ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

ชื่อบทกลอน  : รอยอดีต
ผู้แต่ง         :  พันทอง


วันนี้ตื่นขึ้นมา ด้วยหน้าตา ที่ง่วงเหงาหาวนอน
ไม่ผิดอะไร กับวันก่อนก่อน ที่ผุดลุกผุดนั่ง
คิดสับสนปนเป เทถมจมอยู่ในภวังค์
ภาพความหลัง แม้จะสลัดออกเป็นร้อยพันครั้ง แต่ก็ยังคงจำ..เหมือนเดิม


เหตุการณ์ในอดีต ล่องลอยเข้ามา เรียงซ้อนกันอย่างช้าช้า
เริ่มมองเห็นเค้าหน้า นั้นแปลว่าจิ๊กซอวิ่งมาต่อเพิ่มเติม
รูปสาวสวยสุดซึ้ง ตรึงใจทำให้เธอเคลิบเคลิ้ม
ดาหน้าเข้ามาเสริม ใจฉันก็เริ่ม..ซึมเซา


เธอรู้ไหม ?
ว่า..หัวใจฉันมีเลือดเนื้อ ถูกเธอ เอามีดเถือ เหลือเพียงซากใจเน่าเน่า
คำแก้ตัวที่เธอบอกมา ว่า ไม่มีอะไรกับเขา ถ้าฉันเชื่อเธอ....ฉันคงเมา
ซุ้มรักหักสลายร้ายยิ่งกว่าโดนไฟเผา สุดแสนจะปวดร้าว ซุกเข้าไปถึง..ซอกใจ



หญ้าและฟางที่ข้างบ้าน
เธอหอบมาให้รับทาน  ฉันก็ยังทนดักดาน ทานมันอยู่ได้
แต่ ณ..ตอนนี้ฉันตาสว่าง  หญ้าและฟาง ฉันวางเอาไว้ พร้อมที่จะส่งคืนไป
มันคงเหมาะสมกับเธอ มากกว่าใคร เพราะฉันกำลังมีที่หมายใหม่...ไว้แทนเธอ

[pakfalikit]

ชื่อบทกลอน  วาเลนไทน์
ผู้แต่ง falikit

วาเลนไทน์ปีนั้น ..ชั้นมีเธอ อยากบอกว่ารักเสมอ ...จะรักเธอไม่เปลี่ยนแปลง
วาเลนไทนปีนี้ ...มีเธอเคียงข้าง แค่มีเธอเดินร่วมทาง ...ใจอ้างว้างไม่เดียวดาย
ไม่ว่าวาเลนไทน์ปีหน้าจะเป็นอย่างไร ??? แต่อยากให้เธอรับรู้ไว้ .... ว่าหัวใจให้เธอตลอดกาล ^__________________^

[นัท ผู้ชายฯ รักในหลวง]

ชื่อบทกลอน : สิบสี่...อีกครั้ง (กลอนเปล่า)
ผู้แต่ง : นัท ผู้ชายฯ รักในหลวง

แปลก แปลกยิ่งนัก
คนคนหนึ่ง ที่ไม่รู้จัก ไม่เคยค้นหา
แต่ทำไม รอยยิ้ม และแววตา
กลับทำคน ใจด้านชา เต้นตูมตาม

เกิดอะไร กับใจฉัน
เหตุใดกัน ทำไม จึงไหวหวาม
ใครกันนะ ที่ตั้งกฎ บทนิยาม
โปรดช่วยมอบ ตอบคำถาม ว่าทำไม

แค่รอยยิ้ม เพียงแค่ครู่เดียว
ที่มาพ่วง หน่วงเหนี่ยว เกี่ยวเราไว้
ทำฉันเพ้อ ละเมอ อยู่ร่ำไป
แล้วเหตุใด จึงหยุด ไม่ได้สักที

วันวาเลนไทน์ ก็ใกล้ ใกล้มาแล้ว
ฉันจะแห้ว หรือไม่แห้ว นะคราวนี้
ฉันจะเอ่ย เผยใจ อย่างไรดี
ว่าความรัก ที่ฉันมี ไม่น้อยเลย
 


 emo_94ปล.ไม่ค่อยได้แต่งกลอนเปล่าเลย ไม่รู้..แต่งถูกไหม...

[เงาไม้]

ชื่อบทกลอน.........ไม่ได้มามือเปล่า
ผู้แต่ง.............เงาไม้

ฉันมีดอกกุหลาบสีสวย
แต่งช่อด้วยความห่วงหา
ซ่อนไมตรีไว้ในสองตา
วันนี้จะบอกออกมา อย่างเปิดใจ

กับคนอื่น ไม่เคยรู้สึกแบบนี้
มีแค่เธอที่ทำให้หวั่นไหว
อยากให้เธอมอบโอกาสศึกษาดูใจ
มาเรียนรู้นิสัยกันและกัน

ฉันมีดอกไม้มาฝาก
มีความคิดถึงมากเป็นของขวัญ
มีเธอที่อยากผูกพัน
ค่อยๆ เติมรักให้กัน ตลอดไป

ฉันมีอ้อมแขนให้ยึดเหนี่ยว
และมีเธอคนเดียวที่จะได้
ไม่หวังให้เธอรีบรับรัก ตัดสินใจ
พร้อมเมื่อไหร่ค่อยตอบมา

[เงาไม้]

  ชื่อบทกลอน........มีดอกไม้มาฝาก
ผู้แต่ง........เงาไม้

ไม่มีความรักแบบเจ้าชาย
รับบทผู้ร้ายในบางครั้ง
ไม่กล้าบอกรักดังๆ
มีแต่เสียงกระซิบให้ฟังว่า  รักเธอ

อาจลืมใส่ใจในบางครั้ง
แต่ยังเป็นคนเดิมเสมอ
ใจดวงนี้เป็นของเธอ
ไม่เคยเผลอดึงใครเข้ามา

ไม่มีถ้อยคำสาธก
เพื่อยอยกคำรักให้สูงค่า
ไร้คำคมบาดอุรา
แต่มีดอกกุหลาบที่ตั้งใจซื้อมา มอบให้เธอ

[saknun]

ชื่อบทกลอน บอกอีกครั้ง
ผู้แต่ง saknun

ขอบอกอีกครั้งให้ดังกว่าเก่า
แม้จะผ่านเรื่องเคยเศร้า...รักสองเรายังอยู่ไหว
ไม่เคยคิดแปรเปลี่ยน..แม้วนเวียน..เหมือนวันวาเลนไทน์
ถึงจะผ่านนานเพียงไร...เธอบอกฉันไว้..*เรามีใจดวงเดียวกัน*

ทุกถ้อยคำ..ที่บอกรัก..ฉันเน้นหนัก ด้วยคำหวาน
ไม่แอบอิงอ้าง..คำสาบานหรือพยานเป็นสำคัญ
จากคำพูดที่ให้กับเธอ คิดเสมอ ความสุขสันต์
หนึ่งเดียวที่บอกนั้น คือรางวัล หัวใจ ให้เธอหมดเลย

[/font]

[สุวรรณ]

ชื่อบทกลอน : ความทรงจำ...กับสัญญาวันวาเลนไทน์
ผู้แต่ง : สุวรรณ

วาเลนไทน์ปีนี้ 
ฉันนั่งบนเก้าอี้ตัวเก่า
ยินเสียงเพลงคลอเบาเบา
ทำให้หวนนึกถึงความทรงจำเก่าๆย้อนมา

ผุดภาพมือน้อยๆ
ที่เฝ้าคอยเกาะกุมควานหา-
มือของผู้ให้กำเนิด ความรัก ความเมตตา
ผู้โอบอุ้มเสมอมา ยังจำ

เป็นภาพเด็กหญิงผมม้า
ในวันวาเลนไทน์ หน้าตาเด๋อด๋าน่าขำ
เที่ยวเล่นซุกซนตากแดดตัวดำ
กลับบ้านจนค่ำ และถูกแม่โบย

แอบร้องไห้อยู่ใต้เรือนบ้าน
สะอึกสะอื้นแสนนาน จนอ่อนระโหย
แล้วหลับฟุบอยู่บนเก้าอี้ด้วยความอิดโรย
จนมืด..ลมโชย แม่ต้องอุ้มพาเข้านอน

เด็กหญิงรู้สึกตัว... ลืมตาตื่น
ยังมีลูกคอ  สะอื้นไห้...ทอดถอน
มองดูแม่ด้วยอารมณ์แสนงอน
จนแม่ต้องสอน ให้เข้าใจ

“ที่แม่ตี  เพราะรัก
อยากให้ลูกรู้จักรักการรักงาน..เข้าใจไหม
ไม่ใช่ว่า วัน วัน เอาแต่เล่นร่ำไป
แล้วอย่างนี้จะโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้...อย่างไรกัน”

นิ่ง...สะอื้น ฟังแม่สอน
สักพักหายงอน กอดแม่ให้ปลอบขวัญ
และสัญญาว่าวันข้างหน้านั้น
จะเป็นเด็กดีของแม่ทุกวัน สัญญา

[หนามทุเรียน]

ชื่อบทกลอน : แค่มีคนยื่นมือรับดอกไม้ก็พอ
ผู้แต่ง : หนามทุเรียน


ถ้ามี ใครสักคน ทำให้ ใครอีกคน หวั่นไหว
คน-คนนั้นคงไม่ใช่ใคร...เข้ามาใกล้-ใกล้...มองในตาฉันก็เห็น
คือ คำตอบของเพลงรัก...ต่างจากคนรู้จัก...คนอื่นที่เคยเป็น
ทำให้ข่มตานอนแสนยากเย็น...และมีความจำเป็นต่อ ฝันดี

ฉันว่ามันคือ ความรัก
เพราะในวันที่ต้องจาก...ความคิดถึงยังคงที่
คงเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้...ไม่ใช่ความเผลอไผล...ที่ฉันมี
และพร้อมจะหยุดหัวใจดวงนี้...ไว้ที่คนดี ตลอดกาล

ไม่ว่า ใครสักคน ที่หมายถึง...จะซาบซึ้งหรือไม่
คน-คนนั้นก็ มีค่าต่อหัวใจ ไม่เปลี่ยนผัน
ธรรมชาติของความรักไม่ใช่การตักตวง...จึงไม่ต้องห่วงเรื่องต้องมาผูกพัน
แค่มีคนยื่นมือรับดอกไม้ในวันสำคัญ...ก็เป็นของขวัญ...ในวันวาเลนไทน์ของฉันแล้ว

 

[BangPlaMa]

ชื่อบทกลอน : วันวาเลนไทน์จะกลับมาพบกัน
ผู้แต่ง : BangPlaMa

ทุกวันยังเ้ฝ้าัฝัน...ฝันถึงเธอ ใจลอยลอยคล้ายคอยเพ้อ...ละเมอร่ำเรียกหา
ไม่อยากกิน... ไม่อยากนอน... อยากออดอ้อนกับเธอตลอดเวลา
ใจฉันยังไม่ชินชา... กับกาลเวลา...ที่เราปราศจากกันและกัน
ทุกคืนยามลืมตาตื่น...ตื่นตกใจผวา เหลียวมองความว่างข้างกายา...ต้องรีบหลับตาลงพลัน
ไม่อยากตื่น... ไม่อยากรับรู้.... อยากมีเธอเคียงข้างอยู่แม้ในฝัน
ใจเจ็บแสบแทบจาบัลย์... คิดภาพแห่งคืนหฤหรรษ์ของสองเรา
ทุกครั้งที่นั่งหลับตานึก.... ใจสะอึกอกสะอื้น...ถึงค่ำคืนอันแสนเหงา
ไม่อยากจาก... ไม่อยากเห็น...  มันเป็นเวรหรือกรรมที่คอยติดตามเหมือนเงา
ใจฉันเต้นอย่างแ่ผ่วเบา...  คืนสุดท้ายของสองเรา....เสียงกระซิบเบาๆ...ตอนเข้ามาบอกลา
ทุกวันฉันยังคิดถึง...คิดถึงเธอเสมอ ...   วันวาเลนไทน์ยังรอเธอ...รอเธอกลับมาหา
ไม่อยากผิดหวัง... ไม่อยากผิดพลาด.... รอคอยเธอมาซับหยาดน้ำตา
ใจฉันเริ่มมีหวังอีกครั้งครา...   เพราะเธอเคยกระซิบสัญญา..."วันวาเลนไทน์จะกลับมาพบกัน"

[นพตุลาทิตย์]

ชื่่อบทกลอน : กุหลาบขาว
ผู้แต่ง : ศิลาวารี อัคคีวายุ

มือกำ กุ ห ล า บ ข า ว
ยืนรออย่าง หงอยเหงา ไม่รู้ว่าเขาจะมาไหม
ผู้คนมากมาย เดินผ่านมา แล้วก็ผ่านไป
สาวผมยาว หน้าใสใส คนนั้น เมื่อไหร่จะผ่านมา

วัน ว า เ ล น ไ ท น์
คงมีคนมากมาย ช๊อกโกแลต ดอกไม้ วิ่งเข้ามาหา
กุหลาบขาว จะมีความหมายหรือเปล่า ยังไม่รู้ อยู่ที่เธอจะเอ่ยวาจา
หากเห็นกุหลาบนี้ ไม่มีค่า ก็อย่าเสียเวลา กับมัน

เธอผ่านมาแล้ว แก้วตา
ใจฉันประหม่า เมื่อสบสายตา เหมือนกับว่ามันคือ ค ว า ม ฝั น
มือสั่นสั่น ยื่นกุหลาบขาวทั้งราก! จากบึ้งใจ ให้เธอผู้เป็นรักนิรันดร์
"โปรดจงรับดอกไม้จากฉัน เพื่อนคนนั้นเขาฝากมา"

น้ำตาไหล
นี่เราพูดอะไรออกไป ทำไม พูดอะไรไม่ปรึกษา-
หัวใจตัวเอง บอกว่ารัก แต่ทำไมมันยากนัก คำว่า "รัก" ยากจะพรรณา
ไม่รู้เมื่อไหร่ ชายคนนี้จะกล้า เอ่ยคำนั้นซักทีว่า "ผ ม รั ก คุ ณ"

 

แต่งไม่เป็นอ่าครับ เจอสามเทพ แป้งน้ำ ฌลา น้องหยก งี้ เฮ้อ