ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Prapacarn ❀]

เป็นรอยเจ็บลึกลึก..รู้สึกได้
แผลหลบในอำพรางอย่างปวดปร่า
สองพวงแก้มแต้มยิ้ม..ปริ่มน้ำตา
คอยหลบหน้าผู้คนบนทางเดิน

ใจอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวยังเดี่ยวโดด
อยากจะโทษผีไพรในเขาเขิน
ว่าเจ้าหลอนหลอกใจ..ใช่บังเอิญ
ยามที่เพลินท่องทางอย่างลืมตน

พิษไข้รุมสุมเจ็บ..ยังเหน็บหนาว
มองดวงดาวท่ามราตรีสีเทาหม่น
ขับลำนำโหยไห้กล่อมใจตน
ความปวดร้าวท่วมท้นบนรอยช้ำ

นอกหน้าต่าง..ใบไม้..ไหวทักหมอก
ลมระลอก..ล้อทิวไผ่..คล้ายครวญคร่ำ
เผลอสะกิด..แผลรักที่..เป็นสีดำ
ปลุกรอยช้ำรอยเดิม..จนเริ่มชิน

แซมค่ะ

[D]

ลมรำเพย เย้ยมา พาตอกย้ำ
แดครวญคร่ำ หม่นหมอง ครองมิสิ้น
หนาวอกใจ ไห้แห้ง แล้งในจินต์
ยังถวิล เก่าย้อน เคยอ้อนคลอ

มาเลือนราง ห่างพบ จบต่อหน้า
อนิจจา ยาใจ ใครกันหนอ
เฝ้าทอถัก หมักห่ม บ่มพะนอ
หมดแรงท้อ รักแสลง เปลี่ยนแปลงไป

ต่อจากนี้ เหลือเพียง เคียงอดีต
คอยตามกรีด จนหมอง มองหวั่นไหว
หมดสิ้นแล้ว ยางเยื่อ มิเหลือใย
สุดน้อยใจ ฝากไว้แค่ รอยแผลเป็น

<a href="http://www.youtube.com/v/GedwplqWXV4&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/GedwplqWXV4&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

"ดิน"

[Prapacarn ❀]

หยาดน้ำฝนปนน้ำตารสปร่าแปร่ง
ความขื่นขมแทรกแซงเข้าขู่เข็ญ
จะเอ่ยปากกับใคร..ไม่จำเป็น
เขาล้อเล่นเพียงหยอก..ให้ยอกใจ

ในม่านเมฆ..หัวใจหม่น..คนปลายฟ้า
ยากจะหาไมตรีที่ฝันใฝ่
รอยแผลรักปักลึกผนึกใน
ดั่งเปลวไฟเผาแด..แผลรักดำ

แซมค่ะ

[บ้านริมโขง]

แผลรักเน่าติดเชื้อเจือสีคล้ำ
ถูกเก็บงำอำพรางไว้ต่างถิ่น
หวังรักษาล้างลบฝังกลบดิน
แต่ไม่สิ้นจากตนทุรนทุราย

เกิดแผลเป็นมองดูหายแต่ภายนอก
ลึกนั้นออกกลัดหนองจ้องขยาย
กรุ่นภายในหน่อเนื้อเถือใจ-กาย
ระทมคล้ายไฟรุมคอยสุมทรวง

มีรักใหม่หวังขับดับไฟเก่า
ไล่รุมเร้าให้หายสลายบ่วง
แต่รักนั้นไหม้สุมคลุมแดดวง
เผาจนกลวงแลเห็นเป็นถ่านดำ

ไม่เหลือแล้วแววหวานจะสานใหม่
ทุกสายใยไหม้ขาดปาดจนหนำ
เจ้าจึงจมซมซานไม่ขานคำ
กลัวตอกย้ำแผลเดิม..เติมระทม..



จึงพอเผลอ เธอหวัง ตั้งรักใหม่
แผลเก่าในใจหลอน ต้องนอนขม
หวาดหวั่นนักรักใหม่จะไหลจม
มาผสมรักเก่า..เติมเศร้า,ครวญ.

"บ้านริมโขง"

[Prapacarn ❀]

ก็เคยมีอยู่บ้างรักห่างเห
เพราะคำชายถ่ายเทเล่ห์เหหวน
รักของชายหลายหลากมากกระบวน
ลืมทบทวน..จังงัง..ฟังแล้วงง

ก็เมื่อเขาเปลี่ยนใจใครจะห้าม
ก็เป็นความต้องการมานประสงค์
ก็เพราะใจใครนั้นไม่มั่นคง
มัวลุ่มหลงเราคงตาย..อายฟ้าดิน

ขอเวลาสามวัน..ฉันคืนชีพ
แล้วเร่งรีบปรับใจไม่ถวิล
เขาไม่เห็นค่าของเรา..อย่าเศร้าจินต์
น้ำตารินเท่าใด..เขาไม่แคร์
 
แซม

[ไพร พนาวัลย์]

         

ลืมเสียเถิดความหลังที่ฝังจิต
ลืมเสียเถิดความผิดจากพิษแผล
ตั้งต้นใหม่ในฝันวันท้อแท้
ตั้งต้นแผ่เมตตาไม่อาวรณ์

เพราะรักมากหวังมากจึงยากยิ่ง
เพราะรักจริงถูกซิวจนปลิวว่อน
เขาจึงฝากแผลใจแล้วไกลคอน
เขาจึงฝากรักซ้อนไว้นอนเคียง

คงมิได้สร้างบุญเป็นทุนต่อ
รักที่ก่อกลับกลายเป็นหลายเสี่ยง
ฝากไว้ต่างรอยแผลแค่มองเมียง
โปรดจงเอียงคอมาหาคนคอย

ลืมเสียเถิดรอยแผลที่แพ้พ่าย
ยามเดียวดายปรายตามาตอบถ้อย
อาจจะพบบุพเพดั่งเปลลอย
ขอเนื้อกลอยกลมเกลียวอกเดียวกัน 

“ไพร พนาวัลย์”

[Prapacarn ❀]

 
เจ้าแผลรักสีดำทำอ้ำอึ้ง
มิได้ขึ้งโกรธใคร..เรื่องในฝัน
อ่านกลอนกานท์เพื่อนเราเฝ้าจำนรรจ์
แต่งเติมวรรณเป็นถ้อยมาร้อยเรียง

หัวใจแซมแจ่มแจ๋ว..แห้วไม่ปลูก
รวมทั้งลูก..ระกำน่ะ..ไม่กล้าเสี่ยง
ยังเฝ้าหวังใจปองคู่ครองเคียง
พี่จะเสี่ยงมาลัยไหม..พี่ไพร พนาฯ...

เจ้าแซม

<a href="http://www.youtube.com/v/mGZnfFfLChY&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/mGZnfFfLChY&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

หนูชอบ ส.ว. ค่ะ
 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

เป็นรอยเจ็บลึกลึก..รู้สึกได้
แผลหลบในอำพรางอย่างปวดปร่า
สองพวงแก้มแต้มยิ้ม..ปริ่มน้ำตา
คอยหลบหน้าผู้คนบนทางเดิน

ใจอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวยังเดี่ยวโดด
อยากจะโทษผีไพรในเขาเขิน
ว่าเจ้าหลอนหลอกใจ..ใช่บังเอิญ
ยามที่เพลินท่องทางอย่างลืมตน

พิษไข้รุมสุมเจ็บ..ยังเหน็บหนาว
มองดวงดาวท่ามราตรีสีเทาหม่น
ขับลำนำโหยไห้กล่อมใจตน
ความปวดร้าวท่วมท้นบนรอยช้ำ

นอกหน้าต่าง..ใบไม้..ไหวทักหมอก
ลมระลอก..ล้อทิวไผ่..คล้ายครวญคร่ำ
เผลอสะกิด..แผลรักที่..เป็นสีดำ
ปลุกรอยช้ำรอยเดิม..จนเริ่มชิน

แซมค่ะ

โอ้รักเอยเคยชื่นระรื่นฉ่ำ
สุขเลิศล้ำย้ำจิตเป็นนิจสิน
ดั่งทิพย์ธารซ่านอุราอยู่อาจิณ
ไม่หมดสิ้นรินซาบเอิบอาบใจ

แล้วเหตุใดให้ช้ำมากกำสรด
เคยหลั่งรดหมดแล้งแห้งไฉน
ไยหมดหวานซ่านซ่าร้างราไกล
ทิ้งอาลัยให้อยู่เป็นคู่ครอง

เจ็บปวดใจให้ลำบากจนยากฝืน
เมื่อไรชื่นคืนข้างมาล้างหมอง
มาเกี่ยวก้อยคอยรับประคับประคอง
ล้างใจคล้ำซ้ำสองข้าร้องครวญ?

"  บูรพ์  "

ฮือ ๆ....มาร่วมเศร้าด้วยคนจ๊ะ
 

[panthong.kh]

เขาไม่รัก ช่างหัว อย่ามัวเศร้า
ยังกินเหล้า สุขี ดีทุกส่วน
ทั้งตับไต ใสแจ๋ว แววเนื้อนวล
ไม่คร่ำครวญ หรอกหนอ พ่อมะไฟ

ยังกินอิ่ม นอนหลับ ขับถ่ายคล่อง
ยังจ้องมอง ชายอื่น ระรื่นไหว
ยังไม่ีตาย ง่ายหรอก บอกเอาไว้
ยังหายใจ ได้ตลอด ปอดยังดี

เขาไม่รัก ผลักไส ไปไกลห่าง
เขาไม่รัก ปิดทาง รีบร้างหนี
เขาไม่รัก อย่าต่อยอก หรือชกตี
เขาไม่รัก ชายที่ดี มีร้อยพัน
พันทอง
 

[ดาว อาชาไนย]

ตัวอย่างมีให้เห็นชายเช่นพี่
เป็นชายดีสมควรชื่นชวนฝัน
จะคอยเช็ดน้ำตาอย่าจาบัลย์
ขวัญเอ๋ยขวัญอย่าเพริดเตลิดไป

ท่ามกลางหมอกปลอบคำนำมามอบ
อกคนปลอบก็ครองความหมองไหม้
รอสายรุ้งพุ่งโพ้นจากคนไกล
ฉาบสีใหม่รักที่เป็นสีดำ

-ดาวครับ-

[Prapacarn ❀]

โอ้รักเอยเคยชื่นระรื่นฉ่ำ
สุขเลิศล้ำย้ำจิตเป็นนิจสิน
ดั่งทิพย์ธารซ่านอุราอยู่อาจิณ
ไม่หมดสิ้นรินซาบเอิบอาบใจ

แล้วเหตุใดให้ช้ำมากกำสรด
เคยหลั่งรดหมดแล้งแห้งไฉน
ไยหมดหวานซ่านซ่าร้างราไกล
ทิ้งอาลัยให้อยู่เป็นคู่ครอง

เจ็บปวดใจให้ลำบากจนยากฝืน
เมื่อไรชื่นคืนข้างมาล้างหมอง
มาเกี่ยวก้อยคอยรับประคับประคอง
ล้างใจคล้ำซ้ำสองข้าร้องครวญ?

"  บูรพ์  "

ฮือ ๆ....มาร่วมเศร้าด้วยคนจ๊ะ
 

หัวใจเศร้าเหงาจิตคิดถึงพี่
หัวใจที่หวั่นไหวจึงไห้หวน
หัวใจคนปลายฟ้า..อย่าเรรวน
หัวใจครวญครุ่นคำนึงถึงพี่ยา

แม้รักร้างห่างไกลใจน้องขาด
แม้รักพลาดจากกันน้องฝันหา
แม้รักเราหวนคืนชื่นอุรา
แม้แนวฟ้ากั้นกลาง..มิห่างทรวง

ฝากอ้อมใจห่มพี่มีรักชื่น
ฝากอ้อมแขนกอดทั้งคืนด้วยห่วงหวง
ฝากอ้อมรักร่ายรำระบำบวง
ฝากอ้อมทรวงกล่อมพี่นอน..ฝากอ้อนกัน

แซมค่ะ

หาเศษหาเลยกับพี่ชายอีกแล้ว.. ขออภัยนะคะพี่บูร์.. 

[ดุลย์ ละมุน]

อ้อมอกพี่ นี้เหงา เพราะเจ้าเกลียด
เคยละเมียด เบียดชิด สนิทขวัญ
เจ้าไปกก อกอื่น ชื่นชีวัน
ให้จาบัลย์ งันงก กับอกตัว

แล้วยามหนาว ร้าวใจ ใครจะกอด
ใครจะทอด สอดไหล่ ให้หนุนหัว
ยามนภา ราตรี ที่มืดมัว
คงหวาดกลัว ตัวเปลี่ยว อย่างเดียวดาย