จบ ม.ต้นเพราะจนไม่เรียนต่อ
สงสารพ่อทำไร่กายซูบผอม
ตั้งหลายปีที่ท่านหมั่นเก็บออม
ถนุถนอมบุตรชายได้เล่าเรียน
ก่อนจะจบ ม.ต้นสับสนอยู่
สังเกตดูพ่อนี้มีแปรเปลี่ยน
หลายโรคภัยป่วยไข้ได้แวะเวียน
มีอาเจียนบ่อยครั้งหลังเสร็จงาน
เงินเก็บไว้ใช้ไปเพื่อรักษา
ทั้งจ่ายหมอซื้อยาเวลาผ่าน
คุณหมอที่รักษาบอกอาการ
เพียงไม่นานคุณพ่อก็จากไป
จึงต้องออกโรงเรียนเปลี่ยนอาชีพ
ทั้งปากกัดตี-นถีบสู้งานไร่
น้องและแม่แนวหลังกำลังใจ
ขยายที่ผืนใหม่ใช้ทำนา
วันหนึ่งรับข่าวเพื่อนร่วมเรียนนั้น
เขาชวนกันร่วมงานหนึ่งนั้นหนา
วันที่เขาเปรมปรีดิ์รับปริญญา
รับปากว่าจะไปร่วมได้ทัน
ร่วมฉลองงานเขาเรากลับเศร้า
ความหวังเก่าเราหมายจะได้นั่น
โชคชะตากำหนดหมดไปพลัน
สุดจะอั้นน้ำตาไหลไม่รู้ตัว
กลับถึงบ้านระทดหมดกำลัง
สิ่งที่หวังลอยไกลคิดไปมั่ว
แม่กับน้องยืนยิ้มที่ริมรั้ว
เกิดพันพัวอาเพศเหตุใดมี
ท่านเข้ามากอดไว้ปลอบใจสู้
เหลือบมองดูพวงมาลัยดอกไม้นี่
แล้วนำสวมคอให้รู้ได้ดี
เหตุทั้งนี้รู้นั้นคืออันใด
คือปริญญาจากแม่เที่ยงแท้นัก
จากความรักจากการงานอันยิ่งใหญ่
ก้มลงกราบเท้าท่านซ่านซึ้งใจ
ท่านพยุงไหล่ประคองนองน้ำตา
จึงได้นำแขวนทาบภาพถ่ายพ่อ
ที่เฝ้ารอดูอยู่รู้ห่วงหา
คงดีใจลูกได้รับปริญญา
จากมารดา จากความรัก จากดวงใจ.
นพ
