ได้อ่านกระทู้ห้องสมุดของคุณทรูแชร์
มีเพื่อนนักกวีได้โพสต์ทักท้วงว่า ควรเรียกห้องหนังสือจะถูกต้องกว่า
ซึ่งคุณอริญชย์อธิบายแจ่มแจ้งแล้วว่า ในอดีต คนไทยเราบันทึกความรู้สรรพวิชาลงในสมุดที่พับทบกันเป็นเล่ม
เรียกว่า สมุดไทย เหตุนี้จึงเรียกห้องที่จัดเก็บตำรับตำราว่า ห้องสมุด
ทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่า เมื่อ2-3 ปีที่แล้วได้ซื้อหนังสือภาพสมุดข่อยที่จัดทำขึ้นในปีกาญจนาภิเสกเก็บเอาไว้
อีกประการคือ ผลงานสมุดกลอนที่ผมเคยประดิษฐ์เป็นงานอดิเรก มอบแด่บุคคลในวาระต่างๆ อยู่บนตู้ในกล่องมิดชิด
คิดดูแล้วเห็นว่า ควรถ่ายรูป บางส่วนถ่ายไว้แล้ว และนำมาให้เพื่อนนักกวีได้ชมกัน
ณ ที่นี้ขอเสนอสมุดกลอนที่คนธรรพ์ประดิษฐ์ขึ้นก่อน ส่วนหนังสือภาพสมุดข่อยเล่มใหญ่หนักนั้น จะนำมาโพสต์ลงเร็วๆนี้
เล่มนี้เสีย ถ้าชอบตีเส้นบรรทัด ขนาดของเส้นและสีเดียวกันจะสวยกว่า
เวลาเขียนด้วยดินสอต้องกะระยะกั้นหน้าหลังให้แม่น
ไม่ต้องลบให้สกปรกเป็นขุย
งานเก่า "สรรพเสียงรำพัน" นำมาบันทึกลงสมุด
"ความในใจ" สีหวาน เขียนจีบสาว ผมได้ถ่ายรูปเก็บไว้
แต่ก็นั่นแหละ เรื่องเขียนกลอนจีบผู้หญิงซึ่งไม่เคยสำเร็จ
ทำให้ผมยังสงสัยถึงพลังของกวีนิพนธ์จนทุกวันนี้
เล่มนี้ มอบให้อาจารย์หัวหน้าโครงการวิจัยทางสารสนเทศ
อย่างช้า คงเป็นอาทิตย์หน้า โพสต์กระทู้สมุดข่อย
คนธรรพ์๒๐/๒/๕๖
