ณ วันนี้เดินทางถึงทางแยก
รู้สึกแรกดีใจถึงจุดหมาย
แต่ยังคงไม่ใช่จุดสุดท้าย
ยังต้องคิดวุ่นวายทางไหนดี
ก้าวสุดท้ายที่ยังไปไม่ถึง
กลัวพลาดจึงดึงรั้งหนทางหนี
เผื่อพลาดพลั้งหากฟ้าไม่ปราณี
ใช้เวลาที่มีจวนขาดใจ
ก้าวไม่ผ่านหรือไม่ก้าวก็เท่ากัน
สุดท้ายคือจาบัลย์ฝันสลาย
จะต้องก้าวสักทางเสี่ยงเป็นตาย
แม้ว่าก้าวสุดท้ายจะไกลเกิน
เพราะไม่รู้ดูไม่ออกบอกไม่ถูก
เหมือนกระดูกแขวนคอดูเคอะเขิน
กลัวทุกสิ่งที่ทำมันขาดเกิน
กลัวเผชิญทางเปลี่ยวต้องเดียวดาย
ยิ่งคิดไปยิ่งไกลไร้จุดจบ
หาไม่พบแน่แท้ทางแก้ไข
ค่อยคิด ค่อยทำ ค่อยทำใจ
ปล่อยมันไปอะไรเกิดเดี๋ยวรู้เอง
