ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[KhonBong]

 เเอบชะเง้อมองหาเหมือนบ้าใบ้
ด้วยหัวใจคิดถึงคนึงหา
มองเเต่เช้า ยันค่ำไม่วางตา
ใจสะท้านสั่นอุราเมือเห็นเธอ

ด้วยนึกรักรักคนมีเจ้าของ
มันร่ำร้องครวจจิตคิดเสมอ
ใจมันรักปักจิตคิดพร่ำเพ้อ
คิดถึงเธอคนนี้ที่เเอบรัก

ไม่ใด้อยากชิง เเย่งเเจงสักนิด
อย่าได้คิดเลวร้ายใช้หาญหัก
ขอเพียงเห็นเพียงมอง จ้องด้วยรัก
ขอได้เเค่...เเอบรัก...เท่านี้พอ..

   KhonBong
 

[/b][/i][/size]

[อัลิปรียา]

   เฝ้าแต่คอยเพ้อไปจงใจเฝ้า
หายใจเข้าเฝ้าคิดถึงหนึ่งใจหาย
หายใจออกหรือก็ยังหวังมิคลาย
ยังมิวายพร่ำเพ้อละเมอละตาม
   ทั้งที่รู้ว่าใครคือเจ้าของ
ขอได้แต่แอบมองแลทักถาม
ไม่ต้องรู้หรอกว่ารักประจักษ์ความ
นี่ล่ะคือความงดงามของความรัก
   แค่ได้เห็นเธออยู่ไม่ไกลห่าง
เห็นใจบ้างเถิดหนาอย่าหานหัก
ขอแค่มองไม่หมายใจสิ่งใดนัก
โปรดประจักษ์แค่นี้ก็เพียงพอ...

[บ้านริมโขง]

แอบรักเขาเรารู้ผู้ใดแอบ
แต่จะแนบรักวางอย่างไรหนอ
ให้รักยังมั่นคงด้วยหลงรอ
แล้วจะท้อบ้างไหมใครที่แอบ

ถ้าขืนอยู่อย่างนี้กี่ปีชาติ
ได้สมมาตรสมหมายคลายเจ็บแปลบ
ตายอย่างเขียดเหยียดขาคราไฟแลบ
คงได้แสบใจดีสมที่ทำ

ไยต้องแอบไม่บอกออกว่ารัก
ไยเก็บกักปักให้ใจถลำ
ไยหวาดกลัวใครรู้ผู้แอบนำ
เก็บรักอำในอกหมกใบตอง

แล้วก็เลยผ่านวัยในวันแอบ
ไปถึงวันยอบแยบ แคบสนอง
ร่างสาวโทรมและทรุดหยุดคะนอง
น้ำตานองนอนแนบแอบเสียดาย

อยู่คนเดียวคราวนี้ที่แก่เฒ่า
ใครไหนเล่า..แอบรักก็หักหาย
ไร้คู่ชมคู่ชื่นยืนเดียวดาย
เกินจะหมายแอบใครได้อีกแล้ว

สาววัยแสบแอบรักไม่ยักสุข
นั่งจุ่มปุกมุกแป๊กแหลกเป็นแถว
กรรมของสาวไม่กล้าต้องลาแจว
ความรักแผ่วแก้วตา..เตรียมหาคาน..

"บ้านริมโขง"

[ไพร พนาวัลย์]

เฝ้าแอบรักแอบหลงพะวงหา
ไม่อยากให้รู้ว่าศรัทธาเขา
แอบมองเหม่อเพ้อคลั่งคล้ายดั่งเงา
เพราะตัวเราค่าน้อยจะพลอยตรม

ขอแอบหวงแอบห่วงอยู่ห่างห่าง
แอบเคียงข้างเพียงนิดกลัวติดหล่ม
กลัวว่าเธอมีใครคอยเกลียวกลม
กลัวไม่สมคมคำกลัวอำลา

“ไพร พนาวัลย์”
 

[panthong.kh]

เฝ้าแอบรัก เพราะเฮีย มีเมียแล้ว
คงไร้แวว แห้วอีก จำหลีกหน้า
ได้ข่าวว่า เมียดุ ประทุครา
ดั่งฟ้าผ่า เลยนั่น จึงหวั่นใจ

ขืนสุ่มสี่ สุ่มห้า ป้าเขาเดือด
ต้องหลั่งเลือด ลงดิน สิ้นตักษัย
อาจเด็ดดวง พวงสวรรค์ ทั่นขาดไป
คงบรรลัย สูญพันธุ์แน่ แย่เลยเฮีย
พันทอง
 

[มนัสศิยา]

    เก็บคำรักเอาไว้ในส่วนลึก
ความรู้สึกมิอาจเผิยให้รู้ได้
กลัวว่าเธอจะห่างกันแสนไกล
จึงเก็บซ่อนมันไว้ในใจตน

        มนัสศิยา

[ดอกแก้ว พิกุลทอง]

 . แอบรัก แอบคิดถึง อยู่ใช่ไหม
ใจห่วงใย ใจผูกพันธ์ ที่ไฝ่หา
เธอก็หวง ฉันก็ห่วง ใจนำพา
รักหนักหนา ได้แค่แอบ ไว้ในใจ
 . อันตัวเธอ นั้นเล่า มีเจ้าของ
มีคนครอง เธอไว้ ไม่ไปไหน
แม้อยู่ใกล้ ก็เหมือนห่าง กันแสนไกล
จงตัดใจ จากฉันเถิด ยอดชีวา.
 
  ....  ดอกแก้ว พิกุลทอง ....

[~ นายใบชา ~]

ข ณ ะ ที่ ด อ ก ไ ม้ เ บ่ ง บ า น
เวลาของวันวานกำลังพร่าหม่น
การเดินทางใครหนึ่งคน
ฝ่่าลมแดดฝน..เปียกปอน

•~•

ผ่ า น ม า พ บ เ จ อ ค ว า ม รั ก
แวะเข้ามาทายทัก..ออดอ้อน
ฉากจบไม่เหมือนละคร
เมื่อหัวใจร้าวรอน..ก็โบยบิน

•~•


เ ส น่ ห า แ ห่ ง รั ต ติ ก า ล
ณ.ครั้งหนึ่งเคยพบพาน..เฝ้าถวิล
วันนี้..ดอกไม้ร่วงโรยริน
ฉันคงเป็นได้แค่ผู้ชายเดินดิน

..ที่ รั ก เ ธ อ..

.

[พลังบุปผา]

   ใจเต้นแรงแฝงอายเมื่อได้พบ
จึงต้องหลบหน้าหนีทุกทีเผลอ
เฝ้าครวญหาเมื่อไหร่จะได้เจอ
พบกับเธอที่แอบรักพักพิงใจ
   เดินตามหลังแอบฟังเมื่อเธอผ่าน
แต่ไม่อาจกล้าหาญเปิดเผยได้
เลยไม่อยากเอ่ยปากฝากรักไป
กลัวหัวใจเจ็บช้ำเกินพอดี
   ในที่สุดจึงหยุดความกลัวไว้
สั่งหัวใจบอกรักเขาเสียที
จึงกระซิบบอกว่า "หนูชอบพี่"
เขาตอบ "แหม น้องชะนี พี่ไม่ชาย"