ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

..(อยาก) อ้อนด้วยกลอนรัก...


เคยมีรัก บอกผ่าน ก็นานแล้ว
เป็นเหมือนแนว แนมเหน็บ จนเจ็บหนำ
เขาเรรวน สับสน คนใจดำ
มาหลอกอำ ว่ารัก แล้วจากลา

จึงเกิดมี รอยแผล ให้แลเห็น
จึงต้องเว้น รักแสน แขวนข้างฝา
จึงต้องอยู่ ดายเดียว เปลี่ยวอุรา
จึงต้องมา ออดอ้อน เป็นกลอนกานท์

ภาษารัก ร้อยเรียง เคียงสัมผัส
ไม่เจนจัด วลี ที่ขับขาน
ภาษาใจ ซ่อนเจ็บ เก็บมานาน
ทั้งดวงมาน มืดมน ไร้คนเคียง

อยากเขียนกลอน วอนรัก สลักซึ้ง
แต่ยังเข้า ไม่ถึง ซึ่งเส้นเสียง
ได้แต่บอก ผ่านพจน์ บทร้อยเรียง
แทนสำเนียง ลิขิตด้วยจินต์เรา

ยังไม่มี รักคล้อย มาคอยใกล้
เหลือเพียงใจ หมองหม่น ของคนเหงา
ที่เคียงคู่ อยู่ด้วย ช่วยบรรเทา
ก็เพียงเงา ของตน ที่วนเวียน

อยากมอบกลอนอ้อนรัก นี้ฝากไว้
คิดจะบอกอย่างใจ  ให้ขีดเขียน
สำนวนหวาน ขานส่ง คงไม่เนียน
ต้องรอ"เซียน"มาช่วย..อำนวยรัก...

"สุนันยา"

[saknun]

..(อยาก) อ้อนด้วยกลอนรัก...


เคยมีรัก บอกผ่าน ก็นานแล้ว
เป็นเหมือนแนว แนมเหน็บ จนเจ็บหนำ
เขาเรรวน สับสน คนใจดำ
มาหลอกอำ ว่ารัก แล้วจากลา

จึงเกิดมี รอยแผล ให้แลเห็น
จึงต้องเว้น รักแสน แขวนข้างฝา
จึงต้องอยู่ ดายเดียว เปลี่ยวอุรา
จึงต้องมา ออดอ้อน เป็นกลอนกานท์

ภาษารัก ร้อยเรียง เคียงสัมผัส
ไม่เจนจัด วลี ที่ขับขาน
ภาษาใจ ซ่อนเจ็บ เก็บมานาน
ทั้งดวงมาน มืดมน ไร้คนเคียง

อยากเขียนกลอน วอนรัก สลักซึ้ง
แต่ยังเข้า ไม่ถึง ซึ่งเส้นเสียง
ได้แต่บอก ผ่านพจน์ บทร้อยเรียง
แทนสำเนียง ลิขิตด้วยจินต์เรา

ยังไม่มี รักคล้อย มาคอยใกล้
เหลือเพียงใจ หมองหม่น ของคนเหงา
ที่เคียงคู่ อยู่ด้วย ช่วยบรรเทา
ก็เพียงเงา ของตน ที่วนเวียน

อยากมอบกลอนอ้อนรัก นี้ฝากไว้
คิดจะบอกอย่างใจ  ให้ขีดเขียน
สำนวนหวาน ขานส่ง คงไม่เนียน
ต้องรอ"เซียน"มาช่วย..อำนวยรัก...

"สุนันยา"

เคยเจ็บจำ ผ่านมา ว่ารักแท้
ใยเปลี่ยนแปร ความช้ำ ให้ดำหนัก
บอกว่ามี คนดี ที่ประจักษ์
สุดท้ายหัก เหลี่ยมคำ ทำลืมไป

ใครจะคิด ว่าสือ คือตัวแทน
ไม่ห่วงแหน สักนิด ลิขิตไว้
บอกเป็นกานท์ กวี มีน้ำใจ
ส่งให้ใคร จะจำ คำสัญญา

ด้วยบทกลอน อ่อนหวาน ผ่านขีดเขียน
จิตที่เพียร ต่อรัก นั้นหนักหนา
รู้หรือไม่  ว่าใจ ได้ใครมา
หวังเวลา  ที่ได้ ให้ปรานี

อยากจะบอก ความท้อ ต่อความเศร้า
คนที่เรา มอบให้ ไยด่วนหนี
ถึงไม่มา  รอรับ ขับกวี
โถ่คนดี อยู่ไหน จึงไม่ฟัง

[รการตติ]

..(อยาก) อ้อนด้วยกลอนรัก...

เคยมีรัก บอกผ่าน ก็นานแล้ว
เป็นเหมือนแนว แนมเหน็บ จนเจ็บหนำ
เขาเรรวน สับสน คนใจดำ
มาหลอกอำ ว่ารัก แล้วจากลา

จึงเกิดมี รอยแผล ให้แลเห็น
จึงต้องเว้น รักแสน แขวนข้างฝา
จึงต้องอยู่ ดายเดียว เปลี่ยวอุรา
จึงต้องมา ออดอ้อน เป็นกลอนกานท์

ภาษารัก ร้อยเรียง เคียงสัมผัส
ไม่เจนจัด วลี ที่ขับขาน
ภาษาใจ ซ่อนเจ็บ เก็บมานาน
ทั้งดวงมาน มืดมน ไร้คนเคียง

อยากเขียนกลอน วอนรัก สลักซึ้ง
แต่ยังเข้า ไม่ถึง ซึ่งเส้นเสียง
ได้แต่บอก ผ่านพจน์ บทร้อยเรียง
แทนสำเนียง ลิขิตด้วยจินต์เรา

ยังไม่มี รักคล้อย มาคอยใกล้
เหลือเพียงใจ หมองหม่น ของคนเหงา
ที่เคียงคู่ อยู่ด้วย ช่วยบรรเทา
ก็เพียงเงา ของตน ที่วนเวียน

อยากมอบกลอนอ้อนรัก นี้ฝากไว้
คิดจะบอกอย่างใจ  ให้ขีดเขียน
สำนวนหวาน ขานส่ง คงไม่เนียน
ต้องรอ"เซียน"มาช่วย..อำนวยรัก...

"สุนันยา"

[ไร้นวล^^]

๐กลอนกานท์กล่อม ย้อมฤทธิ์ พิศวาส
ถึงนงนาฏ คนึงนัย ว่าใจหนัก
กลั่นจากห้วง หฤทัย ให้เห็นรัก
ว่าจะภักดิ์ พะนอ ก็แต่น้อง

๐คัดวลี ศรีศัพท์ ประทับถ้อย
ให้เห็นรอย รักล้น คนทั้งสอง
ศุภสาส์น สำเนียง เรียบเรียงร้อง
เป็นทำนอง นฤมิต สนิทนวล

๐ศึกษาศาสตร์ อักษร บวรวรรค
แล้วสลัก รักไว้ ให้หอมหวล
ยามนงคราญ อ่านซ้ำ ซึ่งคำยวน
ลายลักษณ์ล้วน รอยรัก พี่ปักลง

[สุนันยา]

..(อยาก) อ้อนด้วยกลอนรัก...


เคยมีรัก บอกผ่าน ก็นานแล้ว
เป็นเหมือนแนว แนมเหน็บ จนเจ็บหนำ
เขาเรรวน สับสน คนใจดำ
มาหลอกอำ ว่ารัก แล้วจากลา

จึงเกิดมี รอยแผล ให้แลเห็น
จึงต้องเว้น รักแสน แขวนข้างฝา
จึงต้องอยู่ ดายเดียว เปลี่ยวอุรา
จึงต้องมา ออดอ้อน เป็นกลอนกานท์

ภาษารัก ร้อยเรียง เคียงสัมผัส
ไม่เจนจัด วลี ที่ขับขาน
ภาษาใจ ซ่อนเจ็บ เก็บมานาน
ทั้งดวงมาน มืดมน ไร้คนเคียง

อยากเขียนกลอน วอนรัก สลักซึ้ง
แต่ยังเข้า ไม่ถึง ซึ่งเส้นเสียง
ได้แต่บอก ผ่านพจน์ บทร้อยเรียง
แทนสำเนียง ลิขิตด้วยจินต์เรา

ยังไม่มี รักคล้อย มาคอยใกล้
เหลือเพียงใจ หมองหม่น ของคนเหงา
ที่เคียงคู่ อยู่ด้วย ช่วยบรรเทา
ก็เพียงเงา ของตน ที่วนเวียน

อยากมอบกลอนอ้อนรัก นี้ฝากไว้
คิดจะบอกอย่างใจ  ให้ขีดเขียน
สำนวนหวาน ขานส่ง คงไม่เนียน
ต้องรอ"เซียน"มาช่วย..อำนวยรัก...

"สุนันยา"

เคยเจ็บจำ ผ่านมา ว่ารักแท้
ใยเปลี่ยนแปร ความช้ำ ให้ดำหนัก
บอกว่ามี คนดี ที่ประจักษ์
สุดท้ายหัก เหลี่ยมคำ ทำลืมไป

ใครจะคิด ว่าสือ คือตัวแทน
ไม่ห่วงแหน สักนิด ลิขิตไว้
บอกเป็นกานท์ กวี มีน้ำใจ
ส่งให้ใคร จะจำ คำสัญญา

ด้วยบทกลอน อ่อนหวาน ผ่านขีดเขียน
จิตที่เพียร ต่อรัก นั้นหนักหนา
รู้หรือไม่  ว่าใจ ได้ใครมา
หวังเวลา  ที่ได้ ให้ปรานี

อยากจะบอก ความท้อ ต่อความเศร้า
คนที่เรา มอบให้ ไยด่วนหนี
ถึงไม่มา  รอรับ ขับกวี
โถ่คนดี อยู่ไหน จึงไม่ฟัง

เฝ้าแวะเวียนเพียรอ่านคำหวานตอบ
เป็นคำปลอบฤดีให้มีหวัง
ทุกถ้อยล้วนชวนซึ้งถึงภวังค์
ไม่อาจยั้งใจจิต ให้คิดตาม

ว่าทุกถ้อยสำนวนคร่ำครวญหา
รอยแผลใดผ่านมาอย่าเฝ้าถาม
ให้เลือนลบกลบลงตรงเนื้อความ
เหลือแต่งามอักษรมาอ้อนอิง

แล้วสลักปักลงไว้ตรงนี้
เพื่อคนที่ หมายเรียงเพียงหนึ่งหญิง
กระซิบฝากอักษรอ้นประวิง
คือทุกสิ่งในรักว่าภักดิ์นวล

ปรารถนาดั่งจินต์ที่รินร้อย
คงมิคล้อยลอยลาพาไห้หวน
ชื่นคำขานหว่านพรม ภิรมย์ชวน
อุ่นไออวลล้วนรักจากบทกลอน

“สุนันยา”

[สุนันยา]

..(อยาก) อ้อนด้วยกลอนรัก...

เคยมีรัก บอกผ่าน ก็นานแล้ว
เป็นเหมือนแนว แนมเหน็บ จนเจ็บหนำ
เขาเรรวน สับสน คนใจดำ
มาหลอกอำ ว่ารัก แล้วจากลา

จึงเกิดมี รอยแผล ให้แลเห็น
จึงต้องเว้น รักแสน แขวนข้างฝา
จึงต้องอยู่ ดายเดียว เปลี่ยวอุรา
จึงต้องมา ออดอ้อน เป็นกลอนกานท์

ภาษารัก ร้อยเรียง เคียงสัมผัส
ไม่เจนจัด วลี ที่ขับขาน
ภาษาใจ ซ่อนเจ็บ เก็บมานาน
ทั้งดวงมาน มืดมน ไร้คนเคียง

อยากเขียนกลอน วอนรัก สลักซึ้ง
แต่ยังเข้า ไม่ถึง ซึ่งเส้นเสียง
ได้แต่บอก ผ่านพจน์ บทร้อยเรียง
แทนสำเนียง ลิขิตด้วยจินต์เรา

ยังไม่มี รักคล้อย มาคอยใกล้
เหลือเพียงใจ หมองหม่น ของคนเหงา
ที่เคียงคู่ อยู่ด้วย ช่วยบรรเทา
ก็เพียงเงา ของตน ที่วนเวียน

อยากมอบกลอนอ้อนรัก นี้ฝากไว้
คิดจะบอกอย่างใจ  ให้ขีดเขียน
สำนวนหวาน ขานส่ง คงไม่เนียน
ต้องรอ"เซียน"มาช่วย..อำนวยรัก...

"สุนันยา"

[กังวาน]

..(อยาก) อ้อนด้วยกลอนรัก...


เคยมีรัก บอกผ่าน ก็นานแล้ว
เป็นเหมือนแนว แนมเหน็บ จนเจ็บหนำ
เขาเรรวน สับสน คนใจดำ
มาหลอกอำ ว่ารัก แล้วจากลา

จึงเกิดมี รอยแผล ให้แลเห็น
จึงต้องเว้น รักแสน แขวนข้างฝา
จึงต้องอยู่ ดายเดียว เปลี่ยวอุรา
จึงต้องมา ออดอ้อน เป็นกลอนกานท์

ภาษารัก ร้อยเรียง เคียงสัมผัส
ไม่เจนจัด วลี ที่ขับขาน
ภาษาใจ ซ่อนเจ็บ เก็บมานาน
ทั้งดวงมาน มืดมน ไร้คนเคียง

อยากเขียนกลอน วอนรัก สลักซึ้ง
แต่ยังเข้า ไม่ถึง ซึ่งเส้นเสียง
ได้แต่บอก ผ่านพจน์ บทร้อยเรียง
แทนสำเนียง ลิขิตด้วยจินต์เรา

ยังไม่มี รักคล้อย มาคอยใกล้
เหลือเพียงใจ หมองหม่น ของคนเหงา
ที่เคียงคู่ อยู่ด้วย ช่วยบรรเทา
ก็เพียงเงา ของตน ที่วนเวียน

อยากมอบกลอนอ้อนรัก นี้ฝากไว้
คิดจะบอกอย่างใจ  ให้ขีดเขียน
สำนวนหวาน ขานส่ง คงไม่เนียน
ต้องรอ"เซียน"มาช่วย..อำนวยรัก...

"สุนันยา"

อยากจะลองปองไหมใครคนนี้
ยังพอมีเวลาสอนกลอนอกหัก
อาจมิเป็นเช่นประสงค์แต่จงรัก
และสุดภักดีมอบไว้ตอบแทน

จะแน่วแน่แก้ไขใครที่ผิด
จะอุทิศสิ่งดีที่หวงแหน
จะรักเธอทุกวันฉันขอแปลน
จะเป็นแขนคล้องคู่นั่งดูดาว

อ้อนรำพันฝันเฝ้าเลิกเศร้าหมอง
ประเคียงครองชมจันทร์มิหวั่นหนาว
กลอนต่อกลอนอ้อนดาราวันฟ้าพราว
เล่าเรื่องราวครอบครัวเราให้เขาลือ

แล้วประคองสองเราเข้าสวรรค์
เธอกับฉันคลอเคล้าเจ้าอย่าถือ
เรื่องดำเนินต่ออย่างไรไม่ต้องอือ
เพราะนี่คือกังวาลอ้อนด้วยกลอนกานท์

         ---กังวาน---

[สุนันยา]

๐กลอนกานท์กล่อม ย้อมฤทธิ์ พิศวาส
ถึงนงนาฏ คนึงนัย ว่าใจหนัก
กลั่นจากห้วง หฤทัย ให้เห็นรัก
ว่าจะภักดิ์ พะนอ ก็แต่น้อง

๐คัดวลี ศรีศัพท์ ประทับถ้อย
ให้เห็นรอย รักล้น คนทั้งสอง
ศุภสาส์น สำเนียง เรียบเรียงร้อง
เป็นทำนอง นฤมิต สนิทนวล

๐ศึกษาศาสตร์ อักษร บวรวรรค
แล้วสลัก รักไว้ ให้หอมหวล
ยามนงคราญ อ่านซ้ำ ซึ่งคำยวน
ลายลักษณ์ล้วน รอยรัก พี่ปักลง

แต่ละบาท แต่ละบท ช่างชดช้อย
งามไม่น้อยถ้อยกานท์หว่านประสงค์
ร้อยบรรเลงเพลงรัก จากจำนง
ว่ายังคงคะนึงหามิลาเลือน

พาคนยินจินต์รื่น ฉ่ำชื่นนัก
ลำนำรักทักมา หาใดเหมือน
หวานน้ำคำล้ำล้น ของของเยือน
ดั่งดวงเดือนเคลื่อนคล้อยมาคอยเคียง

หวังว่าจริงสิ่งเผยมิเลยผ่าน
แม้นม่านกาลสิ้นสุดไม่หยุดเสียง
คำว่ารักที่คอยยังร้อยเรียง
ไม่เป็นเพียงหมอกควัน มินาน(ก็)จาง


"สุนันยา"

 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


ขอแสดงแจ้งจำนงเพื่อส่งท้าย
ดุจความหมายคล้ายว่าขอราร้าง
ปลีกสายสนกลเร้นของเส้นทาง
ปล่อยใจวางห่างเหจากเล่ห์กล

อยากแอบอ้อนกลอนหวานมาขานขับ
สู้บังคับลับใจแต่ไร้ผล
คงสูญจิตคิดฝันมาบันดล
ไร้กมลจนหวานเขียนกานท์กลอน

ไร้ความหวานจารจรดกำสรดเศร้า
ขอให้เราเหงาเคียงแอบเพียงหมอน
เก็บความขื่นหมื่นสรรพ์ฉันคู่นอน
ร่วมอาทรรอนร้าวเปล่าเดียวดาย

จะเก็บฝันหมั่นหาเต็มสามารถ
เสาะสวาทปรารถนาที่ลาหาย
หากได้พร้อมน้อมฝากให้มากมาย
เต็มใจกายรายล้อมรักพร้อมเพรียง...



-บูรพ์-


 

[สุนันยา]

..(อยาก) อ้อนด้วยกลอนรัก...


เคยมีรัก บอกผ่าน ก็นานแล้ว
เป็นเหมือนแนว แนมเหน็บ จนเจ็บหนำ
เขาเรรวน สับสน คนใจดำ
มาหลอกอำ ว่ารัก แล้วจากลา

จึงเกิดมี รอยแผล ให้แลเห็น
จึงต้องเว้น รักแสน แขวนข้างฝา
จึงต้องอยู่ ดายเดียว เปลี่ยวอุรา
จึงต้องมา ออดอ้อน เป็นกลอนกานท์

ภาษารัก ร้อยเรียง เคียงสัมผัส
ไม่เจนจัด วลี ที่ขับขาน
ภาษาใจ ซ่อนเจ็บ เก็บมานาน
ทั้งดวงมาน มืดมน ไร้คนเคียง

อยากเขียนกลอน วอนรัก สลักซึ้ง
แต่ยังเข้า ไม่ถึง ซึ่งเส้นเสียง
ได้แต่บอก ผ่านพจน์ บทร้อยเรียง
แทนสำเนียง ลิขิตด้วยจินต์เรา

ยังไม่มี รักคล้อย มาคอยใกล้
เหลือเพียงใจ หมองหม่น ของคนเหงา
ที่เคียงคู่ อยู่ด้วย ช่วยบรรเทา
ก็เพียงเงา ของตน ที่วนเวียน

อยากมอบกลอนอ้อนรัก นี้ฝากไว้
คิดจะบอกอย่างใจ  ให้ขีดเขียน
สำนวนหวาน ขานส่ง คงไม่เนียน
ต้องรอ"เซียน"มาช่วย..อำนวยรัก...

"สุนันยา"

อยากจะลองปองไหมใครคนนี้
ยังพอมีเวลาสอนกลอนอกหัก
อาจมิเป็นเช่นประสงค์แต่จงรัก
และสุดภักดีมอบไว้ตอบแทน

จะแน่วแน่แก้ไขใครที่ผิด
จะอุทิศสิ่งดีที่หวงแหน
จะรักเธอทุกวันฉันขอแปลน
จะเป็นแขนคล้องคู่นั่งดูดาว

อ้อนรำพันฝันเฝ้าเลิกเศร้าหมอง
ประเคียงครองชมจันทร์มิหวั่นหนาว
กลอนต่อกลอนอ้อนดาราวันฟ้าพราว
เล่าเรื่องราวครอบครัวเราให้เขาลือ

แล้วประคองสองเราเข้าสวรรค์
เธอกับฉันคลอเคล้าเจ้าอย่าถือ
เรื่องดำเนินต่ออย่างไรไม่ต้องอือ
เพราะนี่คือกังวาลอ้อนด้วยกลอนกานท์

         ---กังวาน---

ทุกคืนวันมั่นหมายใคร่สมัคร
เพื่อเคียงรักด้วยกวีมีคำหวาน
อยากออดอ้นคนดี พี่กังวาน
เป็นตำนาน ลีลา ภาษากลอน

แม้นแน่วแน่แท้จริงสิ่งขานไข
จะปองใจด้วยพจน์บทอักษร
ร้อยรำพันหวานชื่น ร้อนหมื่นตอน
เป็นคำวอนอ้อนรักแบบปักใจ

เกี่ยวก้อยเคียงเอียงชิดสนิทมั่น
คราวชมจันทร์วันเพ็ญเด่นไสว
กระซิบหยอก บอกรัก สลักใน
ดวงหทัยเราสองครองแนบเนา

จะดำเนินเกินความตามถนัด
ไม่ป้องปัดให้หมองต้องอับเฉา
จะคอยอ้อนกลอนกวี ที่มีเรา
เพียงพี่เฝ้าดูแล อย่าแชเชือน

“สุนันยา”
 

[สุนันยา]

 


ขอแสดงแจ้งจำนงเพื่อส่งท้าย
ดุจความหมายคล้ายว่าขอราร้าง
ปลีกสายสนกลเร้นของเส้นทาง
ปล่อยใจวางห่างเหจากเล่ห์กล

อยากแอบอ้อนกลอนหวานมาขานขับ
สู้บังคับลับใจแต่ไร้ผล
คงสูญจิตคิดฝันมาบันดล
ไร้กมลจนหวานเขียนกานท์กลอน

ไร้ความหวานจารจรดกำสรดเศร้า
ขอให้เราเหงาเคียงแอบเพียงหมอน
เก็บความขื่นหมื่นสรรพ์ฉันคู่นอน
ร่วมอาทรรอนร้าวเปล่าเดียวดาย

จะเก็บฝันหมั่นหาเต็มสามารถ
เสาะสวาทปรารถนาที่ลาหาย
หากได้พร้อมน้อมฝากให้มากมาย
เต็มใจกายรายล้อมรักพร้อมเพรียง...



-บูรพ์-


 

ช่างพูดจาเย้าหยอกเหมือนบอกเหตุ
หรือเป็นเจตนาไม่กล้าเถียง
สำนวนหวานขานตอบมอบความเรียง
สื่อสำเนียงเคียงกานท์หวานพร่างพรม

แกล้งถ่อมตัวกระไร ว่าไม่เก่ง
ร้อยบรรเลงเพลงกลอนอ้อนผสม
มากลีลาสารพันหว่านคำคม
เจ้าคารมนะนี่พี่บูรพา

พี่หรืออ้อนกลอนหวานพาลหนักจิต
คงต้องคิดมากหน่อยคราคอยหา
กลัวไม่จริงดั่งคำพี่พร่ำมา
น้องนั้นต้องโศกาน้ำตาริน

เห็นมากมายลายอักษรกลอนฝากรัก
ที่ว่าภักดิ์ปักทรวงห่วงถวิล
ตามอ่านมาหลายที่ มีกวิน
พี่ร้อยจินต์ฝากไว้อยู่หลายนาง

“สุนันยา”