ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ตะวันฉาย]

๐ เวลาที่คิดว่าพอ...กลับไม่พอให้พูดคำ "ลา"  ๐


    ๐  เวลาเริ่มคำว่า "เรา" ก็เข้านับ
แย้มประดับดวงใจใส่ทุกที่
อุ่นไอรักประทับนับเป็นปี
รักล้นปรี่ซาบทรวงดวงกมล

   ๐  ก่อประกายสายรู้งเป็นคุ้งโค้ง
เชื่อมผูกโยงสองเราเข้าอีกหน
คำว่าเราถักเถาเป็นเงาปน
ก่อนสับสน,คำเปลี่ยน,มาเฆี่ยนตี

   ๐  ค่าติดลบตัดฉากฝากรอยร้าว
ก่อนจะก้าวลาห่างต่างวิถี
ร้างเยื่อใยสวาทขาดไมตรี
สิ้นราตรีก็ขาดเราเป็นเงาพลัน

   ๐  ภายในใจลึก-ลึกจารึกอยู่
แง้มประตูดวงใจไม่เคยผัน
เพราะรักมากจากทรวงดวงชีวัน
แม้สิ้นกัน...แต่ฉันยัง...คงรักเธอ...

   ๐  เวลาที่คิดว่ามากมาย
แต่ก็พ่ายความห่างวางเสนอ
แม้คำ "ลา" ไม่มีสิทธิ์ได้พบเจอ
ยังพร่ำเพ้อเพียงพกวกวนวนเลือน

   ๐  ขอเอ่ยคำว่า "ลาก่อน" ทอนกลอนแนบ
ขออิงแอบตัวหนังสือเป็นสื่อเคลื่อน-
ทุกสิ่งฝันจากนี้,ลี้ลางเลือน
ก่อนเฉือดเฉือนด้วยเวลานำมากรอ

   ๐  ทุกตัวตน,กลกานท์บนลานนี้
ขอจบที่ "หัวใจฉัน" เมื่อมันท้อ
เจ็บเพียงไรขอรับไปให้เพียงพอ
ใช่ตัดพ้อก่อนจากเป็นฉากกลอน...

ปล...สิ้นอักษร  ณ  ที่นี่ เวลานี้
ทุกข์เต็มที่แล้วหนาดั่งถูกศร
สิ้นกวีฯที่รักขอพักจรฯ
ณ โคราชา อาวรณ์ สะท้อนคำฯ

ปล...อุทิศแด่ความรู้สึกที่จากไป แม้แต่คำลาใด-ใด
ฉัน,เธอ ก็ไม่เคยได้เอ่ยมันเลยแม้แต่น้อย

ตะวันฉาย  ฉัตรบงกช

[ไพร พนาวัลย์]

          

ครั้งที่เรา จากกัน ในวันก่อน
แสนอาวรณ์ ขมขื่น สุดกลืนกล้ำ
แต่ก็ยัง มั่นคง ความทรงจำ
ที่ตอกย้ำ แผลใจ ให้ทุกข์ตรม

ในวันนั้น ฉันใกล้ คนไร้ค่า
ถูกเฉยชา ชิงชัง ดั่งเรือล่ม
จึงต้องจำ จากไกล ก่อนใจจม
สุดฝืนข่ม ก้มหน้า แทบบ้าบอ

มาวันนี้ เธอออก มาตอกย้ำ
ด้วยถ้อยคำ ช้ำใน พาใจฝ่อ
เอ่ยคำลา ช้าไปยัง ไม่พอ
ยังรีรอ ก่อไฟ จนไหม้ดำ

เราจากกัน มาแล้ว ยังแว่วเสียง
จึ่งขอเลี่ยง หลบไกล ไม่ร้องร่ำ
ขอให้เธอ ฟังหน่อย แม้น้อยคำ
คนใจช้ำ “ขอลา” ด้วยอาทร 

“ไพร พนาวัลย์”

[panthong.kh]

จะลาไป เชิญเลย ไม่เคยท้วง
จะไม่หวง ห่วงหา อย่ามาอ้อน
จะไม่รั้ง เธอไว้ แม้ไกลจร
จะไม่วอน งอนง้อ ชอเชิญไป

ไม่ต้องลี ลามาก ให้หลากเรื่อง
ไม่ต้องเปลือง น้ำตา พาหมั่นไส้
ไม่ต้องขอ ชาตินี้ ไม่มีใจ
ไม่อยากไล่ ไสส่ง จงไปดี

อย่าได้หวน ครวญคร่ำ ถ้าลำบาก
อย่ามาฝาก คำกลอน อ้อนที่นี่
อย่ามาทำ ให้สงสาร ซ่านชีวี
อย่าพิรี้ พิไร ให้ใจตรม

พอกันที ที่รัก เธอผลักไส
พอกันที เยื่อใย ให้ขื่นขม
พอกันที สี่ห้อง ร้องซานซม
พอกันที ฤดีล่ม จมแดเดียว
พันทอง
 

[จะไม่เด็ด]

ค่ำคืนหนาวร้าวรานถึงลานฝัน
ใจหนาวสั่นไร้แท้คนแลเหลียว
สาวตีจากด้วยซ้ำย้ำจริงเชียว
เหลือผู้เดียวห่อเหี่ยวเปลี่ยวเอกา

หากโลกไร้ซึ่งรักจักหมองหม่น
จะยินยลฝั่งใหนให้ผวา
แม้นไร้ซึ่งความรักปักมนตรา
จะควานหาสิ่งใดก็ไร้แวว

ขอความรักจงอยู่ผู้ทั้งผอง
รักพี่น้องเพื่อนใจไม่คลาดแคล้ว
โลกน่าอยู่ด้วยรักเป็นหลักแนว
ไม่มีแล้วที่งดงามกว่าความรัก

จึงได้เขียนถ้อยกลอนอ้อนผู้อ่าน
ถึงร้าวรานตกบ่วงอย่างหน่วงหนัก
อย่าได้ทิ้งทอดอาลัยในเรื่องรัก
เพราะแน่นัก..คืออกหัก..ดีกว่ารักไม่เป็น...อิอิ..แบบว่า..ไม่รู้สิ




...อ่านกลอนแล้วเข้าถึงอารมณ์และร่วมแจมครับ..สบายดีกันนะครับ

[มนัสศิยา]

    ในวันนั้นฉันและเธอเผลอลืมคิด
ว่าชีวิตมิเที่ยงแท้ต้องแปลผัน
ปล่อยเวลาล่วงเลยไปไม่สำคัญ
ไม่เคยหันมาเอื้อนเอ่ยเฉลยใจ

    ด้วยประมาทขลาดเขลาเราจึงพลาด
ทำให้หมดโอกาสจะแก้ไข
เพราะกาลมิอาจหวนทวนย้อนไป
จึ่งทำให้เราสองต้องห่างกัน

    แม้นเพียงคำล่ำลาสักคราหนึ่ง
ก็มิเคยได้ซึ้งตรึงใจฝัน
ฟ้าบันดาลให้เราพรากจากโดยพลัน
ยังมิทันได้เตรียมใจให้แกร่งพอ

    ในวันนี้ความเสียใจมีให้เห็น
เหตุใดกันจึงเป็นเช่นนี้หนอ
หากรู้ว่าเวลามีไม่มากพอ
คงจักมิรั้งรออีกต่อไป

มนัสศิยา