พี่ผิดพลั้งครั้งเดียวในชีวิต
ยอมรับผิดทุกประการรู้บ้างไหม
เจ้าดื้อดั้นรั้นจัดตัดเยื่อใย
มิยอมใช้เหตุผลมาพูดจา
หญิงที่เห็นเขาเป็นแค่ทางผ่าน
เพราะสันดานชายทั่วไปคิดใฝ่หา
เหล่าหญิงงามมาห้อมล้อมเพียงหน้าตา
มิใช่ว่าจริงใจเพียงได้ยล
พี่รักน้องน้องก็รู้อยู่ว่ารัก
สุดจะหักห้ามจิตคิดสับสน
พี่เทิดทูนยอดดวงใจไว้หนึ่งคน
ให้พี่พูดสักกี่หนเพียงหนึ่งเดียว
เจ้าตัดพ้อต่อว่าด่าพี่ชั่ว
พี่รู้ตัวทำเช่นใดไม่แลเหลียว
เลิกเจ้าชู้เลิกรักเล่นเช่นนี้เชียว
แสนโดดเดี่ยวเดียวดายเธอหายไป
เจ้าเลิกราพี่ไปไม่ยอมกลับ
เจ้าหายลับจากไปอยู่แห่งไหน
ถึงเลิกราแต่ไม่เลิกรักยอดดวงใจ
เกิดชาติหน้าฉันท์ใด..ยังรักเธอ.
ริน ดอนบูรพา
๕ ต.ค. ๕๕
