ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[D]

*** เมื่อคุณโกรธ ***

ขณะที่ชายคนหนึ่งกำลังขัดล้างรถอย่างขะมักเขม้น
ลูกชายวัย 4 ขวบ ก้มลงเก็บก้อนหินขึ้นมา
แล้วบรรจงขูดขีดไปบนด้านข้างของตัวรถ

พักใหญ่ต่อมา...
เมื่อพ่อได้ยินเสียงครูดของหิน
ก็เกิดความฉุนเฉียว โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
เขากระชากมือลูกมา
ตีลงบนมือน้อย ๆ นับครั้งไม่ถ้วน
โดยไม่ทันนึกว่าตนได้ถือก้อนหินก้อนที่ลูกนั้นได้นำมาขูดรถอยู่ในมือ

ณ โรงพยาบาล..
นิ้วลูกชายถูกตัดออก เพราะกระดูกแตก
จนหมอไม่สามารถเชื่อมต่อได้

ขณะที่พ่อเข้ามาดูลูกในห้อง
ลูกมองพ่อด้วยสายตาปวดร้าว
แล้วถามพ่อว่า
" เมื่อไร นิ้วหนูจึงจะยาวเหมือนเดิม ? "

คำถามนั้น...
เหมือนคมมีดกรีดลึกลงไปในหัวใจผู้เป็นพ่อ
เขารู้สึกละอายใจ รู้สึกผิด
และเสียใจในการกระทำตนอย่างไม่อาจให้อภัย

เขาจึงกลับไปที่รถ
เตะมันสุดแรงเกิดโดยไม่ยั้งจนเหนื่อยหอบ
แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างรถอย่างเศร้าใจ
สายตาพลันเหลือบไปเห็นรอยขูดขีด

เขาเบิกตากว้าง !
จ้องมองคำว่า "รักพ่อ"
น้ำใส ๆ เริ่มเอ่อ แล้วไหลอาบแก้ม
เขาเอามือปิดหน้า
ร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับใจจะขาด

รุ่งขึ้น...
ชายคนนั้นได้ฆ่าตัวตาย
อารมณ์โกรธ มีโทษมหันต์
ปัญหาของโลกในทุกวันนี้

คือ
คนบางคน..
รักรถ หวงรถ หรือสิ่งของอื่น
ยิ่งกว่ารักและห่วงใยลูก
หรือ เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

จำไว้เสมอว่า..."สิ่งของมีไว้ให้ใช้ และ คนมีไว้ให้รัก"

ข้อความนี้"ดิน"ได้รับทาง Facebook เมื่อเช้านี้ค่ะ อ่านแล้วรู้สึกเตือนใจดี"ดิน"เลยขออนุญาตนำมาลง

ขอบคุณผู้ส่งค่ะ

(อยากถ่ายทอดเป็นบทกลอน  แต่นึกไม่ออก ตันใจ)

"ดิน"

[กาแฟดำ]

อ่านแล้วซึ้งครับ...ความโกรธทำให้คนขาดสติ เนอะ
ทำให้ลูกต้องเสียนิ้วมือแล้วยังมาฆ่าตัวตายทิ้งลูกอีก
เศร้าอ่ะ..พูดมะออก

กาแฟดำ

[สมนึก นพ]

รถคันแรกซื้อมาลดภาษี
ป้ายแดงมีประจักษ์รักหวงแหน
กำลังเห่อนั้นหนาอย่าดูแคลน
ตั้งหลายแสนจ่ายไปได้มันมา

ทะนุถนอมเกินไข่วางในหิน
เศษฝุ่นดินอย่าหมายได้เกาะหนา
คอยเช็ดล้างจันทร์ศุกร์ทุกเวลา
ส่งแวววาวสะดุดตาหันมามอง

ลูกชายวัยสี่ขวบกว่าว่าซุกซน
เล่นเวียนวนเคียงใกล้ไม่หม่นหมอง
หยิบหินขีดรถได้ดั่งใจปอง
ตามครรลองสื่อหมายพ่อได้รู้

พ่อได้ฟังได้เห็นเป็นโทสะ
หวงด้วยนะขีดเล่นไงวะไอ้หนู
อารมณ์ค้างทันใดที่ได้ดู
ลูกกำอยู่คือหินปนดินทราย

ตีมือลูกไม่ยั้งหวังลงโทษ
จิตเหี้ยมโหดเกินไปไร้ความหมาย
ไม่ได้คิดว่ามันอันตราย
จนนิ้วของลูกชายกลายพิการ

หมอต้องตัดทิ้งไปหมายรักษา
เฝ้าเยียวยาอยู่นั้นหลายวันผ่าน
มารู้สึกเหตุนี้ที่วันวาน
เพราะเดือดดาลเกินพลังสุดยั้งใจ

พ่อจ๋าพ่อ นิ้วหนูสั้นจู๋นั้น
อีกกี่วันจะงอกออกมาใหม่
หนูจะคอยรอวันนั้นถึงไว
ลูกจะได้โชว์พ่อ ให้รอดู

เหมือนมีดหมอผ่าลูกนั้นมันเซาะร่าง
แสนเวิ้งว้างทรวงในใจหดหู่
น้ำตาทั้งสองข้างไหลพรั่งพรู
รอยเจ้าหนูเขียนสลัก ว่ารักพ่อ

ลูกสื่อสารจากใจในความรัก
หวังทายทักปริศนานำมาล่อ
ความเศร้าใจรู้สึกผิดปะติดต่อ
อนาถหนอพ่อมา ฆ่าตัวตาย

ลูกพิการกลายซ้ำเด็กกำพร้า
เพราะบิดาโมหะจิตผิดมากหลาย
คุมสติไม่อยู่ดูวุ่นวาย
พ่อมลายปล่อยกรรมลูกจำแทน.

(ผิดจากข้อมูลไปบ้างขออภัยด้วยครับผม)

นพ
30 พ.ย.55

[รพีกาญจน์]

๐ ลูกเปรียบดังก่องแก้ว       ดวงใจ
เป็นหน่อเนื้อเชื้อไข           สืบก้าน
เจ้าคือพ่อใช่ไหม              แปงก่อ
เคยว่ารักแสนล้าน             เท่าฟ้าบ่เทียม

๐ ยามลูกเจ็บป่วยไข้          นอนซม
นำหยูกยาเนยนม              จ่อป้อน
โบกวีเสียบพัดลม              หนาวห่อ
ตัวรุ่มร้องออดอ้อน             โอบอุ้มฮัมเพลง

๐ ทันทีลูกอยากได้            เงินทอง
รีบเร่งหามากอง                กอบให้
ทุกทุกสิ่งหมายปอง            เพียงเอ่ย
นอกจากดาวเดือนไซร้         ไขว่คว้าเจ้าชม

๐ รถคือของเครื่องใช้          นอกกาย
รอยขีดอาจลบหาย             แต่งแต้ม
ไยโกรธลุทำลาย               ตีร่าง
ท้ายสุดพูดอ้อมแอ้ม           เมื่อ(ไร)นิ้วจักคืน

๐ สำนึกผิดคิดรุ่งขึ้น            ดับราน ชีพเฮย
คงปล่อยลูกพิการ              หม่นหน้า
คำ"รักพ่อ"ทรมาน              ใจหัก
กรรมถ่อเกิดกำพร้า             ไป่สิ้นเวียนวน

               ๐ รพีกาญจน์ 59         

[saknun]

เขียนกลอนไม่ออกแต่อยากว่า
ทั้งน้ำตาซึมไหลไห้ไหวหวั่น
สะเทือนใจสะทือนจิตจาบัลย์
พ่อทำนั้นลงลืมไม่ปลื้มเลย

อันรถราสวยเด่นเป็นยี่ห้อ
คนเราหนอสูงค่ากว่าเฉลย
มิเคยเปรียบชีวิตกับสิ่งใดเลย
หัวอกเอ๋ยเจ็บช้ำจำจนตาย

[D]

ว่านผู้เฒ่าเฝ้าบ้านค่ะ

สองตายาย ผู้เฒ่า นั่งเฝ้าบ้าน
รอลูกหลาน มาเยี่ยม เตรียมข้าวของ
มีข้าวปลา อาหาร การ.สำรอง
คอยเฝ้ามอง ส่องทาง จะย่างมา

ขนมนึ่ง ผึ่งหวด อวดรอยยิ้ม
ตา.ยายพริ้ม ด่ำดื่ม ปลื้มหรรษา
วันนี้หนอ จ้อกัน ขวัญชีวา
รอลูกยา มาบ้าน สราญใจ

ตั้งแต่เช้า เข้าบ่าย จนกราย.ค่ำ
สองตาฉ่ำ ย้ำจิต คิดเฝ้าใฝ่
แลมองทาง ย่างเยือน เลือนรางไกล
ลูกอยู่ไหน.? ในจินต์ จะภินท์พัง

อุราร้าว เข่าอ่อน นั่ง.นอน(ร่ำ)ไห้
น้ำตาไหล ยายตา พาผิดหวัง
โอ้..สายเลือด เหือดหาย ไม่อินัง
ตายายนั่ง หลังอิง พิงกำแพง

เฝ้ารอแล้ว รอเล่า เช้าวันใหม่
หน้าหม่นไหม้ ได้เห็น เป็นคราบแห้ง
สองตายาย ผ่าย.ลด หมดเรี่ยวแรง
ดุจเข็มแทง เพื่อนบ้าน ลูกหลาน...เยือน

ไปละค่ะ..เขียนเสร็จดินก็ไปเข้าสวนแล้วค่ะ..หาผู้เฒ่า....

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

ลูกเต็มบ้าน หลานเต็มข่วง ล่วงวันสอง
เดินด้อมมอง ข้างหน้า นั่น..ตาเหมือน
โน่นนั่งเหงา เฝ้ากระได ใช่..ยายเรือน
คอยลูกเยือน จนเย็น ไม่เห็นมา

หยิบหมาก พลู บูรี ขี้โยเหลือง
เมี่ยงกำเขื่อง ข้าว ไข่ ใส่ตะกร้า
หอม พริกแห้ง แฟง ฟัก ผัก น้ำปลา
ปวดพารา หลอดดม อม ยาแดง

ผ้าคลุมไหล่ ใหญ่ยาว สีขาวนุ่ม
เสร็จเดินดุ่ม ไปหา ตายิ้มแฉ่ง
ยายลุกขึ้น ยืนข้าง ร่างตะแคง
รีบจัดแจง มือไหว้ ให้ทันที

มอบเฒ่าสอง ของขวัญ วันปีใหม่
ท่านอวยชัย ให้พร วอนสุขี
รวยเงินตรา อายุมั่น ถึงพันปี
ด้วยยินดี ปากพร่ำ เอ่ยคร่ำครวญ

เสียงเพลงยัง ดังลั่น สนั่นทั่ว
จนปวดหัว เห็นที หนีเข้าสวน
สัมผัสดิน กินลม ชมลำดวน
อยู่บนจวน เอ๊ะใคร ใช่..ผีเรือน?

 

รพีกาญจน์

[toshare]

........................ ๒๙ สิ่งที่มีค่า (ร่ายสุภาพ)

...."ร่าย"เล่าเรื่อง ร่ำลือ..........ชายผู้ถือ รวยล้ำ
อยากคิดย้ำ ผู้คน....................ตนคือ ผู้สามารถ
เก่งกาจ รถระยับแพง...............สำแดง ขับโฉบโชว์
อวดโต จอดเด่นไว้..................เด็กเห็นให้ สนใจ
พาพวกไว ล้อมเล่น..................ปีนโชว์เช่น เจ้าของ
เด็กหนึ่งจอง พื้นที่...................ขีดถี่ถี่ หลายหน
บัดดล ชายนั้นมา....................เด็กพลันพา หลบหนี
มีเพียง หนึ่งไม่รู้......................นั่งคู้คู้ ขีดเขียน
โกรธจัดเจียน จักบ้า.................ชายนั้นคว้า มือมา
หาได้ ก้อนหิน-พลัน.................ทันที ทุบมือนั้น
ครั้นหัน เห็นใบหน้า..................โอ้ลูกข้า นี่เอง
กริ่งเกรง เป็นอันตราย...............รีบผันผาย หาหมอ
พอผลออก อาจพิการ...............เดินบนบาน เทพเจ้า
กลับเข้า ใกล้ตัวรถ...................ปรากฏ ตัวหนังสือ
คือ "ผมรักพ่อครับ"
........................................แทบล้มพับ จับไข้
โฮใหญ่ สำนึกได้...................."(โอ้!) พ่อนั้น สุดเลว"

10 กรกฎาคม 2012
นำเสนอใน จิปาถะ > หมวดเรื่องน่าอ่าน > เรื่องทั่วไป > หัวข้อ: ไหนๆ จะครบทุกประเภทแล้ว "ร่าย" สักหน่อยจะเป็นไรฤๅ

ขออนุญาตลงซ้ำครับ และอยากชวนเพื่อน ๆ ร่วมแต่ง ร่ายสุภาพ ด้วยครับ
เฮ้อ เหงาจัง
ร่ายบ่นได้คงบ่นเช่นนี้ครับ

[D]

<a href="http://www.youtube.com/v/vmnQTG7fv10&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/vmnQTG7fv10&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

โลกกว้างไกล ใจเพลิน จึงเดินพลาด
แสนอนาถ อาจทุกข์ เข้ารุกโหม
ด้วยหลงตาม ความเขลา เขาน้าวโลม
เอ๋ยเจ้าโฉม-ฉินจบ พบทางตัน

สิบเจ็ดเพียง เดียงสา พาถึงจุด
พังสะดุด ฉุดคร่า ชีวาสั้น
หมดสิทธิ์หา ทางแก้ แดงงงัน
แผลกรรจ์ บั่นมาน ของมารดา

เพียงสองเดือน เยือนใกล้ ชายชั่วโฉด
จิตนึกโปรด ปราณหวัง ทั้งยศฐา
ช่างโก้หรู ดูดี มีเงินตรา
อนิจจา ยาใจ ใกล้แค่"ยาม"

นัดพบพักตร์ รักล้น เลยจนแต้ม
ผกาแจ่ม แย้มเพียง ได้เสี่ยงข้าม
ต้น.คือ.เหตุ Facebook สนุกทราม
ชีวาวาม กามกลบ จบชีวิน

http://m.thairath.co.th/content/region/374355

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

กลืนข้าวก้อน กัดเกลือ เนื้อหนังหม่น
ครอบครัวจน ตกอับ ไร้ทรัพย์สิน
ออกรับจ้าง ง้างบ่า แลกหากิน
ผ้าขาดวิ่น คล้องคอ ห่อพันกาย

มีอาหาร พานพร่อง แค่ท้องอิ่ม
คนอื่นยิ้ม เฝ้าฝืน ยืนหน้าส่าย
กรำร้อนเย็น เป็นไข้ ใจทุราย
ยาปวดหาย เทปาก แบฟากซม

เตร่ตะรอน นอนวัด ขัดฝาบาตร
เดินตลาด เข็นผัก ตักขนม
เริ่มพากเพียร เรียนสือ มือพนม
ยอกราบก้ม จารจ่อ แม่ ก กา

จับผละพลู อยู่ป่า ข้าของหลวง
พบคู่ควง อย่างจัง หลังพรรษา
มีลูกน้อย กลอยใจ ไหลออกมา
ไร้ยางยา คุมช่อง กันท้องโต

ครู่สบาย คลายเหนื่อย เรื่อยทุกข์ต่อ
จนสามหน่อ พ้นมาน นานอักโข
เลยครึ่งร้อย ด้อยแรง ย่องแย่งโซ
มัวนะโม ประจำ ทุกค่ำคืน

ลองสร้างภาพ ซาบซึ้ง ถึงความรัก
อาจมีสัก รายหลง คงได้รื่น
วอนเอ็นดู ปู่แก่ นะ แม่ขวัญยืน
ขอสูดชื่น ฮ้า ไฮ้ จะไปวัด

 

คำเตือน  อย่าเชื่อแค่เมื่ออ่านฉลากยา

รพีกาญจน์

[D]

ยลผู้เฒ่า เล่าสา...น่าสงสาร
ชีวีกาล ผ่านมา แสนสาหัส
ต้องระเห เร่ร่อน จรเซซัด
ระกำจัด พลัดพราก จากบ้านมา
 
ชะตาต้อง หมองหม่น คนสิ้นรัก
เข้ามาพัก บ้านนี้ แค่ปีกว่า
เคยอกหัก รักพลาด บาดอุรา
ก็เซาซา ยาจิต คือมิตรกลอน

ทุกวันจันทร์ ยันอาทิตย์ ใช่ติดเนต
เบ็ดเตล็ด เสร็จสรรพ งานรับก่อน
เวลาว่าง ร้างไร้ ใจออนซอน
เข้าเว้าวอน อ้อนทัก รักแค่ลวง

จะจริงแท้ แดไหน ใช้แค่สื่อ
ยากยึดถือ แม่นมั่น ผันแปรช่วง
หากเนตล่ม จมปลัก ยากทักทวง
เดินหลงบ่วง ดวงจิต คงติดตรม

เก็บหัวใจ กับตัว มิรั่วไหล
เผลอพลั้งไป ไห้หวน เขาข่วนข่ม
เจอชายเหนือ เบื่อนัก ชักชวนชม
ฝากคารม ห่มอ้อน ตอนชรา

หลงคารม คงถูกเชือด เลือดไหลนอง

"ดิน"

[กังวาน]

[D]

[รพีกาญจน์]

๐ ไฉนนวลจึ่งเว้า          วู่วาม
แคะแค่นกลอนประนาม    เหน็บอ้าย
บ่าวเหนือบ่เลวทราม       เหมือนเบิ่ง
เลาะเล่นเย็นกันก้าย        เบื่อแล้วเลยเลือน

๐ เอนระเบียงอ่อมข้าว      ฮ้าวบูรี
อมเมี่ยงฟังดนตรี            ปี่ก้อย
กรับกลองสะล้อสี            ตีกล่อม
ลมอ่อนนอนคิดคล้อย       ล่วงซึ้งถึงสาว

๐ เดินติดดินกลิ่นห้อม       แอร์ไอ
เรือนร่างพราวพิไล           ลุ่มหล้า
ขาวดำต่ำสูงไทร             ยาวถ่อ
จนร่ำรวยชำกล้า             นั่งค้ำงำเงิน

๐ มาซิมาล่อล้อ              คำโคลง
มอกม่วนกรอกะโลง          ร่ายฟ้อน
ยกมือร่ำโมงโมง             เริงจิต
ขับโศกเศร้าเหงาซ้อน       ร่วนเร้าอารมณ์

๐หมายเพียงมิตรพี่น้อง      ใช่แฟน
จิจ่อเจอตัวแตน              ผ่อพลั้ง
เจ็บสิใช่มือแขน              ขีดข่วน
ถูกตบชักตาตั้ง               สุดแก้แดถวิล

๐ ยองใยชวนคลั่งไคล้       กุลสตรี
ยกย่องคุณความดี            เกียรติก้อง
ฤาทำถ่อยรอยราคี            ครองหม่น
เยินสรรพประดับห้อง         ก่องแก้วกำสงวน

                   

               ๐ รพีกาญจน์ ๐

ก่าย-เบื่อ  ฮ้าว-สูบ  มอกม่วน-แค่สนุก  กะโลง-โคลงภาคเหนือ  ผ่อ-ดู

[ไพร พนาวัลย์]

เมื่อฟังข่าวหลอกลวงในช่วงนี้
ดวงฤดีหวาดระแวงคลางแคลงหนัก
รปภ.ลวงสาวปวดร้าวนัก
ประหนึ่งยักษ์ “เฟสบุ๊ค”เข้ารุกลาม

เพราะหลงเชื่อคำคนจึงก่นโศก
วิปโยคหมองไหม้แม้ใครห้าม
สมันน้อยนิ่มเนื้อเป็นเหยื่อกาม
น่าประณามเดนมนุษย์ที่สุดเลว

จงอย่าเชื่อคนง่ายที่รายรอบ
จงรอบคอบสติแตกจะแหลกเหลว
มองคนให้หลายมุมอาจหุ้มเปลว
จะตกเหวแห่งรักที่มักลวง

ผู้สูงวัยในมรรคาคร่าชีวิต
เหลือน้อยนิดเท่านั้นจะพลันล่วง(ลับ)
จะไปสู่สวรรค์ในวันทวง
หรือจะห่วงลงเหวสู่เปลวเพลิง

“ไพร พนาวัลย์”

 

[panthong.kh]

อมนุษย์ สุดเลว ตกเหวห้วง
หอกแหลมจ้วง ทิ้มสู่ ปูทางเหลิง
ไฟนรก เผาให้ ไหม้เป็นเพลิง
คงว้างเวิ้ง ตับดิ้น สิ้นชีวี

เกิดเป็นหมา หน้าเปื้อน ขี้เรื้อนแดก
ทุกวันแบก แต่ทุกข์ สุขหลีกหนี
ถูกเขาตอน สิ้นท่า ค่าไม่มี
สูญพันธุ์นี้ อนาถ ทุกชาติไป
พันทอง
 

[D]

สงสาร ท่านพ่อ,แม่
ตั้งตาแล แดคอยเฝ้า
ถนอม พร้อมกล่อมเกลา
ลูกใจเบา เอาปล่อยวาง

คนอื่น ยื่นหยิบนิด
ไยถือจิต คิดมิสร่าง
รักแท้ แต่เปราะบาง
จึงหลงทาง หมางระทม

ก้าวย่าง อย่างคนเขลา
เชื่อคำเขา เจ้าจึงล่ม
ผกา พาซานซม
ร่างต้องจม ถมปัฐพี

มนุษย์ ขุดมิหมด
สันดานคด ขดม้วนถี่
สาวไส้ ในกายี
คงหลายลี้ ชาตรีทราม

พ่อแม่ แต่ร่ำไห้
ลูกจากไป ไกลเขตข้าม
เหลือเพียง เคียงแต่นาม
ทุกข์รุกลาม ยามคะนึง

"ดิน"