ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

จะอ้ำอึ้ง ทำไม เมื่อใจรัก
รีบตวงตัก ปักเร้า เข้าแอบอุ่น
ที่กมล สุขเหลือ เชื่อเถิดคุณ
รักละมุน กรุ่นละไม ไปอีกนาน

จะอ้ำอึ้ง ดึงดื้อ ถือธิษฐิ
คอยตำหนิ ติว่า เวลาผ่าน
หมดโอกาส พลาดท่า พาร้าวราน
อาจซมซาน เสียเปล่า เล่ามิควร

มัวแอบมอง จ้องเมิน เขินอยู่ได้
หากจริงจัง จริงใจ ในทุกส่วน
แจ้งประจักษ์ รักมั่น อย่ารัญจวน
คิดใคร่ครวญ ฤทัย ตรองให้ดี

จักสุขี ชีวิต ลิขิตไว้
ดวงฤทัย ใสส่อง ไม่หมองศรี
คู่กันแล้ว ไม่แคล้ว แววย่อมมี
ชื่นชีวี มีชีวา มาคู่กัน

รักก็บอก ออกไป ให้แน่ชัด
จะไปขัด ขืนใจ ทำไมนั่น
อยู่บนโลก ใบนี้ อีกกี่วัน
เติมความฝัน เติมสุข อย่าทุกข์ตรม
พันทอง

[Thammada]

หากใจคนที่ทนโศกโลกนี้
ทุกนาทีทนฝืนทนขื่นขม
ไม่เพราะรักหลอกหรือดื้อลอยลม
จึงเหมือนห่มห้วงใจกับไฟเย็น

รักคือความงดงามน้ำกับฟ้า
อาจมีค่าความหมายเมื่อได้เห็น
ซึ้งสองใจใฝ่ฝันดั่งจันทร์เพ็ญ
อย่าได้เป็นประหนึ่งร้างและห่างเลย

นั่นนิยามในนามของความรัก
หากประจักษ์ใจซึ้งพึงเอื้อนเอ่ย
สองใจจะค้ำจุนความคุ้นเคย
แค่เพียงเผยผูกพันคำสัญญา

หากแต่ความยั่งยืนนั้นฝืนยาก
พบเพื่อจากแจ้งใจผู้ใฝ่หา
จะรักล้นหรือน้อยหนึ่งพันธนา
ใจจงกล้าทายทัก..เมื่อรักเธอ

ธรรมดา
 

[ดาว อาชาไนย]

ความรักอันล้ำเลิศก็เปิดเผย
อย่าห่วงเลยพี่สนองน้องเสนอ
ตักอุ่นอุ่นแทนหมอนนอนละเมอ
รักเสมอแด่สมรวอนขอชม

สิ่งสงวนควรสมานเป็นทานรัก
ขอตวงตักรสหวานอย่าพานขม
คอยวันชื่นคืนร่วมอภิรมย์
มาสร้างสมสุขสวรรค์บนลานดิน

ดาว อาชาไนย

[ไพร พนาวัลย์]

                            

นั่งอ้ำอึ้งก้มหน้าไม่กล้าบอก
เหมือนถูกตอกด้วยขวานจนมานบิ่น
ด้วยความรักหนักอกตระหนกวิญญ์
ดั่งสูญสิ้นมันสมองต้องนิ่งฟัง

ด้วยความรักมากล้นต้องทนเศร้า
รักรุมเร้าดั่งไฟเข้าไปตั้ง
อยากบอกเขาจากใจไร้เสียงดัง
จึงต้องนั่งซื่อบื้อ นี่หรือชาย?

ได้แต่เพียงชำเลืองมองดั่งต้องโทษ
กลัวเธอโกรธแล้วแกล้งทำแหนงหน่าย
เดี๋ยวคงต้องเงียบเหงาเศร้าเดียวดาย
ดั่งหนึ่งตายทั้งเป็นไม่เว้นวัน

จึงต้องนั่งอ้ำอึ้งอย่างขึ้งเครียด
เพียงเธอเฉียดเข้าใกล้อกใจสั่น
วันพรุ่งนี้เถิดคงไม่งงงัน
แม้จะโดนตะบันรู้กันเลย

แต่วันนี้ขอร้องอย่าจ้องหน้า
หัวใจสั่นผวาแก้วตาเอ๋ย
โปรดเมตตาสักนิดอย่าคิดเย้ย
ให้คุ้นเคยสักหน่อยเถิดกลอยใจ

“ไพร พนาวัลย์”
 

[เสริมสูรย์]

(อันตัวฉัน¹)เขียนกลอนรักกลอนเศร้าไม่เข้าท่า
เพราะกลอนพาขึ้นเขินเนินไศล
หรือกลับกลอกออกมหาชลาลัย²
กู่ยังไงไม่กลับลับสายตา

จึงหม่นหมองครองโสดเกือบสนิท
มาจนหวิดหกสิบนับชันษา³
ปากไม่หวานรูปไม่หล่อละออตา
พ่อให้มาแค่นี้ดีเท่าไร

ก็ทนช้ำอ้ำอึ้งถึงเพียงนี้
แค่ยังมีพสุธาพออาศัย
ยัยเพิ้ง⁴หนึ่งกรายผ่านย่านหัวใจ
จึงรีบคว้าทันใดไว้กอดนอน

¹คนอี่นไม่เกี่ยว
²ชลาลัย = ทะเล, แม่นํ้า (ชล + อาลย = ที่อยู่ของนํ้า)
³ชันษา = อายุ (ไม่ใช่ 'ปี' นะคร้าบ)
⁴ยัยเพิ้ง (จากพจนานุกรมฉบับ "ดิกตูเอง") = บุคคลอันเป็นที่รักและพึงเคารพ

[panthong.kh]

หากใจคนที่ทนโศกโลกนี้
ทุกนาทีทนฝืนทนขื่นขม
ไม่เพราะรักหลอกหรือดื้อลอยลม
จึงเหมือนห่มห้วงใจกับไฟเย็น

รักคือความงดงามน้ำกับฟ้า
อาจมีค่าความหมายเมื่อได้เห็น
ซึ้งสองใจใฝ่ฝันดั่งจันทร์เพ็ญ
อย่าได้เป็นประหนึ่งร้างและห่างเลย

นั่นนิยามในนามของความรัก
หากประจักษ์ใจซึ้งพึงเอื้อนเอ่ย
สองใจจะค้ำจุนความคุ้นเคย
แค่เพียงเผยผูกพันคำสัญญา

หากแต่ความยั่งยืนนั้นฝืนยาก
พบเพื่อจากแจ้งใจผู้ใฝ่หา
จะรักล้นหรือน้อยหนึ่งพันธนา
ใจจงกล้าทายทัก..เมื่อรักเธอ

ธรรมดา
 

นิยามรัก มักลวง ทุกช่วงฝัน
วาดเสกสรรค์ ดาวเด่น เช่นเสนอ
มารายล้อม ห้อมกอด พรอดจนเบลอ
ครวญครางเพ้อ เดียวดาย บ่ายหน้าเมิน

คิดว่ารัก มีฤทธิ์ จึงชิดใกล้
ที่ไหนได้ กลับกลาย ร้ายขวยเขิน
พ่นแต่พิษ จิตกร่อน ร้อนเหลือเกิน
ไม่เคยเพลิน เหมือนว่า ระอาจัง

นิยามรัก ของฉัน ในวันนี้
เป็นรักที่ ปี่ป่น จนหมดหวัง
กล้ำกลืนฝืน ไร้สิทธิ์ จิตภินท์พัง
ปวดร้าวดัง ไฟแทรก เผาแหลกลาญ

ไม่เหลือแล้ว เยื่อใย ในรักเก่า
เป็นขี้เถ้า ไปหมด สลดผ่าน
ไม่มีชิ้น ไหนดี ที่ดวงมาน
ยากประสาน ให้สนิท ติดดังเดิม
พันทอง

[panthong.kh]

ความรักอันล้ำเลิศก็เปิดเผย
อย่าห่วงเลยพี่สนองน้องเสนอ
ตักอุ่นอุ่นแทนหมอนนอนละเมอ
รักเสมอแด่สมรวอนขอชม

สิ่งสงวนควรสมานเป็นทานรัก
ขอตวงตักรสหวานอย่าพานขม
คอยวันชื่นคืนร่วมอภิรมย์
มาสร้างสมสุขสวรรค์บนลานดิน

ดาว อาชาไนย

ตักอุ่นอุ่น กรุ่นกลิ่น รินรสขม
ใครนิยม กันเล่า เฝ้าถวิล
รีบบอกมา ช้าชัก หักดวงจินต์
อาจชีวิน สิ้นรัก ภักดิ์พะยอม

สิ่งถนอม พร้อมเสมอ ถ้าเธอแน่
เย้ายวนแด แหย่เล่น เช่นถนอม
ระเริงรื่น ชื่นฉ่ำ หม่ำของปลอม
ถึงจะหอม จอมเจ้า คงเข้าใจ

ไหนจะเหมือน ของจริง ทุกสิ่งเอ่ย
กว่าเฉลย คงจบ สลบไสล
เจอจุดใต้ ตำตอ ช่อมะไฟ
เหตุไฉน เป็นเช่นนี้ ฤดีตรม
พันทอง

[panthong.kh]

                            
นั่งอ้ำอึ้งก้มหน้าไม่กล้าบอก
เหมือนถูกตอกด้วยขวานจนมานบิ่น
ด้วยความรักหนักอกตระหนกวิญญ์
ดั่งสูญสิ้นมันสมองต้องนิ่งฟัง

ด้วยความรักมากล้นต้องทนเศร้า
รักรุมเร้าดั่งไฟเข้าไปตั้ง
อยากบอกเขาจากใจไร้เสียงดัง
จึงต้องนั่งซื่อบื้อ นี่หรือชาย?

ได้แต่เพียงชำเลืองมองดั่งต้องโทษ
กลัวเธอโกรธแล้วแกล้งทำแหนงหน่าย
เดี๋ยวคงต้องเงียบเหงาเศร้าเดียวดาย
ดั่งหนึ่งตายทั้งเป็นไม่เว้นวัน

จึงต้องนั่งอ้ำอึ้งอย่างขึ้งเครียด
เพียงเธอเฉียดเข้าใกล้อกใจสั่น
วันพรุ่งนี้เถิดคงไม่งงงัน
แม้จะโดนตะบันรู้กันเลย

แต่วันนี้ขอร้องอย่าจ้องหน้า
หัวใจสั่นผวาแก้วตาเอ๋ย
โปรดเมตตาสักนิดอย่าคิดเย้ย
ให้คุ้นเคยสักหน่อยเถิดกลอยใจ

“ไพร พนาวัลย์”
 

นั่งอ้ำอึ้ง เจอเมีย เพี๊ยะเข้าหู
ดาวระยิบ เป็นหมู่ อยู่ครู่ใหญ่
เรียกไม่ขาน พานโกรธ จะโทษใคร
รู้ใช่ไหม บ้านนี้ มีเมียคุม

นั่งอ้ำอึ้ง เงอะงะ โดนฉะถี่
เมียเซ้าซี้ หนีหน้า พาให้กลุ้ม
นกไม่ขัน ตกคอน นอนมือกุม
ใจตุ้มตุ้ม ต่อมต่อม พร้อมยกธง

เมียสะกิด สีข้าง พรางสะดุ้ง
อย่ามายุ่ง จะนอน ลงกลอนส่ง
ตัวหนาวหนาว ร้อนร้อน สะท้อนปลง
ให้มึนงง หมดสภาพ ทราบมานาน
พันทอง

[panthong.kh]

(อันตัวฉัน)เขียนกลอนรักกลอนเศร้าไม่เข้าท่า
เพราะกลอนพาขึ้นเขินเนินไศล
หรือกลับกลอกออกมหาชลาลัย¹
กู่ยังไงไม่กลับลับสายตา

จึงหม่นหมองครองโสดเกือบสนิท
มาจนหวิดหกสิบนับชันษา²
ปากไม่หวานรูปไม่หล่อละออตา
พ่อให้มาแค่นี้ดีเท่าไร

ก็ทนช้ำอ้ำอึ้งถึงเพียงนี้
แค่ยังมีพสุธาพออาศัย
ยัยเพิ้งหนึ่งกรายผ่านย่านหัวใจ
จึงรีบคว้าทันใดไว้กอดนอน


¹ชลาลัย = ทะเล, แม่นํ้า (ชล + อาลย = ที่อยู่ของนํ้า)
²ชันษา = อายุ (ไม่ใช่ 'ปี' นะคร้าบ)

เขียนกลอนรัก แล้วไย ไม่เข้าท่า
เขียนเข้าป่า ดงดอย พลอยหลอกหลอน
เขียนขึ้นฟ้า หาฝน จนใจคลอน
เขียนเป็นกลอน กานท์ดู สู้อดทน

แม้หม่นไหม้ ใกล้โสด สันโดดแท้
เปลี่ยวดวงแด แค่หลับ ยังสับสน
อยากแต่งแต้ม แย้มเยือน เป็นเพื่อนตน
พ่อหน้ามน คนโสด โปรดพิจารณา

ไม่ต้องบ่น ช้ำชอก บอกเปิดเผย
เงินทองเอย สิบรถ ไม่ปดหนา
อีกที่ดิน พร้อมสมบัติ รีบจัดมา
ขืนชักช้า ยิงแหลก ไส้แตกตาย
พันทอง