| 05 กุมภาพันธ์ 2013, 10:08:AM |
|
Shumbala
|
 |
« เมื่อ: 05 กุมภาพันธ์ 2013, 10:08:AM » |
 ชุมชน
|
ก้าว...ทีละก้าว อย่างเชื่องช้า
แต่ทว่า ก้าวอย่าง ไม่หยุดยั้ง
ปลายทางก้าว ถึงไกล กว่ากำลัง
หากทุกครั้ง ที่ก้าว ไม่ยาวเกิน
เพียงหนึ่งก้าว เท้าย่าง บนทางทอด
ก้าวเดียวรอด ตลอดด้าว กว่าหาวเหิร
ปาฏิหาริย์ สองเท้า ที่ก้าวเดิน
หากก้าวเป็น เห็นเกิน หาเดินไกล
จะก้าวถึง ปลายทาง ต่างที่หวัง
หรืออาจยัง ก้าวกึ่ง ไม่ถึงไหน
ไม่สำคัญ ฝันก้าว ถึงดาวใด
รหัสนัย เพียงหนึ่งก้าว ที่สาวเดิน
*****
 |
|
|
|
|
|
 ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : รัตนาวดี, D, Thammada, panthong.kh, saknun, แป้งน้ำ, ฝนดอกไม้, รพีกาญจน์, ไม่รู้ใจ, พี.พูนสุข, จารุทัส, ไพร พนาวัลย์, --ณัชชา--, ชลนา ทิชากร
ข้อความนี้ มี 14 สมาชิก มาชื่นชม
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 05 กุมภาพันธ์ 2013, 12:14:PM |
|
Thammada
|
|
« ตอบ #1 เมื่อ: 05 กุมภาพันธ์ 2013, 12:14:PM » |
ชุมชน
|
 มีหนักบ้าง บางเบา ที่เรารู้
อุตส่าห์สู้ เส้นทาง ต่างขัดเขิน
อาจหลง-ล้า และสับสน บนทางเดิน
ช่วงเผชิญ สู่ฝัน ของวันวัย
ความเป็นอื่น คืนกลับ การรับรู้
วนเวียนอยู่ ย่ำคิด ความชิดใกล้
ทอดสายตา สามารถ อาจเข้าใจ
ทางที่ไร้ แรงตื่น เคยยืนยัน
ดอกหญ้า ยังพลิ้วไหว ในลมหนาว
คอยส่งข่าว คนหลงทาง กลางความฝัน
บอกความจริง อิงอ้าง ระหว่างวัน
ว่าผกผัน เพียงใด ไม่ยั่งยืน
ข้างขึ้น แรมลงบ้าง อยู่อย่างนี้
เพื่อให้มี มุ่งมั่น และวันตื่น
เป็นแรงใจ ใฝ่ฝัน กับวันคืน
ให้เราฝืน เราฝ่า..ชะตาตน" ผมเขียนแบบคิดต่อจากท่านShumbalaนะครับ
น่าจะประมาณนี้หรือเปล่า "  ธรรมดา
 |
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : แป้งน้ำ, saknun, ฝนดอกไม้, panthong.kh, รพีกาญจน์, ชลนา ทิชากร, Shumbala, ไม่รู้ใจ, พี.พูนสุข, D, จารุทัส, ไพร พนาวัลย์
ข้อความนี้ มี 12 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 05 กุมภาพันธ์ 2013, 01:01:PM |
|
panthong.kh
|
|
« ตอบ #2 เมื่อ: 05 กุมภาพันธ์ 2013, 01:01:PM » |
ชุมชน
|
ก้าว...ทีละก้าว อย่างเชื่องช้า
แต่ทว่า ก้าวอย่าง ไม่หยุดยั้ง
ปลายทางก้าว ถึงไกล กว่ากำลัง
หากทุกครั้ง ที่ก้าว ไม่ยาวเกิน
เพียงหนึ่งก้าว เท้าย่าง บนทางทอด
ก้าวเดียวรอด ตลอดด้าว กว่าหาวเหิร
ปาฏิหาริย์ สองเท้า ที่ก้าวเดิน
หากก้าวเป็น เห็นเกิน หาเดินไกล
จะก้าวถึง ปลายทาง ต่างที่หวัง
หรืออาจยัง ก้าวกึ่ง ไม่ถึงไหน
ไม่สำคัญ ฝันก้าว ถึงดาวใด
รหัสนัย เพียงหนึ่งก้าว ที่สาวเดิน
*****
ก้าวของฉัน สั้นมาก ไม่อยากก้าว
อาจถึงคราว ก้าวร่วง ห่วงเคอะเขิน
ไร้มั่นคง ตรงไหน ไม่พาเพลิน
บนทางเดิน มืดมิด สทิทแล้ว
ก้าวของฉัน วันวาน อยากสานต่อ
แต่เริ่มท้อ รอเขา เศร้าใจแป้ว
ความว้าเหว่ เทถม จมไร้แวว
คงไม่แคล้ว ก้าวหลุด สุดปลายทาง
พันทอง
|
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : Shumbala, Thammada, แป้งน้ำ, รพีกาญจน์, ชลนา ทิชากร, ไม่รู้ใจ, พี.พูนสุข, D, จารุทัส, ไพร พนาวัลย์, --ณัชชา--
ข้อความนี้ มี 11 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 05 กุมภาพันธ์ 2013, 01:07:PM |
|
Shumbala
|
|
« ตอบ #3 เมื่อ: 05 กุมภาพันธ์ 2013, 01:07:PM » |
ชุมชน
|
มีหนักบ้าง บางเบา ที่เรารู้
อุตส่าห์สู้ เส้นทาง ต่างขัดเขิน
อาจหลง-ล้า และสับสน บนทางเดิน
ช่วงเผชิญ สู่ฝัน ของวันวัย
ความเป็นอื่น คืนกลับ การรับรู้
วนเวียนอยู่ ย่ำคิด ความชิดใกล้
ทอดสายตา สามารถ อาจเข้าใจ
ทางที่ไร้ แรงตื่น เคยยืนยัน
ดอกหญ้า ยังพลิ้วไหว ในลมหนาว
คอยส่งข่าว คนหลงทาง กลางความฝัน
บอกความจริง อิงอ้าง ระหว่างวัน
ว่าผกผัน เพียงใด ไม่ยั่งยืน
ข้างขึ้น แรมลงบ้าง อยู่อย่างนี้
เพื่อให้มี มุ่งมั่น และวันตื่น
เป็นแรงใจ ใฝ่ฝัน กับวันคืน
ให้เราฝืน เราฝ่า..ชะตาตน" ผมเขียนแบบคิดต่อจากท่านShumbalaนะครับ
น่าจะประมาณนี้หรือเปล่า " ธรรมดา
เดินทีละก้าว กินข้าว ทีละคำ
ดื่มด่ำ ปัจจุบันกาล ผ่านสับสน
ปล่อยวาง การผันเปลี่ยน ที่เวียนวน
ความคิด ล่วงพ้น ไยยึดโยง
เพียงมองดู ต้นไม้ ภายในสวน
หยุดปรุงแต่ง รบกวน กลับโปร่งโล่ง
ในสัมผัส บริสุทธิ์ ที่ผุดโพลง
จักจรรโลง จิตเดิมแท้ ไร้แปรปรวน
วันวาน ลับหาย ดังตายจาก
สิ้นซาก คืนวัน แสนปั่นป่วน
วันรุ่ง พรุ่งนี้ ที่เรรวน
แล้วแค่ล้วน ความฝัน อันมายา
ตื่นรู้ อยู่ใน ปัจจุบันขณะ
คือชีวิต อมตะ ตามใฝ่หา
สรรพสิ่ง งดงาม คระการตา
ปาฏิหาริย์ การตื่น อันชื่นบาน
***** *ขอบคุณท่านThammada ที่ร่วมสนุกครับ ที่ท่านเขียนมาไพเราะ ลึกซึ้ง ถึงธรรมชาติ อันธรรมดาแล้วละครับผม+ |
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : panthong.kh, รพีกาญจน์, Thammada, แป้งน้ำ, ชลนา ทิชากร, ไม่รู้ใจ, พี.พูนสุข, D, จารุทัส, ไพร พนาวัลย์, --ณัชชา--
ข้อความนี้ มี 11 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 05 กุมภาพันธ์ 2013, 01:10:PM |
รพีกาญจน์
กิตติมศักดิ์
คะแนนกลอนของผู้นี้ 3482
 ออฟไลน์
เพศ: 
กระทู้: 3,752
ทุกคนมีเครดิต แต่ทำลายได้ง่าย สร้างขึ้นใหม่ได้ยาก
|
|
« ตอบ #4 เมื่อ: 05 กุมภาพันธ์ 2013, 01:10:PM » |
ชุมชน
|
รหัสนัย เพียงหนึ่งก้าว ที่สาวเดิน
คงเป็นจุด สุดท้าย ปลายชีวิต
เช่นอาทิตย์ บ่ายคล้อย จากลอยเหิน
วันเวลา นาที ที่ดำเนิน
สาหัสเกิน ระโหย อ่อนโรยรา
ยกเท้าย่ำ นำทาง ช่างลำบาก
สองฝั่งฟาก ไข้ขลุก ทุกข์หนักหนา
ความปวดเจ็บ เหน็บแน่น แผ่นกายา
ฝืนเชื่องช้า สะดุด หยุดซวนเซ
ยังจะเหลือ เผื่อปลีก อีกกี่ก้าว
คงถึงคราว ล้มเรียง เอียงกระเท่
แบกับดิน สิ้นนาม หามนอนเปล
ยินสัพเพ สาธุ กุสะลา
รพีกาญจน์
"เพียงหนึ่งก้าว"ที่เหลือวัยปัจฉิมของกระผมเองครับ
|
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : panthong.kh, Thammada, แป้งน้ำ, Shumbala, ชลนา ทิชากร, ไม่รู้ใจ, พี.พูนสุข, D, จารุทัส, ไพร พนาวัลย์, --ณัชชา--
ข้อความนี้ มี 11 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 05 กุมภาพันธ์ 2013, 01:32:PM |
|
|
|
| 05 กุมภาพันธ์ 2013, 02:04:PM |
|
|
|
| 05 กุมภาพันธ์ 2013, 02:52:PM |
|
|
|
| 05 กุมภาพันธ์ 2013, 04:07:PM |
|
|
|
|
