ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[D]

<a href="http://www.youtube.com/v/ChR1kagtKkc&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/ChR1kagtKkc&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

ดวงจิตฉัน นั้นหรือ จะถือต้าน
มันเกินทาน ด้านมิพอ ขอได้ไหม
ต้องทนหม่น ทนเหงา นานเท่าไร
น้ำตาใจ ไหลอาบ ทาบฤดี

นานแค่ไหน ต้องเจ็บ เก็บขื่นขม
ฉันเคยตรม มานนัก อยากผลักหนี
พอเถิดนะ ขอจาก พรากกันที
ต่อแต่นี้ มิขอทน ให้หม่นจินต์

น้ำตาเลื่อน ไหลอาบ มาทาบอก
เจ็บช้ำฟก ใจฉัน ใช่ดั่งหิน
ต้องทนช้ำ ทนเหงา เศร้าชาชิน
น้ำตาริน ไหลล้น จนท้นทรวง

มีวันไหน สิ้นสุด หยุดเถิดหนอ
อยากร้องขอ หากเธอไม่ มีใจห่วง
พอได้แล้ว ชีวิตนี้ ที่ถูกลวง
เหมือนตกบ่วง ห้วงลึก ผนึกใน

"ดิน"

[ดุลย์ ละมุน]

อันบ่วงไหน ใดหนา ว่าแน่นนัก
มิเทียบรัก ถักแน่น กว่าแกนไหน
มันบีบรัด มัดตรึง จนซึ้งใจ
แก้ไม่ไหว ให้เจ็บ ต้องเหน็บร้าว

ยามใกล้เขา เราคง เหมือนหลงฝัน
เมื่อไกลกัน รัญจวน ให้ครวญหนาว
จำพลัดพราก จากมา น้ำตาพราว
ทุกเรื่องราว คราวดูดดื่ม ลืมไม่ลง

ถึงสิ้นใจ ไร้ลม ระทมแสน
มิลืมแม้น แบนยุ่ย เป็นผุยผง
ขึ้นสวรรค์ ตกนรก ในอกคง-
เพียงอนงค์ คนเดียว เกี่ยววิญญาณ
 

[--ณัชชา--]

เจ็บอันใดไหนเล่าเท่าอกหัก
คนเคยรักแต่ก่อนแสนอ่อนหวาน
มาบัดนี้หนีไปใจร้าวราญ
เขาผล่าผลาญฉันให้ตายทั้งเป็น

บ่วงที่รัดมัดใจไว้ไม่อยู่
ชายเจ้าชู้หนีหน้าหาไม่เห็น
ต้องซานซมซบหน้าน้ำตากระเด็น
สุดลำเค็ญเมื่อเราถูกเขาเมิน

ณัชชา

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 

จะรู้ไหมใครกันที่ฝันถึง
เฝ้าคะนึงซึ้งขวัญตาแต่ว่าเขิน
อยากออกปากฝากใจให้เหลือเกิน
กลัวเผชิญหมองหมางให้ว้างตรม

เขาไม่รักปักใจอาลัยหา
เสียน้ำตาพาทรวงต้องบ่วงขม
เปลี่ยนปักจินต์ถวิลใจคนใกล้ชม
จะรื่นรมย์สมใจไม่ลำเค็ญ

จะรอคำนำฝากจากปากแจ้ง
ใจแสดงแถลงออกบอกให้เห็น
จะตั้งตาอุราเฝ้าทั้งเช้าเย็น
รอเธอเค้นเน้นเอ่ยรักเผยมา...

"  บูรพ์  "

 

[yaguza]

เจ็บอันใดไหนเล่าเท่าอกหัก
คนเคยรักแต่ก่อนแสนอ่อนหวาน
มาบัดนี้หนีไปใจร้าวราญ
เขาผล่าผลาญฉันให้ตายทั้งเป็น

บ่วงที่รัดมัดใจไว้ไม่อยู่
ชายเจ้าชู้หนีหน้าหาไม่เห็น
ต้องซานซมซบหน้าน้ำตากระเด็น
สุดลำเค็ญเมื่อเราถูกเขาเมิน

ณัชชา

เจ็บอันใด ไหนเล่า เท่าฟันหัก
จะบอกรัก ใครเขา เราก็เขิน
คนฟันหลอ ท้อใจ หาใดเกิน
สู้เผชิญ ความเสี่ยง เพียงลำพัง

บ่วงทีรัด มัดไว้ แก้ไม่ออก
อยากจะบอก บุญปลูก เหมือนถูกขัง
หากสงสาร วานหญิง อย่าชิงชัง
ช่วยออกตังค์ พันห้า ค่าฟันปลอม


 
........ยากูซ่า.......

[D]

อันบ่วงไหน ใดหนา ว่าแน่นนัก
มิเทียบรัก ถักแน่น กว่าแกนไหน
มันบีบรัด มัดตรึง จนซึ้งใจ
แก้ไม่ไหว ให้เจ็บ ต้องเหน็บร้าว

ยามใกล้เขา เราคง เหมือนหลงฝัน
เมื่อไกลกัน รัญจวน ให้ครวญหนาว
จำพลัดพราก จากมา น้ำตาพราว
ทุกเรื่องราว คราวดูดดื่ม ลืมไม่ลง

ถึงสิ้นใจ ไร้ลม ระทมแสน
มิลืมแม้น แบนยุ่ย เป็นผุยผง
ขึ้นสวรรค์ ตกนรก ในอกคง-
เพียงอนงค์ คนเดียว เกี่ยววิญญาณ
 

เจ็บเกินทน จนปร่า อุราขม
ทนตรอมตรม ข่มจิต พิษรักผ่าน
เวลาล่วง เลยไกล ให้ร้าวราน
เซซมซาน เหมือนฝัน มาผันแปร

คงเหลือเพียง เยื่อใย สายสวาท
เคยพันพาด กลับกลาย ใจเป็นแผล
อกละมุน เคยคุ้น อุ่นดวงแด
จำต้องจาก กันแท้ แน่แล้วเรา

"ดิน"

[yahyah5959]

เมื่อไหร่จะเลิกรัก  เพราะเธอทำให้อกหักอยู่ร่ำไป
ไม่มีใครทำให้เสียใจ  เท่ากับตัวเราที่โง่เอง



ปล.ชอบอ่านกลอนแต่แต่งไม่เก่งเด้อ

[จันทวรรณ]

แม้อายุลุเลยวัยหวาน/ฝัน
แต่ก็ผ่านคืนวันแห่งปรารถนา
รู้พบ-พราก จาก-เจอ ธรรมดา
เคยหลั่งรินน้ำตาตลอดคืน

แต่เชื่อเถอะ อย่างไรมันต้องผ่าน
แม้จะทุกข์ทรมานร่ำสะอื้น
รักมิใช่ความจริงที่ยั่งยืน
ชีวิตมีสิ่งอื่นให้กระทำ ^^

[/color][/b]

[D]

เจ็บอันใดไหนเล่าเท่าอกหัก
คนเคยรักแต่ก่อนแสนอ่อนหวาน
มาบัดนี้หนีไปใจร้าวราญ
เขาผล่าผลาญฉันให้ตายทั้งเป็น

บ่วงที่รัดมัดใจไว้ไม่อยู่
ชายเจ้าชู้หนีหน้าหาไม่เห็น
ต้องซานซมซบหน้าน้ำตากระเด็น
สุดลำเค็ญเมื่อเราถูกเขาเมิน

ณัชชา

เมื่อเขามา จากลา พาใจเหงา
รักสองเรา มันเก่า เขาห่างเหิน
เขาคงมี คนใหม่ ในทางเดิน
จึงหมางเมิน เพลินผุด หยุดที่เรา

ขอให้สิ้น สุดกัน ในวันนี้
ดวงฤดี มิปอง ครองใจเฉา
เจ็บคราจาก เพียงหน จน.บรรเทา
จมจับเจ่า เหงาแด แค่ครั้งเดียว

"ดิน"

[D]

เจ็บอันใด ไหนเล่า เท่าฟันหัก
จะบอกรัก ใครเขา เราก็เขิน
คนฟันหลอ ท้อใจ หาใดเกิน
สู้เผชิญ ความเสี่ยง เพียงลำพัง

บ่วงทีรัด มัดไว้ แก้ไม่ออก
อยากจะบอก บุญปลูก เหมือนถูกขัง
หากสงสาร วานหญิง อย่าชิงชัง
ช่วยออกตังค์ พันห้า ค่าฟันปลอม


 
........ยากูซ่า.......

แพงอะไร ไหนเล่า เท่าฟันดัด
เข้าคอร์ดซัด ห้าพัน แค่ฟันซ่อม
อยากเรียงขาว ยาวเสมอ จึงเผลอยอม
หมออ้อมค้อม ค่อย-ค่อยขึง ดึงราคา

กว่าสำเร็จ เสร็จสิ้น กินหลายหมื่น
อยากยิ้มชื่น กลับช้ำ ระกำกว่า
เงินยืมเขา มากมาย หลายอัตรา
ขอพี่ยา เห็นใจ ใช้หนี้ที

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

เจ็บเกินทน จนปร่า อุราขม
ทนตรอมตรม ข่มจิต พิษรักผ่าน
เวลาล่วง เลยไกล ให้ร้าวราน
เซซมซาน เหมือนฝัน มาผันแปร

คงเหลือเพียง เยื่อใย สายสวาท
เคยพันพาด กลับกลาย ใจเป็นแผล
อกละมุน เคยคุ้น อุ่นดวงแด
จำต้องจาก กันแท้ แน่แล้วเรา

"ดิน"

ในโลกนี้..มีเขา เท่านั้นหรือ
ต้องอมมือ งอนง้อ รอแต่เขา
ยังอาลัย ไม่จาง ลงบางเบา
ก่นแต่เศร้า เฝ้าตรม จมน้ำตา

คงมิกลับ รับดี ที่ยื่นให้
แสร้งเฉไฉ ลำพอง เมินมองหน้า
แก้วหูตึง ขึงคำ จำนรรจา
นิ่งเย็นชา ตาค้าง ฟางมืดมัว

มันเลยเส้น เกณฑ์กาล นานคืนหลัง
สนิมกรัง เกรอะขอบ รอบจดขั้ว
ถึงจะเคาะ เดาะใจ ให้รู้ตัว
ยากจะจั่ว ร่างเหม็น ยึดเอนอิง

เพราะเพรงกรรม นำพา มาพานพบ
ชดใช้จบ ว่างเปล่า เขาก็ทิ้ง
เทียนสิ้นไส้ ไขละลาย หมายประวิง
คงยากยิ่ง เชื่อมมาน ประสานรอย

ควรสำรวจ ตรวจตรอง มองตัวบ้าง
สวยสล้าง ทุกจุด สูงสุดสอย
กลับซีดเซียว เหี่ยวแห้ง เหมือนแร้งคอย
แบกเหงาหงอย สองบ่า ล้าหลังลง

ในโลกนี้..ที่ประจักษ์ รักของแม่
รักเที่ยงแท้ จากใจ ไร้ประสงค์
ห่วงใยลูก ผูกพัน รักมั่นคง
รักยืนยง ชั่วฟ้า สถาพร...

 

รพีกาญจน์ 59

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


มารุมห้อมล้อมปลอบเพื่อมอบขวัญ
ให้แจ่มจันทร์นั้นทิ้งซึ่งสิ่งหลอน
อันเรื่องผ่านลาญฤทัยให้ร้าวรอน
ช่วยเว้าวอนสมรปล่อยให้ลอยชล

หากอยู่ใกล้ให้แลปล่อยแม่น้ำ
ความขื่นคล้ำดำสนิทดวงจิตฉล
ให้ไหลเลื่อนเคลื่อนเปลี่ยนหมุนเวียนวน
จมดิ่งด้นก้นแม่น้ำนะทรามเชย...


"  บูรพ์  "


 

[D]

 

จะรู้ไหมใครกันที่ฝันถึง
เฝ้าคะนึงซึ้งขวัญตาแต่ว่าเขิน
อยากออกปากฝากใจให้เหลือเกิน
กลัวเผชิญหมองหมางให้ว้างตรม

เขาไม่รักปักใจอาลัยหา
เสียน้ำตาพาทรวงต้องบ่วงขม
เปลี่ยนปักจินต์ถวิลใจคนใกล้ชม
จะรื่นรมย์สมใจไม่ลำเค็ญ

จะรอคำนำฝากจากปากแจ้ง
ใจแสดงแถลงออกบอกให้เห็น
จะตั้งตาอุราเฝ้าทั้งเช้าเย็น
รอเธอเค้นเน้นเอ่ยรักเผยมา...

"  บูรพ์  "

 

เจ็บปวดแปลบ แสบสม ระทมหนัก
จึงมาพัก หลบช้ำ จำหนีหน้า
ผ่านพานพบ พี่ชาย ใต้ชายคา
อักษรา พาใจ ให้ชื่นบาน

ตั้งแต่หลบ วันนั้น ยันวันนี้
น้องนั้นมี ใจมอบ ตอบรับผ่าน
อักษรเคียง เรียงร้อย ถ้อยสราญ
อยากมอบมาน เคียงใกล้ ชายบ้านกลอน

"ดิน"

[D]

เมื่อไหร่จะเลิกรัก  เพราะเธอทำให้อกหักอยู่ร่ำไป
ไม่มีใครทำให้เสียใจ  เท่ากับตัวเราที่โง่เอง



ปล.ชอบอ่านกลอนแต่แต่งไม่เก่งเด้อ

เลิกได้ไง หัวใจ ยังใช้อยู่
นั่นสิดู พูดมา ท่าจะเก่ง
อย่ามาแอบ ร้องไห้ นะตัวเอง
เถอะ!!เครียดเคร่ง บรรเลงกลอน จะย้อนรอย 

"ดิน"

[D]

แม้อายุลุเลยวัยหวาน/ฝัน
แต่ก็ผ่านคืนวันแห่งปรารถนา
รู้พบ-พราก จาก-เจอ ธรรมดา
เคยหลั่งรินน้ำตาตลอดคืน

แต่เชื่อเถอะ อย่างไรมันต้องผ่าน
แม้จะทุกข์ทรมานร่ำสะอื้น
รักมิใช่ความจริงที่ยั่งยืน
ชีวิตมีสิ่งอื่นให้กระทำ ^^

ชีวิตเหงา เคล้าทุกข์ ไร้สุขผ่าน
ทรวงร้าวราน  มานหม่น ทนจนหนำ
มีบางคราว ใจคอ ท้อระกำ
เจ็บซ้ำ-ซ้ำ ชินชา สาแก่ใจ

สติมั่น ฝ่าฟัน ขั้นวิบาก
น้ำตาพราก ทนทาน มานหม่นไหม้
เหงาสุดซึ้ง หนึ่งแด แท้ทนไป
รอฟ้าใส มีไหม จะได้ยล

"ดิน"

[D]

ในโลกนี้..มีเขา เท่านั้นหรือ
ต้องอมมือ งอนง้อ รอแต่เขา
ยังอาลัย ไม่จาง ลงบางเบา
ก่นแต่เศร้า เฝ้าตรม จมน้ำตา

คงมิกลับ รับดี ที่ยื่นให้
แสร้งเฉไฉ ลำพอง เมินมองหน้า
แก้วหูตึง ขึงคำ จำนรรจา
นิ่งเย็นชา ตาค้าง ฟางมืดมัว

มันเลยเส้น เกณฑ์กาล นานคืนหลัง
สนิมกรัง เกรอะขอบ รอบจดขั้ว
ถึงจะเคาะ เดาะใจ ให้รู้ตัว
ยากจะจั่ว ร่างเหม็น ยึดเอนอิง

เพราะเพรงกรรม นำพา มาพานพบ
ชดใช้จบ ว่างเปล่า เขาก็ทิ้ง
เทียนสิ้นไส้ ไขละลาย หมายประวิง
คงยากยิ่ง เชื่อมมาน ประสานรอย

ควรสำรวจ ตรวจตรอง มองตัวบ้าง
สวยสล้าง ทุกจุด สูงสุดสอย
กลับซีดเซียว เหี่ยวแห้ง เหมือนแร้งคอย
แบกเหงาหงอย สองบ่า ล้าหลังลง

ในโลกนี้..ที่ประจักษ์ รักของแม่
รักเที่ยงแท้ จากใจ ไร้ประสงค์
ห่วงใยลูก ผูกพัน รักมั่นคง
รักยืนยง ชั่วฟ้า สถาพร...

 

รพีกาญจน์ 59

ยลพี่ชาย ร่ายกานท์ มาขานกล่าว
อกน้องราว สุมไฟ ใจปลิวว่อน
ตรึกตรองดู รู้ทาง ช่างอาทร
ฤทัยถอน กลอนสั่น หวิวหวั่นทรวง

หมดเรี่ยวแรง มือผ่อย ปล่อยวางตัก
หมองหม่นนัก รักช้ำ น้ำตาร่วง
หยาดหยดเผาะ เซาะใจ ข้างในกลวง
เขาหลอกลวง มิรอ ขอลาที
 
 ต่อแต่ท่า มานน้อง ผุดผ่องพักตร์
จะมีแต่ กลอนรัก จักสุขขี
วอนนะชาย เมตตา  ช่วยปรานี
อ้าย"รพีฯ"ช่วยเป็นกาวลบคาวใจ

"ดิน"

[D]

 

มารุมห้อมล้อมปลอบเพื่อมอบขวัญ
ให้แจ่มจันทร์นั้นทิ้งซึ่งสิ่งหลอน
อันเรื่องผ่านลาญฤทัยให้ร้าวรอน
ช่วยเว้าวอนสมรปล่อยให้ลอยชล

หากอยู่ใกล้ให้แลปล่อยแม่น้ำ
ความขื่นคล้ำดำสนิทดวงจิตฉล
ให้ไหลเลื่อนเคลื่อนเปลี่ยนหมุนเวียนวน
จมดิ่งด้นก้นแม่น้ำนะทรามเชย...

"  บูรพ์  "

 

ห้ามสิ่งที่ มีตัวตน มีผลได้
ห้ามหัวใจ ยากยิ่ง จริงพี่เอ๋ย
ความคิดท่อง ล่องไกล ไปเหมือนเคย
อยากจะเฉย เลยผ่าน มานกลับจำ

เพียรทำบุญ ปล่อยสัตว์ กำจัดบาป
ดั่งโดนสาป คอยเสริม มาเติมย่ำ
เกิดมาหม่น หนนี้ เหมือนมีกรรม
เจ็บจนหนำ ยังมิพอ ก็เชิญมา

"ดิน"