ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[choy]

พื้นไตรรงค์ที่สะบัดบนปลายเสาร์
เป็นสำเนาสถาบันสิ่งทั้งสาม
ชาติศาสน์กษัตริย์เป็นสิ่งที่ดีงาม
ชาวสยามควรปกป้องเเละเชิดชู้

วัฒนธรรมเป็นสิ่งที่สวยสด
เราทั้งหมดควรดำรงให้คงอยู่
หัดศึกษาพากเพียรเเละเรียนรู้
ให้อยู่คู่เเผ่นดินไทยนานเท่านาน

ภูมิปัญญาของเราจากรุ่นพ่อ
มีทักทอประยุกต์หวายเอามาสาน
เเกะสลักพับลวดลายจากใบตาล
จิตวิญานภูมิสมองของคนไทย

ณตอนนี้พื้นดินถิ่นกาขาว
ก็มีชาวต่างชาติพาหลั่งไหล
ด้วยหลงรักเเหล่งท่องที่ประเพณีไทย
ให้เราได้ภูมิใจว่าไทยเราก็มีดี
(พระอภัย)

(อ้างถึง)

...สะบัดบนปลาย (วัน) เสาร์ เท่านั้นนะ
...ส่วนวันอาทิตย์, จันทร์, อังคาร, พุธ, พฤหัสบดี และ ศุกร์...ไม่สะบัดแม่นบ่...

55555555555ๆๆๆๆๆๆๆๆ

[(พระอภัย)]

เเฮร่ๆๆๆขอโทษด้วยครับพิมพ์ผิดอิอิ
     จงเเก้คำผิด
 เสา  เสา  เสา  เสา  เสา
 เสา เสา  เสา  เสา เสา
  เสา เสา เสา เสา เสา

[(พระอภัย)]

ครูเรือจ้าง ลอยไปกลับ ตั้งหลายหน
ยังวกวน ลอยกลับ มารับใหม่
อัตราจ้าง ที่ผู้รับ ทำด้วยใจ
ส่งศิษย์ไป พ้นฝั่งนี้ นทีกาล

ระดับน้ำ ในคลอง บ้างต่ำลึก
คลื่นนึกคึก พัดเรือ ให้สะท้าน
เเต่ยังมี ปูชนี ขายวิญญาน
คอยผสาน ศิษย์ตน ให้พ้นภัย
(พระอภัย) กลอนประกวดเเข่งวันครู

[(พระอภัย)]

โอ้ว่าอนิจจังเรื่องความรัก   เพิ่มประจักษ์เหมือนน้ำลาวาไหล
ตั้งเเต่ระเบิดจากปล้องภุเขาไฟ   จนเร้าร้อนภายในถึงทรวงกายา

สตีใดได้พบประจบเเจ้ง      คงไม่มีใครร้อนเเรงดังข้า
ตั้งเเต่พบหน้าจนตะวันอำลา    คงยิ้มอิ่มอุราเป็นอาจิณ

โอ้ว่าน่าเสียดายที่ตัวข้า      ไม่มีเวลามากมายมานั่งติด
จึงบอกชื่อขอเบอร์พอผูกมิตร      ไว้ยามใดที่คิดถึงจึงโทรมา
(พระอภัย)
  emo_126ผมเลียนเเบบสุนทรภู่อีกทีนะครับ

[(พระอภัย)]

มองท้องฟ้า สวยงาม  เหมือนมนต์เสก
มีปุยเมฆ     สีขาว     น่าหลงไหล
คอยๆเคลื่อน  ออกห่าง   สายตาไป
จึงปล่อยใจ   ตัวเอง  ให้เลือนลอย
(พระอภัย)

[(พระอภัย)]

สกุณา ร้องเรไร ไพรมะขาม
ทะเลคราม บนฟ้า สวยสดใส
ลมก็พัด ใบไม้ จนปลิ้วไป
อยากหยุดใช้ หัวใจ ให้ปลิ้วตาม
(พระอภัย)

[(พระอภัย)]

สดุดีกวีกาญจน์หวานร้อยรส
คำประพจน์ทอทักเป็นอักษร
บทประพันธ์กลั่นจากศีลพระชินวร
เป็นกลีบกลอนท่อนกวีวจีใจ

หอมรัญจวนดุจรวงช่อเกสร
ปานมวยอ่อนซ่อนคมหรูอยู่ภายใต้
เมื่อได้ยลเหมือนถูกรนด้วยฟืนไฟ
ทำให้ใจเเต่งเติมเเละเคลิ้มตาม

ยกมือลงประนมฉัตรอัญชลี
ครูกวีบ้านกร่ำค้ำสยาม
จากหนุ่มน้อยด้อยรักไปในทุกยาม
จุงเอ้ยนามผ่านบทสดุดี
(พระอภัย)

[(พระอภัย)]

ท่วงกวีจากใจใครคนหนึ่ง
ไม่เพราะซึ้งตรึงใจแบบใครเขา
แค่จับร้อยทอยลักษณ์สลักเอา
ภายใต้เงาลึกข้างในหัวใจตน
(พระอภัย)

[(พระอภัย)]

ยังเคว้งคว้างวางใจไม่ค่อยถูก
เหมือนไม้ปลูกโดนเดี่ยวอยู่กลางป่า
นกเจ้ากรรมปลดทุกข์เเล้วจรลา
ทิ้งชะตาเหี่ยวตายตามเวรกรรม
(พระอภัย)

[(พระอภัย)]

โลกกลมๆดวงเเบนๆในเเคว้นนี้
ปานอัคคีในนรกหลุมไหนๆ
บ้างก็หนาวบางคราวยืนบนพื้นไฟ
ยากทำใจให้ทันเเหง่ที่เเปรไป

อยากเป็นดวงอาทิตย์เนรมิตรอากาศ
อยากเป็นธรรมชาติให้อาการที่สดใส
อยากเป็นน้ำเป็นลมพรมให้ชื่นใจ
อยากเป็นยอดชายไซร์ในใจเธอ
(พระอภัย)

[(พระอภัย)]

จากวลีนักกวีหลงสำรวจ
ขอรวมสวดอักขระกลอนอักษรศิลป์
ให้กลอนบทเป็นพจน์งามตามวารินทร์
เที่ยวโบยบินอยู่ในใจ ณ บัดนาว

บัดนี้บัดนั้นอ้าว....บัดไหน
ตามสไตส์อภัยต่อจากสาว
นักกลอนเถื่อนหน้าตายังกะลาว
คงถึงคราวเปิดป้มนิยมกลอน

นานมาเเล้วไร้สหายมาเเต่งต่อ
นั่งหลังงอหน้าจอคอพิงหมอน
จึงเร่งร้อยทอยปักษ์สลักกลอน
เพิ่มอีกท่อนตอนนี้อ๊ะ!!!!คิวใคร
(พระอภัย)

[สมนึก นพ]

บทสุดท้ายกล่าวผ่านมานานหนอ
ขาดสหายแต่งต่อมิรอไหว
นั่งหลังงอพิงหมอนชักอ่อนใจ
คือคิวใครปริศนามาต่อความ

ชื่อกระทู้ที่วางเหตุกังขา
เข้าใจว่าส่วนตัวนะมิกล้าถาม
ทั้งลีลาสำนวนล้วนงดงาม
แต่งต่อตามเรื่องราวได้ยาวมา

เมื่อเปิดใจให้ต่อขอเล่นด้วย
ร่วมกันช่วยแนะนำคำปรึกษา
ด้วยส่อแววขยันและปัญญา
ในภายหน้าคือกวีที่โด่งดัง

บ้านนี้มีอาจารย์อยู่หลายหลาก
ขอได้ฝากตัวซีมีความหวัง
ผมก็เรียน ณ ที่นี่มิปิดบัง
หลายหลายครั้งผิดเข้าเขาตักเตือน

ชิงสัมผัสสัมผัสซ้ำนำคำซ้อน
เขาจะสอนให้นะเสมอเพื่อน
รีบสมัครเป็นศิษย์หนาอย่าแชเชือน
ผมเสมือนรุ่นพี่ดีใจครับ.

นพ
30มิ.ย.56

[choy]

จากวลีนักกวีหลงสำรวจ
ขอรวมสวดอักขระกลอนอักษรศิลป์
ให้กลอนบทเป็นพจน์งามตามวารินทร์
เที่ยวโบยบินอยู่ในใจ ณ บัดนาว

บัดนี้บัดนั้นอ้าว....บัดไหน
ตามสไตส์อภัยต่อจากสาว
นักกลอนเถื่อนหน้าตายังกะลาว
คงถึงคราวเปิดป้มนิยมกลอน

นานมาเเล้วไร้สหายมาเเต่งต่อ
นั่งหลังงอหน้าจอคอพิงหมอน
จึงเร่งร้อยทอยปักษ์สลักกลอน
เพิ่มอีกท่อนตอนนี้อ๊ะ!!!!คิวใคร
(พระอภัย)

(อ้างถึง)

คือวลีนักกวีร่วมบ่นสวด
โบยเฆี่ยนหวดอักษรบรรณศิลป์
แบ่งพจน์กานท์กล่อมเกลาอารมณ์วิญญ์
เชิญดื่มกินอาบหทัย ณ บัดดล

จะบัดนาว บัดฮาว เอา...บัดไหน
“สไตล์อภัย” “อย่างไร” แบบว่า “ฉงน”
หน้านักกลอนใช่บอกฝีมือตน
เพียงใจรักฝึกฝนกลกาพย์กลอน

นานแค่ไหนไร้ใครตอบแต่งต่อ
ใช่เรื่องท้อหน้างอห่มรุ่มร้อน
เขียนไปเรื่อยทยอยวางอย่าร้างรอน
ขอทุกท่อน “อ่านรู้” เขียนอะไรฯ

5555555ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
***ล้อเล่นน่า...สู้และเขียน (กลอน) ต่อไปนะ (พระอภัย)...อ่านของคนอื่นให้มาก แล้วย้อนกลับมาอ่านของเราอีกหลายๆ เที่ยว อ่านให้มากๆๆๆๆๆๆๆ...ผิดตรงไหนอย่างไร ไล่แก้ไปจนถูก (แกล้งเขียนให้ผิดก็ได้ เดี๋ยวมีใครเข้ามาบอกเองแหละ ลองวิธีนี้ดูเผื่อใช้ได้...ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆๆๆ)
***แต่อย่าไปลอกใคร หาความเป็นตัวตนอันเป็นแนวทางกลอนของตัวเองให้พบ
***ขอเป็นหนึ่งแรงใจส่งไปช่วยหละกันนะ....

[สมนึก นพ]

เช่นนั้นหรือคือเราเข้าใจผิด
อยากให้ร่วมเป็นศิษย์มีครูสอน
ขออภัยด้วยหนามาวิงวอน
เห็นเขียนกลอนด้วยกันในบ้านนี้.

นพ
1ก.ค.56

[(พระอภัย)]

เจ้าพญา ช้างดง ในพงไพร
ตัวยิ่งใหญ่ เปรียบนายพล คชสาร
หากเมื่องวง ถึงดิน สิ้นสังขาร
บริวาร ก็แดดิ้น สิ้นลายงา

เปรียบได้ดัง ช้างเท้าหน้า อันแข็งแกร่ง
ซึ่งเป็นแหล่ง พิทักษ์ คอยรักษา
ยามเมื่อดวง ล่วงตอน มรณา
ก็พัดพา อัสสุชล พ้นดวงตา
(พระอภัย)คิดถึงพ่อ  

[(พระอภัย)]

ทิพพรักประจักษ์ที่พักตรา
เต็มสี่ห้องคูหาหัวใจนี้
อิ่มเอิ่บอาบปลามปลื้มดวงฤดี
ทุกนาทีเป็นกวีได้ทุกครา
(พระอภัย)

[(พระอภัย)]

นกทั้งหลายอพยบบนโพรงไม้
บ้างเรี่ยงรายใต้ร่มเเห่งโพธิ์ศรี
หมาสี่ขายื่นจับสั่นหนาวอินทรีย์
คนอย่างพี่จับไข้อยู่ชายคา
(พระอภัย)

[(พระอภัย)]

ไอเเห่งหมอกครอบคลุมปกขุนเขา
ลมเบาๆโบกไอเย็นไม่ขาดสาย
ฟ้าดูครึ้มตามด้วยฝนที่โปยปราย
สัมผัสกายให้ประพจน์บทกวี
(พระอภัย) ฝนตกเป็นเเบบนี้ทุกที

[(พระอภัย)]

กาพย์ยานี๑๑


วันเเม่ใกล้จะถึง  ขอกราบซึ้งลงที่ตัก
บูชาด้วยความรัก   ด้วยธูปเทียนที่นำมา
กราบนี้กราบด้วยใจ     มิใช่ใจเเสร้งมารยา
กล้ำกลืนสะอื่นมา       เป็นน้ำตาลูกผู้ชาย
(พระอภัย)

[choy]

กาพย์ยานี๑๑


วันเเม่ใกล้จะถึง  ขอกราบซึ้งลงที่ตัก
บูชาด้วยความรัก   ด้วยธูปเทียนที่นำมา
กราบนี้กราบด้วยใจ     มิใช่ใจเเสร้งมารยา
กล้ำกลืนสะอื่นมา       เป็นน้ำตาลูกผู้ชาย
(พระอภัย)

(อ้างแล้วนี่)

วันเเม่ใกล้บรรจบ  ขอน้อมนบอภิวันท์
บูชาคุณอนันต์   มารดรท่านมอบลูกยา
แทบตักกราบด้วยใจ     กรานถวายด้วยรู้ค่า
เลือดอกของมารดา      กลั่นออกมาเป็นน้ำนมฯ