กลอนสังหาร

อ้างจาก: รพีกาญจน์ ที่ 13 มีนาคม 2013, 10:35:PM

นิ้วทั้งห้า ขวาซ้าย ย้ายสลับ
โป้งรองรับ จับเลา เป่าปี่ร่อน
ผสมสาน ขานคำ นำอ้อนวอน
เริ่มว่าหลอน...เว้าวากย์เอื้อนลากยาว

กอนว่า...ดอกสะลิดติดต้นสะลัก
ขาดฟูมฟัก เปล่าเปลี่ยวนักเมื่อยังสาว
หญิงต่ำต้อย ถ้อยเจรจาภาษาลาว
ชายผู้บ่าวบ่แวะ และสนใจใยดี

นั่งพับเพียบ เรียบวาง บนห้างไผ่
มุงด้วยใบ มะพร้าว ราวสองซี่
ปี่ไล่เรียง เสียงซึง คลึงวจี
จังหวะที่ ชลอ ฮ่ำ...ต่อไป

นายเฮย...เป็นสาวค้างเติ่งเถิงกึ่งร้อย(ปี)
น้ำตาหยาดย้อย อกน้อยหม่นไหม้
ความอาภัพอับจน เมื่อไรจะพ้นไกล
อยากมีสักใคร ชิดใกล้ ปลอบให้เยียวยา

ปี่สะดุด หยุดลง ณ ตรงนั้น
เธอรำพัน เศร้าสร้อย ละห้อยหา
สะท้านซึง ตึง ตึง ซึ้งอุรา
มือไหว้สา ขอรัก สักคน...นอ

แถมกำ...บุญช่วยนำ กรรมพา ได้มาพบ
จ้องหน้า แสร้งเมินหลบ วัลลภหนุ่มรูปหล่อ
ตกลงไหมจ๊ะ มะเป็นแฟนช่างซอ
ชื่ออะไรหนอ อ๋อ...คนบอกว่า...รพี

เอ้อ..จริงว่ะ

ป.ล. ไปทำบุญงานปอยหลวง ยืนฟังซอพื้นเมือง
สาวช่างซอขอเป็นแฟน เลยถูกคนข้างๆดึงหู เจ็บอ่ะครับ

ยินเสียงซอสีเรียกเพรียกรับขวัญ
แผ่วรำพันหวานล้ำสำเนียงสี
สายซอสั่นฝันฝากพรากฤดี
เซ่นดนตรีสังหารผ่านเสียงซอ

ร่ายลำนำคำกลอนล้วนอ่อนหวาน
ขับเคียงปี่ประสานซึงซ่านหนอ
ใจพี่ลอยลับแล้วแก้วลออ
จะปลูกหอรอเจ้าเยาวมาลย์ อายแบบน่ารัก

*ใจง่ายจังเรา อะไรวะ...งง ว่ะ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: กลอนสังหาร (อ่าน 16831 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 3 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้