ทุกสิ่งเป็น"อนิจจัง"ดังพระสอน
มิแน่นอนเที่ยงแท้แปรเปลี่ยนได้
อันความรักจักห้ามปรามอย่างไร
สายเยื่อใยก็มักยากจักปราม
แรกพบ"สัมผัสตา"พาหวั่นไหว
"สัมผัสใจ"ใจรักสุดหักห้าม
ปล่อยอารมณ์เลื่อนลอยคล้อยไปตาม
สุขเมื่อยามกอดรัด"สัมผัสกาย"
เข้าสูหลัก"ปฎิจจสมุปบาท"
ด้วยอำนาย"ผัสสะ"พากระหาย
ก่อให้เกิด"เวทะนา"มาวุ่นวาย
แล้วกลับกลายเป็น"ตัณหา อุปาทาน"
ปองยึดมั่นเปรียบราวดาวรักฟ้า
เสน่หารุมร้อนอ้อนคำหวาน
พิศวาสรุมเร้าเผาดวงมาน
ยากต่อต้านลืมเลือนเหมือนเฉยเมย
เพราะพ่ายตัว"อนัตตา"มาเป็นเหตุ
เกินขอบเขตห้ามได้โอ้ใจเอ๋ย
ไม่ใช่"ตัวตน"ใครอย่างใดเลย
จึงเช่นเคยหลงรักหักไม่ลง
ดาว อาชาไนย
