ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ช่วงนี้ไม่ว่าง]

นั่งอ่านกลอน  ตอนไหน  เคยได้แต่ง
หลายหลากแหล่ง  กระทู้  รู้...คือฉัน..
นี่กลอนเรา  โน่นกลอนเรา  เฝ้าผูกพัน
ล้วนงานสรร   ฝากฝีมือ  เป็นชื่อเรา

วันเวลา  ที่ผ่าน นานนึกหวน
มาทบทวน  ความหลัง  หวังคลายเหงา
อ่านเพลิดเพลิน  เจริญใจ  มิใช่เบา
นับว่าเข้า-ขั้นแท้   แน่แล้วตู

นึกกระหยิ่ม  ยิ้มย่อง  สมองโปร่ง
ช่างโอ่โถง  ข้างใน  ใจเลิศหรู
ล้วนกลอนดี  มากมาย  ใช่สายยู
เป็นหนึ่งผู้  มิใช่สอง  รองจากใคร


ช่วงนี้ไม่ว่าง


 

[กังวาน]

นั่งอ่านกลอนอ่อนจิตคิดแล้วกลุ้ม
ตัวฉันสุมอักษรแสนอ่อนไหว
จุดเพลิงรักภักดีนี้ลงไป
ผลที่ได้เหมือนเดิมมิเติมมา

กี่คำกลอนอ้อนออดหยอดคำหวาน
กี่ดวงมานเอาใจฉันใฝ่หา
กี่ความรักหนักใจใช้วิญญา
กี่วาจาเธอเหน็บฉันเจ็บจริง

ก็ยังรอข้อความถึงหยามหมิ่น
ค่าเพียงดินมองฟ้าน่าเกรงกริ่ง
ก็หัวใจมีไว้ให้อ้างอิง
ชายกับหญิงก็ต้องอยู่เป็นคู่กัน

นั่งอ่านกลอนอีกครั้งกลัวพลั้งเผลอ
บอกรักเธอลงไปใจคิดฝัน
เป็นอย่างไรก็ยอมพร้อมรับทัณฑ์
สุดท้ายนั้นมิกล้าส่งปลงตัวเอง

      ---กังวาน---[/

font][/size]

[/color]

[Thammada]

อ่านแล้วกลุ้ม เกินฝัน ว่าขั้นไหน
ว้าวุ่นใจ หดหู่ ดูโหรงเหรง
ประหม่าเหมือน มีกานท์ เพื่ออ่านเอง
ยิ่งเขียน ยิ่งคว้างเคว้ง ละเลงลม

ซักสำนวน ชวนชื่น หากฝืนแฝง
ก็เหมือนแล้ง รำไร มิใช่สม
ทื่อทางตัน บั้นใบ้ ไม่เคยคม
จึงใกล้ก้ม หน้าน้อย แล้วลอยลา

ฤๅเราหนอ พอเพียง สำเนียงนก
ใช่วิหค แห่งสวรรค์ หรรษา
จึ่งเจียมตน คนเศร้าโซ โลกา
ให้เคียงค่า ขั้นกวี ไม่มีเลย

ธรรมดา
 

[panthong.kh]

อันกวี เป็นแบบไหน ไม่อยากรู้
เส้นทางสู่ มุ่งหมาย ทั้งหลายเอ่ย
ยังเขียนผิด เขียนเพี้ยน ไม่เนียนเอย
บางครั้งเคย บ่นใบ้ หนอใจเรา

อันกวี ใครกัน นั้นเขาเลือก
เราแค่เปลือก กระพี้ ฤดีเศร้า
เรียบเรียงร้อย ถ้อยคำ ซ้ำซึมเซา
ห่างชั้นเกลา เฝ้าขัด หัดทุกวัน

กลับไปอ่าน กลอนเก่า ไม่เข้าท่า
แต่งเข้าป่า เข้าดง พงไพรสัณฑ์
จนชินชา ฮากลิ้ง ยิ่งจาบัลย์
กลอนของฉัน ไร้มนต์ ยังวนเวียน
พันทอง

[รัตนาวดี]

 

...ยามที่เซ็ง แต่งกลอน อ้อนไม่ไหว
มิรู้มี อะไร ข้างในเศียร
จึงหากลอน อาจารย์ เฝ้าอ่านเรียน
อารมณ์เพี้ยน จินตนา พาเวียนวก...

...บทกลอนเรา เขียนไว้ ไยมิขลัง
ลองอ่านมั่ง กลอนดี มีกอดกก
ยิ่งอ่านก็ ยิ่งชอบ ตอบแบบงก
เคยเขียนอ้อน ยกครก ตลกจัง...

รัตนาวดี
 

........อสงไขย..ใน..ใจ..คุณ.. 

[รพีกาญจน์]

บ้านกลอนคืน วันพุธ สุดเงียบเหงา
มิเห็นเงา เพื่อนเพื่อน เหมือนแต่หลัง
คงมีกิจ ธุระ มากปะปัง
เลยยอบนั่ง อ่านย้อน กลอนนานา

เริ่มปรัชญา ธัมมะ ชโลมจิต
รักจุมพิต คิดถึง ซึ้งนักหนา
กวน ตลก ครื้นเครง เพลง เฮฮา
เศร้าอุรา ขอโทษ โปรดวิงวอน

แสนระรื่น ชื่นชอบ ตอบกระทู้
แต่งจับคู่ รายวัน กับขวัญอ่อน
รักคืบคลาน หวานหยด ทุกบทตอน
ลงไอค่อน ส่งจูบ รูปหัวใจ

เสียงกระแอม ข้างกาย เอ่ยทายทัก
ต้องชะงัก..ปู่รพี มีแฟนใหม่..
จุ๊..เบาเบา หลานจ๋า อย่าเอ็ดไป
ที่เห็นใน จอนั้น มันแค่กลอน!

 

รพีกาญจน์

[Moo Dum]

อ่านบทคำ  สำเนียง  เสียงสดับ
มีผูกรับ  ขับร้อย  ถ้อยคำสอน
เขาแต่งกานท์  หวานพจน์  ทุกบทตอน
เราปอนปอน  กลอนแปร่ง  แสลงหู

ขอแขวนนวม  สวมใส่  ไว้สักพัก
กลอนเคยรัก  หักใจ  ไว้สักครู่
แล้วหลับตา  หาฝัน  อันเชิดชู
ลองตรองดู  รู้ใน  ใจตัวเรา

อารมณ์เศร้า  เผาไหม้  ในวันโศก
วิปโยค  โลกหม่น  ทนอับเฉา
อารมณ์สุข  รุกไล่  ให้บรรเทา
ช่วยแบ่งเบา  เงาโศก  วิโยคคลาย

หัดเขียนกลอน  อ่อนอยู่  ค่อยรู้แจ้ง
สมองแล้ง  แห้งผลาญ  กานท์เฉิดฉาย
ให้ตันติด  คิดเขียน  เพียรแทบตาย
พรรณราย  หายหด  หมดพจน์งาม

พ้นวัยเด็ก  เล็กผ่าน  วันวานก่อน
เหลียวมองย้อน  กลอนเก่า  เราเฝ้าถาม
พัฒนา  มาไหม?  ...พอได้ความ
กระเตื้องตาม  ยามเก๋า  ฉันเข้าใจ

อ่านกลอนเก่า  เข้าใจ  กระไรหรือ?
เด็กอมมือ  คือเรา  ครั้งเก่าใช่
วันคืนเคลื่อน  เดือนผ่าน  กาลพ้นไป
เป็นผู้ใหญ่  อมมือ  คือตัวเรา

Moo Dum