โรคอยู่ด้วยโลกโศกศัลย์
คืนวันโรคร้ายหมายเห็น
มากมีเจ็บป่วยลำเค็ญ
ยากเข็ญเป็นตายหลายพัน
เพราะโลกคือฐานพานตั้ง
ยับยั้งไม่อยู่รู้หัน
เหล่าภัยมากเด่นเช่นกัน
แบ่งชั้นอุดมถมวัย
ทุกมุมพื้นโลกโรคมาก
อยู่ยากจริงหนอท้อไหว
ทุกมุมแม้กว้างปานใด
โรคาไหลถึงซึ่งคน
อย่าเจ็บอย่าป่วยอวยชัย
อย่าใกล้อย่ามีทุกหน
แม่น้ำท้องฟ้าเบื้องบน
ขอดลอย่ามีโรคเลย
ร่างกายนี้เป็นรังของเชื้อโรค
ซ่อนในโลกร่างกายไม่เปิดเผย
อยู่กินกันทั้งวันทั้งคืนเลย
ทำคุ้นเคยเหมือนเป็นเช่นเจ้าของ
บ้างอยู่ตามผิวหนังข้างนอกกาย
คอยชอนไชดูคล้ายกับตัวหนอน
ยามใดคันนั่นแหละพึงสังวร
เจ้าตัวหนอนกำลังออกหากิน
บ้างกินอาหารเก่าที่นอนท้อง
บ้างเรียกร้องอาหารใหม่ใคร่ถวิล
ทั้งหวานคาวจนตัวเราชาชิน
หาให้กินเรื่อยไปตามใจเขา
ดูไปแล้วร่างกายนี้เหมือนตลาด
ไม่เคยขาดผู้คนมาขอเช่า
เดี๋ยวปวดหลังปวดเอวเดี๋ยวปวดเข่า
ยากบรรเเทาหากเราเป็นเจ้าของ
ทีดีควรอยู่อย่างผู้อาศัย
มีน้ำใจต่อกันหมั่นตอบสนอง
ดูแลกายและใจไม่ลำพอง
ตามครรลองแห่งธรรมนำดำเนิน
