ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

รินน้ำถ้อย ร้อยความ ยามคิดถึง
คือใครหนึ่ง ในห้วง ที่ห่วงหา
คำคมนัก ฝากไว้ เมื่อไกลตา
เป็นอักษร อ้อนฟ้า ระดาษดาว

จินตนา พาผ่าน ถึงวันชื่น
เป็นคำยื่น หยอกกัน ในวันหนาว
กำลังใจ ในม่าน ที่นานยาว
ฝากแสงวาว พราวพร่าง สู่กลางใจ

หากแม้ใคร คนนั้น มองผ่านฟ้า
จะรู้ว่า มีรักซ่อน ที่อ่อนไหว
มอบแด่เขา เพียงหนึ่ง ตรึงหทัย
ตราบสิ้นไข ใจภักดิ์ เพียงรักเดียว

ระดาษดาว พราวแสงแฝงเวหน
ยามฟ้าหม่น คนเหงา แสนเปล่าเปลี่ยว
ดาวดุจเร้น ลับลา พาซีดเซียว
แม้นจันทร์เสี้ยว เกี่ยวน่วง ยังล่วงลา

โอ้คนคอย พลอยหมอง ต้องหม่นไหม้
ปวดร้าวใจ ไห้หวน คร่ำครวญหา
คงเมียงมอง ปองหมาย ด้วยสายตา
ลืมสัญญา หรือไฉน ไม่ประวิง

ฝากรักไว้ กับดาวที่พราวใส
จงเชื่อใจ ในคำ พร่ำรักหญิง
ดาวระยับ วับไหว ใคร่แอบอิง
อยากท้วงติง ว่าใคร...แสนใจดำ

ราตรีใหม่ ดาวเยือน ไม่เลื่อนลับ
ฉายแสงวับ วาวแวม แจ่มคืนค่ำ
วอนพี่จ๋า อย่าให้น้อง หมองระกำ
ทุกถ้อยคำ ย้ำลึก ตรึกห้วงใจ.......

“สุนันยา”

[บ้านริมโขง]

เมื่อรำพันปันฝากลอยจากฟ้า
หนึ่งความรักฝากมาพาหวั่นไหว
แรงลมส่งลงสู่ดูอ่อนไป
กลัวตกไกลเกินคว้าจะลาเลย

ทั้งดาวเดือนเธอฝากอยากตอกย้ำ
อย่าลืมคำ พร่ำเตือนกลัวเบือนเฉย
ดังขาดความเชื่อมั่นสัมพันธ์เคย
ผินหน้าเผยเปรยสะท้อนอ้อนวาจา

รักห่วงใยในรักสลักซึ้ง
ล้วนคำนึงตรึงทรวงด้วยห่วงหา
ยามห่างกันนั้นนับจับเวลา
ตื่นผวาคราครั้งดั่งเพรียกนาง

รักหนอรักปักทรวงช่างห่วงเหลือ
กลัวรักเฝือเบื่อขมตรมหม่นหมาง
รักอาลัยเหลือเกินเดินคอยทาง
ช่างแรมร้างว่างเปล่า..เฝ้าแต่คอย

ลืมสัญญาหรือไรไยเงียบหาย
หรือรักกลายเปลี่ยนไปปล่อยให้หงอย
ลืมคำหวานขานขับประทับรอย
ลืมเกี่ยวก้อยคอยควงทุกช่วงวัน

ต่างพร่ำขานสารส่งให้คงอยู่
ให้รับรู้คู่ครองปองใฝ่ฝัน
สัญญาตอบมอบมาพารำพัน
สิ่งสำคัญคงอยู่ไหม..ในสัญญา..

"บ้านริมโขง"

๒๔ ตุลาคม ๒๕๕๕

[สุนันยา]

สิ่งสำคัญคงอยู่...รู้ความหมาย
มิเคยคลาย หน่ายร้าง ให้กังขา
ถ้อยสลัก รักนี้ ที่ฝากมา
ห้วงนภา ดาราพราย มิกลายเลือน

คิดถึงเอย เคยเคียง ส่งเสียงอ้อน
ร้อยกานท์กลอน วอนรัก ใครจักเหมือน
เพียงสักน้อย คอยพร่ำ เพื่อย้ำเตือน
ฝากลมเยือน เคลื่อนคล้อย ล่องลอยตาม

อยู่แห่งไหน ไกลโพ้น จักค้นหา
ให้ลมพา คำรัก มาซักถาม
อีกดวงดาว พราวแสง แต่งแต้มงาม
กลางฟ้าคราม ยามเดือน เลื่อนลับไกล

ยังคงมั่น “สัญญา” คราคลอเคล้า
ที่เคยเย้า หยอกกัน วันฟ้าใส
วลีร่ำ พร่ำรัก ภักดิ์เพียงใจ
ใครหนอใคร ไม่ประวิง...ทิ้งให้คอย

หรือลืมสิ้น “สัญญา”คราเคยฝาก
หรือใครพราก จากลา พาเหงาหงอย
หรือ มีอื่น ชื่นหวาน ประสานรอย
ใจจึงคล้อย ลอยเคลื่อน ไม่เหมือนเคย
 
ทั้งดาวเดือน เหมือนเร้น เช่นฟ้าหม่น
ด้วยใจคน เหมือนว่า ทั้งชาเฉย
ไม่ยินดี เหมือนเก่า ก่อนเย้าเปรย
มีไหมเอ่ย คงยึดมั่น..ในสัญญา..

“สุนันยา”

[ดาว อาชาไนย]

สำนวนกลอนอ้อนออดที่พลอดพร่ำ
ไพเราะล้ำราวครวญหวังหวนหา
แม้นอยู่ไกลเหมือนชิดติดอุรา
เก็บคำมาโลมรื่นแสนชื่นบาน

จะกอบดาวพราวพร่างกลางฟากฟ้า
เพื่อเอามากำนัลคนฝันหวาน
วอนเธอเก็บไว้หว่างกลางดวงมาน
จะแนบนานเพียงไหนตามใจเธอ

ดาว

[กังวาน]

คำสัญญาสาบานไว้ไม่เคยเปลี่ยน
อยากจะเขียนกลอนคิดถึงซึ้งห่วงหา
แต่บางสิ่งบางอย่างกลางอุรา
กับมิกล้าเอื้อนเอ่ยเผยถ้อยคำ

เขาคนนั้นที่ฉันเห็นเขาเป็นห่วง
เหมือนก้าวล่วงเข้าดูแลแม่งามขำ
ฉันเฝ้ามองร้องไห้ใจเงียบงำ
ที่เธอทำกับที่บอกเหมือนหลอกกัน

ออดอ้อนเขาเราไม่อยู่เหมือนชู้ชื่น
สติคืนก็บอกรักปักใจฝัน
อ้างดวงดาวพราวแสงแรงตะวัน
บอกลมนั้นนำความซึ้งคิดถึงเรา

ร้อยกลอนกานท์หวานฉ่ำคำโกหก
ฉันเคยตกหลุมพรางทางโง่เขลา
สาวบ้านกลอนคนหนึ่งซึ่งนานเนา
เหลือเพียงเงากับชื่อใหม่ลองไปดู

มาพบเธอเผลอใจว่าใช่แน่
กับยิ่งแย่กว่ารักเก่าเศร้าอดสู
เหมือนเธอเวียนเปลี่ยนมุขทุกอณู
ฉันขออยู่แบบโดดเดี่ยวไม่เหลียวใคร

         ---กังวาน---

ขออภัยที่ไม่สัมผัสครับ ตอบคุณสุนันยาแต่ช้าไป

[สุนันยา]

สำนวนกลอนอ้อนออดที่พลอดพร่ำ
ไพเราะล้ำราวครวญหวังหวนหา
แม้นอยู่ไกลเหมือนชิดติดอุรา
เก็บคำมาโลมรื่นแสนชื่นบาน

จะกอบดาวพราวพร่างกลางฟากฟ้า
เพื่อเอามากำนัลคนฝันหวาน
วอนเธอเก็บไว้หว่างกลางดวงมาน
จะแนบนานเพียงไหนตามใจเธอ

ดาว

ทุกสำนวน ล้วนกลั่น ด้วยมั่นนัก
คำว่ารัก ผูกร้อย คอยเสมอ
ท่วงทำนอง รินร่าย หมายพบเจอ
ที่เสนอ ตอกย้ำ คำสัญญา

มีความหวัง ฝังฝาก ฟากฟ้าฝัน
ให้ดาวเดือนร้อยพัน ช่วยสรรหา
แต่กลางใจ มีดาวหนึ่ง ที่ตรึงตรา
จะรักษา แนบมาน นิรันดร

“สุนันยา”

[สุนันยา]

คำสัญญาสาบานไว้ไม่เคยเปลี่ยน
อยากจะเขียนกลอนคิดถึงซึ้งห่วงหา
แต่บางสิ่งบางอย่างกลางอุรา
กับมิกล้าเอื้อนเอ่ยเผยถ้อยคำ

เขาคนนั้นที่ฉันเห็นเขาเป็นห่วง
เหมือนก้าวล่วงเข้าดูแลแม่งามขำ
ฉันเฝ้ามองร้องไห้ใจเงียบงำ
ที่เธอทำกับที่บอกเหมือนหลอกกัน

ออดอ้อนเขาเราไม่อยู่เหมือนชู้ชื่น
สติคืนก็บอกรักปักใจฝัน
อ้างดวงดาวพราวแสงแรงตะวัน
บอกลมนั้นนำความซึ้งคิดถึงเรา

ร้อยกลอนกานท์หวานฉ่ำคำโกหก
ฉันเคยตกหลุมพรางทางโง่เขลา
สาวบ้านกลอนคนหนึ่งซึ่งนานเนา
เหลือเพียงเงากับชื่อใหม่ลองไปดู

มาพบเธอเผลอใจว่าใช่แน่
กับยิ่งแย่กว่ารักเก่าเศร้าอดสู
เหมือนเธอเวียนเปลี่ยนมุขทุกอณู
ฉันขออยู่แบบโดดเดี่ยวไม่เหลียวใคร



         ---กังวาน---

ขออภัยที่ไม่สัมผัสครับ ตอบคุณสุนันยาแต่ช้าไป

คำสัญญาสาบานในวันก่อน
หรือเธอถอน ซ่อนคำ ช้ำไฉน
อีกกล่าวหา พาเคือง ด้วยเรื่องใด
เขาคนไหน ไม่ใช่ฉัน ทำหวั่นทรวง

เมื่อคนอื่น ยื่นช้ำ ทำเธอเศร้า
ไยมาเหมา รวมหมด ปลดความหวง
ให้ฉันรับ กลับเป็น เช่นคนลวง
หรือเป็นบ่วง เธอสร้าง เพื่อร้างลา

จึงห่างหาย กลายหลอน ไม่วอนพร่ำ
มิใช่เรื่องถลำดั่งย้ำหา
แต่เพราะไม่ ยึดมั่นคำสัญญา
จำนรรจาเกลื่อนกลบ เพื่อลบรอย

ทุกถ้อยคำ นำร้อย ที่คอยขาน
สาส์นส่งผ่าน ม่านฟ้า จึงพาหงอย
เหมือนสิ้นค่า วันวาน ของกาลคอย
เปรียบดังสร้อย สวาท ต้องขาดกัน

เมื่อเธอไม่ มีใจ ให้แต่แรก
หาเหตุแทรก แตกหัก ไร้หลักฝัน
เถอะไปเลย เผยจิต ปิดสัมพันธ์
ไม่มีเธอ ไม่มีฉัน....ดั่งสัญญา...

“สุนันยา”

[♥หทัยกาญจน์♥]

สำนวนกลอนอ่อนหวานดังกาลก่อน
ร้อยสลักอักษรราวอ่อนไหว
วาดหวานคำนำความถามถึงใคร
ลืมสัญญา หรือไฉน??? ใครลืมเธอ

หากรับปากสิ่งใดในวันเก่า
สัญญาของสองเรารู้เสมอ
ฉันร้อยความตามคำนำพบเจอ
สัญญาใจเลิศเลอมิเผลอลืม

 
หทัยกาญจน์
๒๕ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๕๕

[สุนันยา]

ไม่รู้ใครลืมใคร พาใจคิด
เฝ้าหงุดหงิด ผิดไฉน เหมือนไม่ปลื้ม
คำสัญญา มีความหมาย ใช่ยื้อยืม
แต่กลับลืม แสนง่าย เมื่อหน่ายกัน

ส่งสำนวน อวลไอ ให้ลมหอบ
รักมามอบ ตอบเยือน ช่างเหมือนฝัน
คล้ายคุณค่าหมดไป ไม่สำคัญ
ดั่งตะวัน สิ้นแสง แฝงเมฆมเทา...


"สุนันยา"

[สุนันยา]

ถือว่าเป็น สัญญา นะที่รัก
ได้ประจักษ์ ความหมาย มิหน่ายหนี
มีดวงดาว พราวจรัส รัชนี
เป็นสักขี พยาน สองมานเรา

ว่ายังยึด คำมั่น ไม่ผันเปลี่ยน
จะยังเวียน เพียนร้อย มิปล่อยเหงา
ส่งลำนำ คำขาน หวานแนบเนา
ดุจดั่งดาว พราวไสว ในนภา

แม้นทิวา ราตรี ไม่หนีจาก
จะคอยฝาก น้ำถ้อย คอยห่วงหา
คำนึงขวัญ วันชื่น ไร้ขื่นมา
ดั่งจันทรา เคียงอยู่ คู่ตะวัน

เมื่อมองดาว พราวระยับ จับขอบฟ้า
โปรดรู้ว่า หนึ่งใน ดวงใจฉัน
แอบซุกซ่อน แนบเนา ใกล้เงาจันทร์
ดาวดวงนั้น นั่นไง...กลางใจเธอ...

“สุนันยา”