ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[D]

สุรีย์แยง แสงส่อง ปลายร่องฟ้า
เคลือบนภา หล้าเรือง อมเหลืองอ่อน
เห็นปักษา ถลาตัว ทั่วอัมพร
หมู่ภมร ร่อนกาย หมายผกา

เหยียบยอดหญ้า เหยาะย่าง น้ำค้างหยด
สุดสะกด อดกลั้น สั่นผวา
ยกมือสอด กอดกาย ทอดสายตา
ขอบน้ำฟ้า พาพบ บรรจบกัน

เห็นสนิท ชิดกัน ทุกวันรู้
จริงต่างอยู่ คู่ข้าง มีขวางกั้น
เหมือนฉันเธอ เผลอมาน สานสัมพันธ์
ความจริงนั้น ชัดเด่น คงเป็นกรรม

เธอมีเขา ข้างกาย หมายครองคู่
ฉันอดสู ดูฝืน แดกลืนกล้ำ
ขอให้เธอ โชดคี ทวีล้ำ
มานถลำ จำถอน จรจากมา

"ดิน"

[Shumbala]

แสนอาดูรสูรย์แสงสิ้นแรงดับ
เคยประทับกับดินถวิลหา
เหลือเพียงเงาสลัวทั่วนภา
ไยจากลาห่างร้างอย่างง่ายดาย

เอื้อมมือเกี่ยวเก็บฝันของวันเก่า
ไว้บรรเทาบางสิ่งที่ทิ้งหาย
ดาวดวงแรกแทรกฟ้ามาทักทาย
ดังหนึ่งคล้ายเยาะย้ำเข้าซ้ำเติม

บนถนนหนทางต่างมืดมิด
เขียนลิขิตวิถีสีเทาเสริม
ใจดวงนี้แม้ยังเหมือนดังเดิม
หากแต่เริ่มอ่อนล้า..น้ำตาริน

*****
 

[D]

สุดอาวรณ์ อ่อนไหว ใจโรยล้า
คล้ายธารา แห้งแท้ กระแสสินธุ์
ดุจปักษา ถลาไป ไร้แรงบิน
ร้าวดวงจินต์ ผินซบ มาหลบอาย

วาสนา พาพบ ให้สบต้อง
น้ำเนตรนอง หมองนัก รักเมื่อสาย
น้ำจรดฟ้า ว่าใกล้ พอใกล้กลาย
หมดความหมาย ยิ่งใกล้ ยิ่งไกลเธอ

คอยเก็บฝัน วันวาน สมานแผล
แม้ดวงแด จะตรอม ยอมเสมอ
งานวิวาห์ มาใกล้ ใจพร่าเบลอ
แม้ต้องเจอ ทุกวัน ฉันยินดี

"ดิน"

[ไผ่เดียวดาย]

มองพระจันทร์ เห็นด้วยตา ว่านวลล้ำ
แต่เหมือนคำ คนเขาว่า ช่างน่าขัน
กระต่ายน้อย ที่เดียวดาย หมายดวงจันทร์
คงเหมือนฉัน ที่เผลอใจ ไปรักเธอ

เอื้อมไม่ถึง เพราะอยู่สูง นกยูงเจ้า
ความเงียบเหงา ที่อยู่ต่ำ ทำเสมอ
ไม่อาจโดน หรือสัมผัส ปัดไปเจอ
คนอย่างเธอ คนละชั้น ฉันแค่ดิน

รักเสมอ แต่ต้องชน กับก้นเหว
ที่มีเปลว ความผิดหวัง ขังปิดสิ้น
จบแค่นี้ ฉากสุดท้าย ทรายกลืนกิน
เพราะดูหมิ่น เจ้าดอกฟ้า หวังว่ามอง

[D]

ศศิส่อง ผ่องเด่น แม้เห็นชัด
แค่สัมผัส ด้วยใจ ใช่เจ้าของ
เพราะอยู่ต่าง ห่างเหิน จึงเกินปอง
ขอเพียงคล้อง ห้องใจ ไว้หมายชม

รู้ว่ามี ตัวตน ไว้บ่นเพ้อ
รู้เสมอ เธอใกล้ ไม่เหมาะสม
รู้เต็มอก ยกใจ ให้ก็ตรม
รู้รักขม ข่มยาก ลำบากจัง

"ดิน"

[...เป็ดน้ำ...]

ปล่อยอุรารักไปอย่าได้ห้าม
รักงดงามปล่อยใจอย่าไปสั่ง
อย่ารักหวงหึงหยิ่งให้ชิงชัง
จงระวังเตือนจิตถ้าคิดรัก

มอบไมตรีให้เห็นเพื่อเป็นสื่อ
อย่ายึดถือกายร่างเป็นทางหลัก
ต้องตริตรองใช่นึกไปทึกทัก
คนเค้ามักนินทาสร้างราคี

อีกมิใช่คู่แท้อย่าแคร์เถิด
อย่าเตลิดบอกรักไร้ศักศรีดิ์
อย่าแย่งชิงเค้ามาตามราวี
เหล่าคนดีมากนักพร้อมรักเธอ

 

[D]

อย่าหวั่นบัว จะหมาย กลายเป็นหงส์
ยังอยู่ดง ตามเดิม มิเหิมเห่อ
คงลอยน้ำ หลามไหล ไม่ชะเง้อ
มิเผยอ เลอค่า ว่าคือดาว

เกิดจากตม จมปรัก ขอรักถิ่น
แม้ไร้กลิ่น สิ้นสี คนมิสาว
ยังรักศักดิ์ ภักดิ์พงศ์ วงศ์วานวาว
คือบัวขาว ตามเดิม เริ่มโรยรา

"ดิน"

[ปู่ริน]

เจ้านั้นเปรียบเช่นอิสตรีที่สูงส่ง
ดุจดั่งหงส์ยิ่งใหญ่ใฝ่ฝันหา
พี่ต่ำต้อยด้อยศักดิ์ต่ำเพียงกา
ผู้ยากไร้การศึกษาค่าเพียงดิน

ปริญญาโทษูโก้หรูอยู่คฤหาสน์
ข้าวก้นบาตรเลี้ยงกายตนคนติฉิน
สำนึกตนคนไร้ค่ามีราคิน
ต้องดิ้นรนทนหากินเพื่อเลี้ยงกาย

น้องนั้นสูงสุดเอื้อมสุดไขว่คว้า
แหงนคอชันตั้งบ่าไร้เป้าหมาย
เคยเรียนมาด้วยกันกับพี่ชาย
สุดเสียดายด้วยเงินตรามากั้นกลาง

เจ้าคู่ควรลูกเศรษฐีมีเงินถัง
พี่หมดหวังเพราะความจนจึงหม่นหมาง
ขอโชคดีมีความสุขเถิดนวลนาง
พี่อ้างว้างอาวรณ์..นอนคนเดียว.

                   ริน ดอนบูรพา
                                           ๒๗ มี.ค. ๕๖

[สมนึก นพ]

ฯลฯ
เกิดจากตม จมปรัก ขอรักถิ่น
แม้ไร้กลิ่น สิ้นสี คนมิสาว
ยังรักศักดิ์ ภักดิ์พงศ์ วงศ์วานวาว
คือบัวขาว ตามเดิม เริ่มโรยรา

"ดิน"

อยากจะคอยลอยเรียงเคียงตัวเจ้า
ทุกยามเช้าเฝ้าหวงจิตห่วงหา
โดนเขาทึ้งดึงไปหายลับตา
ถวายบูชาหน้าพระพุทธรูปมี

ส่วนตัวเราเขาว่ากอสวะ
ล่องลอยคละจะไปในทุกที่
คนใจร้ายหมายทำคอยย่ำยี
ไม่ดูดีสีดอกสวยด้วยม่วงนำ

ลากขึ้นฝั่งหวังแดดให้แผดเผา
ทับของเก่าเน่าหมายควายเหยียบย่ำ
คือผักตบพบเห็นเป็นประจำ
ค่ามันต่ำคำชวาเขามาเมิน.

นพ
27มี.ค.56

[ไพร พนาวัลย์]

       

เอื้อมไม่ถึงจึงคว้าดอกหญ้าน้อย
อยู่บนดอยได้เจอไม่เก้อเขิน
เราทั้งสองคู่ควรยามชวนเดิน
ต่างเพลิดเพลินเกินใครที่ใฝ่ปอง 

ของที่สูงควรคู่อยู่ที่สูง
เปรียบยางยูงสูงค่ากว่าใดผอง
สูงสุดหล้าฟ้าแถนยามแหงนมอง
ไม่ขอจองสิ่งใดเกินใจตัว 

“ไพร พนาวัลย์”

[D]

ฯลฯ

เจ้าคู่ควรลูกเศรษฐีมีเงินถัง
พี่หมดหวังเพราะความจนจึงหม่นหมาง
ขอโชคดีมีความสุขเถิดนวลนาง
พี่อ้างว้างอาวรณ์..นอนคนเดียว.

                   ริน ดอนบูรพา
                                           ๒๗ มี.ค. ๕๖

วาดวิมาน เอาไว้ วิไลหรู
มีเธอคู่ อยู่ข้าง แม้ทางเปลี่ยว
ผูกสมัคร รักมั่น ดั่งฟั่นเกลียว
กลายซีดเซียว เหี่ยวแด ต้องแพ้ทาง

พี่หูเบา เขาปั่น หันไปเชื่อ
สาวบ้านเหนือ เขาบอก จึงออกห่าง
ระแคะ-ระคาย ระคน จนระคาง
หรือน้องนาง บางใคร รั้งใจครอง

มิเคยลืม ถุงซิ่น ลืมถิ่นหลง
มานซื่อตรง คงใฝ่ มิใจสอง
ยังรักนวล สงวนแก่ แม้ไม่มอง
ขอเก็บดอง ห้องใจ จนตายเชียว

"ดิน"

[D]

อยากจะคอยลอยเรียงเคียงตัวเจ้า
ทุกยามเช้าเฝ้าหวงจิตห่วงหา
โดนเขาทึ้งดึงไปหายลับตา
ถวายบูชาหน้าพระพุทธรูปมี

ส่วนตัวเราเขาว่ากอสวะ
ล่องลอยคละจะไปในทุกที่
คนใจร้ายหมายทำคอยย่ำยี
ไม่ดูดีสีดอกสวยด้วยม่วงนำ

ลากขึ้นฝั่งหวังแดดให้แผดเผา
ทับของเก่าเน่าหมายควายเหยียบย่ำ
คือผักตบพบเห็นเป็นประจำ
ค่ามันต่ำคำชวาเขามาเมิน.

นพ
27มี.ค.56

คับแค้นข้อง หมองใจ ไยเล่าหนา
ตบชวา ค่าล้ำ เคยนำเกริ่น
ศิลปาชีพ-บางไทร วิไลเกิน
ชมเพลิดเพลิน เจริญน้อย ด้อยเมื่อไร

สายธารา วาริน คือถิ่นที่
สองน้องพี่ รี่เรียง เคียงอาศัย
ถึงแบ่งลักษณ์ ภักดิ์อยู่ คู่ฤทัย
วอนหัวใจ ผักตบ มาซบบัว

บัวดอกด้อย น้อยแคระ กลีบแหวะวิ่น
ต้องมลทิน จินต์จม ยอมก้มหัว
ใต้สายสินธุ์ รินไหล ใจระรัว
กลัวจังกลัว กลัวเต่า แทะเหง้าจัง

"ดิน"

[D]

       

เอื้อมไม่ถึงจึงคว้าดอกหญ้าน้อย
อยู่บนดอยได้เจอไม่เก้อเขิน
เราทั้งสองคู่ควรยามชวนเดิน
ต่างเพลิดเพลินเกินใครที่ใฝ่ปอง 

ของที่สูงควรคู่อยู่ที่สูง
เปรียบยางยูงสูงค่ากว่าใดผอง
สูงสุดหล้าฟ้าแถนยามแหงนมอง
ไม่ขอจองสิ่งใดเกินใจตัว 

“ไพร พนาวัลย์”

คอยพยุง จูงค้ำ แม้คร่ำคร่า
เซถลา มิหวั่น วันฟ้าหลัว
พายุกล้ำ ช้ำหม่น มิทนกลัว
มีพี่ขรัว คอยเคียง เพียงพอใจ

นับจากนี้ มิมอง ของสูงค่า
จะไขว่คว้า  มาเคียง เพียงไม้ใหญ่
ขอหญ้าหญิง อิงหลบ ซบอุ่นไอ
จะได้ไหม ไพรงาม หญ้าถามจริง

"ดิน"

[ปู่ริน]

วาดวิมาน เอาไว้ วิไลหรู
มีเธอคู่ อยู่ข้าง แม้ทางเปลี่ยว
ผูกสมัคร รักมั่น ดั่งฟั่นเกลียว
กลายซีดเซียว เหี่ยวแด ต้องแพ้ทาง

พี่หูเบา เขาปั่น หันไปเชื่อ
สาวบ้านเหนือ เขาบอก จึงออกห่าง
ระแคะ-ระคาย ระคน จนระคาง
หรือน้องนาง บางใคร รั้งใจครอง

มิเคยลืม ถุงซิ่น ลืมถิ่นหลง
มานซื่อตรง คงใฝ่ มิใจสอง
ยังรักนวล สงวนแก่ แม้ไม่มอง
ขอเก็บดอง ห้องใจ จนตายเชียว

"ดิน"

[/quote]

พ่อเจ้าว่าถึง"ห้าแสน"แน่นสุดขีด
เหมือนคมมีดกรีดทรวงพี่ยังเสียว
ค่าสินสอดทองหมั้นตายเลยเชียว
พร้อมเรือนหอตึกเดี่ยวแสนระทม

ปลูกให้เสร็จในหนึ่งปีที่ดินน้อง
พี่หม่นหมองคิดหนักรักขื่นขม
จะหาเงินที่ไหนใจตรอมตรม
รักจึงล้มขออำลามาตามทาง

บ้านของพี่ปลูกไว้ใกล้น้ำตก
ช้ำในอกเศร้าใจให้หม่นหมาง
อยู่ป่าปาล์ม"หนำหลังน้อย"ไว้คอยนาง
หนุ่มกรีดยางต้องก้มหน้าน้ำตาคลอ

ลำห้วยลึกยังหยั่งได้มิใช่ลึก
พี่ยังนึกถึงนวลนางสร้างเรือนหอ
มันสำคัญเพียงใดไม่เพียงพอ
หากรักพี่ต้องหนีพ่อ...หนอบังอร.

                        ริน ดอนบูรพา
                            ๒๙ มี.ค.๕๖

[ไร้นวล^^]

๐ถึงคราน้องต้องเลือกสักเชือกหนึ่ง
เป็นที่พึ่งพิงเพียงเพื่อนเคียงหมอน
โน่นก็หล่อพ่อนับทรัพย์ขจร
นี่ก็ร้อนแรงรักประจักษ์ใจ

๐เลือกให้ดีชีวิตคิดให้รอบ
ชายที่ชอบฉากหน้าโสดไสว
ฉีกฉากหลังพลั้งเผลอรักเบลอไว้
อ้าวทำไมมีหญิงสิงทรวงซ้อน

๐น้ำตาน้องร้องบ่อยเกิดรอยหมอง
แก้มผุดผ่องพลอยลอกกระฉอกฉอน
ว่าจะสุขสองชนม์บนเรือนนอน
กลับมาร้อนร้ายราดเพราะพลาดรัก

๐พี่มิหวังว่าน้องควรคล้องพี่
ด้วยเดชดีดูด้อยทั้งถ่อยหนัก
เพียงหากน้องมองขั้นนิรันดร์รัก
พี่นี้จักแจกแจงให้แจ้งจริง 

(ปล.๑ต้องเลือกสักเชือกหนึ่ง แปลว่า ชายคนนั้นอย่างน้อยควรหุ่นพอๆกับคเชนทร์นะ )

(ปล.๒ แหมมมลืมต่อกระทู้ท่านน้องดินที่น่ารักได้อย่างไรข้าน้อยสมควรโดนโบยยิ่งนัก อิอิอิ )

[D]

ฯลฯ

ลำห้วยลึกยังหยั่งได้มิใช่ลึก
พี่ยังนึกถึงนวลนางสร้างเรือนหอ
มันสำคัญเพียงใดไม่เพียงพอ
หากรักพี่ต้องหนีพ่อ...หนอบังอร.

                        ริน ดอนบูรพา
                            ๒๙ มี.ค.๕๖

"หนำหลังน้อย" คอยน้อง ไปข้องเกี่ยว
ไยดายเดียว เสียวจัง ให้สังหรณ์
หวั่นเกรงเบื่อ เยื่อใย แล้วไกลจร
มิอาทร ทอดทิ้ง อายลิงมัน

น้ำตกพราก จากผา ล้าแรงกลับ
ทรวงแตกยับ อับปาง ช่างโศกศัลย์
หากรักพี่ หนีพ่อ ท้อชีวัน
เกรงพี่นั้น บั่นหัก รักแรมลา

คนชุมพร อ้อนเหลือ เสือผู้หญิง
เกรงพี่ทิ้ง ยิ่งนัก เป็นหนักหนา
แต่คิดย้อน ก่อนกาย วายชีวา
ลองสักครา วิวาห์เหาะ เนาะ! คงดี

"ดิน"

[D]

๐ถึงคราน้องต้องเลือกสักเชือกหนึ่ง
เป็นที่พึ่งพิงเพียงเพื่อนเคียงหมอน
โน่นก็หล่อพ่อนับทรัพย์ขจร
นี่ก็ร้อนแรงรักประจักษ์ใจ

๐เลือกให้ดีชีวิตคิดให้รอบ
ชายที่ชอบฉากหน้าโสดไสว
ฉีกฉากหลังพลั้งเผลอรักเบลอไว้
อ้าวทำไมมีหญิงสิงทรวงซ้อน

๐น้ำตาน้องร้องบ่อยเกิดรอยหมอง
แก้มผุดผ่องพลอยลอกกระฉอกฉอน
ว่าจะสุขสองชนม์บนเรือนนอน
กลับมาร้อนร้ายราดเพราะพลาดรัก

๐พี่มิหวังว่าน้องควรคล้องพี่
ด้วยเดชดีดูด้อยทั้งถ่อยหนัก
เพียงหากน้องมองขั้นนิรันดร์นัก
พี่นี้จักแจกแจงให้แจ้งจริง 

(ปล.๑ต้องเลือกสักเชือกหนึ่ง แปลว่า ชายคนนั้นอย่างน้อยควรหุ่นพอๆกับคเชนทร์นะ )

(ปล.๒ แหมมมลืมต่อกระทู้ท่านน้องดินที่น่ารักได้อย่างไรข้าน้อยสมควรโดนโบยยิ่งนัก อิอิอิ )

จะไปหา ไหนมา พญาช้าง
มาแนบข้าง คุ้นเคียง เสี่ยงเสียยิ่ง
รู้เพียงพักตร์ ปักใจ หมายแอบอิง
ดวงแดหญิง กริ่งเกรง มิเก่งพอ

รีบกระแซะ แหมะลง ตรงข้างพี่
ช่วยนำชี้ ช่องทาง บ้างเถิดหนอ
ที่ดีแท้ แน่ใจ ไม่ชีกอ
มิลวงล่อ อยากรู้ ดูยังไง.?

น้องร้าวราน มานหม่น ที่พ้นผ่าน
ยังสะท้าน ผลาญทรวง แดกลวงไหม้
ครองนิรันด์ หันถาม"พี่นามไร้"
หามิได้ รู้ไว้ด้วย ซวยถึงครู

"ดิน"

[saknun]

เฝ้าติดตาม อ่านข่าว เรื่องราวใหญ่
ทั้งหนุ่มแก่ หน้าใส ไม่อดสู
ยิงคำถาม บอกรัก ภักดิ์พธู
แม่น้องหนู ชื่อดิน ยินหรือยัง?

ทั้งพี่ไพร ไร้นาม ตามบูรพา
ขันอาสา สมัคร รักเต็มถัง
ใจเกินร้อย ไม่น้อย เกินกำลัง
คงหมดหวัง saknun อย่าหันไป

เรามันเด็ก หน้าแก่ แย่ไปหมด
ไม่มีรถ ส่งรับ ขับไปไหน
อยู่แต่บ้าน อ่านกลอน นอนช้ำใจ
เขามีใหม่ เสียแล้ว แก้วตาเรา

ส่งสำนวน ชวนฮา มากระแซะ
อย่าคอนแคะ ระราน มานจะเศร้า
คำคมกลอน ยอกกย้อน ตอนที่เมา
ไม่มีเหล้า ไม่เขียน เรียนท่านเอย

[รพีกาญจน์]

หามิได้ รู้ไว้ด้วย ซวยถึงครู

ก่อนคงไม่ ใส่บาตร ขาดร่วมขัน
ชาตินี้พลัน รันทด ชีพหดหู่
ชายใจดำ ทำเป็น แสร้งเอ็นดู
คิดหาคู่ แค่คน ยังจนมาน

ดีดกระดิ่ง ติงตอง ปากร้องทัก
บางคนสัก ถักเพลง บรรเลงหวาน
ถ้อยระรื่น ชื่นชอบ ต่อตอบกานท์
ชวนละบ้าน ทิ้งพ่อ แม่ก็มี

อยู่หนึ่งเดียว เปลี่ยวกาย สบายจิต
ผูกชีวิต เคียงสอง อาจหมองศรี
ไร้สงบ พบชาย ร้ายทวี
เขาทำดี ปีเริ่ม ฮึกเหิมพาล

อายุขัย ใช่รุ่น ปูนแก่เฒ่า
เดินยกเข่า ยันขา น่าสงสาร
ยืนโก่งงอ คอเอียง หนังเหนียงยาน
เขาเอาเป็น ยาทาน ขนานใด

เลิกมือเอื้อม เชื่อมรัก ชูจั๊กแร้
เฝ้าดูแม่ แลพ่อ หนอดีไหม
เป็นอาธร อ่อนหวาน หลานทุกวัย
ว่างเมื่อไร หันหน้า มาแต่งกลอน

 

รพีกาญจน์

[D]

เฝ้าติดตาม อ่านข่าว เรื่องราวใหญ่
ทั้งหนุ่มแก่ หน้าใส ไม่อดสู
ยิงคำถาม บอกรัก ภักดิ์พธู
แม่น้องหนู ชื่อดิน ยินหรือยัง?

ทั้งพี่ไพร ไร้นาม ตามบูรพา
ขันอาสา สมัคร รักเต็มถัง
ใจเกินร้อย ไม่น้อย เกินกำลัง
คงหมดหวัง saknun อย่าหันไป

เรามันเด็ก หน้าแก่ แย่ไปหมด
ไม่มีรถ ส่งรับ ขับไปไหน
อยู่แต่บ้าน อ่านกลอน นอนช้ำใจ
เขามีใหม่ เสียแล้ว แก้วตาเรา

ส่งสำนวน ชวนฮา มากระแซะ
อย่าคอนแคะ ระราน มานจะเศร้า
คำคมกลอน ยอกกย้อน ตอนที่เมา
ไม่มีเหล้า ไม่เขียน เรียนท่านเอย

เห็น"อ้ายนันท์"  ยันกาย มาร่ายพจน์
เฝ้าจารจด รสถ้อย สำออยเอ่ย
ร่างระทวย รวยริน จนชินเชย
บางครั้งเคย เมียตี หนีปางตาย

นี่!กิ้งก่า ลิ้นทอง ลองพกไว้
อาจช่วยได้ นะพี่ ดีใจหาย
เหตุสมัคร รักน้อง ปองมากมาย
นี่หละ!?..พี่ชาย ไปลอง เอ้า! ของดี

"ดิน"