ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ก้าวแรกฯ...]

บันทึกการเดินทาง ๔
-   นางพราย -

๐ ช่วงสงัดชัดเงียบเทียบเข้าสู่
เสียงร้องกู่คู่วิหคเริ่มเลือนหาย
รัตติกาลคืบคลานผ่านเดียวดาย
แสงสุดท้ายบ่ายซบสู่พลบกาล

๐ แว่วสำเนียงเสียงขรมระงมร่ำ
เหล่าแมงค่ำพร่ำเพรียงเสียงประสาน
จึ่งฟากฟ้าเผยดาวพราวตระการ
ดั่งโวหารขานขับให้หลับนอน

๐ ขณะครึ่งกึ่งหลับสดับตื่น
กว่าค่อนคืนผ่านผันพลันสังหรณ์
ฤ โดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาเข้าบั่นทอน
จึ่งภาพหลอนกร่อนกลืนกับคืนกาฬ

๐ ข้าพเจ้าสั่นเทาคราวมองสบ
มิอาจหลบสายตาคราผสาน
เสียงสะอื้นคืนนั้นยังกังวาน
แล้วไหวผ่านวูบวับกับสไบ !!

๐ หรือนี่คือขณะจิตที่ผิดเพี้ยน
หรือนางพรายยังว่ายเวียนมิไปไหน
แล้วสไบไหวสั่นนั่นอะไร
ฤ เปลี่ยวไพรเคี่ยวเข็ญเล่นงานคน

๐ ด้วยคำเก่าเล่าขานของพรานเฒ่า   
“เมื่อย่างเท้าเข้าป่าอย่าสับสน
สติมั่นตั้งไว้กับใจตน
ความวกวนแห่งจิตพาผิดทาง”

๐ ทิ้งรอยอุ่นฟืนดุ้นยังกรุ่นคลุ้ง
ก่อนแสงรุ่งจะพลุ่งสู่รุ่งสาง
ตะเคียนคู่ยืนอยู่ดูเลือนราง
จึ่งกล่าวลาสมานางก่อนย่างคืน ฯ


ก้าวแรกฯ...

[...สียะตรา..]

......สะอื้นร่ำ..รำพันเอื้อนเตือน.....สำนึก

...ให้ตรองตรึกถึง...นางใน...สไบผืน

...รฤกรอยสัตยาว่าจะคืน

...หากกลับกลืนเลือนหาย...สายสัมพันธ์

[Music]

นอนพนาพฤกษ์พงดงวิเวก
ต้องเป่าเสกมนต์ใดท่ามไพรสัณฑ์
จึ่งได้พบสบนางหว่างอรัญ
หอมประชันจันทร์กระพ้อหนอพ่อคุณ

สไบบางนางพรายกรุยกรายผ่าน
เคยพบอ่านว่าเอื้อมาเกื้อหนุน
ต้องเสน่ห์พร้อมภักดิ์ต่อนักบุญ
เป็นการุณคุณประโยชน์โทษไม่มี

นักเดินทางกลางไพรใจต้องมั่น
อย่าทักโน่นทักนั่น..นักคุณพี่
โอกาสหน้าพรายมิวหิวพอดี
อาจราวีไปมุดเต้นท์เค้นเสบียง

 

[รพีกาญจน์]

เคยหาบหาม น้ำอ้อย ผ่านดอยป่า
คนขายค้า ลำบาก ยากหลีกเลี่ยง
นอนบนห้าง ค้างไม้ ไร้ตะเกียง
ยินแต่เสียง สิงสา ราสัตว์.กลัว

เทวดา อาศัย ต้นไม้อยู่
จำคำปู่ บอกว่า ฟ้ามืดหมัว
เมฆถาโถม ลมพัด สะบัดรัว
ระวังตัว เสือสาง เดินทางมา

สวมโสร่ง โจงกระเบน เป็นอำมาตย์
ผีเห็นขลาด เจ้านาย มิกรายกล้า
ผีผู้หญิง กลิ้งกลอก ชิดศอกวา
ลูบแข้งขา ลืมตัว เป็นผัวนาง

หลงเคลิบเคลิ้ม เจิมจด รสสวาท
ชะตาขาด เหยียดนอน ก่อนสว่าง
สิ้นเลือดแดง แห้งเนื้อ เหลือหนังบาง
ตายเป็นสาง ท่องไป ในดงดอน

แต่เดี๋ยวนี้ ผีพราย สูญหายหมด
เห็นโผล่ผด ชูหน้า ตาสลอน
โดดเหยงแหยง แสงสี ไฟนีออน
เต้นตะลอน ชายยุด มุดกระโปรง

จริงๆแล้วไม่เห็น เห็นในหนังอ่ะครับ

 

รพีกาญจน์ 59

[ก้าวแรกฯ...]

......สะอื้นร่ำ..รำพันเอื้อนเตือน.....สำนึก

...ให้ตรองตรึกถึง...นางใน...สไบผืน

...รฤกรอยสัตยาว่าจะคืน

...หากกลับกลืนเลือนหาย...สายสัมพันธ์

....คล้ายมายืน..สะอื้น..กลางคืนค่ำ

...ไร้ถ้อยคำ..พร่ำฝาก..จากฟากฝัน

...เพียงรู้สึก..ลึกซึ้ง..เข้าถึงกัน

...เพียงแค่นั้น..แต่ฉัน...คล้าย...ไม่ลืม

ก้าวแรกฯ

[สมนึก นพ]

ฯลฯ
แต่เดี๋ยวนี้ ผีพราย สูญหายหมด
เห็นโผล่ผด ชูหน้า ตาสลอน
โดดเหยงแหยง แสงสี ไฟนีออน
เต้นตะลอน ชายยุด มุดกระโปรง

-ระพีกาญจน์-

เรื่องนางพรายยายเล่าแต่เก่าก่อน
คอยหลอกหลอนในนทีผีตายโหง
จะจับเด็กเล่นน้ำตามผูกโยง
หลายชั่วโมงไม่ปล่อยคอยจนตาย

ปกติวันหยุดสุดสนุก
เล่นไล่รุกไล่จับกับสหาย
ตกเป็นเชลยนั้นหนาอันตราย
เพราะอีกฝ่ายทรมานขั้นตอนมี

โดนดักหลังล้อมหน้ามาหลายกลุ่ม
คือจะรุมจับไว้ไม่ให้หนี
จวนจนตรอกหลอกล่อพอได้ที
สายวารีอยู่ใกล้ที่หมายตา

เหยียบตลิ่งออกแรงแปลงพุ่งหลาว
ติดตามกันระนาวเพื่อไล่ล่า
ทั้งผุดดำผุดว่ายได้เฮฮา
ยายกลัวว่าจะจมน้ำความอ่อนแรง

ต่างก็รู้ว่าผีนั้นนิทานเก่า
จะกลัวเราด้วยไงใช้กลแฝง
อยากเล่นน้ำต้องกล้ามาแสดง
จำต้องแกล้งให้เห็นเป็นชีเปลือย

เมื่อตอนเด็กซุกซนกันล้นเหลือ
ไม่เคยเบื่อลำคลองต้องเล่นเรื่อย
ล้อมดักจับปักเป้ากันจนเหนื่อย
พอหายเมื่อยตัดหางวางปล่อยไป

ปักเป้าเจ็บท่าทีมีโมโห
ว่ายพลุบโผล่ไล่กัดเป็นการใหญ่
ที่หู นิ้วมีแผลสาแก่ใจ
ฝากรอยไว้ให้เห็นเล่นสัปดน.

นพ
6ต.ค.55

[ก้าวแรกฯ...]

นอนพนาพฤกษ์พงดงวิเวก
ต้องเป่าเสกมนต์ใดท่ามไพรสัณฑ์
จึ่งได้พบสบนางหว่างอรัญ
หอมประชันจันทร์กระพ้อหนอพ่อคุณ

สไบบางนางพรายกรุยกรายผ่าน
เคยพบอ่านว่าเอื้อมาเกื้อหนุน
ต้องเสน่ห์พร้อมภักดิ์ต่อนักบุญ
เป็นการุณคุณประโยชน์โทษไม่มี

นักเดินทางกลางไพรใจต้องมั่น
อย่าทักโน่นทักนั่น..นักคุณพี่
โอกาสหน้าพรายมิวหิวพอดี
อาจราวีไปมุดเต้นท์เค้นเสบียง

 

มาแรมรอนนอนพฤกษ์ดงดึกเดี่ยว
ถูกไพรเปลี่ยวเคี่ยวกรำระส่ำเสียง
ฤาหวีดหวิวทิวสนปนสำเนียง
จึ่งเผยเพียงเสียงสะอื้นผืนสะไบ

ฤาเพรงกรรมนำคืนมิกลืนหาย
ฤาเพลงพรายหมายยังความหลังให้
ยังโชนชุมสุมห้วงด้วยบ่วงใด
ฤาบ่วงใจบางดวงห่วงเลื่อนลอย

นักเดินทางก้าวย่างอย่างใจมั่น
มิประหวั่นอันใดให้ท้อถอย
หากผ่านกรายพรายมิวยังหิวคอย
พรานจะสอยนางพรายมาก่ายเกย...

((อย่าให้เจอนะ พรายมิว))

ก้าวฯ