ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ปู่ริน]

      มนุษย์ในโลกหล้า        ทั้งหลาย
แล้งอื่นแห้งแล้งตาย            หมดด้วย
จึงเกิดเหตุทำลาย               สิ่งแวด - ล้อมนา
มิฉะนั้นจักม้วย                  หมดสิ้นพืชพันธ์

     เบญจพรรณถูกโค่นล้ม     เหลือบาง
มะค่าพะยูงยาง                  จัดซื้อ
ป่าไม้ถูกแผ้วถาง                คนก่อ  เรื่องนา
หลายคนมิอาจยื้อ               น่านน้ำล้นไหล

         ป่าไม้ถูกตัดทิ้ง           บุกรุก
น้ำหลากล้นบนทุกข์              ยากแท้
จึงควรจักติดคุก                  รับโทษ - ทัณฑ์แฮ
จึงเรียกร้องช่วยแก้              ฝึกฟื้นใจตน

                      ริน ดอนบูรพา
                      ๒๔ ก.ค.๕๖

[panthong.kh]

ถางพงไพรหมดสิ้น   แหลกเหลว
ดังอย่างกับตกเหว    หล่นแล้ว
ไฟเผาผ่านเห็นเปลว  ควันนั่น
ทำเพื่อเงินทองแก้ว   ไม่แคล้วจาบัลย์

แววคงมาไม่ช้า   เกินกาล
เต็งรังพอประมาณ  อกได้
ตัดตอเลี่ยนเตียนขวาน  บาดบั่น
เขาทุ่มทุนหวังใช้  พี่น้องเบิกทาง

ถางเสร็จสรรพปรับหน้า  ดินไป
นำรถบดรถไถ   แต่เช้า
ราบเรียบเร่งเร็วไว   เลยท่าน
ปลูกมันตบตาเข้า  เกลื่อนไว้อำพราง

สองสามปีเท่านั้น  คุณเอย
ที่พักรีสอร์ทเลย   สิบล้าน
เขาเขียวสดสลดเหวย  ใจสั่น
เห็นแต่เรือนและบ้าน  ป่าไม้ไม่มี
พันทอง
๒๔/๐๗/๕๖

[ปู่ริน]

  บนภูเขาป่าไม้            อุทยาน
สัตว์ป่าเดินริมธาร         กู่ก้อง
นกน้อยต่่างประสาน        เซ็งแซ่  เสียงเฮย
ขานขับรับกันร้อง          บอกให้เตรียมตัว

  อย่ามัวปิดปากไว้          คนเดียว  เลยนา
ช่วยปลูกป่าเขาเขียว        ชุ่มชื้น
อย่าคิดว่ามิเกี่ยว            ข้องหรอก
โปรดช่วยกันพลิกฟื้น      ก่อนฟ้าดินสลาย

 คนล้มตายน้ำท่วม          ดินถล่ม  ลงแฮ
บ้านตึกหักปักจม            ดับดิ้น
แสนขมขื่นระทม            นึกน่า  อนาถเฮย
ผืนป่าพังทลายสิ้น         เจ็บช้ำตลอดกาล.

                            ริน ดอนบูรพา
                                ๒๕ ก.ค.๕๖

[panthong.kh]

ภูเขายาวทั่วทั้ง   พนา
สัตว์เล็กไหญ่ไม่มา  อีกแล้ว
พงไพรไม่มีกา       ดังก่อน
ละมั่งลดไก่แก้ว   บ่ได้คืนคอน

ฝนตกมาป่าไม้   ไม่มี
น้ำเอ่อท่วมทันที  หมดสิ้น
พัดพาท่อนซุงทวี  ไหลเอื่อย
ท้วมทั่วแทบด่าวดิ้น  แผ่นพื้นดินไทย

มาพลิกแผนแผ่นหล้า  รวมใจ
รีบเร่งรับกันไป      ช่วยกู้
ปลูกคืนหน่อหนึ่งใน  ฤทัยแน่
คงไม่นานเกินสู้   ร่วมสร้างเขาเขียว
พันทอง
๒๕/๐๗/๕๖

[ไพร พนาวัลย์]

 

ฝนแล้งใจเหือดแห้ง          มานาน
ฝนบ่ตกดวงมาน               หม่นเศร้า
ฝนตกเอ่อดินดาน             ไหลหลั่ง
ฝนอย่าแรมจงเฝ้า            จดจ้องโปรยปราย

ทำนายอุตุแจ้ง                 คอยเตือน
ฝนตกมาเยี่ยมเยือน         มากล้น
ปวงชนอย่าลืมเลือน         ระวังหน่อย
น้ำอาจนองท่วมท้น          ทั่วท้องคลองถนน

“ไพร พนาวัลย์”
    

[panthong.kh]

ฝนตกหัวอกช้ำ    มัวหมอง
ฝนหล่นลงตามคลอง  ทั่วคลุ้ง
ฝนแรกเริ่มไหลนอง   เต็มทุ่ง
เห็นแต่ยอดผักบุ้ง  ล่องขึ้นเป็นแพ

มองเมฆามืดครึ้ม   ทะมึนดำ
กบอึ่งอ่างงึมงำ      ดังก้อง
เขียดโข่งโก่งหน้าทำ   หัวโผล่
น้ำเอ่อเดินคอยจ้อง  เมื่อใกล้ค่ำลง

ใครใครเขาถกเสื้อ  กางเกง
เราก็ฝืนละเลง    ไม่ท้อ
เดินเหยียบย่ำอย่างเซ็ง  จริงนั่น
ถือร่มยังคุยจ้อ   แค่นี้โอ๊ยสบาย
พันทอง
๒๖/๐๗/๕๖

[panthong.kh]

มืดมนทนเบื่อใบ้     ในทรวง
เดินเดี่ยวเปลี่ยวแดดวง  ยิ่งแท้
ฝนพรำพร่ำเพรื่อพวง   หยดแมะ
เขียดกบต่างชะแง้    เล่นน้ำฉ่ำใจ

ผิดกับนกที่ไร้     รังนอน
ฝนกระหน่ำเปียกปอน   หม่นไหม้
บินถลาฝ่าดงดอน   หลีกหลบ
แอบซุ่มหลังคาไม้   เพื่อได้หลบหนาว

ตุ๊กแกมองวับให้      นึกกลัว
มันผงกยกหัว        จับจ้อง
สักพักก็หมุนตัว     ตามไต่
คิดว่านกจักต้อง   ด่าวดิ้นชีวี
พันทอง

[choy]

ฝนโปรยปรายคลั่งฟ้า   รั่วริน
ใจคร่ำครวญแต่ถวิล      นุชเจ้า
สายฟ้าฟาดเปรี้ยงยิน   ก้องสนั่น
อกพรั่นไหวรวดเร้า      อาบเศร้าเคล้าฝนฯ

ดั่งกับคนที่ไร้         รังนอน
ฝนห่าซ้ำเปียกปอน      ทั่วสิ้น
คลั่งฝนรั่วคนจร      หมอนหมิ่น
แอบซุกเจียนดับดิ้น      เทวษแท้เหน็บหนาวฯ

จิ้งจกร้องทักแล้ว      เป็นไง
จิ้งจกรู้ดีไฉน         ว่าร้าย
กระดิกส่ายหางไหว      แล้วนิ่ง
สรรพสิ่งถ้วนสิ้นไซร้      ท่านข้ากำหนดเสมอฯ

[panthong.kh]

ลืมตาหนอแต่เช้า    ปวดหัว
แถมร่างกายไม่ชัวร์    เต็มร้อย
น้ำมูกก็ไหลกลัว    เป็นหวัด
ตาพร่ามัวเล็กน้อย  คงต้องกินยา

พาราหยิบใส่ไว้     ในมือ
สองเม็ดทำตาปรือ  ไม่แคล้ว
ขมจังนั่งครางฮือ    เกือบขย่อน
ขนลุกไม่ไหวแล้ว   ดื่มน้ำกลั้วคอ
พันทอง
๕/๐๘/๕๖
 

[Prapacarn ❀]

   ฝากสายลมห่มให้     คนงาม
หนาวสั่นภัยคุกคาม     หม่นไหม้
กินยาช่วยเพียงยาม     นาพี่
อกอุ่นแนบกายไซร้     เหล่าไข้มลายสูญ
 
แซมค่ะ

หายเร็วๆ นะคะ พี่พัน... 

[choy]

กลับมาถึงทุ่มแล้ว      เมื่อวาน
ล้าเหนื่อยฝนเล่นงาน   จับไข้
พอเช้าตื่นรีบขาน      แจ้งข่าว
พิษผ่าวร้อนรีบใช้      พึ่งไซร้พาราฯ

ขอประกาศป่าวแจ้ง      ทั่วใคร
พร้อมอยู่บ้านกลอนไทย   เยี่ยมเฝ้า
นับแต่ตื่นฝืนได้      ครับท่าน
แม้พิษไข้รุมเร้า      เจ่าสู้แข็งขืนฯ

มาพร้อมทั้งแช่มช้อย   นวลยอง
คล้องคู่กับสนอง      เกี่ยวก้อย
ตาแลเหลือบกวาดมอง   กระทู้อยู่
สู้กด like สิบร้อย      หนักอึ้งหัวหมุนฯ

ขอทักทายเพื่อนพ้อง   บ้านกลอน
ป๋าปู่ลุงอย่ารอน      เบื่อคร้าน
น้าป้าพี่ละอ่อน      น้องนุ่ง ถ้วนแล
นับแต่นี้เข้าบ้าน      ครึกครื้นเฮฮาฯ

[panthong.kh]

โรคเสพติดหนักอึ้ง      เลยเรา
คิดจะงดทนเอา       บ่ได้
แอบมองหม่นซึมเซา  จริงนั่น
ปวดหัวกึ่งเป็นไข้    พึ่งเจ้าพารา

อยากจะงดเยี่ยมเข้า   บ้านกลอน
จิตไม่แข็งงามงอน    ดึงดื้อ
ด้วยอยากเห็นใครออน  แอบซุ่ม
คอยปักรักใจยื้อ   เผื่อไข้ทุเลา
พันทอง

[ไพร พนาวัลย์]

 

กทม.ฝนตกแล้ว                ยามเย็น
น้ำหล่นฝนกระเซ็น               อาจไข้
หน้ามนอย่าเคืองเข็น            ระวังหน่อย
จงอย่าฝืนยืนให้                   อย่างรู้ใจตน

ยอมทนอยู่อย่างผู้                 ปรีดา
เจ็บป่วยนั้นย่อมพา              อ่อนเปลี้ย
พักผ่อนก่อนเถิดหนา            ดีบ่ นางเอย
ป่วยจะพาต่ำเตี้ย                  อาจให้ใจสวอย

“ไพร พนาวัลย์”
                           

[choy]

รำพึงรำพันคลั่งเพ้อละเมอพก

๑.
เกิด      เพื่อวนว่ายชดใช้      กรรมเวร
แก่      คือระเบียบกฎเกณฑ์      รูปเค้า
เจ็บ      กายวิภาคอุกเข็ญ      วิบาก
ตาย      ทิ้งซากเปื่อยป่นเถ้า      เน่าเนื้อคลุ้งเหม็นฯ

๒.
ยาก      แก่กายใจนั่นล้วน      จิตปรุง
ดี      ประดับให้หอมฟุ้ง      อะคร้าว
มี      เงินทองสิบกระบุง      ล้นกิเลส
จน      เป็นเหตุจิตป่วยเศร้า      ทุกข์ท้นเทวษฝืนฯ

๓.
ล้ม      เพื่อลุกสู้แกร่งท้า      ทุกข์ภยันต์
หมอน      หนุนจิตตื่นเบิกบาน      พุทธะรู้
นอน      ให้นิ่งหลับสำราญ      มโนว่าง
เสื่อ      ดุจดั่งพาหนะกู้      หลุดพ้นแก้ววิมุติฯ

๔.
รัก      ยินดีในรูปเหง้า      รากกาม
โลภ      ความอยากอันทราม   เน่าเรื้อน
โกรธ      ดึงรั้นโง่บุ่มบ่าม      สิ้นสติ
หลง      อวิชชาย้อมเปื้อน      ทบท้นบอดเขลาฯ

๕.
ข้าว      ปลาอาหารนั่นแท้      ของจริง
ของ      ถ้วนทุกสรรพสิ่ง      หลอกล้วน
เงิน      มายาคติมนุษย์อิง      เปลือกค่า
ทอง      โลหะธาตุแต่ถ้วน      มนุษย์ปั้นอุปโลกน์ฯ

[choy]

คลั่งฝนถล่มดิน

        คลั่งฝนโถมถั่งท้น         ถล่มดิน
ถาหลั่งมืดมิดสิ้น                 ท่วมหล้า
อุทกบ่านองถิ่น                  ล้นหลาก
ฝนพรากดาวหล่นฟ้า              เกลื่อนดิ้นดับดาวฯ

        วาโยเร่งฤทธิ์กล้า         โบยแรง
นำชักฝนถลาแล่ง                 คลั่งร้าย
ไม้ไพรเถื่อนฤาแกร่ง              ต้านอยู่
หักสู่ดินยักย้าย                 กล่นพื้นล่องไหลฯ

        น้ำบ่าทุ่งบ่ายเข้า         คามเมือง
ปูนตึกฤาแข่งเขื่อง                 แกร่งสู้
เยินยับถล่มจมเบื้อง                 น้ำเชี่ยว
เกินยากเยียวซากกู้                 พลิกฟื้นคืนเมืองฯ

        เมืองถล่มราบสยบเท้า      อุทกทัณฑ์
ชนหวั่นสะพรึงพรั่น                 ทั่วถ้วน
กรรมเวรก่อบ่ยั่น                 บาปมนุษย์
ฉุดเร่งธรรมชาติล้วน                 ยิ่งร้ายแปรปรวนฯ

        หยุดเถอะมวลหมู่ถ้วน      เหล่าชน
ธรรมชาติผลาญถลำหน         เทวษร้าย
ธรรมชาติย่อมขุ่นข้น                 ขึ้งเขื่อง
ย้อนถล่มเมืองราบไซร้              เซ่นรั้นมนุษย์เขลาฯ     


***สาวพันฯ แก้ปัญหาเรื่องเนตได้หรือยัง โปรดส่งเสียงหน่อย ตอนนี้ท่านดาว อาชาไนยสามารถ "เอาเนตอยู่" ได้แล้วจ้า

[ปู่ริน]

   สัมปทานทำเดือดร้อน       ทั่วโลก  เราเฮย
ดินถล่มคนเศร้าโศก            ทั่วหน้า
คนขาดสิ่งบริโภค               ยื้อแย่ง  กันนา
ขออย่าเพียงการค้า             เพื่อสร้างความรวย

   จงช่วยกัยเสริมสร้าง         ไมตรี
ช่วยขจัดสิ่งไม่ดี                 หลากล้น
เราควรร่วมสามัคคี              มุ่งมั่น
หลบหลีกอันตรายพ้น            พี่น้องสุขใจ

   ภัยพิบัติเกิดขึ้น               มากมาย
คนแก่เด็กต้องตาย               ดับดิ้น
มองเห็นสิ่งสูญหาย               ลอยล่อง ลงเอย
ฝืนสุดฝืนเสียสิ้น                  เริ่มท้อระทมตรม

                        ริน ดอนบูรพา
                         ๑๖ ส.ค.๕๖

[panthong.kh]

ยามฝนพรำฉ่ำฟ้า  คราใด
เมฆหม่นลอยวนไป   ทั่วหล้า
พายุประทุใจ    แทบหล่น
เสียงอึงอลฝนท้า  ตกต้องลงดิน

ยินยลเยือนเคลื่อนคล้อย   ใครทำ
เกินกล่าวข่าวนาดำ    หมดสิ้น
ข้าวกล้าหว่านประจำ ระกำจิต
คงหมดสิทธิ์ดีดดิ้น   ท่วมท้นเจิ่งนอง

คลองคูขุดบ่อไว้    เลี้ยงปลา
น้ำซัดผักตบมา    เต็มห้วย
กระชังร่วงหลุดหนา  จบเห่
มองเห็นแต่เชือกกล้วย  ล่องน้ำลอยไป
พันทอง
๒๑/๐๘/๕๖

[panthong.kh]

ลางเลือนหลีกหลบเร้น   มืดมิด
กลางวันกร่อนดวงจิต     อิดล้า
กลางคืนดื่นดึกคิด     ครวญคร่ำ
สว่างแสงแรงจ้า    รุ่งเช้ารับอรุณ

เรียวเรียงรายอุ่นเอื้อ     เหนือนภา
หมอกเมฆเสกสรรค์มา   แต่งแต้ม
น้ำค้างเกาะหญ้าคา    โอนอ่อน
ดอกรักราวแรกแย้ม    ผลิล้อหมู่แมลง

เสียงจุ๊กกรูกู่ก้อง     กลางไพร
มองชะแง้แลไป      สุดห้วง
วิบวับจับต้นไทร     นกนั่น
บินร่อนตอนเห็นด้วง  เร่งเข้าจิกกิน
พันทอง
๒๔/๐๘/๕๖

[เนิน จำราย]

กระพุ้งขยับปรับจิกด้วง   หลามไหล
เนื้ออ่อนป้อนเข้าใน      ปากกว้าง
ด้วงกระดุกกระดิกไป    ลิ้นสั่น
คายออกบอกเธอบ้าง    รักแล้วหนอนเอย

เนินฯ

[panthong.kh]

มะลิผลิล่อลิ้ว    ล่องลม
หอมชื่นระรื่นชม  แต่เช้า
กลางสวนอบอวลพรม  กลิ่นกรุ่น
ซ้อนทับวับวาวเข้า  หมู่ไม้ดอกงาม

เหลืองไสวสดแท้   เย็นอุรา
ดาษดื่นดังมนต์ตรา  คละคลุ้ง
ยืนมองนกบินมา    จิกเหยื่อ
เล็งเห็นเป็นสะดุ้ง  ชะโอ้โอดโอย

กุหลาบขาวโผล่พ้น   ตะวัน
ชื่นแช่มแชมหมู่พันธุ์   เยี่ยงผู้
หนามแหลมคมเข้าขั้น  ทิ่มเจ็บ
ใครไม่ลองไม่รู้   แน่นั้นความจริง

เปรียบเปรยหญิงง่ายให้    ชายไป
เขาคงคิดผลักไส   เมื่อสิ้น รักนา
อีกทั้งสมฝันใฝ่    แล้วนั่น
แม้นจักแดดับดิ้น    สมน้ำหน้าจัง
พันทอง
๓๑/๐๘/๕๖