ห่างแค่เพียง หนึ่งก้าวข้าม ตามไม่ถึง
เอื้อมือดึง เพื่อฉุดรั้ง ยังไม่ได้
เพราะเธอปิด ขังฉันไว้ ให้เดียวดาย
ทำคล้ายๆ ฉันมันชั่ว ไร้ตัวตน
เดินเจอกัน กลับหันข้าง ไปทางอื่น
ทั้งที่ยืน อยู่ใกล้ๆ ก็ไม่สน
ตัดสัมพันธ์ ไม่เหลือเยื่อ เผื่อใจคน
รักมากล้น ได้แค่ล้น บนหัวใจ
เหตุผลเดียว ฉันรู้แน่ แต่ไม่ถาม
เธอมองข้าม หัวกันไป แล้วใช่ไหม
เจอคนนั้น ตรงสเปค เสกดั่งใจ
ทนไม่ไหว รีบทิ้งฉัน เลยทันที
กุหลาบเก่า ที่เคยพับ ทับหนังสือ
มันแข็งทื่อ แห้งเฉาตาย คล้ายฉันนี่
รักไม่ต่าง ก็โดนทับ ดับชีวี
คำว่าดี ที่เคยชม จมลงคลอง
บ้านติดกัน แต่ว่ามัน โดนกั้นแล้ว
รักไร้แวว จะดึงคืน ฝืนให้หมอง
ปล่อยความช้ำ ให้เกิดพลัน ตามครรลอง
จบรักสอง เหลือหนึ่งเศร้า เขามาแทน
ใกล้เหมือนไกล ไปไม่ถึง ซึ้งแล้วรัก
โง่จมปลัก มาเป็นชาติ บาดใจแสน
เจอทุกวัน เธอคงเบื่อ ไม่เหลือแฟน
จึงคลอนแคลน ไม่อยากคบ จบสัมพันธ์
