ซองชมพู ที่ฝากมา บอกว่าแต่ง
แสนทิ่มแทง ใจของฉัน กว่าวันไหน
แค่เลิกกัน มันก็เจ็บ เกินเย็บใจ
เธอทำไม ไม่สงสาร เดินผ่านไป
รู้หวังดี ให้เป็นเพื่อน เตือนดวงจิต
ได้เป็นมิตร เหมือนก่อนเก่า เราเคยใช้
คบไม่รุ่ง จึงต้องกลับ รับคืนไป
เป็นเพื่อนใหม่ ที่หน้าเก่า เหงาเหมือนเดิม
ฉันรู้ดี ว่าโอกาศ ขาดสนิท
รักเป็นพิษ เพราะรักษา ค่าไม่เพิ่ม
ยากแก้ไข ไปเกลี้ยกล่อม ยอมเหมือนเดิม
รักที่เติม แล้วมันเต็ม เบนเข็มไป
เขาดีพร้อม มากกว่าฉัน ตามทันได้
ไม่ต้องทาย ความจริงผ่าน ที่ขานไข
ไม่งั้นเธอ คงไม่อิน ตัดสินใจ
จะร่วมใช้ ทั้งชิวิต ปิดกั้นเรา
ที่ผ่านมา เจ็บกี่ครั้ง ยังทนไหว
แต่ทำไม ในวันนี้ ไม่มีเล่า
น้ำตาตก ไม่ยอมหมด หยดเหมือนเงา
สะท้อนเขา ยืนเคียงข้าง อย่างเจ้าชาย
ฉันไม่ไป คงไม่ได้ ยากหายหน้า
วันวิวาห์ ของคนดี ที่ใจหาย
โศกหนอโศก ตรมหนอตรม ทับถมกาย
หยดสุดท้าย พร้อมน้ำสังข์ ล้มทั้งยืน
