ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

รักหรอกจงอย่าได้        ขัดเคือง
หลอกเล่นเช่นประเทือง  จิตน้อย
หวามไหวกระไรเปลือง   สมองเปล่า
ทำคิดเล็กจักด้อย     จบสิ้นปัญญา

นานาจิตตังตั้ง     ต่อเติม
ใช่ว่าคิดเหิมเกริม    นะเจ้า
หญิงยิ่งอยู่ดังเดิม  หยอกแหย่
ครื้นเครงครบเครื่องเข้า  สนุกแท้จริงจริง
พันทอง
หากล่วงเกินขออภัยด้วยจ้า
 

[ศรีเปรื่อง]

เป็นเสือหญิงท่องหล้า         มานาน
ความหล่อเหลือ'รับทาน       เท่ห์ล้น
ไปไหนถูกนงคราญ            ยุดแย่ง
ชักเบื่ออยากหลุดพ้น          เหนื่อยล้า...เต็มที

จึงคิดที่จะเซ้ง                 ขายไป
ความ "หล่อ" ระบือไกล       ก่อนกี้                   
ขายถูกบวกกำไร               เพียงแค่...กระจิดนา
แสนสี่เพียงเท่านี้              อย่าช้า...มาเร็ว

ศรีเปรื่อง
๗ ก.พ. ๒๕๕๗

[panthong.kh]

แวะเวียนมาอ่านถ้อย    ตกใจ
บอกเป็นเสือปืนไว      ซะงั้น
คุยโวนะทรามวัย       ไหวหวั่น
มีแต่โม้ทั้งนั้น           ที่แท้ไม่จริง

หญิงจึงจอบจ่อจ้อง       ลองดู
เสือกลับกลายเป็นหมู    เชื่องช้า
ต้องขายชั่งพธู           บอกกล่าว
โลละยี่สิบห้า         เท่านั้นขาดตัว  นะจ๊ะ
พันทอง
 

[panthong.kh]

ไก่จิกเด็กนั่นด้วย   เหตุใด
ตอบหน่อยหายข้องใจ  นะเจ้า
กูรูก็ยังไหว         นาท่าน
เชิญแต่งแต้มหยอกเย้า   เล่นให้สุขจริง

ไก่อ่อนสอนขันได้     ไหมเอย
ขอจงรีบเฉลย          อย่าช้า
ชั้นเชิงช่วงชกเผย      จดจ่อ
รู้ละจงเปิดหน้า      ต่อถ้อยความนัย

ไก่หนุ่มเรียกไก่แจ้     หรือไร
ฉันนั่นชักเอะใจ       ช่วยแจ้ง
ไก่โต้งเห็นเหงาไป    บอกหน่อย
โดนห่ากินใช่แกล้ง    หมดเล้าแล้วฤๅ
พันทอง
๑๕/๒/๕๗

[ศรีเปรื่อง]

กระพือปีกขยับพริ้ว              เตรียมขัน
หน็อยแน่!! อิตถีพัน ฯ          นิ่มเนื้อ
มากระตุกหนวดกัน              เหวยขุ่น...มโนเฮย
เรียม ฤ สืบชาติเชื้อ             หน่อแจ้แดนสวรรค์

ดาราฝันนั่งยิ้ม                   หลงดนู
อาทิตย์เผลอ "อู้ฮู!!"           เคลิบเคลิ้ม
จันทราหยุดยืนดู                ตะลึงนิ่ง
สองเนตรถึงกับเยิ้ม             โอษฐ์น้ำลายไหล

นงไพรทุกผู้ทั่ว                  สากล
เสียง "ค็อก-อะ-ดู ฯ" ดล      จิตให้
สละนิทร์ออกมายล              ยินเล่ห์
พิณกู่ดุจเทพไท้                 ท่านพร้องเพลงครวญ   

คือจิกเด็กเพราะเคี้ยว           ง่ายดี
กรุบกรุบหมดสรีร์                ย่อมได้
หงำเหงือกมิเข้าที               มันติด...ฟันนา
เฉกแม่พันทองไซร้              ยากแท้...กลืนกิน

ถลาบิน ฤ กู่ร้อง                 ขันกระบวน
ไก่อ่อนยังมิควร                  เร่งรู้
เทคนิคกระแซะนวล             พึงบ่ม...นานแฮ
ขืนรีบทำเจ้าชู้                   อาจช้ำระกำใจ

ไก่โต้ง น่ะพวกชั้น               เชิงลุย
ผิดกับแจ้จอมคุย                 ชอบป้อ
กางปีกกรีดกรายฉุย-            ฉายอวด
โต้งนี่เขาไม่ง้อ                   โดดขย้ำทันที

ศรีเปรื่อง
๑๖ ก.พ. ๒๕๕๗

ปล.

ขออภัยคุณพันฯ หยอกเล่นนะครับ อย่าได้ถือสา
ค็อก-อะ-ดู ย่อ จาก  Cock-a-doodle-doo (คือว่าผมเป็นไก่แช่ฝรั่ง อิอิ)

[panthong.kh]

กระพือปีกไม่ได้     เลยคุณ
คอตกต้องซุกซุน    หมดสิ้น
เคยขันกระชั้นฉุน    ไหมนั่น
หัวหดห้อยตาปลิ้น    แผ่วทั้งหายใจ

ทำเฉไฉดั่งทิ้ม       ใจดำ
หนวดก็หงอกระกำ    เจ็บแท้
ก็คิดกระตุกจึงคลำ   ดูก่อน
สากเจ็บมือยอมแพ้    คงใกล้วางวาย

ชายครวญชวนจักให้    เห็นใจ
โถพ่อเสือปืนไว       ไม่สู้
มัวเล็งไม่สับไก      แค่ขู่
ลายล่อนหลุดด้วยรู้  เสือนั้นเป็นแมว

คิดจิกเด็กไม่แคล้ว    ฟันฟาง
ระวังจักตาค้าง        นะเจ้า
เป็นห่วงนักนวลนาง  บอกกล่าว
เกิดว่าก้นจ้ำเบ้า   ไก่โต้งจาบัลย์

โก่งคอรอช่วงเช้า    ไม่เห็น
คงดั่งนกกระเด็น     ตกหม้อ
คาดคั้นเจอะกรรมเวร  ระวังหน่อย
ไก่เด็กต้องตามง้อ    หมั่นกู้เกี้ยวนวล
พันทอง
๑๖/๒/๕๗
ขอบคุณคุณศรีเปรื่องจ้า ไม่ถือหรอกจ้า
แค่มาต่อกลอนก็ถือเป็นพระคุณอย่างยิ่งแล้ว

[panthong.kh]

รักเราเริ่มเก่าแล้ว     หรือไร
เธอตัดเยื่อตัดใย     หมดสิ้น
อดีตรักหนักใน       ใจนั่น
เพียงไม่กี่ปีดิ้น    สะดุดไร้ทางดัน

ดันทุรังเริ่มร้าว     แตกยับ
เอื้อนเอ่ยจะขยับ   ไม่สู้
ก่อนเก่าก็ยังดู      ก๋ากั่น
มาบัดนี้พึ่งรู้      รักนั้นโรยรา

พยายามอ่อนข้อ   ไม่โวย
เธอก็ยังขโมย      กินได้
เด็กดอยเด่นจริงโหวย   อวบอัด
ออเซาะน่าหมั่นไส้    ตบดิ้นคามือ

ถือดีริคบชู้        ไม่อาย
ปล่อยให้ฉันฟูมฟาย   เจ็บช้ำ
การกระทำสมหมาย   ดังจิต
แค่ฉันขอเตือนย้ำ    ระวังไว้มีดบิน
พันทอง
๒๐/๒/๕๗

[ศรีเปรื่อง]

ยินเสียงโหวกเหวกก้อง        พารา
รีบหลบแฝงพฤกษา            ซ่อนเร้น
หวาดหวาดว่ากานดา          เธอแน่
มือจับทรวงอกเค้น             นั่งลุ้นรอดู

โอ้พธูเกรี้ยวกราด              เดินมา
ประหนึ่งผีสิงอุรา               เปรตเข้า
ขนลุกซู่เสียวกา-               ยายิ่ง
ในหัตถาของเจ้า               มีดลี้คิมฮวง

ควงขวับกวัดแกว่งคว้าง        ชาญเชิง
ขวัญพี่หนีกระเจิง               กริ่งม้วย
คงหมดสิทธิ์ระเริง               เย้าแย่  อนงค์เฮย
วอนพระปกปักษ์ด้วย            ช่วยพ้นความตาย

หากชายมาดเนียบนิ้ง           กวนมโน
ลาลับโลกคงโฮ                 ร่ำไห้
จันทราสุริโย                     หยุดส่อง แสงนา
เวหาสหมองอกไหม้             ชอกช้ำกำสรวล

คำนวณระยะไว้                  อย่างดี
กะจักโผนสรีร์                    เผ่นพริ้ว
สบจังหวะทันที                   รีบวิ่ง จ้ำแฮ
กระบัดตรับเสียงฟิ้ว              มีดน้องต้องขา

น้ำตาไหลสุดยั้ง                 ร่วงกรู
โอ้ชีพของดนู                    ช่างสั้น
ภาระที่ต้องดู                     น้องเด็ก ดอยนอ
ฝากแก่ผู้ใดนั้น                   ไป่รู้จริงจริง

จัก "มุนี ฯ" ผู้หมายพ้น           นิพพาน
หรือว่า "รพีกาญจน์"              จรัสถ้อย
"ลุงไพร ฯ" เชี่ยวชำนาญ        การเกษตร
อีก "ขลุ่ย" มาณพน้อย           ยากแท้ตัดสิน

"ไร้นาม ฯ"จินต์เลิศล้ำ           พจน์วาม
ทั้งพี่ "มือขวา" ความ             สะแด่วแห้ว
หยุดคิดเพราะแสงวาม            มีดแม่
เสร็จแน่คงมิแคล้ว                ถูกจิ้มพุงพรุน

  ฝากเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ดูแลเด็กดอยด้วย

ศรีเปรื่อง
๒๑ ก.พ. ๒๕๕๗

สะแด่วแห้ว = สุดยอด สุโค่ย (ประมาณนี้) เป็นแสลงวัยรุ่นสมัยซัก 20 ปีที่แล้ว

[ไพร พนาวัลย์]

................................
น้ำตาไหลสุดยั้ง                 ร่วงกรู
โอ้ชีพของดนู                    ช่างสั้น
ภาระที่ต้องดู                     น้องเด็ก ดอยนอ
ฝากแก่ผู้ใดนั้น                   ไป่รู้จริงจริง

จัก "มุนี ฯ" ผู้หมายพ้น           นิพพาน
หรือว่า "รพีกาญจน์"              จรัสถ้อย
"ลุงไพร ฯ" เชี่ยวชำนาญ        การเกษตร
อีก "ขลุ่ย" มาณพน้อย           ยากแท้ตัดสิน

.................................................

  ฝากเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ดูแลเด็กดอยด้วย

ศรีเปรื่อง
๒๑ ก.พ. ๒๕๕๗



ยินเสียงศรีเปรื่องเว้า          วิงวอน
หมู่เด็กดอยออนซอน          มากล้น
ร้องเพลงกล่อมหลานนอน        มามาก
จึ่งบ่ต้องเกรงว่า              เหล่าหล้ามาเหงา

อันเราผู้เฒ่าไซร้            มีงาน
กะเสดตะกอนการ          เห็ดเลี้ยง
อยากได้ลูกมือปาน           ใจจะ ขาดนอ
ยิ่งสาวคราวรุ่นเพี้ยง        เสี่ยงไว้ในสถาน

ไพร พนาวัลย์

กะเสดตะกอน= เกษตรกร       

[panthong.kh]

ยินเสียงโหวกเหวกก้อง        พารา
รีบหลบแฝงพฤกษา            ซ่อนเร้น
หวาดหวาดว่ากานดา          เธอแน่
มือจับทรวงอกเค้น             นั่งลุ้นรอดู

โอ้พธูเกรี้ยวกราด              เดินมา
ประหนึ่งผีสิงอุรา               เปรตเข้า
ขนลุกซู่เสียวกา-               ยายิ่ง
ในหัตถาของเจ้า               มีดลี้คิมฮวง

ควงขวับกวัดแกว่งคว้าง        ชาญเชิง
ขวัญพี่หนีกระเจิง               กริ่งม้วย
คงหมดสิทธิ์ระเริง               เย้าแย่  อนงค์เฮย
วอนพระปกปักษ์ด้วย            ช่วยพ้นความตาย

หากชายมาดเนียบนิ้ง           กวนมโน
ลาลับโลกคงโฮ                 ร่ำไห้
จันทราสุริโย                     หยุดส่อง แสงนา
เวหาสหมองอกไหม้             ชอกช้ำกำสรวล

คำนวณระยะไว้                  อย่างดี
กะจักโผนสรีร์                    เผ่นพริ้ว
สบจังหวะทันที                   รีบวิ่ง จ้ำแฮ
กระบัดตรับเสียงฟิ้ว              มีดน้องต้องขา

น้ำตาไหลสุดยั้ง                 ร่วงกรู
โอ้ชีพของดนู                    ช่างสั้น
ภาระที่ต้องดู                     น้องเด็ก ดอยนอ
ฝากแก่ผู้ใดนั้น                   ไป่รู้จริงจริง

จัก "มุนี ฯ" ผู้หมายพ้น           นิพพาน
หรือว่า "รพีกาญจน์"              จรัสถ้อย
"ลุงไพร ฯ" เชี่ยวชำนาญ        การเกษตร
อีก "ขลุ่ย" มาณพน้อย           ยากแท้ตัดสิน

"ไร้นาม ฯ"จินต์เลิศล้ำ           พจน์วาม
ทั้งพี่ "มือขวา" ความ             สะแด่วแห้ว
หยุดคิดเพราะแสงวาม            มีดแม่
เสร็จแน่คงมิแคล้ว                ถูกจิ้มพุงพรุน

  ฝากเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ดูแลเด็กดอยด้วย

ศรีเปรื่อง
๒๑ ก.พ. ๒๕๕๗

สะแด่วแห้ว = สุดยอด สุโค่ย (ประมาณนี้) เป็นแสลงวัยรุ่นสมัยซัก 20 ปีที่แล้ว

จับบังตอจ่อจิ้ม    ทันใด
โผนเผ่นแผลวลงไป  ซะงั้น
ควานหาชักยังไง     กันนี่
เงื้อง่าด้วยเชิงชั้น   ชดช้อยวาววับ

ลับหลังหลั่งแต่น้ำ   ตานอง
แสนเบื่อพวกเดือยทอง   คล่องแท้
ลัลลาระเริงของ      เขาเก่ง
คั้นไม่ตายไก่แจ้      ลื่นล้นหลุดมือ

ทำเป็นกลัวเมื่อใกล้   บังตอ
ระวังนะอาจคอ       หลุดได้
เชิงชายช่างซีกอ    หยุดเถอะ
ยังไม่ทันมืดไซร้    อย่าร้อนรนนัก

ชักชวนชายแห่งพ้อง   พวกตน
ร่วมกันติดสินบน     เอาไว้
โทรหายังสับสน     ในจิต
เบอร์ที่เคยเมมได้   จับจ้องเล็งแล

ทวนทบทำเยี่ยงนี้  หลายครา
ตรองไตร่ในอุรา     ไม่เว้น
สงสัยไม่ธรรมดา    เลยท่าน
ต้องกระสุนเน้นเน้น  ทะลุเป้าจังเบอร์
พันทอง
๒//๒/๕๗

[panthong.kh]

ยินเสียงศรีเปรื่องเว้า          วิงวอน
หมู่เด็กดอยออนซอน          มากล้น
ร้องเพลงกล่อมหลานนอน        มามาก
จึ่งบ่ต้องเกรงว่า              เหล่าหล้ามาเหงา

อันเราผู้เฒ่าไซร้            มีงาน
กะเสดตะกอนการ          เห็ดเลี้ยง
อยากได้ลูกมือปาน           ใจจะ ขาดนอ
ยิ่งสาวคราวรุ่นเพี้ยง        เสี่ยงไว้ในสถาน

ไพร พนาวัลย์

กะเสดตะกอน= เกษตรกร       

รีบออกตัวเร่งเข้า   ทันใด
กลัวว่าหฤทัย       จักสิ้น
อ้างเองเกรงไฉน   กันนั่น
ลุงอย่าพึ่งพลิกลิ้น  เด็กน้อยดอยมา

โอดครวญว่าเป็นผู้   เฒ่าจัง
ลุงชอบเช็คพลัง     ดั่งช้าง
ปลูกเห็ดบดระวัง   สักหน่อย
หลอกแต่เมียแนบข้าง  ว่าเชื้อเห็ดแพง

ยามแลงลอบลดเลี้ยว    ทุกคืน
โทรร่ำว่ากล้ำกลืน       อกช้ำ
แอบอ้อนละอ่อนยืน     ใจสั่น
เกิดเก็บกดขอย้ำ    ด่าวดิ้นแดเดียว

เทียวถามทั่วถิ่นทั้ง     พารา
มีเชื้อเห็ดไหมนา      ช่วยแจ้ง
หยิบยกเยี่ยงราคา    คุยข่ม
หลีกหลบแถมเสแสร้ง   ดั่งนี้มานาน

วานบอกหนูหน่อยแท้   สักที
อยากจะกินเห็ดฟรี     ไม่กล้า
แลกข้าวสักมื้อดี         ไหมเอ่ย
ส่วนค่าแรงจ่ายช้า     ก็ได้นะลุง
พันทอง
๒๑/๒/๕๗
สนไหมจ๊ะคุณลุง

[ไพร พนาวัลย์]

หมายมุ่งหาเห็ดเชื้อ         แรงแรง
เพื่อจะมาดัดแปลง        ดอกกล้า
สุพรรณนั่นเป็นแผง       เผื่อแผ่ กันนา
แต่เชื้อยังอ่อนล้า        แม่นแล้วลมลวง

เดินควงสาวอยากซื้อ         อีกที
เห็ดที่ไหนจะมี                อีกบ้าง
ส่งข่าวสารมาที          บอกด้วย
จะได้ไปแรมร้าง        เห็ดนี้มีตรงไหน

วันใดได้เห็ดนี้            งามงาม
จะฝากแม่นงราม         หน่อยบ้าง
เข้าครัวไม่มีชาม          สักลูก เลยนา
จึงต้องกินกุ้งย่าง         ฝากซื้อริมถนน

กังวลคนบ่ให้           ไปนำ
หลายทีที่เขาทำ        มากล้น
อยากไปก่อนฝนพรำ       อีกหน่อย จังเลย
เราต้องไปขุดค้น        จักได้ดอกสลอน

ไพร พนาวัลย์

 

[panthong.kh]

เชื้อเห็ดภูผาผึ้ง  เป็นไง
ได้ข่าวว่าท่านไป   เก็บกู้
ตระเวนทั่วมีไหม    เชื้อเห็ด
กลเม็ดเกล็ดความรู้  ท่านได้ไหมนา

เมืองสุพรรณฝันไว้    ว่ามี
เพ่งพินิจอาจดี        ก็ได้
ฟังคำพร่ำวจี         อ้างเอ่ย
หลงจ่ายเงินหมองไหม้  แต่นั้นหลายพัน

อัศจรรย์แต่งแต้ม   เติมเต็ม
หรือว่าดินมันเค็ม   มอดม้วย
เชื้อจึงจึ่งไม่เข้ม   ดังก่อน
เหตุเพราะใส่ต้นกล้วย  บนเชื้อเห็ดไป

ใครใครเขาจดจ้อง   อยากปลูก
เศรษฐกิจกระทบถูก   ยิ่งช้ำ
การเมืองก็ยังลูก       ผีดิบ
ห้ำหั่นแสนกลืนกล้ำ  แผ่นดินนี้เป็นไฟ
พันทอง
๒๒/๒/๕๗

[panthong.kh]

อยากชวนชายเที่ยวท้อง    พงไพร
จัดแจงแหล่งไม่ไกล     เมื่อยล้า
ระยะกะกันไว้          สองชัว โมงนา
มากกว่านั้นอาจช้า   จึ่งเฝ้าวางแผน

วังน้ำเเขียวเกี่ยวก้อย    กันเดิน
คงสนุกเพลิดเพลิน     ไม่น้อย
ขุนเขาขดขัดเขิน     เคียงคู่
ดูตะวันเริ่มย้อย   ร่วงเข้าจมดิน

ชิมแหนมเห็ดอร่อยแท้   แน่นอน
บรั่นดีดวงสมร       เก็บไว้
เพื่อดื่มด่ำทางใจ    จดจ่อ
กระดกแก้วโลมไล้   คละเคล้าถึงทรวง

ยามเย็นเยือนค่ำแล้ว   มืดลง
ลมลู่กู่ก้องพง         กระชั้น
กอไผ่ไหวโอนคง     หวาดหวั่น
นกกระสาร้องนั้น    กิ่งไม้หักพัง

แต่ไม่กลัวอยู่ใกล้    ชายเคียง
ส่งผสานสำเนียง    หยดย้อย
เพลงรักร่วมได้เพียง นิดหน่อย
ตาก็เริ่มระห้อย    แห่งห้วงเมามาย
พันทอง
๖/๓/๕๗

[panthong.kh]

แสงสีแสดสาดส่องหน้า   ระเบียง
พิศเพ่งเล็งมองเมียง     แต่เช้า
นกกาเหว่าส่งสำเนียง    ดังแว่ว
ลุล่วงผ่านวันเข้า     ใหม่แล้วหนอกาล

ทานทวนถมถั่งแท้     ความคิด
อุษาเคลื่อนเบือนบิด    แช่มช้อย
อ้าวอบมาประชิด     ดังว่า
เมฆขยับละห้อย     สั่งฟ้าคำราม

ยามยลยืนเยี่ยมหน้า    มองไป
รู้สึกระทึกใน            ขุ่นข้อง
อึงอลสับสนใจ         จริงนั่น
ร้อนสลับกึกก้อง      ไม่แคล้วฝนพรำ

ดำทะมึนตื่นเต้น    ยามมอง
ลมสบัดใบตอง     แหว่งเว้า
หางนกยุงทั้งสอง   ฝากฝั่ง
ร่วงหล่นลานเห็นเข้า  จึ่งได้แต่ปลง

คงถึงกาลเก่าใกล้    หมดลม
ชีวิตลิขิตปม        ขมวดไว้
หวนคิดช่างขื่นขม  เหลือที่
กุศลผลบุญไซร้    เร่งเข้ากอบโกย
พันทอง
๙/๓/๕๗

[D]

ดวงแด"ดิน"ด่องด้อย                 คอยหมาย
อยากจะเรียงเคียงชาย                หนึ่งบ้าง
จ่อมจับเจ่าเหงาหลาย                ใจจิต
ตกบ่วงลวงรักร้าง                      เหว่ว้าพาหมอง

อดอยากปากแห้งเหี่ยว                 เซียวโซ
คำเอ่ยมิเยโย                                 โอ่อ้าง
"พันทอง"ใช่โปโล                      คนเก่ง
"ดิน"อยากเขียนโคลงบ้าง           เพื่อใช้จีบชาย(แข่งกับเธอ)

"ดิน"

[panthong.kh]

ดวงแดใดด่างพร้อย    เป็นดวง
จงหารักมาควง     อย่าช้า
อาจจะละลมลวง   หลอกเล่น
จริงรึเปล่าเบื้องหน้า  พิสูจน์ได้แน่นอน

อาทรเทวษไห้     คร่ำครวญ
จิตตกสะทกหวน   หม่นไหม้
''ดิน''ดั่งทดท้อทวน   ปวดเจ็บ
ชายบ่เหลียวแลให้  อดกลั้นน้ำตา

มาเปิดประเด็นนี้      เรื่องราว
เตาะแตะแต่งแต้มคราว  ระห้อย
ชายหนุ่มหนึบหนับยาว  และใหญ่
เชิญเถอะคราเคลื่อนคล้อย  แต่งแต้มเติมฝัน

ปันไปจะไม่ไร้      หนทาง
แจกแจงจัดระวาง  รักไว้
ยามหม่นรองดูบ้าง   เถิดนะ
หญิงที่ดีชิดใกล้    อยู่ข้างเคียงกาย

หมายมองมวลนิ่มน้อง   นางใด
''ดิน''เขาไม่มีใคร      ร่ำร้อง
โสดสนิทชายใด      อยากเกี่ยว
อย่าลดเลี้ยวเชิญคล้อง  อุระไว้เลยคุณ

การุณหญิงหน่อยให้    นานนาน
ส่วนพันจะขึ้นคาน     คบไม้
ก็แค่ยอมร้าวราน     จิตป่น
แม้จักต้องหมองไหม้     เรื่องนี้ชินชา
พันทอง
๙/๓/๕๗

[D]

     รอชายมาเกี่ยวคล้อง              มองเมียง
ไร้วี่แววแผ่วเสียง                        สื่อสร้าง
นั่งเหงาเปล่าเปลี่ยวเพียง            เพ้อพร่ำ
โฮ..เบื่อคอยลอยคว้าง                ช่างร้างเยื่อใย

     หาชายในที่นี้                    บ่มี
คงหมดแล้วชาตรี                     หล่อล้น
เหลือเพียงเฒ่า"รพีฯ"               ขี้บ่น
กับท่าน"ไพรฯ"เป็นต้น           เบื่อค้นหาชาย           

"ดิน"

[panthong.kh]

รอชายใดเกี่ยวก้อย   คงตรม
พริ้วพัดผ่านสายลม   เหี่ยวแห้ง
เกินกล่าวบ่าวที่สม     ดังใฝ่
ซึ้งพระธรรมจึ่งแสร้ง  ดั่งแล้งน้ำใจ

ใดใดใครว่าแพ้    เชิงชาย
ลองมาปะเถอะนาย   อย่าช้า
เห็นห่างเหินมิกราย   มาเยี่ยม
ฉันนั่นจวนเจียนบ้า  เพราะน้ำมือชาย

รพีฯมาหลบหน้า   หนีเฉย
ซึ้งในรสธรรมเอย   เอ่ยอ้าง
นุ่งห่มขาวละเลย   โลกหลบ
สวดแต่มนต์ตาค้าง  เพ่งน้องนวลนาง

ยุบยับหนอผ่อเข้า   ไปดู
ขาวจั๊วจึ่งต้องชู     แต่นิ้ว
ลองส่องลอดประตู  วัดนั่น
ใจสะทกลอยพริ้ว    พรั่งพร้อมจริงเออ

ยอมชวนชายชื่อนั้น    ลุงไพร
เมืองลิงสิงปืนไว      ทะเล้น
เสือซุ่มซ่อมแซมใจ   วายด่วน
ฟันไม่นับเน้นเน้น    ร่ำร้องครวญคราง

จึงขอเตือนอย่าได้   เทียวลอง
เดี๋ยวหักอกจักหมอง   หม่นไหม้
เสือเฒ่าขืนผยอง   เคี้ยวหัก
นอนกระเส่าพิษไข้    ขัดข้องสองชรา
พันทอง
๑๑/๓/๕๗
ขออภัยแหย่เล่นอย่าถือสาจ้า
 

[ไพร พนาวัลย์]

โสดหลายปีดีอยู่แล้ว             คนงาม
ยังจะชอบหาความ               อยู่ได้
คนแก่คนเฒ่ายาม                ดีอยู่ นานมา
ดุจดั่งลอยเข้าใกล้               ฝั่งน้ำยามเย็น

จำเป็นต้องอยู่ยั้ง                ยังคอย
ลูกเต้าเข้าสำออย              บ่อยครั้ง
อยากหลบหลีกไปดอย       ดูแม้ว
พวกก็ชอบฉุดรั้ง              บ่ให้ไปเลย

ไพร พนาวัลย์