ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านริมโขง]

มองชีวิต

มองชีวิตคิดวางอย่างพึ่งพา
ต่างไขว่คว้าผ่าปมสมประสงค์
เพื่อให้ชีพยืนอยู่สู่ดำรง
ก่อนปลดปลงหลงถวิลต่างดิ้นรน

มากปัญญาพาเป็นเห็นประจักษ์
ผู้คนมักมุ่งหมายคลายหมองหม่น
หลายวิธีคิดหามาเพื่อตน
ใช้เหตุผลต่างกันและฝันไกล

แต่สภาพที่เห็นเป็นอยู่นี้
สังคมมีมากคิดผิดวิสัย
มีปัญญาฝึกสัตว์จัดวินัย
แต่กลับไม่ฝึกตนพ้นขอทาน

ดูเหมือนมีสมองประคองร่าง
ควรมุ่งสร้างวางแบบแนบประสาน
มากอาชีพจากสมองสนองการ
มากประมาณมากผลน่ายลยิน

ใช่คิดง่ายทำง่ายเป็นฝ่ายขอ
ก้มร่างรอให้ใครได้ติฉิน
ไม่ลุกขึ้นมุ่งมั่นหมั่นทำกิน
ทำเหมือนสิ้นวิถีที่เลี้ยงตน

แม้นคิดดีอย่างไรไม่ส่งเสริม
มาฮึกเหิมเติมทางอย่างหมองหม่น
ตัวก้มขอไม่พอต่อมวลชน
ยังฝึกฝน แมวหมา มาร่วมแนว.

"บ้านริมโขง"

๑๒ พฤศจิกายน ๒๕๕๕

[กังวาน]

มองอีกมุมสุ่มเสี่ยงเถียงสักหน่อย
หมาแมวปล่อยมากมายรายเป็นแถว
เอามาทิ้งมาทอดตลอดแนว
ให้ยายแจวมิมาเลี้ยงเลี่ยงหรือไร

ตัวเองก็ป่วยเจ็บเก็บขยะ
พอกินล่ะหมาแมวเล่าเอาที่ไหน
ปล่อยอดอยากมากมีทิ้งที่ใด
ต้องพาไปช่วยขอจึงพอกิน

     ---กังวาน---

ขออภัยพี่บ้านริมโขงด้วยครับ ที่จริงเห็นด้วยกับพี่
แต่แต่งไปเรื่อยเปื่อยครับ

[รพีกาญจน์]

ขออนุญาตมองอีกมุมนะครับ



คงลำบากยากตอนสอนถนัด
จนรู้จัดหมอบเคียงเรียงรายแถว
นิ่งสลับพับตาหมาและแมว
หายใจแผ่วคอยท่านผ่านทำบุญ

คงรู้น้อยด้อยโอกาสวาสนา
พลังล้าความจำต่ำเสื่อมสูญ
อาจง่อยเปลี้ยเสียขาใจอาดูร
ขาดเงินทุนเช่นคนจนทั่วไป

หรือผู้ดีมีทรัพย์เพลินพับจ่าย
ความสุร่ายหมดสิ้นถิ่้นอาศัย
ต้องเตร็ดเตร่เร่ร่อนตะลอนไกล
มีเพื่อนใจร่วมทางสองข้างกาย

นั่งเก้าอี้บี้สิวตะคริวจับ
นอนกระสับนับดาวหนาวกระส่าย
ข้าวก้นบาตรขาดมื้อยื้อกันตาย
หนสุดท้ายหมอบพื้นยื่นขอเงิน

เมื่อเขาขอรอเศษเมตตาเพื่อน
บ้างบ่ายเบือน ยื่นให้ไม่ขัดเขิน
บูดบึ้งมุ่ย ถุยถ่ม ก้มหน้าเดิน
แสร้งเฉยเมิน หัวเราะ ยิ้มเยาะเอา

คราชีวิตผิดหวังทุกข์ถั่งโถม
ควรประโลมดวงแดให้แก่เขา
การทำบุญจุนเจือเพื่อแบ่งเบา
ช่วยปัดเป่าหิวจนกุศลแรง

รพีกาญจน์ 59

[รัตนาวดี]

ขออนุญาตมองอีกมุมนะครับ



คงลำบากยากตอนสอนถนัด
จนรู้จัดหมอบเคียงเรียงรายแถว
นิ่งสลับพับตาหมาและแมว
หายใจแผ่วคอยท่านผ่านทำบุญ

คงรู้น้อยด้อยโอกาสวาสนา
พลังล้าความจำต่ำเสื่อมสูญ
อาจง่อยเปลี้ยเสียขาใจอาดูร
ขาดเงินทุนเช่นคนจนทั่วไป

หรือผู้ดีมีทรัพย์เพลินพับจ่าย
ความสุร่ายหมดสิ้นถิ่้นอาศัย
ต้องเตร็ดเตร่เร่ร่อนตะลอนไกล
มีเพื่อนใจร่วมทางสองข้างกาย

นั่งเก้าอี้บี้สิวตะคริวจับ
นอนกระสับนับดาวหนาวกระส่าย
ข้าวก้นบาตรขาดมื้อยื้อกันตาย
หนสุดท้ายหมอบพื้นยื่นขอเงิน

รพีกาญจน์ 59

...เห็นตอนพี่ บี้สิว ลืมหิวข้าว
หมานอนข้าง มันหาว สาวยิ่งเขิน
พี่เกือบตก เก้าอี้ เพราะบี้เพลิน
สาวเลยเดิน แอบขำ น้ำตาคลอ..

รัตนาวดี