ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Shumbala]

แหงนมองดาวพราวใสอันไกลโพ้น
สายลมโอนอ่อนละมุนกรุ่นบุปผา
ยกจอกดื่มกับเงาเคล้าจันทรา
ลิ้มรสกาลเวลาที่ชาชิน

เสียงลมผ่านแผ่วผิวข้างทิวไผ่
บรรเลงในทำนองท่วงถวิล
ก้านใบไผ่เริงลมแล้วร่วงริน
ซบอ้อมแขนแผ่นดินก่อนสิ้นใจ

ภาพทรงจำลำ้ลึกนึกกำหนด
สัมผัสบทชีวิตลิขิตไว้
ทั้งเกิดดับเปลี่ยนแปลงที่เป็นไป
สิ่งใดๆในโลกล้วนเช่นกัน

เพียงคำรบพบพรากทิ้งซากเถ้า
ควันบางเบาเปล่าจางบนทางฝัน
สำเนียงถ้อยร้อยต่อทอสัมพันธ์
ยังแว่วผ่านคืนวันอันยาวไกล

หยิบพู่กันบรรจงลงลิขิต
เขียนชีวิตสถิตย์ตรวนความหวนไห้
ร่ายกวีบทหนึ่งอันตรึงใจ
บทจบไว้ว่างรอ เธอต่อเติม
 

[D]

สนธยา ฟ้าเลือน เดือนส่องหล้า
ผืนนภา พร่างพราว ดวงดาวเสริม
ปุยเมฆคล้อย ลอยล่อง ฟองฝอยเติม
ลมไล้โรย โชยเพิ่ม เริ่มราตรี

เย็นอากาศ พาดพิง นั่งอิงเสา
โคมไฟเก่า เฝ้าอ่าน กานท์ของพี่
ถักทอกลอน อ่อนหวาน ขานพจี
ใครกันหนอ โชคดี ที่พี่รอ

แล้วปิดไฟ ก่ายหน้าผาก มิอยากคิด
เราไร้สิทธิ์  ผิดตน คนหัวร่อ(เราะ)
หากไปเกี่ยว เอี่ยวเข้า เขาหน้างอ
ดันไปต่อ โดนเขาตบ สลบไป..

"ดิน"

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


ขอฉันทามาเสริมเพื่อเติมต่อ
อุรารอพ้อรำพึงถึงแขไข
จากใครหนึ่งซึ่งตรมระทมใจ
ฝากความนัยให้รู้ว่าอยู่คอย

ผ่านหัวค่ำกล้ำกลืนความขื่นขม
ทั้งหนาวลมพรมร่างน้ำค้างย้อย
แม้ดึกดื่นขืนกมลจนจันทร์ลอย
ลับลาคล้อยน้อยหทัยไร้เงาเยือน...

--บูรพาฯ--



 

[Shumbala]

สนธยา ฟ้าเลือน เดือนส่องหล้า
ผืนนภา พร่างพราว ดวงดาวเสริม
ปุยเมฆคล้อย ลอยล่อง ฟองฝอยเติม
ลมไล้โรย โชยเพิ่ม เริ่มราตรี

เย็นอากาศ พาดพิง นั่งอิงเสา
โคมไฟเก่า เฝ้าอ่าน กานท์ของพี่
ถักทอกลอน อ่อนหวาน ขานพจี
ใครกันหนอ โชคดี ที่พี่รอ

แล้วปิดไฟ ก่ายหน้าผาก มิอยากคิด
เราไร้สิทธิ์  ผิดตน คนหัวร่อ(เราะ)
หากไปเกี่ยว เอี่ยวเข้า เขาหน้างอ
ดันไปต่อ โดนเขาตบ สลบไป..

"ดิน"

รัตติกาลผ่านเยือนเดือนเด่นฟ้า
เมฆหม่นทาเงาทาบเข้าอาบไล้
พิศนภาแม้งามกว่างามใด
หากฤทัยไยพรำ่คำนึงครวญ

เปรียบเธอเป็นเช่นจันทราราตรีนี้
ทอแสงเพียงริบหรี่ฤดีป่วน
ด้วยเสน่ห์นงเยาว์อันเย้ายวน
ใคร่เชื้อชวนจงสถิตย์ในจิตชาย
 

[Shumbala]

 


ขอฉันทามาเสริมเพื่อเติมต่อ
อุรารอพ้อรำพึงถึงแขไข
จากใครหนึ่งซึ่งตรมระทมใจ
ฝากความนัยให้รู้ว่าอยู่คอย

ผ่านหัวค่ำกล้ำกลืนความขื่นขม
ทั้งหนาวลมพรมร่างน้ำค้างย้อย
แม้ดึกดื่นขืนกมลจนจันทร์ลอย
ลับลาคล้อยน้อยหทัยไร้เงาเยือน...

--บูรพาฯ--



 

ภาวนาผ่านฟ้าจันทราเจ้า
ช่วยบรรเทาวิตกในอกเพื่อน
ความโศกเศร้าเหงาใดให้ลบเลือน
ใครแชเชือนจงเยือนคืนให้ชื่นใจ

จงสมหวังดังในใจสหาย
ผ่านฝันร้ายกรายลับกลับสดใส
การรอคอยสิ้นพลันในทันใด
รักจงสมฤทัยไปชั่วกาล
 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


ยามเหว่ว้าอาดูรด้วยสูญสิ้น
เหมือนได้ยินพิณเพลงบรรเลงหวาน
ปลุกปลอบขวัญพลันสบายคลายร้าวราน
ชื่นสำราญมานมนเมื่อยลยิน

เคยตกลงปลงจิตแล้วบิดผัน
ลืมคำมั่นสัญญาน่าติฉิน
จงรับกรรมช้ำอุราน้ำตาริน
รักสูญสิ้นภินท์พังเหมือนดังเรา...



--บูรพาฯ--



 

[D]

รัตติกาลผ่านเยือนเดือนเด่นฟ้า
เมฆหม่นทาเงาทาบเข้าอาบไล้
พิศนภาแม้งามกว่างามใด
หากฤทัยไยพรำ่คำนึงครวญ

เปรียบเธอเป็นเช่นจันทราราตรีนี้
ทอแสงเพียงริบหรี่ฤดีป่วน
ด้วยเสน่ห์นงเยาว์อันเย้ายวน
ใคร่เชื้อชวนจงสถิตย์ในจิตชาย
 

เกรงเล่ห์กล คนกวี มีรักเหลือ
เอาไว้เผื่อ เบื่อปอง สำรองจ่าย
หยอดคารม คมหวาน มานละลาย
เป็นของตาย หน่ายแหนง แปลงเปลี่ยนไป

ชายชาตรี สีกุหลาบ สุดซาบซึ้ง
ภมรคลึง พะยอม ตอมดอกใหม่
กลีบดอกร่วง พวงผกา เขาลาไกล
สิ้นสดใส ไร้สดสวย พี่ฉวยเมิน

"ดิน"

[รัตนาวดี]

ต่อพี่บูรพ์นะคะ

... ...

...พอเริ่มจะ วันใหม่ อย่าใจน้อย
ยังมิบ่อย น้องหญิง ทิ้งพี่เหงา
คิดหรือว่า บ่นพร่ำ ทำบรรเทา
เดี๋ยวปล่อยเหงา อีกรอบ ค่อยปลอบใจ...

...อุตส่าห์ ชื่นชมนัก ยามรักหวน
จิตรัญจวน ถึงวัน เคยฝันใฝ่
มิเห็นกัน ฝันรอ หนอฤทัย
อย่าหวั่นไหว ใจเลย เดี๋ยวเคยชิน...

รัตนาวดี
 

[Shumbala]

 


ยามเหว่ว้าอาดูรด้วยสูญสิ้น
เหมือนได้ยินพิณเพลงบรรเลงหวาน
ปลุกปลอบขวัญพลันสบายคลายร้าวราน
ชื่นสำราญมานมนเมื่อยลยิน

เคยตกลงปลงจิตแล้วบิดผัน
ลืมคำมั่นสัญญาน่าติฉิน
จงรับกรรมช้ำอุราน้ำตาริน
รักสูญสิ้นภินท์พังเหมือนดังเรา...



--บูรพาฯ--



 

เถิดปลดเปลื้องเรื่องร้ายจงกรายผ่าน
ร่วมประสานกานท์กลอนผ่อนความเหงา
ดังบรรเลงเพลงพิณสิ้นซึมเซา
ตราบนานเท่าท่านพี่มีบัญชา

วางกลัดกลุ้มรุมเร้าเอาไว้ก่อน
ณ.บัญชรอักษรศิลป์ภาษา
ร่ายกวีแห่งหวังอีกครั้งครา
ด้วยศรัทธาสวยสดที่งดงาม
 

[Shumbala]

รัตติกาลผ่านเยือนเดือนเด่นฟ้า
เมฆหม่นทาเงาทาบเข้าอาบไล้
พิศนภาแม้งามกว่างามใด
หากฤทัยไยพรำ่คำนึงครวญ

เปรียบเธอเป็นเช่นจันทราราตรีนี้
ทอแสงเพียงริบหรี่ฤดีป่วน
ด้วยเสน่ห์นงเยาว์อันเย้ายวน
ใคร่เชื้อชวนจงสถิตย์ในจิตชาย
 

เกรงเล่ห์กล คนกวี มีรักเหลือ
เอาไว้เผื่อ เบื่อปอง สำรองจ่าย
หยอดคารม คมหวาน มานละลาย
เป็นของตาย หน่ายแหนง แปลงเปลี่ยนไป

ชายชาตรี สีกุหลาบ สุดซาบซึ้ง
ภมรคลึง พะยอม ตอมดอกใหม่
กลีบดอกร่วง พวงผกา เขาลาไกล
สิ้นสดใส ไร้สดสวย พี่ฉวยเมิน

"ดิน"

ราตรีนี้เดือนเพ็ญเร้นเมฆหม่น
ต้องเวทย์มนต์กลใดให้ขัดเขิน
สายลมพัดแผ่วพามาหยอกเอิน
จงเพลิดเพลินพรมพลิ้วในริ้วลม

ตราบเดือนเพ็ญมิเร้นแสงสิ้นแรงส่อง
พระพายจะตระกองกอดให้สม
รัตติกาลหวานชื่นพึงรื่นรมย์
ร่วมเชยชมสมสุขทุกราตรี

 

[Shumbala]

ต่อพี่บูรพ์นะคะ

... ...

...พอเริ่มจะ วันใหม่ อย่าใจน้อย
ยังมิบ่อย น้องหญิง ทิ้งพี่เหงา
คิดหรือว่า บ่นพร่ำ ทำบรรเทา
เดี๋ยวปล่อยเหงา อีกรอบ ค่อยปลอบใจ...

...อุตส่าห์ ชื่นชมนัก ยามรักหวน
จิตรัญจวน ถึงวัน เคยฝันใฝ่
มิเห็นกัน ฝันรอ หนอฤทัย
อย่าหวั่นไหว ใจเลย เดี๋ยวเคยชิน...

รัตนาวดี
 

ด้วยความยินดีครับผม

[Prapacarn ❀]

เพราะอยู่ไกลปลายฟ้า..จึงมาสาย
ตลาดวายดอกไม้หมด..อดของหวาน
จากห้วงใจวาดกลอนอ้อนคำกานท์
แม้ใครผ่านเข้ามาโปรดปรานี

ข้างกอไผ่เงาเลือนเหมือนเขาห่าง
ฝันอ้างว้างพี่ชายมาหน่ายหนี
น้ำค้างดึกพรมผ่านม่านราตรี
ใจดวงนี้เจียนขาดด้วยพลาดรัก

อ่านกวีบทหนึ่งให้ซึ้งซ่าน
คีตกานท์บรรเลงร่ายคล้ายทอถัก
ด้วยสร้อยดาววับแวมแจ่มทรวงนัก
สานใยรักคล้องบ่วงพ่วงสองจินต์

เพราะอยู่ไกลปลายฟ้า..มาไม่ถึง
ห้วงคำนึงซึ้งอยู่ไม่รู้สิ้น
ใคร่เติมคำที่รอต่อกวินท์
บทรักสิ้นห่างหายเพราะสายเกิน

แซมค่ะ

ขออภัยนะคะ  แซมตกสัมผัสซะแล้ว..
 

[Shumbala]

สุดขอบฝันปลายฟ้าบินฝ่าข้าม
กางปีกนามคนึงหาทะยานเหิร
ถึงเหนื่อยล้าแรงอ่อนฤาจรเทิน
โขดเขาเขินเนินทุ่งจะมุ่งไป

ตระกองขวัญวันฟ้ามาบรรจบ
ตระการภพสบพักตร์สลักไว้
ถึงแดนดาวพราวฝันนั้นห่างไกล
มิเกินใจจะฝ่าข้ามหากัน
 

*จรเทิน - สะทกสะท้าน*

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 

แต่เส้นใยใสพิลาสใช่ขาดสาย
ต้นถึงปลายหมายแม่ไม่แปรผัน
ทอดข้ามฟ้ามาเรียงเคียงจำนรรจ์
เชื่อมสัมพันธ์ขวัญสองยามหมองใจ

ห่างเพียงแต่แลจ้องจะมองหา
แต่อุราฟ้านั้นกั้นไฉน
หาใดอื่นหมื่นสรรพ์กั้นหทัย
กั้นสายใจใยสวาทให้พลาดเจอ




บูรพาฯ

 

[Shumbala]

ตราบรวิพิสุทธิ์สถิตย์หล้า
นภนภาเชยจันทร์มั่นเสนอ
ยังเหมันต์ผันหวนรัญจวนเพ้อ
สายธารรักจักล้นเอ่อเสมอไป

ถึงต่างแคว้นแดนห่างที่ขวางคั่น
กี่หมื่นสรรพ์กั้นฤทัยมิกั้นได้
ตัดสวาทขาดเหลือแต่เยื่อใย
ให้ตัดใจสิ้นกันนั้นยากเกิน

 

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

จรดปลายพู่กันลงบน .. ผืนผ้า
เสียงเพลงพิณคละเคล้าสุราพาส่งเสริม
ร่ายบทกวีด้วยหัวใจดวงเดิม
ความรัก ~ ที่เพิ่มช่วยเติมเต็มให้กับหัวใจ

ร่วมเรียงร้อยถ้อยคำ .. ในค่ำนี้
คืนแห่งราตรี .. ที่ดาวสุกสดใส
สายลมพัดสัมผัสผิวอันละไม
กายก็ไหวใจก็หนาว ~ ทำให้คิดถึงคุณ

 

พระอาทิตย์อัสดง

[Shumbala]

สนธยาทอแสงแต้มแต่งหล้า
วาดนภางามพร้อมในอ้อมอุ่น
เอื้อมสัมผัสแผ่วเพราเบาละมุน
สายใยกรุ่นกลิ่นอวลรัญจวนคอย

เถิดอาทิตย์สฤษฏ์หวังอีกครั้งก่อน
เอื้ออาทรแสงเยือนค่อยเลือนคล้อย
อาบผืนดินถิ่นร้างเหนือทางดอย
ให้เต็มรอยหวนหาอันตราตรึง
 

[D]

บ้ามิแคล้ว แล้วหนอ ขออาทิตย์
วิปริต อยากตาย หงายท้องผึ่ง
ไม่เอาเชือก เสือกร้อย ห้อยไปดึง
หรือไปขึง ตรึงติด อาทิตย์จันทร์

หรือบอกลม ข่มฝน ที่หล่นหลั่ง
ให้หยุดพรั่ง-พรูมา ท่าจะฝัน
ตื่น-ตื่น-ตื่น ได้แล้ว อย่า.งงงัน
นี่พี่ทั่น(ท่าน) จันทร์-อาทิตย์ มิตรกลอนมี

"ดิน"

[Shumbala]

 

บ้าก็บ้าถ้าบ้าแล้วน่ารัก
อยู่คนเดียวเปลี่ยวหนักชักบ้าจี้
ยิ้มคนเดียวเซี้ยวหนักขึ้นทุกที
ใครไหนมียาดีช่วยชี้แนะ

ถ้ามีเชือกจะร้อยห้อยจันทร์เสี้ยว
แขวนคอเกี่ยวกับจันทร์คงมันแหละ
ห้อยโตงเตงไปมาเข้าท่าแฮะ
รอน้องว่างค่อยแวะมาแกะที
(ห้อยนาน หายใจไม่ออกอะ )

 

[anek]

 

คว้ากระดาษเก่าๆสีขาวขุ่น
เนื้อละมุนนวลเนียนนุ่มยามลูบไล้
บรรจงแต่งบรรจงแต้มความในใจ
เพื่อสื่อสารไปถึงใคร???ที่ฉันปอง

เขียนบทกลอนพร่ำเพ้อว่ารักมาก
กลั่นมาจากบึ้งหัวใจไม่ปิดป้อง
อยากให้เธอได้มาอ่านผ่านครรลอง
หากเราต้องตากันฝันเป็นจริง

เมื่อเขียนเสร็จมีเว้นไว้ให้ลงชื่อ
ลงลายมือสัญญากันสำคัญยิ่ง
วางไว้รอเธอต่อเติมให้เป็นจริง
เธอคือผู้หญิงที่ต่อเติมเสริมชีวา