ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[D]

ดอกบัวขาว พราวไสว ในกลางสระ
มิเคยละ ต้องลม พรมลูบไล้
สู้กรำฝน ทนแดดจ้า ฟ้าอำไพ
กว่าวิไล เรืองรอง ผ่องผุดพรรณ

เมื่อแต่น้อย ใต้ตม จมโคลนเน่า
พ้นปลาเต่า มาได้ ให้สุขสันต์
วารีช่วย พยุงต้าน ก้านชูชัน
กว่ามีวัน ตั้งตรง คงต้องทน

ดอกบัวน้อย ลอยคว้าง อยู่กลางสระ
แรงปะทะ หลายอย่าง บ้างสับสน
ขาดไม้ใหญ่ ใบร่ม ห่มบังบน
กรำแดดฝน จนหม่นร่วง ห้วงแห่งกาล

"ดิน"

[--ณัชชา--]

เก็บดอกบัวบังใบขึ้นไหว้พระ
ถึงวันนี้เราจะอธิษฐาน
ขอคุณพระคุ้มครองป้องภัยพาล
เหล่าทหารแดนใต้พ้นภัยเทอญ

--ณัช--

 

[บ้านริมโขง]

ขออนุญาตต่อสัมผัสใจ 

ดอกบัวงามตามฝันอันพิสุทธิ์
เป็นโกมุทดุจแก้วแพรวผ่องใส
ผุดเหนือน้ำยามบานแม้กาลใด
เปรียบอยู่ในอรรถรสบทพระธรรม

อีก "บัวงาม" ตามชมนิยมนั้น
ยังใฝ่ฝันมั่นเรียงเคียงชื่นฉ่ำ
หากแต่บุญหนุนเสริมเติมถ้อยคำ
เกินน้อมนำกล้ำกรายให้ชายเชย

"บ้านริมโขง"

[D]

เก็บดอกบัวบังใบขึ้นไหว้พระ
ถึงวันนี้เราจะอธิษฐาน
ขอคุณพระคุ้มครองป้องภัยพาล
เหล่าทหารแดนใต้พ้นภัยเทอญ

--ณัช--

 

ความภูมิใจ ของดอกบัว แม้ตัวสิ้น
ยังชื่นจินต์ มีคน ยลสรรเสริญ
แม้ถูกเด็ด ก้านร้าว เฉาเผชิญ
ซึ้งใจเกิน เมื่อรู้ว่า เห็นค่าบัว

"ดิน"

[panthong.kh]

บัวขาวพราวเพริศพริ้ง อยากมอง
ก้านกิ่งทิ้งลงหนอง   ทั่วคุ้ง
พิศเล็งเพ่งทั้งสอง    เต้าเต่ง
กลิ่นที่รี่คละคลุ้ง      แต่งแต้มยามเย็น

บัวขาวสวย สดใส ให้น่าพิศ
เพ่งเพียงนิด จิตสั่น หวั่นให้เห็น
ภูมริน บินตอม ไม่ยอมเว้น
หอมเฉกเช่น กลิ่นเจ้า เย้ายวนใจ
พันทอง
 

[D]

ขออนุญาตต่อสัมผัสใจ 

ดอกบัวงามตามฝันอันพิสุทธิ์
เป็นโกมุทดุจแก้วแพรวผ่องใส
ผุดเหนือน้ำยามบานแม้กาลใด
เปรียบอยู่ในอรรถรสบทพระธรรม

อีก "บัวงาม" ตามชมนิยมนั้น
ยังใฝ่ฝันมั่นเรียงเคียงชื่นฉ่ำ
หากแต่บุญหนุนเสริมเติมถ้อยคำ
เกินน้อมนำกล้ำกรายให้ชายเชย

"บ้านริมโขง"

บัวกลางสระ ห่างเกิน คนเมินจ้อง
ปล่อยให้ต้อง ยืนเหงา เศร้าเหลือเอ่ย
หาสักนิด ตาแล แคร์มิเคย
เขาผ่านเลย คว้าไป เพียงใกล้ทาง

เคล้าฝอยฝุ่น ฟ้าฝน ลมบนเหวี่ยง
จำต้องเสี่ยง ภัย.ภู่ ดูอ้างว้าง
หากไม้ใหญ่ ส่งแรง แม้แสงจาง
มีหวังบ้าง ใจชื่น ยังยืนยง

"ดิน"

[D]

บัวขาวพราวเพริศพริ้ง อยากมอง
ก้านกิ่งทิ้งลงหนอง   ทั่วคุ้ง
พิศเล็งเพ่งทั้งสอง    เต้าเต่ง
กลิ่นที่รี่คละคลุ้ง      แต่งแต้มยามเย็น

บัวขาวสวย สดใส ให้น่าพิศ
เพ่งเพียงนิด จิตสั่น หวั่นให้เห็น
ภูมริน บินตอม ไม่ยอมเว้น
หอมเฉกเช่น กลิ่นเจ้า เย้ายวนใจ
พันทอง
 

เป็นบัวขาว ร้าวฉาน กลีบยานย่น
ต้องแสงหม่น ลมหมอง มิผ่องใส
เศษฝุ่นฟุ้ง คลุ้งคละ ตะโบมไล้
กลีบหม่นไหม้ กรายกล้ำ ช้ำอ่อนแรง

มีเพียงสาย น้ำรอบ คอยปลอบเห็น
ให้ความเย็น จุนเจือ เมื่อร้อนแสง
กอดก้านดอก ทานใบ ไม่คลายแคลง
เหมือนตำแหน่ง บุพการี ผู้มีคุณ

"ดิน"

[บ้านริมโขง]

บัวกลางสระ ห่างเกิน คนเมินจ้อง
ปล่อยให้ต้อง ยืนเหงา เศร้าเหลือเอ่ย
หาสักนิด ตาแล แคร์มิเคย
เขาผ่านเลย คว้าไป เพียงใกล้ทาง

เคล้าฝอยฝุ่น ฟ้าฝน ลมบนเหวี่ยง
จำต้องเสี่ยง ภัย.ภู่ ดูอ้างว้าง
หากไม้ใหญ่ ส่งแรง แม้แสงจาง
มีหวังบ้าง ใจชื่น ยังยืนยง

"ดิน"

ด้วยอยู่ห่างมือคว้ากว่าเอื้อมถึง
งามตราตรึงเพียงมองปองไหลหลง
ดังโผล่บานเพียงเผยเย้ยเจาะจง
แกล้งให้หลงตรงภาพอาบอารมณ์

ไม่หวังให้ใครหอมพะยอมเจ้า
เลี่ยงหลบเข้ากลางสระละสุขสม
งามเพียงวอนภมรหมู่สู่ชื่นชม
ปล่อยคนตรมขมใจ..ไร้ไมตรี..

"บ้านริมโขง"

[D]

ด้วยอยู่ห่างมือคว้ากว่าเอื้อมถึง
งามตราตรึงเพียงมองปองไหลหลง
ดังโผล่บานเพียงเผยเย้ยเจาะจง
แกล้งให้หลงตรงภาพอาบอารมณ์

ไม่หวังให้ใครหอมพะยอมเจ้า
เลี่ยงหลบเข้ากลางสระละสุขสม
งามเพียงวอนภมรหมู่สู่ชื่นชม
ปล่อยคนตรมขมใจ..ไร้ไมตรี..

"บ้านริมโขง"

เกิดแต่ตม แสนตื้อ ซื่อบื้อนัก
คล้ายโดนผลัก ออกถ่าง ห่างหลีกหนี
ดอกไม้สี สดใส รับไมตรี
ดอกบัวนี้ ชะแง้ แต่.เฝ้ารอ

ทีพันธุ์ไม้ อย่างอื่น ดื่นสรรสร้าง
ใส่กระถาง สวยหรู อุ้มชูหนอ
เหตุไฉน บัวขาว เขาไม่ง้อ
ปล่อยลอยคอ ไร้ค่า น่าน้อยจินต์

มิได้อยู่ กระถาง เหมือนอย่างเขา
คงรากเหง้า ตาก.ลม จมกับถิ่น
ปล่อยภมร ร่อนชม ตรมราคิน
หากถวิล อยู่บ้าง สร้างจำลอง

"ดิน"

[ชลนา ทิชากร]

ดอกบัวขาว พราวไสว ในกลางสระ
มิเคยละ ต้องลม พรมลูบไล้
สู้กรำฝน ทนแดดจ้า ฟ้าอำไพ
กว่าวิไล เรืองรอง ผ่องผุดพรรณ

เมื่อแต่น้อย ใต้ตม จมโคลนเน่า
พ้นปลาเต่า มาได้ ให้สุขสันต์
วารีช่วย พยุงต้าน ก้านชูชัน
กว่ามีวัน ตั้งตรง คงต้องทน

ดอกบัวน้อย ลอยคว้าง อยู่กลางสระ
แรงปะทะ หลายอย่าง บ้างสับสน
ขาดไม้ใหญ่ ใบร่ม ห่มบังบน
กรำแดดฝน จนหม่นร่วง ห้วงแห่งกาล

"ดิน"

ตัวพี่เป็น เช่นดอกบัว กลั้วเกลือกดิน
เกิดในถิ่น ท้องนา น่าสงสาร
ทั้งปากกัด  เท้าบุก ล้มลุกคลาน
ผิวดำกร้าน พานเหม็นเหงื่อ เถือขี่ไคล

น้องสูงค่า เกินกว่าใจ จะไขว่คว้า
เกิดมา อังคาพยพ คบไม่ใหญ่
เป็นเอื้องฟ้า สูงค่า กว่าใครใคร
เกินหัวใจ ของพี่ นี้หมายปอง

ร่วมแจกัน อันสวยหรู บูชาพระ
ก็พอจะ อภิรมย์ สมคู่สอง
ใครผ่านไป ได้เห็น เด่นชวนมอง
ก็เพราะน้อง ประดับอยู่ คู่แจกัน

ชลนา  ทิชากร

<a href="http://www.youtube.com/v/RQ-27_-sGsQ&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/RQ-27_-sGsQ&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[บ้านริมโขง]

เกิดแต่ตม แสนตื้อ ซื่อบื้อนัก
คล้ายโดนผลัก ออกถ่าง ห่างหลีกหนี
ดอกไม้สี สดใส รับไมตรี
ดอกบัวนี้ ชะแง้ แต่.เฝ้ารอ

ทีพันธุ์ไม้ อย่างอื่น ดื่นสรรสร้าง
ใส่กระถาง สวยหรู อุ้มชูหนอ
เหตุไฉน บัวขาว เขาไม่ง้อ
ปล่อยลอยคอ ไร้ค่า น่าน้อยจินต์

มิได้อยู่ กระถาง เหมือนอย่างเขา
คงรากเหง้า ตาก.ลม จมกับถิ่น
ปล่อยภมร ร่อนชม ตรมราคิน
หากถวิล อยู่บ้าง สร้างจำลอง

"ดิน"

เมื่อชาติเชื้อเนื้อพันธุ์นั้นต่างเผ่า
ธรรมชาติแหล่งเหล่าเข้าสนอง
ดั่งชาติกาใช่หงส์ประสงค์ครอง
ยากสมปองปรารถนาให้พาเป็น

จงกลนีนี้สวยด้วยธรรมชาติ
กลีบผุดผาดพ้นน้ำยามแลเห็น
อยู่กลางธารน้ำไหลแลใสเย็น
พลิ้วกลีบเร้นเริงร่าช่างน่าชม

หวังปรุงแต่งแสร้งเสริมเติมกระถาง
นำมาวางเพียงให้สะใจสม
ได้ครอบครองเป็นทรัพย์นับอุดม
อวดอ้างปมแห่งตน..คนมีเงิน

เชื่อว่าเธอคงเหงามีเศร้าสู่
เธอหดหู่ไหวหวาดด้วยขาดเขิน
ไหนจะเท่าดินตมเคยชมเพลิน
ไหนจะเกินน้ำท่าพาชื่นใจ

หากเพียงหวังครั้งคราหาสุขสม
เธอจะตรมขมทับเกินรับไหว
ยามน้ำแห้ง กระถาง เขาร้างไป
จะหาโคลนตมใดได้พักพิง

เกิดต่ำใต้ติดดินกลับผลินเผ่น
ชูดอกเด่นพ้นน้ำงามทุกสิ่ง
สวยสง่าพาฝันรัญจวนจริง
สูงส่งยิ่งเลิศค่า..ปัทมางาม

"บ้านริมโขง"

๗ ตุลาคม ๒๕๕๕

[รพีกาญจน์]

กรำแดดฝน จนหม่นร่วง ห้วงแห่งกาล

"ดิน"

งามโดดเด่น เป็นสง่า ชลาศัย
รวีไล้ โลมบัว ทั่วตูมก้าน
น้ำค้างเคล้า เย้าหยอก ดอกคลี่บาน
เบ่งสคราญ เกสร ภมรชม

คลื่นกระเพื่อม เลื่อมริ้ว พลิ้วระลอก
น้ำกระฉอก สาดต้อง ละอองถม
บัวลู่ลาม ตามสาย คลายระบม
กลับล้อลม พรมพร่าง กลีบบางแบ

ขอถนอม บัวน้อย ลอยพ้นน้ำ
แค่คลาคล่ำ คู่เคียง เพียงจอกแหน
จะช่วยต้าน ทานได้ ภัยรังแก
เฝ้าดูแล ถึงท้าย วายตามบัว

รพีกาญจน์ 59

[D]

ตัวพี่เป็น เช่นดอกบัว กลั้วเกลือกดิน
เกิดในถิ่น ท้องนา น่าสงสาร
ทั้งปากกัด  เท้าบุก ล้มลุกคลาน
ผิวดำกร้าน พานเหม็นเหงื่อ เถือขี่ไคล

น้องสูงค่า เกินกว่าใจ จะไขว่คว้า
เกิดมา อังคาพยพ คบไม่ใหญ่
เป็นเอื้องฟ้า สูงค่า กว่าใครใคร
เกินหัวใจ ของพี่ นี้หมายปอง

ร่วมแจกัน อันสวยหรู บูชาพระ
ก็พอจะ อภิรมย์ สมคู่สอง
ใครผ่านไป ได้เห็น เด่นชวนมอง
ก็เพราะน้อง ประดับอยู่ คู่แจกัน

ชลนา  ทิชากร

http://www.youtube.com/watch?v=RQ-27_-sGsQ&feature=plcp

ดอกบัวขาว ฟังกล่าว แล้วผ่าวจิต
เพ่งพินิศ คิดไป ให้สุขสันต์
ตัวพี่คือ บัวหรือ ถือสัมพันธ์
ช่างคล้ายกัน กับน้อง ที่ล่องลอย

บัวกลางบึง ถึงหรู แต่ดูหม่น
ไร้ผู้คน ทายทัก จักเหงาหงอย
บัวขาว.หวัง สักครั้ง ยังรอคอย
เขาเอื้อมสอย ประดับแด แจกันใจ

"ดิน"

[D]

เมื่อชาติเชื้อเนื้อพันธุ์นั้นต่างเผ่า
ธรรมชาติแหล่งเหล่าเข้าสนอง
ดั่งชาติกาใช่หงส์ประสงค์ครอง
ยากสมปองปรารถนาให้พาเป็น

จงกลนีนี้สวยด้วยธรรมชาติ
กลีบผุดผาดพ้นน้ำยามแลเห็น
อยู่กลางธารน้ำไหลแลใสเย็น
พลิ้วกลีบเร้นเริงร่าช่างน่าชม

หวังปรุงแต่งแสร้งเสริมเติมกระถาง
นำมาวางเพียงให้สะใจสม
ได้ครอบครองเป็นทรัพย์นับอุดม
อวดอ้างปมแห่งตน..คนมีเงิน

เชื่อว่าเธอคงเหงามีเศร้าสู่
เธอหดหู่ไหวหวาดด้วยขาดเขิน
ไหนจะเท่าดินตมเคยชมเพลิน
ไหนจะเกินน้ำท่าพาชื่นใจ

หากเพียงหวังครั้งคราหาสุขสม
เธอจะตรมขมทับเกินรับไหว
ยามน้ำแห้ง กระถาง เขาร้างไป
จะหาโคลนตมใดได้พักพิง

เกิดต่ำใต้ติดดินกลับผลินเผ่น
ชูดอกเด่นพ้นน้ำงามทุกสิ่ง
สวยสง่าพาฝันรัญจวนจริง
สูงส่งยิ่งเลิศค่า..ปัทมางาม

"บ้านริมโขง"

๗ ตุลาคม ๒๕๕๕

สาเหตุที่บัวดอกไม่ตรง(บัวเจียมตัว)

เกิดแต่ตม จมปลัก อยากโดดเด่น
ดังเฉกเช่น ผกาอื่น ดื่นสยาม
เขารังเกียจ เดียดฉันท์ บัวนั้นทราม
สีมิงาม นามเชย เลยน้อยใจ

วาเลนไทน์ สำคัญ นั้นซาบซึ้ง
เขาก็พึ่ง กุหลาบ ฉาบสีใส
ปล่อยบัวขาว เหงาหงอย คอยเรื่อยไป
มิมีใคร ไหนเล่า เขาเหลียวมอง

ดอกปทุม กุมขมับ ยอมรับผิด
ที่แดคิด มากไป ใจจึงหมอง
เหลือบแลหว่าง ข้างเคียง เรียงพี่น้อง
ทั้งพวกพ้อง เผ่าผู้ อยู่โคลนตม

บอกตัวเอง หยุดคิด สิ่งผิดนะ
บัวนั้นจะ เจียมตัว ยอมหัวก้ม
รับสภาพ แม้ไร้ ใครชื่นชม
รู้มิสม ตรมแด แค่บัวขาว

"ดิน"

[D]

งามโดดเด่น เป็นสง่า ชลาศัย
รวีไล้ โลมบัว ทั่วตูมก้าน
น้ำค้างเคล้า เย้าหยอก ดอกคลี่บาน
เบ่งสคราญ เกสร ภมรชม

คลื่นกระเพื่อม เลื่อมริ้ว พลิ้วระลอก
น้ำกระฉอก สาดต้อง ละอองถม
บัวลู่ลาม ตามสาย คลายระบม
กลับล้อลม พรมพร่าง กลีบบางแบ

ขอถนอม บัวน้อย ลอยพ้นน้ำ
แค่คลาคล่ำ คู่เคียง เพียงจอกแหน
จะช่วยต้าน ทานได้ ภัยรังแก
เฝ้าดูแล ถึงท้าย วายตามบัว

รพีกาญจน์ 59

เสียงนกไพร ขานขับ รับอุษา
ท้องนภา หมองหม่น จนสลัว
หยาดฝนโปรย จากหล้า พามืดมัว
ผกากลัว ตัวสั่น ฟ้าลั่นมา

เป็นดอกบัว กลางบึง จึงร้างไร้
ขาดบังใบ ไหม้กรอบ บอบช้ำกว่า
ยามต้องฝน โดนลม ตรมน้ำตา
ขอซบหน้า กับแหน อย่าแถกลาย

หากวันใด น้ำหมด มิจรดถึง
บัวกลางบึง คงเฉา เน่าสลาย
เพื่อนแหนลอย เคียงข้าง อย่าวางวาย
กอดคอตาย ด้วยไหม ไปกับบัว

บัวขาวขอตัวไปทำธุระก่อนนะคะ ผิดพลาดขออภัย..ไม่ถูกใจขอโทษค่ะ

"ดิน"

[ชลนา ทิชากร]

ดอกบัวขาว ฟังกล่าว แล้วผ่าวจิต
เพ่งพินิศ คิดไป ให้สุขสันต์
ตัวพี่คือ บัวหรือ ถือสัมพันธ์
ช่างคล้ายกัน กับน้อง ที่ล่องลอย

บัวกลางบึง ถึงหรู แต่ดูหม่น
ไร้ผู้คน ทายทัก จักเหงาหงอย
บัวขาว.หวัง สักครั้ง ยังรอคอย
เขาเอื้อมสอย ประดับแด แจกันใจ

"ดิน"

พี่จะเป็น เช่นแจกัน อันบางใส
ขอเพียงได้ บัวน้อง ทั้งสองนั้น
มาประดับ พับไว้ ในแจกัน
เป็นมิ่งขวัญ มิ่งใจ นัยนา

แจกันใจ ของพี่ ยินดีรับ
น้อมคำนับ รับบัวขาว สกาวฟ้า
มาประดับ ไว้หว่าง กลางอุรา
ปรารถนา ได้แนบชิด นิจนิรันดร์

ชลนา  ทิชากร

<a href="http://www.youtube.com/v/BTRWhmn9b14&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/BTRWhmn9b14&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[ไพร พนาวัลย์]

มองบัวขาวพราวเด่นอย่างโดดเดี่ยว
เพียงหนึ่งเสี้ยวดวงใจสู่ใครหนึ่ง
ผู้มิ่งมิตรกัลยาติดตราตรึง
ยังคำนึงถึงอยู่มิรู้วาย

เธอชอบดอกบัวขาวสกาวสวย
ระรินรวยกลิ่นหอมมิยอมหน่าย
เมื่อไหร่หนอได้พบประสบกาย
จะถวายดอกบัวให้บูชา

เห็นบัวขาวครั้งใดพาใจเศร้า
คิดถึงรักครั้งเก่าที่เยาว์ค่า
ดั่งติดค้างหว่างกรรมที่ทำมา
จึ่งร้างลาลืมเลือนดั่งเดือนแรม

แม้เกิดจากโคลนตมไร้ชมชื่น
เคยสะอื้นขื่นขมระทมแต้ม
แต่ด้วยบุญวาสนาเข้ามาแจม
เจ้าจึงแจ่มบรรเจิดชนเชิดชู

ขอขอบคุณสวรรค์บันดาลให้
สัมผัสใจบัวเรียงได้เคียงคู่
เพียงในฝันสวรรค์เบี่ยงเลี่ยงลงคู
ยอดพธูคือขวัญตาใต้ฟ้างาม

“ไพร พนาวัลย์”

[D]

พี่จะเป็น เช่นแจกัน อันบางใส
ขอเพียงได้ บัวน้อง ทั้งสองนั้น
มาประดับ พับไว้ ในแจกัน
เป็นมิ่งขวัญ มิ่งใจ นัยนา

แจกันใจ ของพี่ ยินดีรับ
น้อมคำนับ รับบัวขาว สกาวฟ้า
มาประดับ ไว้หว่าง กลางอุรา
ปรารถนา ได้แนบชิด นิจนิรันดร์

ชลนา  ทิชากร

http://www.youtube.com/watch?v=BTRWhmn9b14&feature=youtu.be

กลีบดอกใบ ไหม้แห้ง บัวแล้งน้ำ
ภัยกรายกล้ำ ช้ำหม่น ทนไหวหวั่น
รอสักคน เห็นใจ เมื่อใดกัน
เจียนอาสัญ หรือฟ้า ถึงปรานี

เก็บบัวไป ใส่แจกัน หมั่นเติมน้ำ
แม้บัวช้ำ อาจชื่น คืนสุขขี
อยากจะหนี ปลิงปลา ตามราวี
หากมิมี ผกาไหน มอบใจครอง

"ดิน"

[D]

มองบัวขาวพราวเด่นอย่างโดดเดี่ยว
เพียงหนึ่งเสี้ยวดวงใจสู่ใครหนึ่ง
ผู้มิ่งมิตรกัลยาติดตราตรึง
ยังคำนึงถึงอยู่มิรู้วาย

เธอชอบดอกบัวขาวสกาวสวย
ระรินรวยกลิ่นหอมมิยอมหน่าย
เมื่อไหร่หนอได้พบประสบกาย
จะถวายดอกบัวให้บูชา

เห็นบัวขาวครั้งใดพาใจเศร้า
คิดถึงรักครั้งเก่าที่เยาว์ค่า
ดั่งติดค้างหว่างกรรมที่ทำมา
จึ่งร้างลาลืมเลือนดั่งเดือนแรม

แม้เกิดจากโคลนตมไร้ชมชื่น
เคยสะอื้นขื่นขมระทมแต้ม
แต่ด้วยบุญวาสนาเข้ามาแจม
เจ้าจึงแจ่มบรรเจิดชนเชิดชู

ขอขอบคุณสวรรค์บันดาลให้
สัมผัสใจบัวเรียงได้เคียงคู่
เพียงในฝันสวรรค์เบี่ยงเลี่ยงลงคู
ยอดพธูคือขวัญตาใต้ฟ้างาม

“ไพร พนาวัลย์”

บัวดอกโทน โคนเหง้า เผ่าใต้ตม
สุดระทม ขมเหงา เขาหมิ่นหยาม
ไร้ศักดิ์ศรี พงศ์เผ่า เรามิงาม
เกิดขึ้นตาม ยถากรรม จะนำพา

เกิดขึ้นมา กว่าพ้น โดนหยามเหยียด
เขารังเกียจ เทียบเผ่า มิเข้าท่า
มาลีอื่น ดื่นพันธุ์ นั้นหงส์ฟ้า
บัวเหมือนกา ต่ำศักดิ์ จมปลักเลน

วาสนา ชะตาตน หม่นหนักหนา
มิมีหน้า ยื่นไป ให้ใครเห็น
ตั้งแต่เล็ก คุ้มใหญ่ ใจลำเค็ญ
อยากจะเป็น ผกาสี มีราคา

มิอาจเอื้อม เดือนดาว พราวสูงล้ำ
ตัวตนต่ำ จำใจ บัวไร้ค่า
ขอก้มหน้า ยอมรับ กับชะตา
เลิกอิจฉา ผกาอื่น ยืนที่เดิม

"ดิน"

[navee]

บัวดอกงามชูช่อล้อลมอวด
ความเจ็บปวดนับรอยค่อยค่อยเพิ่ม
คำหลอกลวงฝากไว้ดั่งไฟเติม
กำลังเริ่มทำลาย-สายสัมพันธ์

คิดว่าเขาจริงใจไม่ระแวง
เขากับแกล้งหลอกคนจนหัวปั่น
คิดเสมอว่าเราเข้าใจกัน
เธอกลับบั่นมันลงอย่างจงใจ

หลายครั้งที่ผิดหวังเพราะพลั้งพลาด
แต่สามารถต่อสู้ยืนอยู่ได้
ปลอบตัวเองใจเย็นเย็น ไม่เป็นไร
เริ่มต้นใหม่อย่าท้อขอให้ทน

แต่วันนี้ฉันพ่ายไร้แรงสู้
เธอคงรู้เพราะใครทำให้หม่น
เมื่อฉันหลงเดินไปในค่ายกล
ของหน้ามลคนงามนาม”น้องดิน”

navee