ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[sunset]

มองทุ่งนาท้องหญ้ายามเคลื่่อนผ่าน      เขียวฉ่ำซ่านผ่านไกลถึงไพรสน
ปรอยฝนพรำระบำร่วงร่ำรายจน          ตะวันหล่นผสมแสงสีรุ้งมา
มองข้างหน้าหุบผาตะการด่าน           หลังพื้นผ่านเป็นผืนฟ้าเมฆาขาว
ลอยลมเอื้อยเรื่อยไหลใกล้แสงดาว      พระจันทร์เจ้าแย้มยิ้มพร่างพริ้มนัก

ตะวันลบพลบค่ำย้ำไปทั่ว                รีดหริ่งรัวร้องร่ำรื่นรำหลาย
หิ่งห้อยดวงน้อยน้อยลอยลวดลาย      จะเรียนล้อจันทร์ฉายหรือไรกัน
แม้นมืดบ้างแต่ยังรางพอเรืองเห็น       ท้องทุ่งนาก็ยังเย็นยืนเรียงอยู่
เมฆขาวขาวยามฟ้ามืดยังน่าดู           ที่ไกลกู่หมู่ดาวราวระยับ

[panthong.kh]

ที่บ้านฉัน มืดมิด สนิทแน่
ท้องฟ้าแม้ มีเมฆ เฉกประดับ
ยังหมองมัว ยั่วเย้า เฝ้าระงับ
ดวงใจกลับ สลับเปลี่ยน เวียนงุนงง

คิดว่าหมด วสันต์ พลันเป็นอื่น
ต้องทนฝืน ยืนเหม่อ เก้อร้องส่ง
ลมหนาวพัด มาบ้าง ร่างอนงค์
ไร้มั่นคง หลงลืม ไม่ปลื้มเลย

อยากให้เห- มันต์หวน มาด่วนจี๋
ไล่ฝนหนี จากไป นะใจเอ๋ย
ด้วยกลัวท่วม อ่วมอีก ทุกซีกเอย
ขืนเมินเฉย ต้องช้ำ ย่ำกันอาน
พันทอง
 

[ปลายปากกา]

 

หยาดน้ำค้างพร่างพรม ลงพรมพื้น
ต้นหญ้าฟื้น ต่างฟื้น เขียวไสว
แสงอรุณ รุ่งอรุณ เช้าวันใหม่
ธรรมชาติ สดใส ใสสดสวย

ณ ทุ่งนา นาทุ่ง รับหมอกขาว
กลางต้นข้าว ทุ่งข้าวเหลือง เรืองสลวย
สายลมแผ่ว แว่วพัด จักอำนวย
แต่เหตุใด ดินเกลื่อนด้วย ซากสัตว์ตาย!!

อีกไม่นาน ไม่นัก คงประสบ
ธรรมชาติ แสนสงบ คงเหือดหาย
ได้ยินไหม บ้างไหม เสียงข้างกาย
ธรรมชาติ ระบาย คล้ายเอาคืน!!

ก่อกำเนิด ภัยหนัก ฆ่ามนุษย์
ธรรมชาติ บริสุทธิ์ ไม่ฟื้นตื่น
เป็นเพราะใคร สิ่งใด ที่แข็งขืน
ธรรมชาติ โหดขึ้น เป็นเพราะใคร!!??!!

ปลายปากกา
(29 ก.ย. 2555)

[sunset]

อีกฟากฟ้าท้องนภาจวนลาแสง       เหลืองคล้อยแรงหล่นลู่สู่หุบผา
ฟ้าคลุมฟ้าผาดทั่วท้องดารา          นวลจันทราจำรัสร่างกลางคืนครัน
แม่น้ำไหลละสนใจใยท้องฟ้า        แต่ตะวันจนจันทราลาเปลี่ยนผัน
คงผิวแดดแผดพรายเมื่อบ่ายวัน     และแสงจันทร์กระจ่างสายบนลายน้ำ

เงาต้นหญ้าสะบัดพริ้วเล่นทิวฟ้า      ลมพัดพาละอองลิ่วปลิวสวรรค์
จะล้อมดาวล้อมเดือนเป็นเพื่อนกัน   จะชวนจันทร์ผันเสี้ยวบนสายน้ำ
ต้นไม้ใบหญ้าเวลาพัก               หลังเหนื่อยนักนานนภาจะลาแสง
พักเถิดหนากว่าพรุ่งนี้จะมีแรง        แล้วค่อยแกร่งกลับใหม่ในตะวัน
           

[พิมพ์วาส]

หวานน้ำคางกลางคืน ณ ผืนป่า          หยาดผการาตรีคลี่กลีบสวย
แมลงสุมกลุ่มภมรรอนชุ่มชวย              กับแพงพวยนวยนาดผงาดแย้ม
ยินเสียงหริ่งพริ้งเพราเคล้าเสนาะ        กลีบไม้บอบบางเปราะเพราะน้ำแต้ม
คงหมดงามยามชมเมื่อดม,แซม            ตอนค่ำยังช้อยแช่มอย่าแรมเลย

หวานเพลงคีตดีดดังเมื่อครั้งค่ำ           ดาวระบำรำแสงแจรงเผย
แพรนวลผ่องรองจันทร์วันเพ็ญเปรย      ดอกไม้เยยเชยกลีบเร่งรีบบาน
หวานน้ำค้างกลางค่ำอีกคำแล้ว           รอเพลงเช้าพราวแพรวคอยแว่วหวาน
อยากให้เป็นเช่นคิดนิจกาล                 รอน้ำค้างกลางลานฝันวานคืน...

[ปลายปากกา]

เรืองแสงตะวันรอน            หมู่ภมรภู่ผึ้งไซร้
โบยบินระเริงใจ                ชูไสวผกากรอง.

สายลมยะเยือกเย็น            วิหคเห็นกู่เสียงก้อง.
ฝูงปลา ณ ลำคลอง           จะละหวั่นฉะนั้นเลย..

ท้องไร่ ณ ไร่สวน.             ตละชวนจะชมเชย
คิดเทียบก็เปรียบเปรย         สมดุลสวรรค์รัฐ.

ดังนั้น ณ สวนนี้..              ผิ จะมีก็ไม่ขัด
แจ่มแจ้งกระจ่างชัด.            ปฐพีวิมานเรา..


ปลายปากกา..