ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[อริญชย์]

        รองเท้าคู่นั้น

สวมรองเท้าเก่าเกินอาจเดินลื่น
ท่ามกลางพื้นพสุธายามหน้าฝน
มีสิทธิ์เล่นสไลด์เดอร์แบบเผลอตน
หงายหลังก้นจ้ำเบ้าเจ็บเอาการ

จงตรวจดูรองเท้าที่เราใส่
จับพื้นได้ไม่หลุดจนสุดต้าน
แม้ใส่จนคุ้มค่าซื้อมานาน
เหนียวทนทานหนักหนาควรระวัง

ตะไคร้น้ำคราบลื่นจับพื้นหิน
ฝนตกรินหลายยามนองน้ำขัง
ทุกคนมีสิทธิ์เพลี่ยงล้มเสียงดัง
รองเท้ายั้งไม่อยู่ร่างลู่ไป

ขอเอ่ยเอื้อน   เตือนมิ่งมิตร   ผู้คิดฝัน
อย่าเย้ยหยัน   ความอาทร  ที่ป้อนให้
เขียนชี้แจง    ถึงสาเหตุ    ของเภทภัย
เพราะเคยไหล  ลื่นล้มจน  แทบก้นพัง!ฯ

                               อริญชย์
                           ๕/๙/๒๕๕๕

ปล. ระวังรองเท้าไม่จับพื้น ลื่นล้มเมื่อหน้าฝนเน้อ   ด้วยความปรารถนาดี ทุกท่าน

 

<a href="http://www.youtube.com/v/KpUF6t-YzRQ&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/KpUF6t-YzRQ&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[พยัญเสมอ]

พอดีเพิ่งไปเจอมาเมื่อเช้านี้เอง 








ขอบคุณเว็บhttp://www.iurban.in.th/inspiration/stone-foot-prints-by-iain-blake/

[ไพร พนาวัลย์]

เพราะรองเท้าคู่นั้นช่วยฉันไว้
เบอร์มันใหญ่ดีจังคงดังป้าบ
พอเขาเห็นเผ่นแนบไม่มาทาบ
วิ่งป่าราบไปเลยคงเคยเจอ

เรื่องมีว่าวันนั้นไปบ้านสาว
ร้อนอบอ้าวเหลือเกินเกือบเดินเก้อ
ถอดรองเท้าหน้าห้องของคุณเธอ
แล้วปรนเปรอรักเราเคล้าคลอเคลีย

ได้ยินเสียงเคาะประตูใครอยู่บ้าง?
แม่น้องนางเงี่ยหูดูใจเสีย
แล้วรีบเดินออกไปไม่งัวเงีย
เสียงบอก “เฮีย นี่ไง เขาใส่มา”

เขาจ้องมองรองเท้าไม่เข้าใกล้
แล้วรีบเดินหนีไปใส่เกียร์ห้า
ขอขอบคุณสวรรค์ที่บัญชา
แค่เห็นว่าเท้าใหญ่รีบไปเลย

ขอขอบใจรองเท้าที่เข้าช่วย
เกือบจะซวยแล้วหนาเจ้าข้าเอ๋ย
พบสาวสวยหมวยหลุนคนคุ้นเคย
คนเชยเชยรอดตายจากชายตัวเล็ก

“ไพร พนาวัลย์”

มุกไม่มา เลยเขียนไม่มัน
 

[--ณัชชา--]

ทีหลังไปหาสาวท่านเปาจ๋า
ขอเตือนว่าจำไว้ใช้กฎเหล็ก
เก็บรองเท้าให้พ้นกันคนเช็ค
ยิ่งสาวเด็กในห้องต้องระวัง

ถึงคราวหน้ากลัวท่านนั้นไม่รอด
หากเผลอถอดวางส่งคงมีหวัง –
ถ้าเท้าเขาใหญ่กว่าอย่าเสียงดัง
โกยหน้าตั้งเลยเชียวอย่าเหลียวมอง

--ณัชชา--

 

[อริญชย์]

                   ยามเดินระวังลื่น

กาพย์ยานี ๑๑

ยามเดินระวังลื่น.......เพราะว่าพื้นเปียกน้ำฝน
















 

[อริญชย์]

                  ยามเดินระวังลื่น

กาพย์ยานี ๑๑

๐ยามเดินระวังลื่น.........เพราะว่าพื้นเปียกน้ำฝน
อาจช้ำดวงกมล…………..หัวแตกจนเลือดอาบนอง
๐รองเท้าที่สวมใส่………..พาลื่นไหลผิดครรลอง
บางครั้งถึงตกคลอง……..ส่งเสียงร้องระทมใจ
๐ยืนรอที่ท่าเรือ……………อาจเศร้าเมื่อลื่นไถล
ตกสายน้ำครำไป………….รองเท้าไหลพาลู่ลง
๐เดินตามสนามหญ้า…….มีขี้หมาควรพะวง
หากเดินบ่มั่นคง…………..ก็เจ็บองค์หงายหลังตึง
๐อีกเข้าห้องน้ำนั้น………..อาจจาบัลย์คาดไม่ถึง
ผิวพื้นมันลื่นจึง-…………..หัวฟาดผึงขอบซีเมนต์
๐บรรยายด้วยหวังดี……….บทกลอนนี้ไม่ดีเด่น
หากอ่านแล้วรำเค็ญ………ปิดประเด็นอย่าคิดเคือง!ฯ

                                 อริญชย์
                              ๘/๙/๒๕๕๕



 

[..กุสุมา..]

๐ เมื่อเช้า เข้าลุยทุ่ง      หาบกระบุง มุ่งสู่นา
สวมบู๊ท ตราบาจา         ครึ่งค่อนเข่า ยาวรุงรัง

๐ หาบกล้า มาปักดำ      ก้าวถลำ ตำกล้าพัง
รีบลุก ปลุกตัวนั่ง           รองเท้าบู๊ท ดูดโคลนตม

๐ ไหนบอก รองเท้าลื่น   ลุกขึ้นยืน ไม่เห็นล้ม
ติดแน่น แสนระทม        เดินไม่ได้ ทำไงดี

๐ ยืนนิ่ง ปลิงว่ายวน      รีบกระโจน โผนทันที
วี๊ดว้าย ตะกายหนี         เหลือเพียงเท้า เปล่าวิ่งโกย

๐ ไม่ลื่น ไม่หกล้ม        ไม่ติดตม ผสมโดย
 เย็นฉ่ำ ซ้ำลมโชย        บาทาแท้ แบฟู๊ทเดิน 

   ..แม่หญิงกุสุมา..
     แต่งโคลงยังไม่เป็นเลย เจ้าค่ะ 
                 

[ก้าวแรกฯ...]

๐ เดินทุ่งมุ่งด้วยเท้า...............เดินเปลือยก้าวเท้าเปล่าเหิน
สบายตอนกรายเดิน................รองเท้าเมินเกินจำเป็น

๐ เหยียบยันคันนาคด.............ฺปลายเท้าบดกดโคลนเน้น
ย่างก้าวคราวใจเย็น................เอ๊ะมองเห็นใครวิ่งมา

๐ คลับคล้ายเป็นแม่หญิง..........เห็นหนีปลิงวิ่งตั้งหน้า
แม่หญิงกุสุมา.......................วิ่งถลาชนพี่เซ

๐ ช่วยด้วยชนแล้วหนี.............ชนจนพี่เอียงกระเท่
กลับมาอย่ารวนเร..................เดี๋ยวพี่เซตกคันนา


 

ก้าวแรกฯ...

[..กุสุมา..]

๐ หยุดกึก นึกตามเสียง      หันข้างเอียง เสียงพี่ก้าวฯ
กวักมือ สื่อเรื่องราว            ภาษาใบ้ ให้พูดคุย

๐ กะย่อง ต้องเดินย้อน      เห็นพี่ค้อน ร้อนควันฉุย
ทำหน้า ท่าคงลุย              แกล้งอีกหน ชนหล่นตูม

๐ นั่งลง ตรงคันนา           ส่องมองหา สายตาซูม
ยิ้มหนา อย่าหน้าอูม         เพราะรักดอก หยอกเล่นกัน

๐ มามะ จะช่วยดึง          ขึ้นมาผึ่ง พึ่งแดดพลัน
จะได้ ไม่หนาวสั่น           โอ๋..แล้วไง ใยทำงอน
  ..แม่หญิงกุสุมา..
 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


ที่งอนเพราะอ้อนน้อง          ใคร่เคียงสองครองสมร
เหตุไรไปจากจร                 ฤๅจะทอนรอนไมตรี

เคยให้ไยหมองหมาง           มาจืดจางร้างฤดี
ใครเอ่ยเผยวจี                   พลีใจหมดไม่จดจำฯ


"  บูรพ์เลงนองจ๊ะ...   "


 

[ก้าวแรกฯ...]

๐ หยุดกึก นึกตามเสียง      หันข้างเอียง เสียงพี่ก้าวฯ
กวักมือ สื่อเรื่องราว            ภาษาใบ้ ให้พูดคุย

๐ กะย่อง ต้องเดินย้อน      เห็นพี่ค้อน ร้อนควันฉุย
ทำหน้า ท่าคงลุย              แกล้งอีกหน ชนหล่นตูม

๐ นั่งลง ตรงคันนา           ส่องมองหา สายตาซูม
ยิ้มหนา อย่าหน้าอูม         เพราะรักดอก หยอกเล่นกัน

๐ มามะ จะช่วยดึง          ขึ้นมาผึ่ง พึ่งแดดพลัน
จะได้ ไม่หนาวสั่น           โอ๋..แล้วไง ใยทำงอน
  ..แม่หญิงกุสุมา..
 

๐ จ้ำเบ้าเข้าเต็มที่.............ระหว่างพี่มองตาค้อน
ไฉนไยงามงอน................จึงรีบร้อนมิผ่อนปรน

๐ ถือสนุกซุกซนนัก............แกล้งมาผลักจมปลักหล่น
แล้วยังมาเวียนวน..............ทำหน้าซนจึงจนใจ

๐ ยื่นมือให้ถือฉุด.............เอ้าน้องนุชฉุดไหวไหม
อย่าเกี่ยงเลี่ยงเลยไป.........แล้วจะไม่คิดบัญชี

๐ มัวยืนแข็งขืนอยู่...........เมื่อมองดูเอ๊ะอะไรนี่
แม่หญิงปลิงน่ะซี.............ตัวดำปี๋ติดมือมา...(เหวออ!!)

วิ่งทำไมนั่น มาช่วยกันก่อน เร้วว

 

ก้าว

[..กุสุมา..]

๐ ต๊กใจ ว้ายว้ายปลิง      ถาโถมวิ่ง อิงอกพี่
ตัวสั่น งันงกซี                กอดคอแน่น แสนอุ่นใจ

๐ เรื่องไร ให้วิ่งหนี        ก็ยังมี  พี่อยู่ใกล้
ซบหน้า แก้มอิงไหล่      เหล่ตาจ้อง มองดูปลิง

๐ ก็กลัว แต่มั่วนิ่ม        รีบส่งยิ้ม พริ้มตาพิง
กอดไว้ ไม่ไหวติง         โห..กอข้าว คราวลืมตา

๐ เสียงร้อง ก้องท้องทุ่ง     พี่ก้าวมุ่ง ไปข้างหน้า
โวยวาย ตายละหวา         ไม่หันหลัง ฟังเสียงเรา ...(เหวออ!! พี่ก้าวกลัวปลิง)

วิ่งทำไมนั่น รอด้วยเจ้าคร้า
..แม่หญิงกุสุมา..

[..กุสุมา..]

ที่งอนเพราะอ้อนน้อง          ใคร่เคียงสองครองสมร
เหตุไรไปจากจร                 ฤๅจะทอนรอนไมตรี

เคยให้ไยหมองหมาง           มาจืดจางร้างฤดี
ใครเอ่ยเผยวจี                   พลีใจหมดไม่จดจำฯ

          " บูรพ์เลงนองจ๊ะ... "
                                 
๐ ยอดชู้ บูรพ์เลงนอง      ได้ครอบครอง ห้องหัวใจ
ออดอ้อน งอนเหนือใคร   ดูทีท่า น่าตีจัง

๐ ยื่นแขน แทนหัวใจ       ออกมาให้ ตีหนึ่งปัง
ดู๋ดู ขู่เสียจัง                   กระซิบแผ่ว แมวอย่ากวน
                         ..แม่หญิงกุสุมา..    
                                

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 

สองมือถือเกี่ยวก้อย             เคียงน้องน้อยแนบนางนวล
หอมใดให้รำจวน                 อวลอบเท่าเยาวมาลย์

เล็บใครให้ข่วนเจ็บ              ดั่งรอยเล็บเหน็บดวงมาน
ประทับนับเนื่องนาน            ผ่านเดือนปีมีร่องรอย

แมวเอยเคยหรือกวน            เห็นเพียงนวลข่วนนะกลอย
แขนพี่นี้ลายพร้อย               น้อยหรือไรใครข่วนฤๅ ? 


"  บูรพ์เลงนอง  " (เจ็บจัง)


 

[ก้าวแรกฯ...]

๐ ต๊กใจ ว้ายว้ายปลิง      ถาโถมวิ่ง อิงอกพี่
ตัวสั่น งันงกซี                กอดคอแน่น แสนอุ่นใจ

๐ เรื่องไร ให้วิ่งหนี        ก็ยังมี  พี่อยู่ใกล้
ซบหน้า แก้มอิงไหล่      เหล่ตาจ้อง มองดูปลิง

๐ ก็กลัว แต่มั่วนิ่ม        รีบส่งยิ้ม พริ้มตาพิง
กอดไว้ ไม่ไหวติง         โห..กอข้าว คราวลืมตา

๐ เสียงร้อง ก้องท้องทุ่ง     พี่ก้าวมุ่ง ไปข้างหน้า
โวยวาย ตายละหวา         ไม่หันหลัง ฟังเสียงเรา ...(เหวออ!! พี่ก้าวกลัวปลิง)

วิ่งทำไมนั่น รอด้วยเจ้าคร้า
..แม่หญิงกุสุมา..

๐ ตกใจกว่าเห็นปลิง.......เมื่อแม่หญิงอิงอกเข้า
ตระกองครองเบาเบา.......สบตาเจ้าดูเว้าวอน

๐ หลับตามาอิงไหล่.......ทำหวั่นไหวเกินใจถอน
อิงแอบแนบนาดอน........แดดก็ร้อนเกินนอนอิง

๐ เถอะเร็วรีบลุกหนี........ที่มือพี่มีบางสิ่ง
เกาะอยู่ดูคล้ายปลิง........ชวนแม่หญิงวิ่งโดยพลัน

๐ ตามมาอย่ารอช้า.........หลบชายคาเถียงนานั่น
แล้วพี่จะปลอบขวัญ........ให้หายสั่นอย่าหวั่นใจ

ตามมาเร็ว

 

ก้าวแรกฯ...

[สมนึก นพ]

รับเชิญร่วมบุญบ้าน เจ้าของงานเศรษฐีใหญ่
ประเพณีของไทย     จดจำไว้อย่าลืมเลือน

ถอดรองเท้าไว้ด้วย หลายคู่สวยลายดูเหมือน
แอบนั้นกันลืมเลือน กลัวว่าเพื่อนจำผิดกัน

เมื่อเสร็จพิธีสงฆ์ ต่างล้อมวงเฮฮาลั่น
ดื่มกินกำลังมัน ร่วมสังสรรค์ฉันน้องพี่

เสียงปังดังกึกก้อง ผิดฟ้าร้องอะไรนี่
วงแตกแยกทันที ต่างวิ่งหนีออกประตู

มือคว้าหารองเท้า รวบกันเข้าได้หลายคู่
รีบนั้นมิทันดู แสนหดหู่รู้ข้างเดียว

อีกข้างวางอยู่ไหน หรือว่าใครไม่ทันเหลียว
หยิบไปใช่แน่เทียว ด้วยคาบเกี่ยวเสียวตัวตาย

เหลืออยู่คู่ละข้าง ใครกันบ้างรองเท้าหาย
เชิญรับตามสบาย ทั้งหญิงชายหลายหลากมี.

นพ
10ก.ย.55

[..กุสุมา..]

       
        ต่อคุณพี่ก้าวแรกฯเจ้าค่ะ

๐ ที่นา ห้าร้อยไร่      ทางยาวไกล ไปไม่ถึง
แม่หญิง ยิ่งหูตึง      ต้องเสียงดัง ฟังได้ยิน

๐ เดินต่อ ก็ไม่ไหว      ทำเยี่ยงใด เท้าติดดิน
กลัวพี่ ล้วงตับกิน      กลางทุ่งนา ฟ้าผ่าตาย      

๐ คนดี พี่ก้าวขา      แสงแดดกล้า ตาเริ่มลาย
 ขี่หลัง บ้างพี่ชาย      พาไปส่ง ลงเถียงนา

๐ พี่เลี้ยง กับมะหน่อ      ยืนคอยรอ คอยาวหนา
ถึงเถียง พี่เลี้ยงด่า        พี่ก้าวกลัว กว่าเจอปลิง
 ..แม่หญิงกุสุมา..
 
  พี่เลี้ยงดุม้ากกกเจ้าค่ะ พาพี่ก้าวมาให้ถูกด่าซะงั้น