ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

อย่าไปเหงา เศร้าสร้อย เฝ้าคอยหา
อย่าไปพา ความทุกข์ มาซุกใส่
อย่าไปหวัง คนอื่น จักขื่นใจ
อย่าทำให้ ไร้ค่า ราคาตน

จงทำจิต คิดใหม่ ใจผ่องแผ้ว
จงเปลี่ยนแนว แววเก่า เราอย่าสน
จงมองไกล ไขว่คว้า อย่าท้อทน
จงเตรียมตน ค้นหา อย่าอาวรณ์

จงก้าวตาม ความฝัน ในวันพรุ่ง
จงหมายมุ่ง รุ่งเรือง ปลดเปลื้องก่อน
จงเฝ้าฝัน สรรค์สุข ในทุกตอน
จงผันผ่อน หย่อนบ้าง บางเวลา

ถึงร้องร่ำ พร่ำหา อุราหมอง
ถึงแม้นข้อง เคืองขัด รีบจัดหา
ถึงเจ็บจิต เพียงใด ให้เยียวยา
ถึงปวดพร่า อย่าหวั่น กลั้นใจไว้

เถอะไม่นาน คงคลาย มะลายสิ้น
เถอะชีวิน ดิ้นรน พ้นดังใฝ่
เถอะความหวาน คืนครอบ มอบกลับไป
เถอะฤทัย ดวงนี้ ย่อมปรีดา

[--ณัชชา--]

ไม่ให้เหงาเช่นไรก็ใจเหงา
ไม่ให้เศร้ารำพันไม่ฝันหา
ไม่ให้ตัวเรานี้มีน้ำตา
ไม่ให้ล้าแรงบ้างได้อย่างไร

เพราะเรายังเวียนวนอยู่บนโลก
เพราะยังมีทุกข์-โศกบนโลกใหญ่
เพราะเรายังต้องเห็นความเป็นไป
เพราะหัวใจยังเต้นเช่นวันวาน

--ณัชชา--

 

[yaguza]

เธอจะเหงา อะไร กันนักหนา
เธอจะหา เรื่องบอก ออกจากบ้าน
เธอจะบ่น ทำไม ให้รำคาญ
เธอจะพาล เพ้อพร่ำ ไปทำไม

ก็รู้แล้ว ว่าฉัน นั้นมันบ้า
ก็รู้ว่า หน้ามน ทนไม่ไหว
ก็รู้ดี ว่าเรา ไม่เข้าใจ
ก็รู้ไว็ ทิ้งกัน ฉันกินเกลือ


 
.....ยากูซ่า.....

[panthong.kh]

เหตุที่เหงา เจ่าจุก ทุกข์แทบบ้า
ก็เพราะว่า หน้าเธอ เจอแล้วเบื่อ
ไปตัดแต่ง เสียใหม่ ให้คลุมเครือ
แปลงเพศเพื่อ อะไร ไหนบอกที

หุ่นเธอล้ำ กำยำ ทั้งดำอ้วน
เดินเย้ายวน ชวนฝัน หวั่นเหลือที่
ชายสามศอก ตัดไป ไม่ใยดี
แล้วอย่างนี้ ไม่เหงา  คงเฉาตาย
พันทอง
 

[panthong.kh]

ไม่ให้เหงาเช่นไรก็ใจเหงา
ไม่ให้เศร้ารำพันไม่ฝันหา
ไม่ให้ตัวเรานี้มีน้ำตา
ไม่ให้ล้าแรงบ้างได้อย่างไร

เพราะเรายังเวียนวนอยู่บนโลก
เพราะยังมีทุกข์-โศกบนโลกใหญ่
เพราะเรายังต้องเห็นความเป็นไป
เพราะหัวใจยังเต้นเช่นวันวาน

--ณัชชา--
 

อาจจะเหงา ได้บ้าง ในบางครั้ง
อาจต้องนั่ง ระทม ตรมล่วงผ่าน
อาจมีหลาย สาเหตุ สังเกตุการณ์
อาจจะนาน เกินทน กมลล้า

ถึงวันนี้ มีทาง ก้าวย่างได้
ถึงจำใจ ให้เดิน อย่าเพลินย่ำ
ถึงจุดหมาย แม้นช้า อย่าระกำ
ถึงเพลี้ยงพล้ำ หลายหน จงทนเดิน
พันทอง

[ไพร พนาวัลย์]

         

ห้ามมิให้ใจเหงาเอาไม่อยู่
ทั้งที่รู้ไม่เจอพาเก้อเขิน
คิดถึงเขามากมายอายเหลือเกิน
อยากมีเงินเป็นตันมาหมั้นเธอ

ต้องเอางานเป็นเพื่อนคอยเตือนจิต
มัวครุ่นคิดถึงเขายามเราเผลอ
ได้ผลงานไม่มากจึงยากเจอ
รอหน่อยเนอเสร็จงานไม่นานเลย

ห้ามมิให้ความเหงาเข้ามาแทรก
ต้องลุยแหลกเรียนรู้ไม่อยู่เฉย
เขียนบทกลอนไม่ลื่นไม่ชื่นเชย
โอ้อกเอ๋ยตัวเราไยเหงาจัง?

“ไพร พนาวัลย์”

[panthong.kh]

ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต
 
คิดถึงใคร กันเล่า บอกเขารู้
อย่าอุดอู้ คนเดียว เทียวลุกนั่ง
ประกาศก้อง ออกไป ไยระวัง
บอกเสียงดัง ฟังถนัด แจ่มชัดเลย

มัวอ้ำอึ้ง ขึงไว้ ใจแทบขาด
ม้วยชีวาตม์ พลาดเผลอ นะเธอเอ๋ย
มิได้เอื้อน เอ่ยออก บอกทรามเชย
จบลงเอย ใครหนอ ต้องท้อทด

มีอะไร ชำระ สะสางก่อน
เมื่อถึงตอน วายปราณ ดวงมานหด
แม้เรียงร้อย ถ้อยความ ถึงงามงด
มธุรส สูญเปล่า คงเศร้าจินต์
พันทอง

[saknun]

ไม่เคยห้าม หัวใจ ไม่ให้เหงา
ที่มันเศร้า เพราะใจ ไม่ถวิล
ชอบหาใหม่ ทุกครา จนชาชิน
เคยได้ยิน ความเหงา ไม่เข้าใจ

ไม่เรียกร้อง หรือห้าม ว่าอย่าเหงา
ตัวของเรา ค้นคิด จิตหวั่นไหว
ไม่ยอมรับ เหตุเกิด ละเมิดใคร
จ้องจับไว้ ให้ตน หมนหมองเอย