ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[คอนพูธน]

หนุ่มพเนจร

๏ สุดลูกตาฟ้าใสใต้ร่มสน
เสียงลมบนโชยบอกพลางหยอกคลื่น
เหมือนให้ซัดหาดสั่งดังครืนครืน
เห็นแล้วชื่นแดดฉายริมชายฟ้า

๏ กอดทะเลก่อนแล้วจำแคล้วจาก
ฝากหอมจูบกลางใจอาลัยหา
อีกหนึ่งวางเรียงไว้ในเวลา
คือรอยฝ่าเท้าฝังยังผืนทราย

๏ คนเดินทางย่างคล้อยอาทิตย์เคลื่อน
ในฝันเหมือนนิรมิตวิจิตรหลาย
จึงเกี่ยวเดือนกอบดาวอันพราวพราย
มาวางรายพวงร้อยเป็นสร้อยคำ

๏ แลเรื่อยเดินร้อนแดดสาดแผดแสง
หรือหนาวแสร้งลามสุมชุ่มกลับฉ่ำ
ฝันเรืองแวมสุดเวิ้งเริงระบำ
ไกลไหนนำ? มาสนานเถิดกานท์ทอง

๏ โอ้ยามนี้ที่เห็นเย็นลมแผ่ว
ตาวันพริ้มยิ้มแล้วบรรจงล่อง
นกกาคลอบินคู่สู่รังรอง
เรายังท่องบนทาง..อ้างว้างนัก

๏ ถึงลานศิลป์กวินเพลงกล่อมเลบงฝัน
เพลินสนั่นแสนเสนาะถ้อยพิเราะถัก
จึงร่ายกลอนอ้อนเธอพร้อมกล่าวทัก
คนไร้หลักเคียงเล..คงพเนจร ๚ะ๛
                            คอนพูทน

[D]

เดินเลาะเลียบ เทียบฝั่ง ยังชายสน
แว่วใครบ่น ริมหาด ใจขาดกร่อน
บอกไร้คู่ เคียงข้าง จึงวางกลอน
เสียงออดอ้อน กังวาน สะท้านใจ

จึงลิขิต เป็นอักษร กลอนภาษา
อักษรา มิหวาน ผ่านลมให้
หากว่าแด ยังว่าง ซึ่งบางใคร
มองซ้ายหน่อย เป็นไร ใจตรงกัน

แลอยู่นาน มานสะดุด ไยสุดเท่ห์
ทั้งโก้เก๋ หล่อนัก ชักเพ้อฝัน
ถูกใจหนอ หล๊อหล่อ ไหล่คอตัน
พ่อช่างปั้น ฝันสุด สะดุดเลย

"ดิน"

[saknun]

คอนพูทน คนภูธร ย้อนสรหน่อย
สำนวนจ่อย เรียกหา ทำหน้าเฉย
มาวันนี้  พเนจร นอนตามเลย
หัวอกเอ่ย คนภูธร นอนคนเดียว

ไร้ซึ่งคู่ ปลอบขวัญ วันเจ้าไกล
ไร้ซึ่งใจ ผูกรัก ประจักษ์เหนี่ยว
ไร้ซึ่งมอน นอนหนุน ฝุ่นเกาะเกี่ยว
อยู่อย่างเปลี่ยว อ้างว้าง กลางทะเล

[สะเลเต]

~คนสัญจร~

อากาศแสนสดใสใจชุ่มชื่น
ระลอกคลื่นครวญเพลงบรรเลงเห่
กระทบฝังดังครืนยามคลื่นเท
แสนฮาเฮ...กล่อมกมล"คนสัญจร"

สนต้องลมโลมเล้าเจ้าเกิดเสียง
เริงระบำสำเนียง..เพียงหมาย,อ้อน
ใบสนปลิวพลิ้วสยายคล้ายแง่งอน
เพียงเว้าวอนผ่อนแรงยามแกว่งใบ

แสงสีส้มอมเหลืองเมลืองมลัง
ตะวันลาลับฝังหวังขึ้นใหม่
นกนางนวลชวนคู่กู่เรียกไว
กลัวหลงใหลใจปลื้มลืมเวลา

ทะเลงามยามค่ำชื่นฉ่ำนัก
คนไร้หลักพักพิง..ทิ้งปัญหา
หัวใจคนสัญจรแสนอ่อนล้า
ขอหลับตา..สักคืนฟังคลื่นครวญ

---สะเลเต---

[--ณัชชา--]

คนสัญจรร่อนเร่ทะเลกว้าง
คงอ้างว้างโศกตรมคราลมหวน
ยามที่คลื่นซัดเซเหมือนเปลยวน
นกนางนวลเริงร่าบนฟ้าไกล

มองลำแสงสุดท้ายที่ปลายฟ้า
เหมือนเหนื่อยล้าสิ้นแรงสุดแสงใต้
รอความมืดคืบคลานเพื่อผ่านไป
ลำแสงใหม่แห่งหวังกำลังมา

--ณัช--