คงมิใช่คนเก่าเราครั้งก่อน
หักอาวรณ์มืดมนมิทนฝืน
เจ็บก็จำช้ำใจให้กล้ำกลืน
แม้นหยัดยืนอยู่ยงคงอาดูร
รักที่มีที่ให้ช่างไกลลับ
มิอาจนับเวลาค่าเป็นศูนย์
เหลือร่องรอยช้ำเดิมที่เพิ่มพูน
ความเทอดทูนเคยให้ก็ไคลคลา
ซึ่งความฝันนั้นจบพบคือจาก
ความหลังฝากรักสลักหรือจักหา
คร่ำครวญไปวัยวันหรือผันมา
จะดีกว่าถ้าลืมปลื้มอันใด
อยากจะลืมความเจ็บที่เหน็บเนื้อ
ยากยิ่งเหลือเบื่อล้าอุราไหว
เขาหมดรักหมดหลงคงลาไกล
แล้วทำไม ใยเราเฝ้าคร่ำครวญ
คงหมดหวังดังจินต์ถวิลหา
ช่วงเวลาพาชื่นมิคืนหวน
ดั่งสายน้ำไหลไปมิไหลทวน
ขอสงวนหัวใจ มิไหลตาม..
...พนิตพร...
