ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

แวะมาอ่านบทกลอนตอนดึกดึก
ด้วยรู้สึกไม่ง่วงคล้ายห่วงหา
เพื่อนนักกลอนก่อนเก่าแรกเข้ามา
ที่บัดนี้หนีหน้าลาจากไป

แต่ละคนย่อมมีชีวิตต่าง
มีหนทางดำเนินมุ่งเดินใกล้
ชีวิตจริงมิอาจประมาทใคร
ต้องห่วงใยตนเองว่าเก่งพอ

บางกระทู้มองเห็นเป็นเรื่องขำ
ใจชื่นฉ่ำเบิกบานสำราญหนอ
บางกระทู้ดูไปแล้วใจท้อ
ไม่ตามต่ออ่านเรื่องเปลืองเวลา

ฉันทลักษณ์กลอนกาพย์ก็ทราบแล้ว
แบบแผนแนวมากมีดีคุณค่า
มิเข้าใจเหตุใดไม่ค้นคว้า
และศึกษาวิธีที่นิยม

เคารพในทุกท่านทุกงานเขียน
ที่สับเปลี่ยนฝีมือสื่อผสม
ให้เลือกอ่านมากมายหลายอารมณ์
ขอชื่นชมจากใจไม่เจาะจง

แวะมาอ่านบทกลอนตอนดึกดื่น
เกือบเที่ยงคืนพองามตามประสงค์
สมควรพักผ่อนกายหมายหลับลง
จินต์จำนงมุ่งมั่นพบฝันดี

 

"กานต์ฑิตา"
๑๘ มกราคม ๒๕๕๖

[สมนึก นพ]

เปิดคอมพ์เจอบทกลอนเมื่อตอนดึก
นั่งนิ่งนึกถึงใครลงไว้นี่
เข้ามาอ่านนั้นหนาเวลาดี
ล่วงเลยยี่สิบสี่นาฬิกา

ช่องวันที่มีเห็นเป็นอันใหม่
ช่องวันก็เปลี่ยนไปทันใดหนา
จึงได้รู้ของครูกานต์ฑิตา
พรรณนานักกลอนเก่าเขาแยกทาง

มุ่งเน้นให้การใช้ฉันทลักษณ์
คือบทหลักโคลงกลอนท่อนแตกต่าง
ก็จดจำอยู่จ้าไม่ละวาง
อาจเผลอบ้างสัมผัสเกินด้วยเพลินไป

โต้ตอบกลอนมานี้เลยตีหนึ่ง
หนังตาตึงด้วยนิมิหลับไหล
ด้วยเร่งรัดหัดเขียนเรียนกลอนไทย
แสนดีใจครูกานต์ผ่านเข้ามา.

นพ
19ม.ค.56

[บ้านริมโขง]

ยามครูหายสบายเกรียนนักเรียนโข่ง
หายใจโล่ง..โขงอีกคนล้นสุขี
เขียนเรื่อยเปื่อยเฉื่อยแฉะแปะเข้าที
ครูไม่ตี..ครูไม่อยู่..หนูร่าเริง

อยากให้ดี ครูต้องมา ยืนหน้าชั้น
ทุกทุกวันปั่นขู่ผู้ยุ่งเหยิง
ส่งเสียงแปร๋แปร้นไปให้กระเจิง
หลังคาเพิงปลิ่วว่อนถือค้อนกำ

นี่ครูหายหน้าไป..ไหนไม่รู้
ศิษย์หดหู่ใจเต้นไม่เป็นส่ำ
คิดถึงครูก็คิดจิตระกำ
ที่เขียนทำ..กลอนทู่..ครูไม่แล



ด้วยประการฉะนี้ครับครู

"บ้านริมโขง"

[บูรพาท่าพระจันทร์]

หลังอ่านกลอนย้อนนึกรำลึกคิด
ปลดปลงจิตนิจจังหวังใดแน่
มีเกิดดับสับกันไม่ผันแปร
คือสิ่งแท้เที่ยงธรรมให้คำนึง

ความไม่แน่แท้จริงคือสิ่งแน่
อันเกิดแก่เจ็บตายต้องกรายถึง
ย่อมพบกันวันใดในวันหนึ่ง
แม้นไม่พึงซึ่งประสงค์ต้องปลงใจ

จากสูงสุดหยุดตรงคืนลงหล้า
อยู่ประจำค้ำฟ้าจะหาไหน
ดัชนีชี้ที่เห็นให้เป็นไป
ล้วนหทัยใส่กิเลสเจตนา

โอ้ดึกเดือนเคลื่อนคล้อยล่องลอยห่าง
แสงหม่นหมางจางจากฝากอุษา
ราตรีเอยเชยชื่นต้องคืนลา
รับทิวามาเยือนเหมือนเช่นเคย


บูรพาฯ


 

[ไร้นวล^^]

๐ครวญคำนึง ถึงคืน ระรื่นชิด
ทรวงสนิท เราสอง คล้องเขนย
กลอนกระอวล นวลนิ่ม อิ่มอกเอย
ไฉนเลย ลาเลือน เหมือนหลอกลวง

๐น้องจ๋าน้อง ร้องร่ำ ด้วยคำเข็ญ
กลับมาเป็น คู่รับ กับศัพท์สรวง
กลอนต่อกลอน อ่อนหวาน สำราญทรวง
เธอไม่ห่วง พี่แล้ว หรือแก้วตา

๐คำคมคาย กลายเป็น เช่นคำขม
คำภิรมย์ เรรวน ป่วนภาษา
คำว่ารัก หนักบท รจนา
คำเธอลา ละลวย ให้ป่วยกลอน

๐ยิ่งดึกยิ่ง ชิงชัง ภวังค์เศร้า
โอ้ตัวเรา เปล่าเปลี่ยว เดี่ยวอักษร
มวลดารา ข้านี้ วจีวอน
ช่วยฝากกลอน กลางดึก สะอึกนาง