เพราะอะไร จึงต้องโศก ใจตกหล่ม
ความช้ำตรม ที่ถาโถม ดั่งลมหนอ
หรือเพราะเชื่อ และยึดมั่น นับวันรอ
เธอจะพอ กลับมาหา เห็นค่ากัน
เพราะอะไร หยดน้ำตา ไหลมาบ่อย
ทนนั่งคอย อย่างสิ้นหวัง ภวังค์ฝัน
เฝ้าค้นหา เหตุที่คอย นับร้อยพัน
สุดท้ายมัน จบที่รัก ทำหนักใจ
เพราะไม่ลืม และตัดใจ ยังไม่ขาด
สายสวาท ความทรงจำ ยังค้ำไว้
เพราะรักมาก จึงยากลืม คนปลื้มใจ
นานเท่าไหร่ จะหลุดร่วง จากบ่วงเวร
คำบอกเลิก ไม่มีผล กับคนขลาด
เหมือนภาพวาด รับฟังไว้ แต่ไม่เห็น
เปิดแค่หู ปิดใจไว้ รับไม่เป็น
เก็บซ่อนเร้น ภาพความจริง เป็นสิ่งลวง
เพราะรักมาก จึงเจ็บมาก รับฝากแผล
โดนรังแก ยังหลอกใจ ผิดใหญ่หลวง
โทษความรัก ทำให้เจ็บ หนาวเหน็บทรวง
จึงทักท้วง รักสูงค่า มายาใจ
