          ถักไว้
สงสารสุดชีวา              เคืองขัด...จริงเฮย
"โอ้! สวรรค์ทำได้         ช่างไร้...ปราณี"

"ดิน" ยุพีผ่องแผ้ว         ผิวพรรณ
สง่าเพียงเทวัญ            เสกสร้าง
ใยบุรุษเมินกัน              ทำแม่-
ขายมิออกเติ่งค้าง          นั่งเคว้ง...บนคาน    

ศรีเปรื่อง
๑๑ มี.ค. ๒๕๕๗

ปล.

มารุมแกล้งน้อง "ดิน" ด้วยคน              

[D]

เอ๊า..ท่าน"ศรีฯ"..สงสารหรือสมหน้ากันล่ะเนี่ย ทะแม่งๆๆๆ...
เค้าโง่นะตะเอง..ขอเก็บไปคิดข้ามคืนอ่ะ

////////////////////////////////



ท่าน"ศรี'มาถากย้ำ                    ช้ำใจ
ดูเถิดช่างกระไร                       ไป่เว้น
สงสารน่ะเป็นไหม                   ฮึพ่อ
มาก่อความตามเต้น                  จิกเน้นมิวาย

ชลนานองผ่องแก้ม                 แซมปราง
อกหักรักหมดทาง                     แน่ไซร้
เห็นโจงกระเบนวาง                  หวังเกาะ...พี่เอย
หนอยท่านกลับเยาะให้             โธ่อ้ายใจดำ 


"ดิน"

[รพีกาญจน์]

ใจร่มๆ มาช่วยน้องดินแล้ว...

๐ อายุเลยครึ่งร้อย      สิบซาว(ยี่สิบ)
อาจไม่อยู่ยืนยาว        กว่านี้
เห็นดินรุ่นราวราว        คราวหน่อ
เทียนดับกลับลุกชี้      ส่อสู้คืนเกม

๐ ศีลธรรมนำจิตน้อม    นิจจัง
รักใคร่บ่จีรัง              เที่ยงแท้
มันแล้วแต่จิตตัง         บอกบ่ง
วัยหนุ่มกลางอาจแพ้    แก่ร้ายมากแรง

๐ วอนขอคิวก่อนเด้อ    เมตตา
เริงร่ายจ๊ะจิงจา           ต่อด้วย
โยกย้ายช่าช่าช่า         เขย่ง
ร่อแร่ก็แค่ม้วย           ช่วยหิ้วไว้วัด

คิดถึงยังรุ่นรำวงงานวัด ไม่มีอะไรๆ

๐ รพีกาญจน์

[D]

เจ็ดสิบลองบวกแล้ว               โหชรา..!?
พุทโธ่อนิจจา                          แก่แล้ว
ร้างไร้คู่กายา                          จริงบ่...อ้ายเอย
เกรงกริ่งลวงมานแป้ว          คลาดแคล้วไคลคลา

หากจริงใจใฝ่เอื้อ                 อาทร
จะไม่คิดจากจร                    แน่แท้
น้องหวังพึ่งจึงวอน             อกอุ่น
ขอพี่จงรับแก้.....                  เหว่ว้ายาใจ

"ดิน"

[สมนึก นพ]

จำจากไกลห่างบ้าน            เคยนอน
เคยอยู่เรียนเขียนกลอน        ก่อนนี้
กลับมาใหม่วิงวอน             สานต่อ
รับว่ามิหลบลี้                   ว่างเว้นอีกนา

อายุมีที่พ้น                     ปีกลาย
นับอยู่เลขมากมาย            จ่อแจ้ง
ลบออกง่ายจะตาย            เหลือนั่น
นำสี่มิเสแสร้ง             อ่อนแท้วัยเรา.

นพ
12มี.ค.57

[ball2013]

กระทู้ ฝึกแต่งโครง  ครบขวบปี
มีแต่ผู้ฝีมือดี           มาแต่งกัน
ข้าน้อยมือใหม่        ขอฝากตัว
หัดเดินเพลิดเพลิน  ในบ้านกลอน

เคอะเขินบ้างบางที   เพราะเพิ่งหัด
อาจตะกุกตะกักบ้าง  ขออภัย
แต่รักกลอนด้วยใจ   มิคลาย
ขอพี่ๆช่วยแนะนำ     เด็กอ่านกลอน

[panthong.kh]

โสดหลายปีดีอยู่แล้ว             คนงาม
ยังจะชอบหาความ               อยู่ได้
คนแก่คนเฒ่ายาม                ดีอยู่ นานมา
ดุจดั่งลอยเข้าใกล้               ฝั่งน้ำยามเย็น

จำเป็นต้องอยู่ยั้ง                ยังคอย
ลูกเต้าเข้าสำออย              บ่อยครั้ง
อยากหลบหลีกไปดอย       ดูแม้ว
พวกก็ชอบฉุดรั้ง              บ่ให้ไปเลย

ไพร พนาวัลย์ 
 

                       

สาวสวยโสดต่างรู้          กันดี
นั่งนึกแหนงหน่ายหนี   ไม่น้อย
เรียกร่ำเริงวจี            จดจ่อ
อยากจะได้หนังย้อย      หย่อนย้วยสักคน

กมลหมองหม่นไหม้     มานาน
จวนเจียนจะขึ้นคาน    อยู่แล้ว
เร่งเร็วหน่อยซมซาน   เต็มที่
ยิ่งแก่มันกว่าแห้ว       หักห้ามไม่ไหว

ใจจึงประหนึ่งร้อง     เรียกหา
แหว่งเหวอะจนอุรา    ยุ่งแท้
มะรุมมะตุ้มพา         ป่วนปั่น
เลอะเทอะดั่งเจอแส้  เฆี่ยนให้หลงมนต์
พันทอง
๑๒/๓/๕๗

[จารุทัส]

กระทู้ ฝึกแต่งโครง  ครบขวบปี
มีแต่ผู้ฝีมือดี           มาแต่งกัน
ข้าน้อยมือใหม่        ขอฝากตัว
หัดเดินเพลิดเพลิน  ในบ้านกลอน

เคอะเขินบ้างบางที   เพราะเพิ่งหัด
อาจตะกุกตะกักบ้าง  ขออภัย
แต่รักกลอนด้วยใจ   มิคลาย
ขอพี่ๆช่วยแนะนำ     เด็กอ่านกลอน

   ก่อนอื่นต้องเอ่ยอ้าง . . . . เอกโท
ตำแหน่งตัวโตโต . . . . . . . เช่นนี้
หนึ่งวรรคเหนื่อยอักโข . . . . โคลงสี่ สุภาพ
อยากเก่งอย่าหลบลี้ . . . . . คํ่าเช้าเข้ามา

   มาตรามียกเว้น . . . . . . . เช่นกัน
หาเอกอัศจรรย์ . . . . . . . . ยากแท้
ลดหย่อนโทษผ่อนผัน . . . . เสียงซั่น คำตาย
เปลี่ยนรูปอาจดูแหย้ . . . . . แต่ได้ความหมาย

   สุดท้ายเจ้าอย่าทิ้ง . . . . . สัมผัส นอกเอย
ดูอย่างจารุทัส . . . . . . . . .​ แต่งไว้
ผิดถูกค่อยค่อยหัด . . . . . . . ไปเถิด
ใครเกิดแล้วแต่งได้ . . . . . . . ซะงั้นไม่มี

                      จารุทัส

add complete
by klonthaiclub fb

[panthong.kh]

เอ้อระเหยย่างเยื้อง         จรัลมา
ผาดพิศโคลงยุพา          ถักไว้
สงสารสุดชีวา              เคืองขัด...จริงเฮย
"โอ้! สวรรค์ทำได้         ช่างไร้...ปราณี"

"ดิน" ยุพีผ่องแผ้ว         ผิวพรรณ
สง่าเพียงเทวัญ            เสกสร้าง
ใยบุรุษเมินกัน              ทำแม่-
ขายมิออกเติ่งค้าง          นั่งเคว้ง...บนคาน    

ศรีเปรื่อง
๑๑ มี.ค. ๒๕๕๗

ปล.
มารุมแกล้งน้อง "ดิน" ด้วยคน              

เสียงลอยลมล่องเยื้อน     เยือนมา
ศรีเปรื่องเจรจา              จ่อจ้อง
สองเนตรช่างเย็นชา        เหลือที่
แกล้งกกกอดนวลน้อง     นิ่มเนื้อนางใด

ใจจอมขวัญหวั่นแท้     จึงครวญ
ทำกระบิดกระบวน      ยักย้าย
ทรนงองอาจจวน       จิตเจ็บ
บอกว่าตนเป็นหม้าย   ไก่แจ้เกินคุณ
พันทอง

[ศรีเปรื่อง]

งุนงงโดนอีกแล้ว          เหยอเรา
เป็นเหยื่อให้นงเยาว์       กลั่นแกล้ง
อุตส่าห์หลบหลังเสา      ซุกซ่อน
หวังจักพ้นพิษแข้ง         เข่าน้อง...นวลนาง

ถึงห่างก็ห่อนพ้น             มือมาร
ลมปากโฉมสะคราญ        เปรียบได้-
กับอาวุธประหาร             ตัดชีพ
เพียงเฉี่ยวก็ทำให้           พี่ล้ม...ทั้งยืน

ศรีเปรื่อง

[panthong.kh]

เอ๊า..ท่าน"ศรีฯ"..สงสารหรือสมหน้ากันล่ะเนี่ย ทะแม่งๆๆๆ...
เค้าโง่นะตะเอง..ขอเก็บไปคิดข้ามคืนอ่ะ

////////////////////////////////



ท่าน"ศรี'มาถากย้ำ                    ช้ำใจ
ดูเถิดช่างกระไร                       ไป่เว้น
สงสารน่ะเป็นไหม                   ฮึพ่อ
มาก่อความตามเต้น                  จิกเน้นมิวาย

ชลนานองผ่องแก้ม                 แซมปราง
อกหักรักหมดทาง                     แน่ไซร้
เห็นโจงกระเบนวาง                  หวังเกาะ...พี่เอย
หนอยท่านกลับเยาะให้             โธ่อ้ายใจดำ 

"ดิน"

ตามประสาจกจิ้ม   เริงใจ
หัวอกตระหนกใน   เหนื่อยล้า
หยิกแหย่เย้าฤทัย   ชุ่มชื่น
รวดเร็วฝีปากกล้า  อย่าได้หาความ

มาเคลียคลอคู่เคล้า   หนึบหนับ
กลิ้งกลอกก็ศอกกลับ  ยัดไส้
รู้เรื่องลวงล้วงลับ      เร็วรี่
จิกตบหมัดกำไว้     อย่าได้แบมือ
พันทอง

[ไพร พนาวัลย์]

คือคำคนว่าไว้      เวียนวน
คงไม่คิดหลงกล     กลอกกลิ้ง
ศอก,เข่า,เท้า,มือ,ขน       ประเคนให้
ทำบ่ได้ใจปิ้ง       ป่นปี้ดีสลาย

ร่างกายบ่แม่นเน้อ         กระสอบทราย
ตี,ต่อย,ตบ.เกือบตาย           ด่าวดิ้น
เดี๋ยวเผื่อสวนคงคาย           ของเก่า เอานา
เถอะ เถื่อนี้ยอมสิ้น           ถอดเสื้อยอมถวาย

กรีดกรายรายร่ำร้อง              เพลงมวย
หวังจะเจอะคนสวย               สักตั้ง
หากบ่ถึงคราวซวย                คงบ่ หลับนา
ขออย่าทุบตรงดั้ง              หักแล้วคงสวอย

ไพร พนาวัลย์

เถื่อ =ครั้ง
สวอย =สลบเหมือด
 

[panthong.kh]

ใจร่มๆ มาช่วยน้องดินแล้ว...

๐ อายุเลยครึ่งร้อย      สิบซาว(ยี่สิบ)
อาจไม่อยู่ยืนยาว        กว่านี้
เห็นดินรุ่นราวราว        คราวหน่อ
เทียนดับกลับลุกชี้      ส่อสู้คืนเกม

๐ ศีลธรรมนำจิตน้อม    นิจจัง
รักใคร่บ่จีรัง              เที่ยงแท้
มันแล้วแต่จิตตัง         บอกบ่ง
วัยหนุ่มกลางอาจแพ้    แก่ร้ายมากแรง

๐ วอนขอคิวก่อนเด้อ    เมตตา
เริงร่ายจ๊ะจิงจา           ต่อด้วย
โยกย้ายช่าช่าช่า         เขย่ง
ร่อแร่ก็แค่ม้วย           ช่วยหิ้วไว้วัด

คิดถึงยังรุ่นรำวงงานวัด ไม่มีอะไรๆ

๐ รพีกาญจน์

อายุยาวอยู่ยั้ง     ยืนยง
หลักสี่สาวพะวง   ซะด้วย
หมายมุ่งมั่นก็คง   ว่างเปล่า
จึงไม่ยากมอดม้วย  ด่าวดิ้นมรณัง

ยังอยากยืดจิตนั้น       ให้ยาว
รอรุ่งแสงแพรวพราว    สักครั้ง
ริบหรี่ล่อหลอกหนาว   ใจสั่น
นอนสะดุ้งตาตั้ง      เมื่อใกล้วัยทอง

ต้องจัดคิวหนึ่งเข้า    ประชิด
ขืนยักย้ายอาจติด    กับได้
ห้าหรือหกมากฤทธิ์   จริงนั่น
เห็นดุ่มเดินเทียวไล้  ขื่อนั้นนานมา

ชราภาพจักด้วย   เหตุใด
นกนั่นนอนทำใจ   แต่นี้
หันหาวัดเร็วไว     ป้องปก
เกิดข่าวรั่วต้องซี้   แน่แล้วลำเค็ญ

พันทอง
๑๓/๓/๕๗

[panthong.kh]

เจ็ดสิบลองบวกแล้ว               โหชรา..!?
พุทโธ่อนิจจา                          แก่แล้ว
ร้างไร้คู่กายา                          จริงบ่...อ้ายเอย
เกรงกริ่งลวงมานแป้ว          คลาดแคล้วไคลคลา

หากจริงใจใฝ่เอื้อ                 อาทร
จะไม่คิดจากจร                    แน่แท้
น้องหวังพึ่งจึงวอน             อกอุ่น
ขอพี่จงรับแก้.....                  เหว่ว้ายาใจ

"ดิน"

เจ็ดสิบสองไม่แคล้ว  วัยชรา
ชอบจึ่งแวะเวียนมา    แต่งแต้ม
ไหวหวั่นวอกแวกหนา  เป็นห่วง
กระดกกระเดี้ยแง้ม     คู่จิ้นยังคอย

รอยรักสลักเข้า           ในทรวง
หากจะคิดหลอกลวง     เข่าซ้าย
จิ้มอัดกัดทั้งยวง         ยับย่น
ฉันนะโมโหร้าย      อย่าได้วางใจ

ใครเขามาเป่าจี้   หูนาง
ลอยละลิ่วเบาบาง   แต่ต้น
ไม่ค่อยคิดหมดทาง  เดินต่อ
รันทดขื่นขมข้น   เข็ดเข้ากระดูกดำ
พันทอง
๑๓/๓/๕๗

[panthong.kh]

จำจากไกลห่างบ้าน            เคยนอน
เคยอยู่เรียนเขียนกลอน        ก่อนนี้
กลับมาใหม่วิงวอน             สานต่อ
รับว่ามิหลบลี้                   ว่างเว้นอีกนา

อายุมีที่พ้น                     ปีกลาย
นับอยู่เลขมากมาย            จ่อแจ้ง
ลบออกง่ายจะตาย            เหลือนั่น
นำสี่มิเสแสร้ง             อ่อนแท้วัยเรา.

นพ
12มี.ค.57

จำใจจรอย่าได้      ด่วนลา
อยู่ก่อนนะเธอจ๋า      อย่าทิ้ง
หยิบกลอนเก่านำมา   บอกเพื่อน
อายจังยังขำกลิ้ง    แต่งแต้มไม่หวาน

นานปีเป็นที่ได้    ประจักษ์
ยังตะกุกตะกัก    ไม่เว้น
เอื้อนโอษฐ์เอ่ยคำรัก  หนักหน่วง
อ้างแค่เพียงทะเล้น    กลบกลิ้งอายจัง

อายุยังไม่เข้า      เส้นชัย
เหลือสิ่งที่แก้ไข   หนักอึ้ง
โหมหักห้ามไม่ไหว   เก็บกด
หน้าบ่รับแถมบึ้ง    ไม่แคล้วหย่อนยาน
พันทอง
๑๓/๓/๕๗
 

[สมนึก นพ]

งานโคลงกลอนย่อมรู้        นานมา
นึกจะเขียนทุกครา            อ่อนถ้อย
บทหวานส่อเวทนา           ยากยิ่ง
ประสบการณ์ยังด้อย         ย่ำย้ำที่เดิม

ตอบเติมบทแต่งโต้          เพื่อนกัน
คิดไม่ค่อยจะทัน             บ่อยครั้ง
ความหมายเปลี่ยนแปรผัน  ลบหลู่
เกรงว่าจะพลาดพลั้ง        กล่าวก้าวล่วงเกิน

คงเพลิดเพลินแต่งได้       เทียบเคียง
วางเรื่องมานำเรียง          เล่นนั้น
บอกกล่าวเล่ากันเพียง      พ้นผ่าน
ตัวเรื่องมิปิดกั้น              ใช่ใช้ตนเอง

ครื้นเครงวัยที่ไร้             เดียงสา
ตามไล่หักลบมา             ไม่เว้น
เนื้อหนังย่นตำตา            คางหย่อน
แพ้สบู่กล่าวย้ำเน้น          ดั่งได้บอกมา.

นพ
14มี.ค.57


...

[ศรีเปรื่อง]

มีโคลงเป็นเพื่อนแท้               คลายกรม
ตามถักตามผสม                   บ่มถ้อย
ว่างขยับขับระงม                   มะมี่
สังเกตเสียงคำร้อย                เมื่อพร้องลำนำ

เลือกคำ "เอก" ที่ให้              เสียง "โท"
จักก่อโคลงรสโต                  ประดับหล้า
เลือก "โท" แต่เสียงโชว์         "ตรี" ยิ่ง-
งามประเจิดเพริศฟ้า               แอร่มเพี้ยงเพลงสวรรค์

คำจบวรรคสุดท้าย                "จัตวา"
เสียงเด่นสุดโสภา                  ผ่องแผ้ว
ที่ผมเสนอมา                       ลองเล่น
เขียนเสร็จลองเจื้อยแจ้ว           จักรู้เป็นไฉน

ศรีเปรื่อง
๑๔ มี.ค. ๒๕๕๗

มะมี่ = อึงมี่
กรม = ตรม

[ดอกกระเจียว]

โคลงโคลงเคลงเคลงเหล่าเจ้า        เจนคำ
เรียงปรับเสนอนำ                      เกิดถ้อย
เป็นโคลงแคล่่วคล้องจำ               ต้องจิต  ใครนา
คนท่องว่าตาลอ้อย                     ซ่านซึ้งใจจัง

ไม่ถนัดโคลง...อิอิ

[panthong.kh]

กระทู้ ฝึกแต่งโครง  ครบขวบปี
มีแต่ผู้ฝีมือดี           มาแต่งกัน
ข้าน้อยมือใหม่        ขอฝากตัว
หัดเดินเพลิดเพลิน  ในบ้านกลอน

เคอะเขินบ้างบางที   เพราะเพิ่งหัด
อาจตะกุกตะกักบ้าง  ขออภัย
แต่รักกลอนด้วยใจ   มิคลาย
ขอพี่ๆช่วยแนะนำ     เด็กอ่านกลอน

   ก่อนอื่นต้องเอ่ยอ้าง . . . . เอกโท
ตำแหน่งตัวโตโต . . . . . . . เช่นนี้
หนึ่งวรรคเหนื่อยอักโข . . . . โคลงสี่ สุภาพ
อยากเก่งอย่าหลบลี้ . . . . . คํ่าเช้าเข้ามา

   มาตรามียกเว้น . . . . . . . เช่นกัน
หาเอกอัศจรรย์ . . . . . . . . ยากแท้
ลดหย่อนโทษผ่อนผัน . . . . เสียงซั่น คำตาย
เปลี่ยนรูปอาจดูแหย้ . . . . . แต่ได้ความหมาย

   สุดท้ายเจ้าอย่าทิ้ง . . . . . สัมผัส นอกเอย
ดูอย่างจารุทัส . . . . . . . . .​ แต่งไว้
ผิดถูกค่อยค่อยหัด . . . . . . . ไปเถิด
ใครเกิดแล้วแต่งได้ . . . . . . . ซะงั้นไม่มี

                      จารุทัส

เอาแค่นี้ก่อนนะ มีรายละเอียดอีกเยอะเดี๋ยวงง

ก็เตาะแตะต่อถ้อย    เรียงมา
ยังไม่เป็นประสา      เร่งสู้
สักวันนะไก่กา       อาจเก่ง
เสาะแสวงคงรู้     รสร้อยคำโคลง

โยงใยยับย่นยั้ง     ไตร่ตรอง
โทท่องทวนประคอง   ต่อแต้ม
เอกก็ไม่เป็นสอง   รองอื่น
เคร่งครัดต้องผลิแย้ม  ดั่งไม้งอกงาม

ฝึกฝนทนใฝ่เข้า     ทุกวัน
ความถนัดเกิดพลัน  ไม่ช้า
ใจเย็นเป็นประกัน    ได้แน่
หากฤทัยแกร่งกล้า   แค่นี้ขี้ประติ๋ว
พันทอง
๑๕/๓/๕๗
เป็นกำลังใจให้..สู้..สู้จ้า

[panthong.kh]

งุนงงโดนอีกแล้ว          เหยอเรา
เป็นเหยื่อให้นงเยาว์       กลั่นแกล้ง
อุตส่าห์หลบหลังเสา      ซุกซ่อน
หวังจักพ้นพิษแข้ง         เข่าน้อง...นวลนาง

ถึงห่างก็ห่อนพ้น             มือมาร
ลมปากโฉมสะคราญ        เปรียบได้-
กับอาวุธประหาร             ตัดชีพ
เพียงเฉี่ยวก็ทำให้           พี่ล้ม...ทั้งยืน

ศรีเปรื่อง

รักดอกดังดั่งนั้น         ยวนยี
เตะต่อยตามราวี         แต่เช้า
หวานหวามหวั่นฤดี      อาจกร่อย
ขมเข็ดแถมขี้เหล้า      กลิ่นฟุ้งกระจาย

ชายชอบชวนชื่นโซัย    กันไป
อุนะมาเป็นไห           เยี่ยมแท้
สาโทก็มาไว           จริงนั่น
ช้างกระทึบโลงแปล้   อ่อนด้อยอย่าลอง

อาวุธก็หมั่นใช้     ลับคม
ด้อยนักหมดอารมณ์   หลบลี้
สะสมสู่นิยม      ฝันใฝ่
ใครแหย่แม่อาจซี้   ก่อนเข้าวัยชรา
พันทอง
๑๕/๓/๕๗