ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

แรงใจ

น้ำเงินขาบครามเขียวบนเรียวรุ้ง
เหลืองแสดมุ่งจุ่งจับประทับแสง
สีประกายท้ายสุดผุดสีแดง
จุมพิตแอ่งแหล่งน้ำติดลำธาร
 
หลังพิรุณโปรยปรายจากชายฟ้า
คล้ายกับห่าพายุยั่วสุสาน
สงบเงียบเปรียบชัฏไป่ทัดทาน
แต่กังวานเมื่อลมลับคมไพร
 
ฟังเสียงแมกเสียดไม้ห่อนไพเราะ
จักเสนาะหนักหนาก็หาไม่
มิรู้ว่าครานี้มีอันใด
เป็นเหตุให้ไพรพฤกษ์นึกคะนอง
 
ทว่าที่ท่ามกลางป่าอย่างนั้น
ยังมีพรรณใบเขียวขึ้นเทียวผ่อง
ชุ่มน้ำค้างหว่างหินแหวกดินมอง
ตะวันทองทอแสงให้แรงใจ

ขอมอบกลอนบทนี้ให้ทุกท่านที่ต้องการกำลังใจครับ

บัณฑิตเมืองสิงห์

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


บางครั้งยากลำบากนักที่จักหา
ไร้นำพาอุราแล้งแห้งไฉน
ชวนสังเวชเจตนาทุกคราไป
ความสิ้นไร้ฤทัยฉ่ำน้ำละออง

มักชอบชื่นยื่นรับประทับจิต
แต่ไม่คิดคืนมอบตอบสนอง
ดั่งว่ายื่นคืนกลับทรัพย์เงินทอง
จะยากจนหม่นหมองทรัพย์พร่องจาง

น้ำมิตรให้น้ำใจตอบนั้นชอบชื่น
ล้างขมขื่นรื่นละลายคลายหมองหมาง
จะยืนยงคงกระชับไม่อับปาง
ไมตรีสร้างวางฐานสานแรงใจ

น้ำฝนน้อยย้อยหยดรินรดหลั่ง
ไหลประดังเป็นมหาชลาศัย
เติมน้ำใจให้กันทุกวันไป
เริงฤทัยให้เนิ่นนานสำราญรมย์...

"  บูรพ์  "


 

[รัตนาวดี]

...ฤๅหน้าต่าง บานใหญ่ เปิดให้แสง
ส่องพร่าแบ่ง ปันชื่น ยื่นฝันห่ม
อากาศโอบ อุ่นไอ ให้หนุนพรม
ด้วยภิรมย์ รักฝาก จากใจมา...

...มอบเสมือน เตือนว่า อย่าด่วนเหงา
เปรียบเหมือนยา บรรเทา คลายเศร้าหนา
ตักตวงรัก สลักหมาย คล้ายวาจา
มอบจากใจ แทนค่า มาบรรยาย...

จากใจรัก

รัตนาวดี

[ไม่รู้ใจ]

ตะวันลับดับลงตรงแนวป่า
พสุธาลางเลือนไร้เดือนฉาย
ในคืนค่ำย้ำชัดกระหวัดพราย
เหน็บหนาวกายเยียบเย็นใดเร้นลวง

แวมแวมวิบพริบแสงแห่งหิ่งห้อย
เรืองเพียงน้อยกลับงามดั่งวามสรวง
เป็นพลังส่องแสงแต่งแดดวง
ประโลมห้วงหทัยให้เหงาจาง

เมื่อยามท้อทุกข์ทนเพียงคนหนึ่ง
คอยคิดถึงห่วงใยไม่เมินหมาง
แบ่งเศษเสี้ยวความสุขปลุกปลอบวาง
ปันหนทางเพื่อใจได้ก้าวเดิน

ไม่รู้ใจ

[ไพร พนาวัลย์]

         

เคยได้รับแรงใจจากใครหนึ่ง
เธอผู้ซึ่งห่วงหามาห่างเหิน
มิรู้เป็นฉันใดไยมองเมิน
ใจยับเยินเกินยุดจะอุทธรณ์

สุดจะเอ่ยถามทวงในห้วงลึก
เพียงรู้สึกนึกในสิ่งใดซ่อน
เสียดายที่สองเราเคยเว้าวอน
ใจรอนรอนอาลัยโทษใครทำ?

ฉันทำผิดอะไร?ไหนบอกหน่อย
เธอจึงค่อยหลบหายมิกรายกล้ำ
ขอเพียงเธออภัยอย่าใจดำ
อโหสิกรรมแก่กันก่อนวันตาย

โอ้ แรงใจครั้งก่อนเคยอ้อนออด
มิเคยถอดดวงแดยามแพ้พ่าย
ขอเธอสุขสดชื่นรื่นใจกาย
ทุกข์ภัยร้ายมลายสิ้นสมจินต์เทอญฯ

“ไพร พนาวัลย์”