ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[saknun]

อยู่บ้านนา ก็นาน งานมีน้อย
แถมยังคอย ฝนฟ้า มาตกให้
จึงจะยืด ชีวิต คิดร่ำไป
เงินที่ใช้ ก็หมด รันทดจริง

มาคิดถึง กรุงเทพ ดุจเทพสร้าง
เมืองศูนย์กลาง อาชีพ รีบทุกสิ่ง
มีงานมาก ให้ทำ เช้า ค่ำวิ่ง
คนไม่นิ่ง ก้าวย้ำ ทำเช้าเย็น

งานมีให้ รายได้ ก็ได้รับ
ค่าเหนื่อยปรับ ตามแต่  เถ่าแก่เห็น
คนเรียนน้อย ต้องสู้ รู้ลำเค็ญ
จะยากเข็ญ ปานใด ไม่เคยแคร์

เพียงเพื่อหา อาชีพ ต้องรีบร้อน
ได้งานก่อน ต้องทำ จำแน่วแน่
ไม่เลือกงาน ได้เงิน เดินตัวแปร
ไยต้องแล สังคม ว่าซมซาน

[D]

ขายเผือกต้ม มันต้ม ถั่วต้มจ้า
เกลือเคล้าสา พาชิม พอลิ้มหวาน
บ่าทั้งสอง พองใส เพราะใส่คาน
หาบจนด้าน ขานกล่าว เพราะสาวจน

ปากก็ร้อง ท้องก็กิ่ว หิวแสบไส้
มื้อแรกไม่ ใส่มา ข้าวปลาป่น
เหงื่อย้อยหยาด ปาดป้าย หน่ายก็ทน
แรงลมวน ฝนแดด แผดเผาโดน

ต้องอดมือ อิ่มมื้อ ยื้อชีวิต
พรหมลิขิต ขีดข้อย ให้ห้อยโหน
บนรถเมล์ เร่ขาย แกร่งกายโยน
เหวี่ยงเอนโอน โผนเผ่น เขาเข่นตา

ข้างเสาไฟ ได้ผ่อน หย่อนกายพัก
ปากก็ทัก ตักถั่ว กลั้วคอยท่า
รถเมล์จอด สอดส่าย สะพายคว้า
ถือตระกร้า ถลาวิ่ง เก๋งซิ่งชน....?

"ดิน"

[ปู่ริน]

ความเหนื่อยยากลำบากแท้แหมชีวิต
พรหมลิขิตดวงชะตาพาสับสน
มุ่งเมืองหลวงเพราะเป็นหนี้หนีความจน
สู้ดิ้นรนเพื่อปากท้องของครอบครัว

อยู่สลัมในกรุงเทพเพื่อเสพสุข
หนีความทุกข์เข้าเมืองกรุงยุ่งปวดหัว
อาศัยบ้านย่ายสลัมคุ้มครองตัว
มันน่ากลัวสุดกลืนกล้ำเกินรำพัน

ทั้งฉกชิงวิ่งราวฆ่าข่มขืน
สุดทนฝืนจำใจมาล่าความฝัน
เคยมองภาพความงดงามกรุงเทพนั้น
เปรียบประดุจดั่งสวรรค์ทิพย์วิมาน

เพราะความจนกลายเป็นคนชนชั้นต่ำ
แสนชอกช้ำเพราะความยากเป็นรากฐาน
ยอมทุกข์มาเป็นคนขายแรงงาน
คิดถึงบ้าน...แดนปักษ์ใต้...คนชายแดน..

                           ริน ดอนบูรพา
                               ๑๒ มี.ค. ๕๖

[D]

ลืมตาถ่าง กลางถนน คนมาช่าย
หล่อเสียด้วย อวยอุ่น ละมุนแขน
มากน้ำใจ ใสหยาด หาขาดแคลน
รับเป็นแฟน *เร็วไหม ไม่รู้ซี*

แล้วทั้งสอง ครองคู่ อยู่ห้องเช่า
ขายไข่เน่า เกาลัด และผัดหมี่
รายได้เสริม เพิ่มพลัน ในทันที
ไม่ถึงปี ขี่เบนซ์นุ่ม กลับชุมพร

"ดิน"

[ปู่ริน]

ขอลาแล้ว..กรุงเทพเมืองสวรรค์
ขอลาจาก..ความฝันอันหลอกหลอน
ขอลาลับ..กลับถิ่นเมืองชุมพร
ขอลาก่อน..สลัมคลองเตยเคยอยู่กิน

ร้านข้าวแกง..น้องติ๋มชิมอร่อย
ร้านซ่อมรถ..พี่คล้อยน้องน้าสิน
ร้านเหล้าขาว..อยู่ปากซอยเชื่อจนชิน
ร้านกาแฟ..ซึ่ง  ปู่..ริน เคยร่วมวง

ตัดสินใจจากถิ่นที่เคยอยู่
มุ่งหน้าสู่บ้านเกิดได้มิไหลหลง
รื้อสมบัติคัดงานใหม่ให้มั่นคง
จึงตกลงตั้งหน้าปลูกกาแฟ

ยังคิดถึงกรุงเทพเป็นเมืองใหญ่
เคยหวั่นไหวแถมผิดหวังดุจดั่งแผล
รอยบาดเจ็บเหมือนเล็บขวนชักปรวนแปร
รักพ่ายแพ้..ณ  บางกอก..คนหลอกลวง.

                        ริน ดอนบูรพา
                             ๑๓ มี.ค ๕๖

[saknun]

ต้องจำใจ จากบ้าน หางานใหม่
เงินที่ได้ นายจ้าง วางให้ล้วง
บอกค่าแรง สามร้อย คอยกระทรวง
ไม่ต้องรอ เป็นห่วง ได้แน่นอน

ถือใจซื่อ ได้ทำ ตามคำบอก
กลับโดนหลอก หักหนี้ ที่ให้ก่อน
เงินสามเดือน บรรเทา เบาเดือดร้อน
ที่จ่ายก่อน เก็บคืน ฝืนใจทน

ครบสามเดือน เพื่อนบอก ถูกหลอกแล้ว
ด้วยใจแป้ว ตกงาน พาลสับสน
ไม่รู้ที่่ จะไป ใจกังวล
นี้่หนอคน กรุงเทพ อักเสพจริง

จะขายถั่ว ขายไข่ ขายไปหมด
หาค่ารถ กลับบ้าน นานเสียยิ่ง
กว่าจะได้ สักร้อย คอยประวิง
หาบไข่ปิ้ง ตามตรอก ช้ำชอกใ

จ