เศษกลอน ๑
ได้ยลโฉม โลมเล้า โลกเหงาหงอย
อยากจะสอย ดาวงาม วาววามสรวง
เจ้าคนดี พี่หมายใจ ใกล้พุ่มพวง
รักมิลวง ขอบอก ออกจากใจ
เจ้าล้อเล่น เห็นพี่ มีใจแน่
หมายนวลแข ส่องแสง แรงไสว
อันงดงาม หวามหวั่น เกินฝันไกล
ตกอยู่ใน ห้วงถวิล จินตนาการ
โอ้ลมเอ๋ย เคยพัด สะบัดไหว
ให้เยือกหนาว จิตใจ เกินไขขาน
แต่หนาวนี้ ใจฉัน สั่นสะท้าน
หนาวพาช้ำ มาสู่มาน เกินกาลท้อ
ลมหนาวโบก โกรกหวน ชวนหนาวสั่น
พัดพาฝัน วันเก่า เกินเราขอ
ให้หยุดยัง ที่เดิม เสริมการรอ
โปรด-หยุด-พอ เถิดลม ระทมทน
Orion264
๑๘ พย ๒๕๕๕
เศษกลอน ๒
โอ้วาบหวาม ห้ามได้ ไฉนหนอ
รักเกิดก่อ ยื้อยุด ฉุดให้หลง
เพียงแรกเห็น เย็นตา อ่าเอกองค์
นิ่มอนงค์ เท่านั้น พลันเผลอใจ
รักเจ้าเอ๋ย เย้ยหยัน กันหรือเปล่า
คงหลอกเรา จริงแท้ แน่ใช่ไหม
หรือเจ้ามา หาสู่ ผู้หมายใจ
ปลื้มหลงใหล เฝ้าคอย เริ่มคล้อยตาม
หัวใจหนอ ขอปล่อย ให้ลอยล่อง
เหมือนดั่งฟอง สายนที ที่ล้นหลาม
สุดแต่คลื่น จะสาดซัด กระหวัดวาม
มิเอ่ยถาม แม้สักน้อย ลอยหนใด
Orion264(มือขวา)
๑๙ พย ๒๕๕๕
เศษกลอน ๓
นิราศร้างน้องมาพาคิดอ้อน
โอ้โฉมอรตอนนี้พี่ต้องหนาว
หมองใจอยู่ดูฟ้าพาเห็นดาว
แวววับวาวราวเนตรเกษนวลนุช
กระพริบวับระยับแววแจ๋วแจ่มนัก
เหมือนหนึ่งตาคนรักอยากเห็นสุด
จ้องชะม้ายชายแอบใจแทบทรุด
เหมือนดาวยุดฉุดใจให้ไหวครวญ
Orion264
๒๐ พย.๒๕๕๕
