ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พยัญเสมอ]

คติเตือนใจ
(กลอนบังคับสระ)


จงมุ่งมั่น   หมั่นทำดี      ให้ชีวิต
จงหมั่นคิด   แต่สิ่งดี       อันมีค่า
จงมองโลก  ในแง่ดี        ทุกลีลา
กล่าววาจา  ไพเราะดี     พจีงาม

สิ่งใดดี      มีตัวอย่าง    เลือกทางนั้น
ข้อสำคัญ  เว้นตัวอย่าง  ทางที่ห้าม
ถือคติ       ดำริอย่าง      พ้นทางทราม
อย่าวู่วาม   ให้เป็นอย่าง  แนวทางใคร

คบคนพาล   พาลจะพา   ไปหาผิด
คบบัณฑิต    บัณฑิตพา   หาผ่องใส
คบคนชั่ว     ชั่วจะพา      หาแต่ภัย
รู้ชั่งใจ         จึงจะพา      หาสิ่งดี

แม้รู้หน้า   แต่ว่าใจ    ใช่จะรู้
แม้เห็นอยู่  จะรู้ใจ      ก็ใช่ที่
แม้คบหา  ว่าวางใจ    ต่อไมตรี
ก็อาจมี    บ้างที่ใจ       ไม่ซื่อตรง

ว่าอย่าไว้   ใจต่อทาง   วางใจทิศ
ว่าอย่าคิด   ผิดหนทาง   อย่างคนหลง
ว่าอย่าได้   ไว้ใจวาง   อย่างโง่ งง
ว่าอย่างปลง  ใจคิดอย่าง  เข้าข้างตน

อันสิ่งใด   จะคงหนึ่ง   อย่าพึงหมาย
ย่อมจักกลาย   ไปจากหนึ่ง  พึงหวังผล
ความไม่แน่   นั้นเป็นหนึ่ง   ใจพึงยล
จะหาหน     ทางเดียวหนึ่ง  อย่าพึงปอง

มิตรภาพ      ที่อาบทา   ด้วยยาพิษ
ล่อลวงมิตร  เข้าเข่นฆ่า   น่าสยอง
มิตรที่แท้    นั้นเปรียบว่า   ค่าดั่งทอง
มิกลับพร่อง  ตามเวลา  ค่าคงเดิม

มองสิ่งใด  มองให้เห็น   ที่เป็นแท้
อย่าหลงแต่  สิ่งที่เห็น   เป็นจุดเริ่ม
อย่าปัดป่าย  สิ่งที่เห็น  เล่นต่อเติม
หมายส่งเสริม   สิ่งที่เห็น  เป็นดั่งใจ

Orion264(มือขวา)
๑  ตค  ๒๕๕๕  ๒๑.๕๕



กลอนบทนี้ ต้องบอกว่าหินมากๆ  เพราะว่าเป็นการเขียนแบบบังคับ
ต้องส่งสัมผัสจากคำที่ ๖ ไปยังคำที่ ๗-๘ โดยใช้สระเดียวกันทั้งสี่วรรค
ถ้ามือไม่แข็งจริงมีหวังเป๋แน่  

 
 

[ดุลย์ ละมุน]

แม้นมืออ่อน ฟ้อนความ มิงามนัก
แต่ใจรัก สลักความ ยามหวั่นไหว
หมายกระหวัด หัดความ ตามหัวใจ
ดั่งฝันใฝ่ ให้ความ อร่ามพราว

เพิ่งฝึกเรียน เขียนกลอน เกือบตอนแก่
หมายดวงแด แหย่กลอน คอยอ้อนสาว
ส่งคำหวาน หว่านกลอน ไปช้อนดาว
กำนัลน้าว สาวกลอน มาป้อนทรวง

เลยเขียนแต่ แค่กานท์ คำหวานเลี่ยน
เฝ้าพากเพียร เวียนกานท์ วิมานสรวง
หวังเพียงหนึ่ง ซึ้งกานท์ ใจซ่านดวง
มาแนบควง ห้วงกานท์ ผสานกลอน
 

[พรายม่าน]

กฎบังคับ กึ่งบรรพคัด ฤาจัดคล่อง
คลาดทำนอง คลองถนัด สันทัดถอน
เพลงระบาย พรายระบัด ตวัดตอน
อย่าขึ้งรอน โยนค่อนรัด เหมือนขัดใจ

กลอนสระ เกลือกแสลง เรื้อแรงเหือด
เมียงคงเผือด เหมือดคำแผลง มาแปลงใส่
ชูคราบเค้น เช่นครางแครง คราแปร่งไฟ
เปรอะเลอะไพล่ ไป่รู้แพร่ง แล้งประพจน์

แต่กฎสร้าง ต่างกระสม   สังคมคัด
แม้ลายขัด มัดลงข่ม ด้วยปมกฎ
ได้ผ้าพิศ ดิษฐ์พันธุ์พรหม บรมยศ
เจรียงรส จรดรมย์ วิกรมตระการ

เหมือนกระแส แม้กระสินธุ ที่รินเนื่อง
ข้ามคันเหมือง เคืองคูหมิ่น ก็สิ้นสาร
ขาดประคับ ขับประคิ่น บิ่นเทพทาน
ลงท้ายด่าน เหลือทานดิ้น แค่กลิ่นโคลน ฯ

พรายม่าน
สันทราย
๑๗ ตุล ๕๕

[เนิน จำราย]

                                     ขยายถ้อย ร้อยเรียงติด ประดิษฐ์คำ   
                                              เริ่มร่ายรำ ทำจริต คิดผาดโผน
                                              กลอนสระ จะถูกผิด ฤทธิ์ทะโมน      
                                              ก้าวกระโจน โคนมะขวิด ปีนปลิดลอง

                                              เปลือกหยาบหนา ผ่าไม่เป็น ทำเช่นไร       
                                              ผลก็ใหญ่  ไขประเด็น  ลำเค็ญข้อง
                                              ฉับพลันนั้น หันไปเห็น กระเต็นร้อง   
                                              จ๋อจดจ้อง ต้องเลิกเล่น ยากเย็นเกิน   

                                                                          เนิน จำราย