โอ้ฟ้าเอย ครานี้ สีเทาหม่น
คิดถึงคน อยู่ไกล จวนใกล้สาง
เดือนเคลื่อนคล้อย ลอยเลือน แสงเจื่อนจาง
มิวายวาง ทางใจ ใฝ่คะนึง
โอ้เดือนเอ๋ย เดือนจ๋า อย่ารีบจาก
ฉันขอฝาก ดวงใจ นี้ไปถึง
สัมทับบอก ซอกทรวง ห่วงรำพึง
สุดซาบซึ้ง ตรึงใน ฤทัยนวล
เดือนมาลา ล่วงลับ ดับลงแล้ว
มิสิ้นแวว รอรับ เดือนกลับหวน
เมื่อใดแรง แสงล้า ฟ้าครางครวญ
คิดทบทวน ป่วนปั่น ฉันเหงาใจ
"ดิน"
เดือนที่คล้อย ลาลับ ดับลงสิ้น
คล้ายกับพิณ ขาดสาย ปลายสั่นไหว
จะดีดเกา ให้เสียง เลี้ยงปานใด
ก็มิได้ ความซึ้ง ตรึงตราจิต
เปรียบดั่งเงา ไร้แสง แสดงผล
ถึงมีตน ยืนอยู่ ดูไร้สิทธิ์
เพราะไม่มี ตัวเรา เข้ามาชิด
ได้แต่พิศ เพ่งครวญ นับหวนวัน
