ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ค.คนธรรพ์]

อยากต่อโคลงแช่มช้อย               ชื่นชม
ยังบ่รื่นอารมณ์                            ต่อแต้ม
วางกรอบออกรสขม                   ต่อติด ยากแฮ
โคลงขาดแก่นแฉล้ม                  ต่อแล้วเลื่อนลอย

ขอเสนอท่านไท้                    นวมนาม
ชงบทแรกงดงาม                  เริ่มต้น
บทห้าปิดเรืองราม                ท่อนจบ
ตามต่อกลางมิล้น                 เสร็จสิ้นเรื่องราว


คนธรรพ์
๑๐/๓/๕๖

ผมคิดประเด็นไม่ออก
คุณไร้นามเปิดเรื่อง แล้วก็ปิดท้าย ตรงกลางผมโซโล่เอง
ไม่รู้จะออกมายังไง ลองดูครับ

[ไร้นวล^^]

(ตอบท่านคนธรรพ์)

๐มิอาจกล่าวเทียบไท้            ทุกธรา
เพียงราษฎร์เรียนวิชชา           ฉาบฟ้า
กะพร่องกะแพร่งพา              โคลงแผ่ว
ยังห่างชั้นกวีกล้า               เกียรติก้องกรุงไกร

(ปล.ธรา=โลก, แผ่นดิน         สุธี=นักปราชญ์)

๐เมื่อท่านได้แนะเน้น            บทนำ
ผมจะลองร่ายรำ                เริ่มต้น
พร้อมบรรจบโคลงสัม-         ฤทธิ์แนบ  ท้ายนา
เชิญท่านประดิษฐ์คิดค้น        เรื่องให้คมคาย

(๑)๐เมื่อรักรายเริ่มเร้า         รมณีย์
นั่นวิหคเปลี่ยนพงพี             ภาพเพี้ยน
ชี้ไม้ย่อมไม้มี                   มติหนึ่ง
รักรุทธ์กระมิดกระเมี้ยน         ต่างอ้างต่างมอง

(ปล. รุทธ์ เป็นคำกริยาแปลว่าดับ )

...........................................

(๕)หลังพิจารณ์พินิจเนื้อ          นัยฤดี
กระจ่างแล้วจึงมี                  รักไซร้
หลงรูปอาจบังฉวี                 วิโรจน์
รูปเปลี่ยนรักอย่าให้              เปลี่ยนปลื้มเป็นขมฯ

(อ้าวเชิญท่านคนธรรพ์วาดลวดลายเลยขอรับ เอ้า.........ปี่กลองเตรียมเชิด.......... )

(แก้ไข:เชิญท่านอื่นๆร่วมฝึกฝีมือได้เลยครับ กระผมจะรอชื่นชมอรรถรส อิอิ)

[choy]

โขลกโคลงครกสากไม้      ตำตำ
เด็ดสระอักษรคำ         ใส่เข้า
วรรณยุกต์ลงขยำ         ตำต่อ ท่านนา
ฉันทลักษณ์คลุกเคล้า      อิ่มมื้อส้มตำโคลงฯ

(...555...)


สนอง เสาทอง
10 มีนาคม 56

***ส้มตำโคลง (รสแซ่บ) กำนัลท่าน (ไร้นาม ไร้นวม)

[รพีกาญจน์]

๐ ยามแลงสวมผ้าเตี่ยว         โทงโทง
ลอยเล่นดำคลุมโปง             ล่องห้วย
หัวคืนร่ายกะโลง                 คอนค่าว
ดึกดื่นเอนเอียงย้วย              กรีดนิ้วพริ้วซึง

๐ ตึงตึงถึงหน่อเท้า              นวลตา
สุกห่ามนามสีลา                  อ่อนอ้อน
ฝากคำจำนรรจา                  อาเอ่ย
ตัวพี่นามคำก้อน                  จิตค้อมคนึงหา

๐ ละนาละซิ่นเสื้อ                สไบ
เริงร่างกลางแสงไฟ              ส่องหน้า
จับมือมั่นแนบใจ                 จำบ่
หลงเบสกลองกีต้าร์              สะล้อซอลืม

๐ ซึมซึมหลังร่ำไห้               ฮือฮือ
เดินนั่งดังทึดทือ                 จ่อมเศร้า
วอนลมว่ายวือวือ                 วานบอก
ตัวพี่ยังคอยเจ้า                  อยู่ใกล้กองฟาง

 ผมแต่งเป็นแค่กลอนและโคลง(บางครั้ง)
ไร้รูปแบบตายตัว และแต่งตามอารมณ์ครับ

                   

                  รพีกา่ญจน์

[ค.คนธรรพ์]

เมื่อรักรายเริ่มเร้า                        รมณีย์
นั่นวิหคเปลี่ยนพงพี                   ภาพเพี้ยน
ชี้ไม้ย่อมไม้มี                             มติหนึ่ง
รักรุทธ์กระมิดกระเมี้ยน            ต่างอ้างต่างมอง

มองเหมหงส์บอกชั้น                 กาดำ
ยินเสนาะกลับแกล้งทำ              หนวกใบ้
หอมโชยกลิ่นเกิดระกำ              สาบจมูก
ห้ามแตะต้องลูบไล้                    เกลียดไหม้ขยะแขยง

รักร่วงโรยรักร้าง                       หญิงชาย
เศร้าสลดลูกละอาย                    หย่าร้าง
หย่าร้างง่ายจะตาย                      แต่งใหม่
แต่งใหม่สินสอดสร้าง                ยิ่งแพร้วเลิศหรู

ปางคติชนรักแท้                     อิงนิยาย โฆษณา
หลงรูปลิงเรือนกาย                หลอกเจ้า
ศัลยหล่อใสชาย                     หอมทิพย์ แน่ฤๅ                 
สวยซิลิโคนก่อเหน้า              เพ่งซึ้งดวงฤทัย

หลังพิจารณ์พินิจเนื้อ              นัยฤดี
กระจ่างแล้วจึงมี                     รักไซร้
หลงรูปอาจบังฉวี                   วิโรจน์
รูปเปลี่ยนรักอย่าให้               เปลี่ยนปลื้มเป็นขม ฯ

(ไร้นาม-ไร้นวม)  +  คนธรรพ์
๑๐/๓/๕๖


คนธรรพ์ดีดพลิกพลิ้ว           เพลงพิณ
ร่วมระเบ็งคีตศิลป์               แจ่วแจ้ว
ตามต่อโจทย์โหดหิน           คำเอก
แรกจบโคลงเพริศแพร้ว        ท่านไร้นวมนาม

[อัญชัน]

เคยเคียงเรียงร่วมห้อง     เนานาน
มีใหม่ไม่สงสาร            สักน้อย
ทางไกลใช่อยากพาล     พี่ว่า
วอนอย่าขัดเคืองข้อย     รักซ้อนแทรกมา

ถึงอย่างไรรักน้อง           นางเดียว
หญิงอื่นที่พี่เกี่ยว            มากหน้า
เป็นเพียงแค่เศษเสี้ยว      ความอยาก
เทียวฝากรักไปทั่วหล้า    พี่กล้ากล่าวคำ 


สีเขียวอ่อนอยู่เลย แต่งได้แค่นี้เองค่ะ ยังต้องฝึกอีกนาน

ชมโคลงคนอื่นแล้ว       รื่นรมย์
วิจิตรคำผสม               ต่อต้อง
โอ้เราอ่อนคอขม           อยากเก่ง
ได้แค่วางคำคล้อง        บ่ต้องติดใจ

[ไร้นวล^^]

SMSถึงท่านอัญชันพลัดบ้าน

๐ลูกอินทรีอ่อนด้วย          ประสบการณ์
กระพือปีกมิช้านาน               ปีกกล้า
ปราชญ์เพียรเพ่งเพลงกานท์    จดจ่อ
รอบ่นานบ่ช้า                 เชี่ยวชั้นเชิงฉาย

๐ลูกเสือลายขื่นเขี้ยว          คลายคม
ค่อยกัดคอยสั่งสม            ขบเข้า
กริบแกร่งชระงม             ยอมสยบ
เธียรท่องจำค่ำเช้า           เฉกเขี้ยวคมเสือ

๐เครือเถาวัลย์รอบต้น        โพธิ์ไทร
บังแดดส่องรำไร              เร่งจ้าน
เครือขยายยิ่งยาวไกล          ยอดเด่น  ฟ้าเฮย
อยู่กับปราชญ์ไป่คร้าน        กาจก้องเกียรติ์เทียมฯ


(แหะๆๆๆๆๆกระผมมิใช่ปราชญ์เน่อ. แต่กระผมชอบปาด(กรีด) อิอิอิ )

ปล.กระทู้นี้ทั้งกระทู้ของกระผมกรุณางดrate งดlike งดคะแนน(แต่อย่างดรัก)

[แป้งน้ำ]

๐ชมชบาว่าแพร้ว        พรรณงาม
บ่ครึ่งคมนงราม        ร่างช้อย
หงษ์ศิวะว่าวาม          วรรณวิสุทธิ์
ฤๅจะเพียงแน่งน้อย      หนึ่งนี้ที่เห็น

๐เพ็ญเต็มดวงเด่นล้วน  นวลลออ
ผ่องก็ผ่องบ่พอ          พักตร์เจ้า
แลแล้วชื่นพะนอ        แนบสุด  ทรวงเฮย
รักลึกล้ำลามเร้า        เร่งซึ้งลืมเดือน~*



. .. โคลงแรกที่น้องแป้งโพสต์ . .. เป็นไงมั่งค้า เพราะมั้ย . .. ทายซิ ว่าใครแต่ง ฮี่ๆ 

[ดาว อาชาไนย]

 ๐ เลือนเดือนขออย่าได้    ลืมดาว
พิศผ่องพักตร์นวลราว       ร่ำแป้ง
ถามใครแต่งโคลงพราว     เพราะยิ่ง
ตอบบ่ได้คงแล้ง             ชื่อไร้ไม่มี

 ๐ ฝีมือลือเลื่องชั้น         เชิงครู
โคลงแต่งคำดำรู             รื่นถ้อย     (ดำรู = งาม )
ขอยกย่องเชิดชู             ชมชื่น
คอยอ่านติดตามต้อย       แต่ต้นอยู่เสมอ

ดาวอาชาไนย

[ไร้นวล^^]

๐เจอเพชรจักรีบคว้า           มาเชย  ชมนา
เจอมิตรคือปราชญ์เปรย       รีบใกล้
ดาวดวงเด่นใครเลย          เกินท่าน  พี่เอย
ผู้อ่อนเฉกเช่นไร้-              ชื่อน้อมอดิศร

๐พรอันเลิศเด็กน้อย          รับคำ   
อย่าเบื่อหน้าว่าดำ           ด่างด้อย
เห็นเหล่าลูกหลานรำ         ผิดแผก เตือนนา
ยังรักเร่งประดอยย้อย-      หยาดน้ำนัยศิลป์ฯ

(ปล.ท่านน้องแป้ง โคลงไพเราะมาก ใครแต่งนาาาา หน้าตาคนแต่งคงดีมากๆ อิอิ)

[อัญชัน]

ดนตรีมีมากล้วน                     หลาก ลาย  พี่เอย
ดั่งกาพย์กลอนโคลงพราย       ค่าล้ำ
อิ่มเอมบ่แคลงคลาย                ยามสดับ
รื่นฤดีอยากย้ำ                         ม่วนแท้ คำโคลง


ยามฟังสังคีตฆ้อง                   บรรเลง
ใจอยากลองเล่นเอง             ไม่ช้า
หยิบเครื่องเป่าเริ่มเพลง          บ่ง่าย  พี่เอย
คำเอกเล่นน้องล้า                   แทบบ้า คำโท


เจ้าลูกเจี๊ยบไก่น้อย                 เห็นหงส์
สง่าสวยอวดองค์                   อยู่ฟ้า
ร้องบอกแม่หนูหลง              ลีลา ท่าน
ขออย่างนี้อย่าช้า                  ส่งแก้วไปเรียนๆ

[ไร้นวล^^]

         

๐หงส์เหาะเหินเห่อฟ้า         แฝงศรี
พญานาครื่นฤดี                ดิ่งน้ำ
กิเลนเล่นวารี                  ฝนหลั่ง
ปราชญ์จักควรอิ่มล้ำ              เสพสร้อยเสียงโคลง

๐คลื่นโขลงช้างเผือกใกล้        พฤกษ์หอม
เยื้องบาทบ่อาจยอม             หน่ายช้า
หวังลิ้มรสอย่างจอม             คเชนทร์เอก
เปรียบดั่งนักกลอนกล้า         เกศใกล้กลอนกวีฯ
               

[choy]

สาวบ้านกลอนฯ แช่มช้อย      ชวนพิศ
คิ้วปากคางจมูกนิด         แน่งน้อย
อยากเคียงใกล้แนบชิด      คล้องแม่ เคียงเขนย
กริ่งแม่เย้ยหมิ่นถ้อย      ต่ำเชื้อบ่ควรปราง ฯ

สนอง  เสาทอง
อินทามาระ10
.13  มีนาคม  2556

[ไร้นวล^^]

๐กลางมหาสมุทรกว้าง          เดียวดาย
เรือล่องผ่อนฝีพาย              แผ่เศร้า
ใจหมองรึจะหมาย              เมียงฝั่ง
อุตส่าห์พายเพียรเข้า           ค่อนใกล้คันดิน

๐สินทรัพย์สมเสกสร้าง         ตามแรง
ปลูกพืชแตกแขนง              หน่อนั้น
ตราแต้มแต่งสีแดง             แดงเด่น
กล่อมกลั่นกลอนกานท์ขั้น      ปราชญ์ป้ายปมเปรียญฯ


(กระทู้นี้ไม่เกี่ยวกับการเมืองนะคร้าบ )

[อัญชัน]

เจ้าลูกเจี๊ยบไก่น้อย                 เห็นหงส์
สง่าสวยอวดองค์                   อยู่ฟ้า
ร้องบอกแม่หนูหลง                ลีลา ท่าน
ขออย่างนี้อย่าช้า                  ส่งแก้วไปเรียนๆ

พากเพียรพร้อมฝึกซ้อม           ตามครู
บินสูงเสียดค้างพลู               เท่านั้น
ปีกเจ้าบ่เหยียดหรู                งามเด่น
กล้าเก่งบ่ถึงขั้น                    เทียบชั้นเชิงครู

แม่ไก่กางปีกป้อง               ฟังคำ
เจ้าอย่ามัวระกำ                  หมองไหม้
บินบ่สูงใช่พล้ำ                  ทุกอย่าง
ธรรมชาติสร้างให้             ต่างล้วนหลากงาม

หงส์เหินหาวร่อนฟ้า          โบยบิน
เจ้าอยู่ต่ำติดดิน                  ไก่แจ้     
ต่อให้อยากผกผิน              ลอยเด่น
ก็บ่อาจเทียมฟ้า                อย่าได้แคลงใจ

ค่าเจ้านั้นที่แท้                   ขนงาม
เสียงซ่านใสขันยาม           รุ่งเช้า
เสนาะโสตทั่วคาม             ทุกถิ่น
ขออย่าได้โศกเศร้า           บ่ด้อยกว่าใคร     


ปล. มือใหม่หัดเตาะแตะไปก่อน ยังไม่แน่ใจว่าอัญชันจะเป็นได้แค่ไก่แจ้อยากบินหรืออาจจะเป็นได้มากกว่านี้ ขอบคุณพี่ๆน้องๆ บ้านกลอนไทยที่ให้การต้อนรับให้กำลังใจน้องใหม่วัยดึกอย่างอัญชัน น้อมรับทุกคำติชมค่ะ

[ไร้นวล^^]

          

๐นทีไหลใสส่องหน้า...................เห็นหงส์
หงส์กลับส่ายหน้าคง..................บ่คล้าย
หงส์เพียงหนึ่งอยู่พง...................ไพรเก่า
เพ่งพักตร์เพียงละม้าย.................ไก่น้อยนึกเยาว์

๐เสือใหญ่เข้าป่าป้าย..................คมเสือ
เห็นไก่กัดบ่เหลือ......................ขบเขี้ยว
ชิดช้างช่างช้างเจือ....................จวบใหญ่
หงส์ผ่องเสือบ่เกรี้ยว..................กลับกล้ำพวกเสือ

๐ความเชื่อเชื่อเช่นชั้น................เชิงครู
เผยพจน์พากย์พรั่งพรู................เพริศพร้อม
พลอยปรามาสตนหมู................มืออ่อน
ขั้นจักอ่อนอ้วนห้อม..................ห่างห้างเหินสูงฯ

[นัท ผู้ชายฯ รักในหลวง]

ทุกทุก..

๐ ทุกทุกคืนชื่นท้อง...ราตรี
ทุกทุกดาวพราวสี.....เจิดจ้า
ทุกทุกช่วงร่วงหนี.......ลี้ห่าง..หายเฮย
ทุกทุกแสงแต่งฟ้า.....รีบคว้าใส่กลอน

๐ ทุกทุกตอนป้อนปัก...ถักความ
ทุกทุกคราวกล่าวถาม...หยอกล้อ
ทุกทุกบทจดหวาม......ตามตอบ..มอบเฮย
ทุกทุกถ้อยคอยง้อ......ก่อสร้างวางฝัน

๐ ทุกทุกวันหวั่นห้วง...อุรา
ทุกทุกโคลงโยงมา.....ไม่เว้น
ทุกทุกค่ำพร่ำหา.......เพียงแต่..แม่เฮย
ทุกทุกสายลายเส้น....ก็เน้นว่ารัก

๐ ทุกทุกวรรคถักร้อย....จากใจ
ทุกทุกเสียงเรียงไป.......ผูกคล้อง
ทุกทุกช่วงห่วงใย.........เพราะห่าง..ไกลเฮย
ทุกทุกคำร่ำร้อง...........รักน้องคนเดียว

 

[ไร้นวล^^]

         
(ดวงอาทิตย์)

-คนแบบหนึ่ง-

๐แสงสุรีย์เรื่อสาดริ้ว               เรืองเรือง
พ้นขอบบรรพตเนือง              ผ่องหล้า
จึ่งแง้มประตูเมือง                มองรอบ
ถึงทิวาเจิดจ้า                    จักคว้าโกสุมฯ

-คนอีกแบบหนึ่ง-

๐คลุ้มสุรีย์ริบหรี่ข้าง             ขอบเขา
อาจผลุบลงมืดเมา              ปิดแจ้ง
ควรปิดประตูเอา                รถเก็บ
จวนค่ำราตรีแกล้ง              กล่อมฟ้าฟางแสงฯ

[ไร้นวล^^]

๐แก้วระแหงร่องร้าว               ยากคืน
มิตรภาพฤๅอาจยืน                หากร้าว
พัทธ์เคยคบกลมกลืน               หลายศก
เพียงครู่เข่นเกรี้ยวกร้าว           ยากแก้กลับผสาน

๐วันวานเวียนผ่านแล้ว            ลบรอย   ได้ฤๅ?
วันพรุ่งเฝ้ารอคอย                ครุ่นค้าง
วันนี้ที่นั่งฝอย                     คือปัจ- จุบันนา
ดีเด่นด่างด้อยอ้าง               เริ่มครั้งปัจจุสมัยฯ

[อัญชัน]

เจ้าลูกเจี๊ยบไก่น้อย                 เห็นหงส์
สง่าสวยอวดองค์                   อยู่ฟ้า
ร้องบอกแม่หนูหลง                โคลงท่าน
ขออย่างนี้อย่าช้า                  ส่งแก้วไปเรียน

พากเพียรพร้อมฝึกซ้อม           ตามครู
บิน(สูง)เสียดค้างพลู               เท่านั้น
ปีกเจ้าบ่เหยียดหรู                งามเด่น
กล้าเก่งบ่ถึงขั้น                  เทียบชั้นเชิงครู

(แม่ไก่กาง)ปีกป้อง                ฟังคำ
เจ้าอย่ามัวระกำ                  หม่นไหม้
บินบ่สูงใช่พล้ำ                  ทุกอย่าง
ธรรมชาติสร้างให้               ต่างล้วนหลากงาม

หงส์เหินหาวร่อนฟ้า           โบยบิน
เจ้าอยู่ต่ำติดดิน                (เปรียบหญ้า)
ต่อให้อยากผกผิน              ลอยเด่น
ก็บ่อาจเทียมฟ้า                อย่าได้แคลงใจ

ค่าเจ้านั้นที่แท้                 ขนงาม
เสียงซ่านใสขันยาม           รุ่งเช้า
เสนาะโสตทั่วคาม             ทุกถิ่น
ขออย่าได้โศกเศร้า           บ่ด้อยกว่าใคร     


ปล. แก้ไขใหม่ตามท่านนัทแนะนำมาแล้วนะคะ แก้ไม่ได้ทุกอย่างค่ะ ยังขาดสัมผัสระหว่างบท มีเสียงสูงแทรกอยู่ ใช้คำตายแทนคำเอก ขอแก้ตัวใหม่ในชิ้นต่อไปนะคะ
น้อมรับ ปรับเปลี่ยน แก้ไขทุกคำติชมจากครูทุกท่านค่ะ