ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

เสียงโหวกเหวก โวยวาย ตายแล้วฉัน
หมูเขี้ยวตัน ตัวใหญ่ ไล่กัดก่อน
เจอเสือเฒ่า รพีฯ รี่เร็วจร
ฟันถูกถอน หมดปาก ลำบากจัง

เป็นเจ้าพ่อ มานาน ขี้คร้านอวด
หนีไปบวช หลายปี มีของขลัง
มหาอุต สุดซ่าส์ นะจังงัง
เสกมนต์สั่ง เป่าเพี้ยง เสียงระรัว

ถอดเสืออก นอกใน ใช่เสือเผ่น
สองแขนเด่น หนุมาน ระรานทั่ว
สักมังกร วนเวียน เคียนรอบตัว
ไม่มีหัว ไม่มีเกล็ด อย่าเอ็ดไป
พันทอง
 

[ดุลย์ ละมุน]

หยดน้ำค้าง เกาะขาว บนราวหญ้า
หยาดน้ำตา ของใคร พาใจเศร้า
จากตีหนึ่ง พึงผ่าน แสนนานเนา
คิดถึงเขา หดหู่ สู้ลำพัง

พันทอง

เธอรู้ไหม ใจหนึ่ง รำพึงโศก
เขาเป็นโรค รักลาม กรีดความหลัง
รอดวงใจ ใครหนึ่ง คอยซึ้งฟัง
ใจเขาฝัง ความฝัน นั้นเคียงเธอ

เธอรู้ไหม ใจเขา นั้นเหงามาก
ถึงไกลจาก จดจำ คำเสมอ
คำเชยเชย เคยมอบ ตอบบำเรอ
ฉันรักเธอ รักเธอ เขาเพ้อครวญ

เธอรู้ไหม ใครกัน ยังฝันถึง
เฝ้าตราตรึง สุดจินต์ ถวิลหวน
เขาอาลัย ไอสวรรค์ รอยรัญจวน
เขาคิดถึง แก้มนวล จนป่วนทรวง

เธอรู้ไหม ใจอนาถ เมื่อขาดรัก
ต้องช้ำหนัก ยามใจ ไร้คนหวง
ดังเหมือนดาว ขาดเดือน เป็นเพื่อนควง
คงเปลี่ยวดวง โศกเหงา เหมือนเขาคอย
 

***ไม่ได้เข้ามานาน แวะมาทักทายทุกท่านครับ***

[panthong.kh]

หายไปนาน มานร้าว หนาวยิ่งนัก
เธอไปพัก ที่ไหน ใจฉันหงอย
มีหญิงอื่น ชื่นทรวง หลงห่วงคอย
ลมหนาววอย คล้อยมา อุราครวญ

เขาคงปล่อย กลับถิ่น ฤๅสิ้นหวัง
มองคล้ายดั่ง อกหัก ชักกำสรวล
มีเวลา กี่วัน หมั่นทบทวน
อย่าเรรวน เลยหนอ พ่อศรราม

สาวบ้านกลอน อ้อนหา ทุกคราครั้ง
น้ำตาหลั่ง ชั่งใจ ไม่ไหวห้าม
อตีดรัก ยังตรึง ซึ้งทุกยาม
คอยไถ่ถาม ตลอด พ่อยอดชาย

เห็นคืนหวน ด่วนตอบ มอบดวงจิต
คนไร้สิทธิ์ อย่างฉัน ฝันสลาย
เขามีคู่ ชูชื่น ยืนข้างกาย
เราเปลี่ยวดาย ไร้คู่ อยู่ลำพัง
พันทอง

[ปู่ริน]

คิดถึงสาวบ้านกลอนนอนสะดุ้ง
เพราะงานยุ่งหรอกงามชื่นคืนกลับหลัง
สุดห่วงหาอาทรร้อนใจจัง
ด้วยคำสั่งของหลานชายลงชายแดน

สุคีรินถิ่นก่อนเก่าเราเคยอยู่
ครั้งเป็นครูนราธิวาสสุดหวงแหน
เคยสอนศิษย์อยู่ปักษ์ใต้ครูขาดแคลน
ไกลสุดแสนรอบขอบเขตประเทศไทย

หลานเข้ารับราชการทหารกล้า
ช่วยรักษาปกป้องกันมิหวั่นไหว
ช่วยคุ้มครองครูผู้สอนให้ปลอดภัย
สอนเด็กไทยให้เรียนรู้คู่สังคม

อุทิศกายไว้เพื่อชาติศาสนา
พระมหากษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ไม่ขื่นขม
ด้วยห่วงหวงอธิปไตยยอมตรอมตรม
ใต้ร่มพระบารมีพ่อหลวงของปวงชน

                       ริน ดอนบูรพา
                           ๑๙ ธ.ค. ๕๕

[ไพร พนาวัลย์]

คิดถึงจังคิดถึงคะนึงหวน
แสนรัญจวนครวญหาคราวหน้าฝน
ร่วมท่องเที่ยวเกี่ยวดองเพียงสองคน
ได้ยินยลป่าเขาลำเนาไพร

หาของกินอร่อยค่อยค่อยป้อน
เธอออดอ้อนออเซาะเข้าเกาะไหล่
ร่วมร้องเพลงชื่นชอบมอบจากใจ
คุยกันไปจิบกันไปสุขใดปาน

มาบัดนี้จากกันหลายวันแล้ว
โถ น้องแก้วห่างไกลพาใจซ่าน
เมื่อไหร่หนอเราสองจะพ้องพาน
ทรมานเหลือเกินเดินใจลอย

คิดถึงพี่บ้างไหมดวงใจจ๋า
แสนเหว่ว้าทรวงในกลัวใครสอย
เฝ้านับวันขมขื่นนับคืนคอย
กลัวน้องน้อยลืมกันลืมสัญญา

ไพร พนาวัลย์”

[panthong.kh]

คิดถึงสาวบ้านกลอนนอนสะดุ้ง
เพราะงานยุ่งหรอกงามชื่นคืนกลับหลัง
สุดห่วงหาอาทรร้อนใจจัง
ด้วยคำสั่งของหลานชายลงชายแดน

สุคีรินถิ่นก่อนเก่าเราเคยอยู่
ครั้งเป็นครูนราธิวาสสุดหวงแหน
เคยสอนศิษย์อยู่ปักษ์ใต้ครูขาดแคลน
ไกลสุดแสนรอบขอบเขตประเทศไทย

หลานเข้ารับราชการทหารกล้า
ช่วยรักษาปกป้องกันมิหวั่นไหว
ช่วยคุ้มครองครูผู้สอนให้ปลอดภัย
สอนเด็กไทยให้เรียนรู้คู่สังคม

อุทิศกายไว้เพื่อชาติศาสนา
พระมหากษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ไม่ขื่นขม
ด้วยห่วงหวงอธิปไตยยอมตรอมตรม
ใต้ร่มพระบารมีพ่อหลวงของปวงชน

                       ริน ดอนบูรพา
                           ๑๙ ธ.ค. ๕๕

ขอเทวา อารักษ์ ปกปักป้อง
ให้เรืองรอง มองหรู สู้ทุกหน
แม้หยิบมือ อย่าให้ ทรชน
มันขุดก่น เอาไป ไทยผืนนี้

บรรพบุรุษ รักษา มาแต่ก่อน
หลานเหลนหล่อน รุ่นหลัง อย่ารั้งหนี
แม้ร่างกาย เป็นผุย ตะลุยซี
พวกไพรี ทำซ่าส์ ต้องฆ่ามัน

เกิดเป็นไทย ใจสู้ รู้ห้าวหาญ
ใครระราน ต้านไว้ ไล่ห่ำหั่น
สับให้แหลก น้ำกรด รดราดพลัน
เอาให้มัน แดดิ้น สิ้นเผ่าพันธุ์
พันทอง

[panthong.kh]

คิดถึงจังคิดถึงคะนึงหวน
แสนรัญจวนครวญหาคราวหน้าฝน
ร่วมท่องเที่ยวเกี่ยวดองเพียงสองคน
ได้ยินยลป่าเขาลำเนาไพร

หาของกินอร่อยค่อยค่อยป้อน
เธอออดอ้อนออเซาะเข้าเกาะไหล่
ร่วมร้องเพลงชื่นชอบมอบจากใจ
คุยกันไปจิบกันไปสุขใดปาน

มาบัดนี้จากกันหลายวันแล้ว
โถ น้องแก้วห่างไกลพาใจซ่าน
เมื่อไหร่หนอเราสองจะพ้องพาน
ทรมานเหลือเกินเดินใจลอย

คิดถึงพี่บ้างไหมดวงใจจ๋า
แสนเหว่ว้าทรวงในกลัวใครสอย
เฝ้านับวันขมขื่นนับคืนคอย
กลัวน้องน้อยลืมกันลืมสัญญา

ไพร พนาวัลย์”

คิดถึงใคร กันเล่า เฝ้าถามถึง
ไยคะนึง ไห้หวน รีบด่วนหา
อย่าครวญคร่ำ ร่ำไร ในวิญญา
คนคอยท่า เหงาหงอย แสนน้อยใจ

เตรียมของกิน ไว้พร้อม ยอมทุกอย่าง
ระหว่างทาง ขับรถ ช่างสดใส
สวนองุ่น แวะเที่ยว เกี่ยวร้อยไป
ใต้เงาใจ สองเรา เฝ้าผูกพัน

น้ำพริกหนุ่ม หมูทอด สุดยอดแท้
ข้าวเหนียวแค่ หนึ่งคำ จำสุขสันต์
เปิดเพลงคลอ แผ่วแผ่ว เจื่อยแจ้วกัน
พรอดจำนรรจ์ หวานหู มิรู้คลาย

ทั้งเหล้าไวน์ เตรียมไป ในทุกที่
บรั่นดี มีด้วย ช่วยกระหาย
ผลไม้ หลากรส สดมากมาย
กล้วยหลากหลาย ของไทย ได้อิ่มท้อง

หลายเดือนผ่าน ป่านนี้ ฤดีฉัน
คิดไหวหวั่น สั่นท้อ รอจนหมอง
กลัวคนอื่น พรากไป ไม่สมปอง
อกกลัดหนอง ลืมเรา เผาสัญญา

คิดถึงจัง นั่งเหม่อ เธอรู้ไหม
น้ำตาไหล รินหยด รดใบหน้า
ชุ้มรักเก่า แต่ก่อน จงย้อนมา
ยังรอท่า คนดี ทุกวี่วัน
พันทอง

[panthong.kh]

หากโลกแยก แตกยับ ฉันกลับชอบ
จะคอยมอบ ฤทัย ให้สุขสันต์
ไม่คิดมาก หรอกหนอ รอคืนวัน
ทั้งพระจันทร์ อาทิตย์ มืดมิดลง

จะขอบคุณ บุญหลาย คล้ายปลงตก
จะนรก หรือสรรค์ ไม่พลันหลง
ขอมีเธอ เคียงข้าง ทางดำรงค์
โลกจะทรง จะทรุด สุดแต่ใจ

ด้วยเกิดมา ชาติเดียว ขอเกี่ยวจิต
เนรมิต คิดฝัน วันสดใส
แม้สิ้นโลก โศกศัลย์ หวั่นไปไย
ไม่มีใคร ค้ำฟ้า เพลานี้

ใช้ชีวิต ของเรา บรรเทาทุกข์
อย่าไปขลุก ยุกต์ไหน ให้ไวจี๋
วาดวิมาน ชมพู ดูเข้าที
วาดแสงสี ฉาบเติม เพิ่มพูนรัก

ขอตั้งจิต ส่งใจ ให้ได้พบ
พื้นดินกลบ อย่างหนา ถ้าจมปรัก
ก็จะฝืน ปีนป่าย ไปทายทัก
คนที่รัก สุดซึ้ง ตรึงดวงแด
พันทอง

[ดุลย์ ละมุน]

ถ้าพันทอง คล้องคู่ อยู่เคียงข้าง
แม้นโลกร้าง ไร้วาว ดั้งดาว,แข
สิ้นสมุทร สุดสวรรค์ มิผันแปร
ขอมีแค่ นวลน้อง นั้นครองเคียง

ถึงโลกเหงา เฉาแห้ง แล้งพฤกษา
ไพรพนา หมดสิ้น รสกลิ่นเสียง
ท่วงกวี หนีลับ ดับสำเนียง
ขอภิรมย์ ชมเพียง กลิ่นเสียงเธอ
 

[ปู่ริน]

ถึงจะสายบ่ายแล้วนะแก้วตา
รักหนักหนาของพี่มีเพียงหญิง
ถึงจะว่าอย่างไรใจรักจริง
รักเธอยิ่งกว่าใครในบ้านกลอน

เธอคนเดียวเท่านั้นที่ฝันถึง
รักเพียงหนึ่งมากมายถึงถ่ายถอน
รักสุดซึ้งถึงแก่แต่แน่นอน
พี่จึงอ้อนนวลจันทร์แม่พันทอง

 

[/quote]

เมื่อหนาวลมห่มผ้าพอคลายหนาว
หากปวดร้าวดวงใจให้หม่นหมอง
ขาดคนคอยปลอบใจไร้คนมอง
จะเรียกร้องโหยหาใครนั้นไม่มี

น้องตีจากพี่ไปไกลไม่หวนกลับ
เจ้าลาลับทิ้งพี่ได้เพราะหน่ายหนี
ทิ้งลูกน้อยกลอยใจไม่ไยดี
ปล่อยให้พี่ต้องเลี้ยงดูอยู่ผู้เดียว

มิหนำซ้ำทำหนี้สินไว้หลายแสน
เจ้าเคืองแค้นพี่เรื่องใดไม่แลเหลียว
น้องคบชู้สู่ชายร้ายจริงเชียว
ถึงโลกเปี้ยวแตกหักยังรักเธอ

กลับมาเถิดคนดีพี่ยังห่วง
ถึงถูกลวงล้วงเสียหนักรักเธอเสมอ
ใครจะว่าด่าแค่ไหนอยากพบเจอ
พี่ยังเพ้อ..ถึงงามชื่น..ทุกคืนวัน

                      ริน ดอนบูรพา
                          ๒๔ ธ.ค.๕๕

[panthong.kh]

นั่งดื่มไวน์ คนเดียว เปลี่ยวใจแสน
คนไร้แฟน อย่างเรา เหงาไหมนั่น
อากาศหนาว กราวกรู ขนชูชัน
เอื้อมมือกัน ลมพัด อึดอัดจัง

ม่านหน้าต่าง พริ้วไสว ในความมืด
ละอองไอ ไหวยืด ยึดผนัง
สองตาแล แดซ่าน มานแทบพัง
ในภวังค์ ยังหวน ครวญถึงเธอ

ยกแก้วไวน์ ขึ้นดื่ม ลืมไม่ได้
โหยหาใน ใจเรา เศร้าจริงเอ่อ
รอยอาลัย ย้ำเตือน เป็นเพื่อนเกลอ
รอยหมองหม่น หล่นเกล่อ เพ้อยามนอน

ยินเสียงเพลง แว่วหวาน ใครขานขับ
คล้ายดังกับ วับแวว หนาวใจอ่อน
ในออ้มกอด ของพี่ นี้ร้าวรอน
สุดจักถอน ใจจาก ยากเสียจริง

สิ้นเสียงเพลง เกรงช้ำ ระกำหนัก
เหมือนสิ้นรัก หักสวาท ขาดทุกสิ่ง
ลมหยุดโชย โปรยล่วง ทุกช่วงติง
เคยแอบอิง อุ่นไอ ในดงดอย

หยิบแก้วไวน์ หน่ายเหลือ เถือดวงจิต
มองเพ่งพิศ ฤทธี ฤดีหงอย
ปล่อยแก้วไวน์ หลุดหล่น หม่นใจลอย
แตกยับย่อย เกลื่อนพื้น ฝืนระทม
พันทอง

[Anuphol]

ฉันเฝ้าคอยแต่เธอ ทุกเช้า ค่ำ
เฝ้าจดจำ ความรัก ที่มีให้
มาวันนี้เธอห่าง จากฉันไป
น้ำตาไหลทุกที ที่นึกถึงเธอ

[panthong.kh]

การรอคอย เป็นทุกข์ ไม่สุขสม
ปล่อยอารมณ์ ตรมตรอม พร้อมมองเหม่อ
ระยะทาง แสนไกล ไร้เงาเธอ
ได้แต่เพ้อ คิดถึง คะนึงไป

จากวันเดือน เคลื่อนลับ ให้สับสน
รอยหมองหม่น บนหน้า พาหวั่นไหว
รอวันหวน ชวนชื่น กลืนกล้ำใจ
ดั่งคอยใคร เขากลับ ลับเลือนลา

เป็นระยะ ทำใจ ในยามนี้
ดวงฤดี เหือดหด รันทดหนา
น้ำหล่อเลี้ยง ไม่มี ฤดีชา
ขาดเยียวยา ว้าเหว่ อกเซพัง

ตะวันสาด แสงส่อง ที่ปล่องเขา
แมงปอบิน หยอกเย้า เราสิ้นหวัง
กุหลาบขาว ชูช่อ ท้อเสียจัง
เพ่งทุกครั้ง จิตกร่อย พลอยหมดแรง

คิดถึงมาก รู้ไหม ใจแสนเปลี่ยว
น้ำค้างเกี่ยว เรียวหญ้า อุราแหว่ง
คนไร้คู่ คอยเก้อ เพ้อยามแลง
จวบสิ้นแสง สุรีย์ฉาย พ่ายเหมือนเดิม

[panthong.kh]

วันสุดท้าย ของปี ฤดีฉัน
ยังหวาดหวั่น สั่นหวิว สยิวเพิ่ม
ความเงียบเหงา เร้ารุก บุกมาเติม
แทรกแซงเสริม ต่อติด ประชิดใจ

แหงนมองฟ้า เมฆทับ ดูอับแสง
หวาดระแวง แหนงนัก ชักไม่ไหว
สุรีย์ฉาย ไม่ผ่าน ม่านหมอกไป
คล้ายแสงใจ ของฉัน ในวันนี้

จะยืนหยัด ปัดเป่า เงาซุกซ่อน
ได้แต่ถอน ฤทัย ให้เจ็บจี๋
ต้องหมองหมาง ลางเลือน เปื้อนฤดี
ชีวิตมี แต่ตรม ขมขื่นทรวง

วอนเถิดหนอ ขอฉัน ในวันพรุ่ง
ให้รวยรุ่ง พุ่งพาด นิวาสสรวง
แจ่มจรัส เจิดจ้า อย่าล้าลวง
มีคนหวง ห่วงหา เอื้ออาทร

เหมือนท้องฟ้า เมฆทับ กลับแสงส่อง
เด่นเรืองรอง อีกครั้ง ดังเก่าก่อน
เช่นตัวฉัน วันวาน ผ่านร้าวรอน
พรุ่งนี้ย้อน พรกล่อม ห่อห้อมใจ