คนบางคน มีความรัก มาทักทาย
ก่อนสลาย กลายเป็นเถ้า เป่าลอยหาย
หนึ่งคนจาก ลืมสนิท สิทธิ์กลับกลาย
หนึ่งคนตาย ยืนลำพัง ตายทั้งเป็น
หนึ่งคนหลัง ที่เอ่ยนั้น คือฉันใช่
ความเสียใจ ไม่เคยจาก ยากหลีกเว้น
เริ่มจากหนึ่ง กว่าถึงร้อย ถอยกระเด็น
รักถูกเซ่น ความผิดหวัง คับคั่งใจ
อยากจะเกลียด แต่ความหลัง มันฝังจิต
ปิดไม่มิด ยังมีใจ ให้แค่ไหน
สายตาฉัน ที่มองเหม่อ เธอผ่านไป
ใจสั่นไหว ดั่งมีดบาด ให้ขาดกลาง
เห็นแค่เธอ ใจเป็นแผล แต่ทนได้
แต่คงตาย ถ้าเห็นเขา เศร้าเกินขวาง
รับไม่ได้ พื้นที่นี้ ที่เคยวาง
ใจบางๆ ของตัวฉัน ก่อนวันลา
เขาคงทำ เหมือนฉันทำ มันช้ำนัก
เสียคนรัก เสียหน้าที่ ไม่มีค่า
ภาพเธอสุข บนความเศร้า เจ้าน้ำตา
ไหลรินมา ไม่ยอมหยุด เกินฉุดคืน
นึกเสียว่า เห็นแก่กัน วันเก่าๆ
รักสองเรา แม้เลือนค่า เกินฝ่าฝืน
อย่าลงทัณฑ์ ด้วยภาพรัก ที่ปักปืน
ไปที่อื่น ฉันขอวาน สงสารกัน
