ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[รการตติ]

[Music]

หนึ่งแววตาใสซื่อ..แต่ดื้อด้าน
จิตใจกร้านอีกทางอย่างผยอง
ทิพย์สัมผัสยากไร้ผู้ใฝ่ปอง
ชอบครอบครองเย็นชาทุกอาการ

ซ้องวจีสีสรร..ช่างปั้นแต่ง
ถูกแยกแบ่งต่างใจ..ไม่ประสาน
ทิพย์สัมผัสพลิกผัน..จากวันวาน
ไม่เชี่ยวชาญหวานหวาม..ตามกวี

ผู้มืดมิด..จิตใจ..ใสสะอาด
ย่อมเปรื่องปราชญ์มิจริตผิดวิถี
ทิพย์สัมผัสแยบยลกร่นวลี
ผูกไมตรีเมตตาเอื้ออาวรณ์

ต่างดวงตา..แห่งธรรมร่ำร้องศิลป์
แววถวิล..แห่งศาสตร์มิอาจสอน
ทิพย์สัมผัส..แห่งรักเหนือนักกลอน
มิ่งอมร..แห่งมิตร..นิจนิรันดร์

หนึ่งแววใจไกลกัน..โดยสิ้นเชิง
หลงระเริงตาหวานกึ่งสานฝัน
ทิพย์สัมผัสมืดมิดคิดแบ่งปัน
กวีวรรณแกร่งกล้า...จึ่ง...ลามือ

 

[บ้านริมโขง]

ยากสัมผัสแทนใครในรู้สึก
เพียงตรองตรึกนึกไปใช่ล่ะหรือ
สิ่งใครกล่าวเล่าฝันสิ่งนั้นคือ
ควรยึดถือว่าจริงทุกสิ่งอัน

จะแจ่มใสนัยน์ตาหรือว่าบอด
ใช่เยี่ยมยอดจิตดีที่ไหนนั่น
ความเป็นคนปนอยู่คู่ชีวัน
ดีเลวปันแปดเปื้อนใช่เลือนลา

พฤติกรรมนำออกต่างบอกแหล่ง
แม้แอบแต่งต่อเติมเสริมใบหน้า
มากยามยลผลมีที่กิริยา
มากคำจามาเอ่ยเปิดเผยตน

ทิพย์สัมผัสจัดให้ได้รู้สึก
เก็บตรองตรึกด้วยจิตคิดกุศล
รับรู้ได้ด้วยใจใสกมล
ใช่ปวงชนรู้เห็นเช่นเดียวกัน

จะต้องผ่านการฝึกลึกเลิก,ละ
มีมานะขัดเกลาเผาเสกสรร
หาแก่นมันอันใดในสำคัญ
ผู้รู้ทันนั้นหยิบ..ทิพย์อารมณ์

ทิพย์สัมผัสจัดให้ใครผ่องแผ้ว
จิตมั่นแล้วในผลพ้นหวานขม
ผู้รู้เกิดรู้ตายรู้คลายปม
หยิบเสพสมเพียงพอต่อชีวี..

"บ้านริมโขง"

[รัตนาวดี]

...บทกลอนบทประพันธ์ จากฝันร่าย
อักษรจ่าย แจกวัน เพริศพรรณศรี
เป็นกวี หลายหลาก จากฤดี
ฝันต่างมี รักรั้ง ทั้งใคร่ครวญ...

...ต่างก็มี จิตชอบ มอบใจรัก
เติมใจพัก พาฝัน แบ่งปันส่วน
สวรรค์สร้าง ทางถูก ปลูกรักควร
ทิพย์สัมผัส ให้หวน ชวนจินตนา...

รัตนาวดี

[สุนันยา]

เหมือนดั่งเป็น แสงใส ในแววเศร้า
มองไม่เห็นแม้นเงา ยามเจ้าหมอง
สะท้อนจิตพิศเห็น เช่นใจมอง
สัมผัสพ้อง คล้องรับ กับดวงจินต์

บอดที่ตา ใช่ว่า จะใจบอด
นับเป็นยอด กัลยา น่าถวิล
ดวงฤดี สีขาว พราวผ่องภินท์
งามรวยริน สิ้นพร้อย รอยด่างดำ

ขอเป็นเช่น แรงใจ อีกนัยน์หนึ่ง
แทนถ้อยถึง คะนึงแด่ แม่งามขำ
ฝากพจน์ศิลป์ รินเรื่อ เจือน้ำคำ
เพื่อส่งย้ำปอบขวัญ เจ้าจันทร์นวล..


           “สุนันยา”

[รการตติ]

หนึ่งแววตาใสซื่อ..แต่ดื้อด้าน
จิตใจกร้านอีกทางอย่างผยอง
ทิพย์สัมผัสยากไร้ผู้ใฝ่ปอง
ชอบครอบครองเย็นชาทุกอาการ

ซ้องวจีสีสรร..ช่างปั้นแต่ง
ถูกแยกแบ่งต่างใจ..ไม่ประสาน
ทิพย์สัมผัสพลิกผัน..จากวันวาน
ไม่เชี่ยวชาญหวานหวาม..ตามกวี

ผู้มืดมิด..จิตใจ..ใสสะอาด
ย่อมเปรื่องปราชญ์มิจริตผิดวิถี
ทิพย์สัมผัสแยบยลกร่นวลี
ผูกไมตรีเมตตาเอื้ออาวรณ์

ต่างดวงตา..แห่งธรรมร่ำร้องศิลป์
แววถวิล..แห่งศาสตร์มิอาจสอน
ทิพย์สัมผัส..แห่งรักเหนือนักกลอน
มิ่งอมร..แห่งมิตร..นิจนิรันดร์

หนึ่งแววใจไกลกัน..โดยสิ้นเชิง
หลงระเริงตาหวานกึ่งสานฝัน
ทิพย์สัมผัสมืดมิดคิดแบ่งปัน
กวีวรรณแกร่งกล้า...จึ่ง...ลามือ

 

สองตาหม่น..คละคลุ้งเคยฟุ้งซ่าน
นัยน์ตาหวานคราเสื่อมเคยเอื้อมถือ
เด่นภาพพร่าตาคมข่มคำลือ
เพราะคนดื้อหนาวเหน็บเก็บอาการ

ในเย็นชาซ่าทรวง..ห่วงปั้นแต่ง
เลยเว้าแหว่งจองจำ..จากคำหวาน
สัมผัสผันในจิตปิดดวงมาน
แต่ตระการยามต้องกรองวจี

อ่านกลอนผ่านออกไปให้เธอแล้ว
คำหวานแว่วตามทางต่างแสงสี
สว่างใสสานผสมห่มไมตรี
ดุจเสรี..จากไม้เท้าเธอก้าวเดิน

ติดดวงตาแห่งธรรมคำพร่ำพรอด
จะโอบกอดวัตรงาม..ยามเดินเหิน
นัยน์ตาพร่าแต่รอยยิ้มกริ่มดำเนิน
เย้าหยอกเอิน..ทิพย์สัมผัสจากนักกลอน

จึงทวนซ้ำคำซึ้งให้ตรึงผ่าน
เมื่อได้อ่านลำนำจากคำสอน
ยิ่งซึ้งค่าคารมคมคำวอน
ที่สรรซ่อนซ้องวจี..กวีคม

รการตติ

[รการตติ]

ยากสัมผัสแทนใครในรู้สึก
เพียงตรองตรึกนึกไปใช่ล่ะหรือ
สิ่งใครกล่าวเล่าฝันสิ่งนั้นคือ
ควรยึดถือว่าจริงทุกสิ่งอัน

จะแจ่มใสนัยน์ตาหรือว่าบอด
ใช่เยี่ยมยอดจิตดีที่ไหนนั่น
ความเป็นคนปนอยู่คู่ชีวัน
ดีเลวปันแปดเปื้อนใช่เลือนลา

พฤติกรรมนำออกต่างบอกแหล่ง
แม้แอบแต่งต่อเติมเสริมใบหน้า
มากยามยลผลมีที่กิริยา
มากคำจามาเอ่ยเปิดเผยตน

ทิพย์สัมผัสจัดให้ได้รู้สึก
เก็บตรองตรึกด้วยจิตคิดกุศล
รับรู้ได้ด้วยใจใสกมล
ใช่ปวงชนรู้เห็นเช่นเดียวกัน

จะต้องผ่านการฝึกลึกเลิก,ละ
มีมานะขัดเกลาเผาเสกสรร
หาแก่นมันอันใดในสำคัญ
ผู้รู้ทันนั้นหยิบ..ทิพย์อารมณ์

ทิพย์สัมผัสจัดให้ใครผ่องแผ้ว
จิตมั่นแล้วในผลพ้นหวานขม
ผู้รู้เกิดรู้ตายรู้คลายปม
หยิบเสพสมเพียงพอต่อชีวี..

"บ้านริมโขง"

คมคำกานท์ผ่านกวีที่นำฝาก
ในวิบากตามทางหว่างวิถี
ผนึกมั่นตรองคิดในจิตพลี
สัมผัสที่มองชัด..อัศจรรย์

แจ่มใสในครรลองเมื่อมองเห็น
สู่ประเด็นใจคิดในจิตสรร
วาบหนึ่งในคำนึงซึ่งผ่องพรรณ
ดุจตะวันนำทางส่องกลางใจ

มองถึงแก่นมโนทัศน์สัมผัสก้าว
จะสั้นยาวแตะต้องแม้หมองไหม้
ร้อนเย็นจับดับ สุก ลุกเป็นไฟ
คงควันไว้ต้องนาสาเพื่อพาทวน

สัมผัสทิพย์ลิบล่องกรองกานท์สู่
เธอคงรู้กลอนว่าง เพียงบางส่วน
หากแต่เพื่อนสานใจให้ทั้งมวล
จึงให้หวนถึงกลอน..แต่ก่อนมา

บัดนี้แล้วแววกวี..วจีหวาน
มีใครอ่านให้ฟังบ้างไหมหนา
เธอทอดทางออกไปถึงปลายฟ้า
ไม้เท้าพาเธอเผชิญเดินถึงไหน ?

รการตติ

[รการตติ]

...บทกลอนบทประพันธ์ จากฝันร่าย
อักษรจ่าย แจกวัน เพริศพรรณศรี
เป็นกวี หลายหลาก จากฤดี
ฝันต่างมี รักรั้ง ทั้งใคร่ครวญ...

...ต่างก็มี จิตชอบ มอบใจรัก
เติมใจพัก พาฝัน แบ่งปันส่วน
สวรรค์สร้าง ทางถูก ปลูกรักควร
ทิพย์สัมผัส ให้หวน ชวนจินตนา...

รัตนาวดี

จากสมุดหน้ากลอนตอนเริ่มร่าง
เธอสรรสร้างแวววรรณอย่างหรรษา
จนสะดุด..สมุดกลอนย้อนเวลา
ยังตรึงตราคำกลอนอ่อนละมุน

คงประพันธ์ลำนำในคำหวาน
ผ่านกรองกานท์จากใจได้เกื้อหนุน
อักษรเบรลล์จารึกไว้แทนไออุ่น
สัมผัสคุ้นด้วยปลายนิ้วพลิ้วแทนตา

รการตติ

[เนิน จำราย]

                      ฟังถ้อยสรรค์บรรเลงในเพลงกาพย์      
                      มโนภาพเห็นถึงประหนึ่งว่า      
                      เทพบุตรคนธรรพ์จำนรรจา      
                      ชุ่มอุราอิ่มเอิบชวนเคลิบเคลิ้ม

                      ที่ทอดกายถ่ายถอนค่อยผ่อนคลาย   
                      ผงาดกายสำนึกใจฮึกเหิม
                      ดั่งดวงตาได้แสงมาแต่งเติม      
                      เอาหละเริ่มอีกคราตั้งหน้าเดิน

                                  เนิน จำราย

[รการตติ]

เหมือนดั่งเป็น แสงใส ในแววเศร้า
มองไม่เห็นแม้นเงา ยามเจ้าหมอง
สะท้อนจิตพิศเห็น เช่นใจมอง
สัมผัสพ้อง คล้องรับ กับดวงจินต์

บอดที่ตา ใช่ว่า จะใจบอด
นับเป็นยอด กัลยา น่าถวิล
ดวงฤดี สีขาว พราวผ่องภินท์
งามรวยริน สิ้นพร้อย รอยด่างดำ

ขอเป็นเช่น แรงใจ อีกนัยน์หนึ่ง
แทนถ้อยถึง คะนึงแด่ แม่งามขำ
ฝากพจน์ศิลป์ รินเรื่อ เจือน้ำคำ
เพื่อส่งย้ำปอบขวัญ เจ้าจันทร์นวล..


       “สุนันยา”

เมื่อระวีแสงส่องต้องดวงจิต
ในนิมิตเคยเศร้าเฝ้ากำสรวล
บัดนี้แล้วแก้วกานต์อ่านสำนวน
คงซาบซึ้งคะนึงครวญอบอวลรัก

ด้วยแรงใจฝากไว้จากนัยน์หนึ่ง
เป็นถ้อยซึ้งล้ำเลิศเจิดประจักษ์
เห็นรอยยิ้มจากใจใต้ดวงพักตร์
งดงามนักเธอผู้รู้ยลยิน

คำงดงามจากใจยามได้อ่าน
เมื่อส่งผ่านกลอนไปใจถวิล
ที่หน้าจออ่านกานท์งานกวิน
เจิดรวยรินขับขานกานท์ถึงเธอ

รการตติ