ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไร้นวล^^]

(ผมเองก็ไม่ได้เป็นสมาชิกอาวุโสเก่าแก่แต่ประการใดครับ อยู่ก็เพียงหนึ่งปี, จริงๆจังๆก็เพียงหกเดือน แต่กระผมเห็นท่านมาใหม่หลายๆท่านเกิดความท้อใจแล้วหายหน้าหายตา ทั้งๆที่งานมิได้ขี้ริ้วขี้เหร่แต่ประการใดเลย นับว่าดีกว่าผมตอนหัดแต่งใหม่ๆอีกมากเลยครับ จึงใจหายหากใครจะจากห้องนี้ไป เพราะผมก็อยู่แต่ห้องนี้เพียงห้องเดียว การขาดนักกลอนดีๆ ฝีมือผมมันก็จะพัฒนาช้าไปอีก(ก็อาศัยเพื่อนๆน่ะแหละครับคอยแนะนำ) ขอได้โปรดกลับมาวาดลวดลาย มาเปล่งประกายกันเถิดครับ มาให้กระผมได้รื่มรมย์อีกเถิดครับ โปรดอย่าทิ้งมิตรให้เดียวดายเลยครับท่าน)

กัลยาณมิตรอยู่ห้วง      หนใด  ฤๅพ่อ
กลับคฤหาสน์เราไว       อย่าลี้
ผู้น้อยร่ำรอใจ           จดจ่อ  นาแม่
มาพักผ่อนบ้านนี้        ณ บ้านหลังเดิม

มาหยดเยิ้มเพิ่มเคลิ้ม   ครวญคำ
จนว่าพรึบกระพริบพรำ  ผ่องพริ้ง
ร้อยระยิบระยับรำ      รสรจิต 
มอบรักอย่าหักทิ้ง      ดั่งไร้ความหลัง

ท่านว่าหยั่งสมุทรนั้น     ยากถึง
หย่อนเชือกเช้าเย็นพึง    วัดได้
ใจคนแคบกว้างขึง       เชือกวัด  ได้ฤๅ
ร้อยแม่พันพ่อไซร้        ยากให้ใจเดียว

เลี้ยวรถจรดบ้าน        เดิมเทอญ
เหนื่อยท่องที่อื่นเชิญ     กลับบ้าน
แปลกถิ่นหมิ่นหมางเดิน  ตกหล่ม
แดนพี่ดินน้องสะอ้าน    กระเถิบได้สบายบรื๋อ

[สมนึก นพ]

ผมเขียนกลอนก่อนนั้น ยังจำ
มาอ่านทวนยังขำ อยู่นี้
มีหลายท่านเห็นคำ ผิดนั่น
ยังร่วมแนะนำชี้ ว่าแก้ตรงกัน

หลายวันสอนต่อให้ เขียนโคลง
ริเริ่มหัดจรรโลง ร่วมรู้
เอกโทนั่นผูกโยง รับนี่
อยากเก่งเรียนทนสู้ อย่าท้อตักเตือน

นพ
10ก.ย.55

[พยัญเสมอ]

             รู้สึกว่าหมู่นี้ชาวบ้านกลอนไทยเป็นโรคหวาดผวาหนัก   คือเป็นโรคผวาว่ามวลสมาชิกจะล้มหายตากจาก เอ๊ย  จะหายหน้าหายตากันไป
เริ่มจากช่วงต้นปี  บ้านริมโขง นับจากถูกลุงเว็บลบกระทู้ก็หายไปพักใหญ่  จนมีผู้ไปจุดธูปเชิญ ก็กลับมาอีกครั้ง   ต่อมาก็ผม เข้ามาไม่กี่วัน
ก็ถูกพวกสมาชิกบางกลุ่มโห่ไล่  ถูกลบกระทู้ ตัดคะแนน  ต่อมาก็ห่างหายไปนับแรมเดือน   รายต่อมาก็คือ นักสู้พิราบขาว  ที่ถูกสมาชิกโห่ไล่
เพราะไปเล่นกระทู้การเมือง ก็หายไปอีกราย(ฝากถึงใครที่ยังข้องใจ คิดว่าผมกับนักสู้พิราบขาวเป็นคนๆเดียวกันก็ขอให้ทราบว่า ไม่ใช่นะครับ
เพราะผมไม่เคยสนใจเรื่องการเมือง หรือการทวงความยุติธรรมอะไรทั้งนั้น) รายต่อมาก็คือ สุนทรวิทย์  ที่หลังจากกระทู้โดนล็อก  ถูกตัด 20 คะแนน
แล้วก็ยังคงเงียบหายไปจนกระทั่งบัดนี้   ส่วนรายล่าสุดนี่ก็คือน้องใหม่มาแรงอย่า ชลนา  ทิชากร  ที่ตัดสินใจอำลาวงการไป
             น่าเสียดายที่การเข้าไปแนะนำ หรือวิพากษ์วิจารณ์ผลงาน  ถูกมองเป็นว่าไปติเตียน หรือดูถูกดูหมิ่น  เหยียดหยามย่ำยีไปซะได้
ทั้งๆที่บอร์ดนี้ก็เป็นบอร์ดสาธารณะ  การที่นำเสนอผลงานแล้ว  มีผู้แสดงความคิดเห็นหรือวิจารณ์นั้นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เลย
คนเราหากคิดเป็นนักเขียนแล้วไม่ยอมรับฟังคำวิพากษ์วิจารณ์ คงจะเป็นนักเขียนได้ยาก   นักเขียนที่ดีต้องพร้อมที่จะรับฟังคำวิพากษ์วิจารณ์จากผู้อ่าน
เมื่อไม่พร้อมที่จะรับฟัง  หรือทนไม่ได้จึงต้องอำลาวงการไปในที่สุด    สุภาษิตมีกล่าวว่า  จงมองผู้ติเตียนประดุจดังผู้ชี้ขุมทรัพย์
เขาวิจารณ์   ก็เพราะรัก หาใช่จะตำหนิด่าว่าเพราะความเกลียดชัง   เมื่อทำใจไม่ได้จะให้ทำอย่างไร
              ดังนั้นจึงทำให้หลายๆคนในบ้านกลอนไทยเป็นโรคหวาดผวา  กลัวว่าจะมีสมาชิกคนใดคนหนึ่งตัดสินใจอำลาวงการไปอีก
ความจริงเรื่องของคนที่อำลาวงการหรือหายหน้าหายตาไปนั้นมีอยู่ตลอด  เพียงแต่เราอาจจะไม่ได้ใส่ใจเพราะเขาไม่ได้ออกมาประกาศให้ทราบ
เพียงแต่หลบหน้าไปเฉยๆ  แล้วก็ไม่ได้มีใครถามหรือนึกถึง  นานวันเข้าก็ถูกลืมกันไป 

[panthong.kh]

ติเพื่อก่อ นั้นหนอ พอทนได้
ติให้อาย หลายครั้ง ดั่งโดนขวาน
จามโดนหัว มั่วเอ๋ย เลยซมซาน
ถึงห้าวหาญ ก็คงแพ้ แน่จริงเชียว

มธุรส วาจา ค่าควรยิ่ง
สวยใสจริง จากใจ ได้กลมเกี่ยว
ผิดชี้แนะ บอกกล่าว อย่ากราวเกรียว
ทุกคนเหลียว หันมอง ประคองกัน
พันทอง

[Moo Dum]

กลับมาแล้วครับ

ห่างไปนิด หายไปหน่อย ไม่ค่อยอยู่
โปรดรับรู้ ระยะนี้ มีงานเข้า
ทั้งงานราษฎร์ งานหลวง บ่วงคล้องเรา
เมื่อแผ่วเบา บางแล้วหนอ พอได้มา
ด้วยเดินทาง ต่างถิ่น ดินแดนห่าง
ทั้งอ้างว้าง กว้างใหญ่ ไกลหนักหนา
ต้องปรับตัว ควบคู่กับ ปรับเวลา
หมดปัญญา พลังแรง จะแต่งกลอน
 

[toshare]

* เชิญมาร่วม....ร้อยเรียง....เคียงธรรมมั่น
อย่ามั่วพรั่น.......กังวล.......ให้หม่นหมอง
ที่นี่ใช่............ห้องเรียน....สอบร้อยกรอง
มาเพื่อตรอง.....แต่งตน......พ้นอวิชชา

[toshare]

ถึง Moo Dum ครับ

* หมดแรง อย่าหมดใจ ..... หวังสายใย เราผูกพัน
ร่วมแรง รักแข็งขัน .......... ร่วมสร้างฝัน วันรื่นรมย์

[Prapacarn ❀]

มาเป็นแรงแบ่งใจให้ท่านหมู
หมูดำสู้..สู้เขา..เราอย่าขม
ขมมะระ..ขมได้..ใช่อารมณ์
รมณีย์ล่มหมดกัน..อดบันเทิง

บันเทิงใจใส่เอาเราคนใส่
ใส่เท่าใดได้เท่านั้นขวัญเถลิง
เถลิงกานท์มานชื่นได้รื่นเริง
เริงร่ายเพลิงกลอนกานท์สำราญใจ

แซม ♥

อืม..ม..ม..  แซมไปดีกว่า ♥

[ดินทราย]

....แด่เธอ...


มิได้หน่ายหายห่วงจากดวงดอก
คำที่หยอกเย้าแหย่มาแต่หลัง
กระโจนจับศัพท์ศิลป์กวินวัง
อดีตครั้งคราคราวสกาวกานท์

เพราะยังแลแม้หลบ....ไม่จบ"รัก"
หยุดเพื่อพักพร้อมพี่ครั้งหนีผ่าน
รอ ยลจูบลูบพจน์ท่านจดจาร
อยู่หลังบ้านพานบ่น...อย่างคนบอ




แบบว่า...มิได้แต่งนาน มือใหม่จ้ามือใหม่ ..ผิดพลาดต้องกราบขออภัย...

 

[panthong.kh]

แต่งได้เก่ง เร่งรุด ฉุดไม่อยู่
แต่งได้หรู เต็มเหนี่ยว เหลียวมองต่อ
แต่งได้งาม ทรามชื่น ตื่นตารอ
แต่งได้หล่อ เหมือนตัว กลัวเหลือใจ

อย่ามัวแล เลี่ยงหลบ ขอพบพักตร์
อย่ามัวแล แคร์นัก รักสดใส
อย่ามัวแล อย่างเดียว เกี่ยวฤทัย
อย่ามัวแล รีบไว ใคร่จับจอง
พันทอง

[ไร้นวล^^]

แม้มาใหม่ใช่อ่อนหัดคำขัดขม
ร่ายรื่นรมย์ร่ำร่ำเลิศล้ำผ่อง
เร่งรีบเรียงรายมาเริงร่าร้อง
ท่วงทำนองนุ่มนุ่มชอุ่มใจ

จะจดจ่อแจกคะแนนสักแสนแต้ม
จนยิ้มแย้มกระหยิ่มกระพริ้มใส่
แล้วก็อยู่หยอกเย้าชาวกลอนไทย
แบบชิดใกล้แก้มติดกัน....อ้าว.....ฉันเพ้อ

[Moo Dum]

ต้องขอบคุณ คุณ toshare คุณ Prapacarn และทุกๆท่าน ที่เป็นกำลังใจให้
วันนี้ขอส่ง กลอนบทแรกที่เคยเขียนในชีวิต สมัยเรียนมัธยมต้น (หลายสิบปีมาแล้ว) แต่ยังจำได้แม่น มาให้ช่วยแนะนำครับ

บูชาครู บท 1

ศรีเอยศรีปราชญ์
คนแสนฉลาด เรืองรุ่ง แห่งกรุงศรี
เป็นบุตรชาย พระโหรา ธิบดี
ครูกวี มีชื่อ ระบือนาม
ด้านโคลงนี้ ไม่มี ใครเก่งกาจ
ท่านสามารถ ตอบได้ แม้ใครถาม
เราควรหัด เป็นศิษย์ ลิขิตความ
แต่งโคลงตาม ท่านกวี ศรีปราชญ์เอย

พรุ่งที่จะส่ง บท 2 ที่แต่งปีนี้ มาให้ติชม อีกครับ

[Prapacarn ❀]

กลอนงดงามตามกระบวนชวนให้อ่าน
ลิขิตกานท์เลิศล้ำคำเฉลย
ใคร่ยินยลกลกวีพี่จังเลย
ได้โปรดเผยวิทยายุทธ..อย่าหยุดบรรเลง
 
แซมค่ะ

[toshare]

ให้ช่วยแนะนำครับ
ครับ ระบุชัดแบบนี้ ค่อยสบายใจที่จะขยับ
(ต่อไป เป็นความเห็นของผมเท่านั้นครับ)

ไม่ทราบว่า ตอนแต่งเสร็จ ลองอ่านเป็น ทำนองเสนาะ ไหมครับ
ทำไมผมถามเช่นนี้ เพราะถ้าไปศึกษาลึกๆ จะพบว่า
ร้อยกรองนับแต่โบราณ ให้ความสำคัญ

การสื่อความกัน และเน้นให้ได้อารมณ์ไพเราะ โดยยึด จังหวะ และเสียงขับร้อง
ให้ความรู้สึกเหมือนมีคลื่นเสียงเป็นจังหวะๆ ที่เรียกว่า "เสียงดิ้น" หรือ "เสียงมีชีวิต"
กฎเกณฑ์ต่างๆ ตามมาทีหลัง โดยพวกที่ "เขียนได้"

* คนแสนฉลาด กับ คนฉลาด แบบไหนอ่านง่ายกว่า

* พระโหรา ธิบดี  ถ้าจะแบ่งวรรคเพื่อให้ผู้อ่านทราบความตั้งใจของเรา
ก็ควรเขียน พระโหรา- ธิบดี หรือ "พระโหรา ธิบดี"
เพื่อเน้นว่าเป็น คำเดียวกัน

* ด้านโคลงนี้ ไม่มี ใครเก่งกาจ
ลองอ่านแบบว่า เราเป็น คนอื่น จะรู้สึกว่า อาจหมายความได้ว่า
ในด้านโคลง ไม่มีใครเก่งเลย

ด้านโคลงนี้ ไม่มี ใครเก่งเกิน/เกินหน้า ทำนองนี้เป็นต้น
จะสื่อให้ว่า ท่านเก่งกว่าใคร ได้ชัดกว่าไหม

* แต่งโคลงตาม ท่านกวี ศรีปราชญ์เอย
ให้ความรู้สึกว่า
เราจะทำเพียง แค่ ตามๆ ท่าน ไม่คิดพัฒนา อย่างนั้นหรือ

ขอแค่นี้ก่อนนะครับ
ขอบคุณที่ให้โอกาส

[Moo Dum]

ขอบคุณ คุณ toshare อีกครั้งที่กรุณาแนะนำ
อย่างที่เรียนว่า เป็นกลอนที่เขียนไว้เป็นบทแรกในชีวิต ไม่มีที่ผิดก็น่าแปลกครับ
ไม่ได้แก้ไขอะไรเลย แม้ว่าตอนนี้มาอ่านแล้วอยากจะแก้ไขหลายจุด
ตามที่สัญญาไว้ ว่าวันนี้จะลงอีกบทหนึ่ง
ก็เหมือนเดิมครับ ยินดีรับคำติชม

บูชาครู บท 2

สุนทรภู่ ครูกวี ศรีประเทศ
ชนทั่วเขต ใต้เหนือ ล้วนเชื่อถือ
ลิขิตกลอน งดงาม นามระบือ
ท่านแท้คือ เพชรมณี ศรีแผ่นดิน
บทกลอนหวาน หวานซึ้ง น้ำผึ้งหยด
ให้งามงด พริ้วไหว ไม่จบสิ้น
บทกลอนช้ำ ช้ำหนักหนา น้ำตาริน
ท่วมแผ่นดิน ท้นผืนฟ้า สุราลัย
เพิ่งเริ่มเรียน เขียนเช่น เป็นเด็กน้อย
บรรจงร้อย เรียงสดับ ขับขานไข
บูชาท่าน กวีศิลป์ แผ่นดินไทย
นามลือไกล สุนทรภู่ ครูกวี

 

[พยัญเสมอ]

 To   Moo Dum

              ดีแล้วครับคุณ   คำวิจารณ์หรือคำชี้แนะนั้น เรารับฟังได้  แต่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเชื่อหรือทำตามทั้งหมด
เพราะตัวผู้วิจารณ์ เขาก็พูดไปตามความคิดเห็นและเหตุผลของเขา  ถ้าดีและเราเห็นด้วย เราก็เอาตาม  แต่ถ้าไม่ดี
หรือเราไม่เห็นด้วย เราก็มีสิทธิ์ที่จะโต้แย้ง และไม่มีความจำเป็นต้องทำตาม
             ในกรณีนี้  กลอนนั้นเป็นกลอนเก่าที่เราแต่งไว้นานแล้ว จึงไม่จำเป็นที่จะต้องไปเปลี่ยนครับ
ทุกอย่างถือเป็นสิทธิ์อันชอบธรรมของเราในฐานะเจ้าของผลงานและเจ้าของลิขสิทธิ์(ตามกฎหมาย)
             การเปิดให้มีการแสดงความคิดเห็นหรือวิพากษ์วิจารณ์ด้วยเหตุผลนั้น ถือเป็นสิ่งที่ดีครับ  เพราะผู้อ่านได้ประโยชน์
ดีกว่าจะมาปิดกั้นการแสดงความคิดเห็นกัน
             

                                                               

[toshare]

เห็นด้วยมากๆ ครับ
ปกติ ผมก็ทำเช่นนั้น

* เราเป็น  ประภาคาร    ต้านทาน คลื่นลมมั่น
ไม่พรั่น คำติเตือน        มิแชเชือน เลือกคัด
ปฏิบัติ แต่สิ่งดี           จวบชีวี ชีพม้วย
จักสาดแสง ไสวด้วย     พละแล้ พลังธรรม

ปกติ เวลาสอนเขียนโปรแกรม ผมจะให้เขา ลงวันที่ ทุกครั้ง
ถ้ามีอะไรต้องแก้ไข ให้ทำในอีกแผ่น   ตั้งชื่อไล่ไป ต้นฉบับ 0 แก้ไข 1, 2, 3

ดังนั้น อยากให้ทำแฟ้ม ที่อยากแก้ก็แก้ซะ (อย่าไปลบทิ้งของเดิมเด็ดขาด) เรียงลำดับวันที่
อ๋อ เวลาแก้ ให้ใส่ เหตุผล ลงไว้ด้วย (บางครั้ง นานๆ เข้าอาจชอบครั้งก่อนๆ ก็มีบ่อย)

วิธีนี้ จะทำให้เราพัฒนาได้อย่างแน่นอนครับ

[toshare]

บทกลอนช้ำ ช้ำหนักหนา น้ำตาริน
ท่วมแผ่นดิน ท้นผืนฟ้า สุราลัย

บทนี้ ดีกว่าเดิม อย่างชัดเจนครับ

การสื่อความกัน และเน้นให้ได้อารมณ์ไพเราะ โดยยึด จังหวะ และเสียงขับร้อง
ให้ความรู้สึกเหมือนมีคลื่นเสียงเป็นจังหวะๆ ที่เรียกว่า "เสียงดิ้น" หรือ "เสียงมีชีวิต"
กฎเกณฑ์ต่างๆ ตามมาทีหลัง โดยพวกที่ "เขียนได้"

มีอ่านสะดุด ที่ทำแดงครับ

บรรจงร้อย เรียงสดับ ขับขานไข
เรียง = ลำดับ
สดับ = ฟัง
เรียงสดับ = ลำดับการฟัง
บรรจงร้อย (ลำดับการฟัง) ขับขานไข  ความมันแปร่งๆ นะ  ว่าไหม
อย่างกับกลอนพาไป

เข้ามาแต่งบ่อยๆ นะ  และติติง ที่ผมแต่งได้เสมอครับ

ความรู้อาจเรียนทัน กันหมด